Groot grasveld

DAARISIEWEER.

Ik kon hier niet echt een naam voor verzinnen. Het is nu eenmaal een groot grasveld op het terrein van MHS en wordt voor meerdere dingen gebruikt: trainen, balsporten, en genieten van vrije uren. Altijd handig dus.

Regels zijn er niet.

Toushirou kwam met zijn voetbal droogjes het veld op gelopen. Het weer was best oké, niet koud maar ook niet erg warm. De drukte viel ook wel mee, er zaten alleen wat leerlingen in een hoekje, wat hem alle ruimte gaf. Hij gooide zijn bal op en begon hoog te houden. Hij trainde zelden nog, dus dit was een goede kans om het weer een beetje op te pakken.

((er staat goort))

Afwezig liep Rusine wat over het terrein van de school, totdat ze iemand zag voetballen. Toen ze nieuwsgierig dichterbij kwam, herkende ze de jongen als Tous. Stilletjes liep ze naar hem toe, om hem niet te laten schrikken. Ze had hem al zo lang niet meer gesproken dat ze zich nog amper herinnerde wanneer at eigenlijk was geweest.

Toushirou merkte dat Rusine bij hem was komen staan en ving de bal die hij net weer omhoog had geschopt op met zijn handen. Hij grijnsde breed bij het zien van haar gezicht, hij had har al aardig lang niet meer gesproken. 'Hey!' begroette hij haar enthousiast.

Rusine grijnsde ook. 'Hoihoi,' begroette ze hem. 'Jouw heb ik lang niet gesproken zeg! En trouwens ook maar weinig gezien..' Met een glimlachje liep ze naar hem toe, nu het gevaar van een bal op haar hoofd krijgen verdwenen was. 'So.. how's life?'

Toushirou bleef grijnzen en kon het niet laten om Rusine even te pletten in een omhelzing toen ze bij hem aankwam. 'Het gaat wel goed, hoor' zei hij met een iets minder grote grijns, al was het nog steeds best opgewekt. 'En bij jou?'

Rusine's lach verdween vanaf de seconde dat hij haar aanraakte en pijnlijk kromp ze ineen. Haar lichaam deed geen pijn, zolang niemand haar aanraakte. En nu Tous haar zo ruw plette, deed het behoorlijk pijn. 'Het ging allemaal wel goed..' piepte ze met een klein stemmetje, terwijl ze zich uit Tous' omhelzing probeerde te wurmen, zonder succes.

Toushirou liet Rusine vlug los en keek haar bezorgd aan. 'O - shit. Wat is er?' vroeg hij snel, maar wel schuldig. Hij had er geen rekening mee gehouden dat in de tijd dat hij haar niet gezien had, er wel eens iets gebeurd had kunnen zjn.

Opgelucht dat ze weer wat ruimte had, zette Rusine weer een lachje op. 'Oh, dat kon je niet weten. Ik heb een nachtje in op de ziekenboeg door moeten brengen.. Ik ben nogal beurs..' Als ik Yumiko nog één keertje zie, dan zorg ik er persoonlijk voor dat ze daar ook eindigd, of ik nou magie mag gebruiken of niet.

Toushirou trok een scheve grijns, die half hoopvol en half bezorgd was. 'Beterschap..' mompelde hij bij gebrek aan iets beters. 'En sorry. Maar, wat is er gebeurd dan?' vroeg hij met een frons.

Rusine haalde haar schouders op. 'Uit de hand gelopen duel. Ben nu voor een onbepaalde tijd uitgeschakeld, maar ik voel me goed dus ik zal binnenkort wel weer in actie mogen komen.' Ze grijnsde, mismaakt. Praten over wat er was gebeurd viel haar zwaar, en dus richtte ze haar aandacht op andere dingen. 'Ik zag dat je weer aan het voetballen was..' begon ze, doelloos.

Toushirou knikte. 'Ja.. gewoon een beetje oefenen. Ik train de laatste tijd niet zo heel veel meer met Yumiko, en ik moet mijn conditie toch op pijl houden. Toen besloot ik maar even hierheen te gaan' vertelde hij droogjes.

'Ik dacht dat Yumiko en jij zo close waren..' merkte ze op. Blij toe als Tous en Yumiko elkaar niet meer mochten, want dat was het enige vervelende aan Tous. Hij was te close met Yumiko, en daar ergerde Rusine zich aan, want steeds als ze met Tous had kunnen praten, was Yumiko daar.

Toushirou knikte. 'Jawel, maar we hebben gewoon niet veel getraind de laatste tijd. Ik denk dat er steeds iets tussen kwam. Maar goed, ik moet niet ineens achteruit gaan met mijn specialiteit en conditie, dus een potje voetbal kon geen kwaad' stelde hij vast. Vlak daarna liet hij de bal op de grond vallen.

Rusine's grijns vertrok evne, maar werd meteen weer een grote lach. Ze deed een stapje achteruit. 'Laat mij je dan vooral niet ophouden,' meende ze plechtig, waarna ze tegen een boomstam ging leunen en haar ogen op de bal aan de voeten van de jongen gericht hield.

Toushirou grijnsde. 'Nouja, dat kan altijd nog' protesteerde hij eerst, maar uiteindelijk raapte hij zijn voetbal toch maar op. Het was te verleidelijk. Na hem in de lucht gegooid te hebben begon hij hem weer op alles omhoog te stuiteren. Een ontspanning trok door zijn hersenen heen.

Rusine moest de enorme drang om met de bal te spelen onderdrukken, en liet de natuurkundige wetten de bal keer op keer gewoon precies doen wat hij moest doen. De magie brandde in haar vingers, in haar hoofd, maar ze weigerde zich eraan toe te geven. Want wat ze in ieder geval niet wilde was opnieuw instorten of wat dan ook.

Toushirou liet de voetbal in zijn nek rusten en liet hem daarna op de grond vallen. Hij ging ernaast zitten en zuchtte. 'Zo vind ik het eigenlijk wel goed' lachte hij, terwijl hij Rusine aankeek.

Rusine grijnsde. 'Mooi zo, want ik had de verleiding vast niet langer kunnen weerstaan,' gaf ze lachend toe. 'Oh, en het gras is nat...' begon ze waarschuwend.

Fabian was naar buiten gelopen omdat hij één van zijn beste vrienden aan de telefoon had. 'Ja man,'antwoordde hij zijn vraag. 'Super veel leuke meisjes hier.'zei hij grijnzend. 'Al een paar gehad, maar niet bijzonder genoeg. Hoewel eentje is wel lekker. Het is vooral een uitdaging, ze heeft namelijk een vriend en heeft wel iets ontdeugends. Geweldig. Scarlett heet ze. En ik wed dat ze me wel ziet zitten. Al wil ze het niet toegeven, duidelijk trekjes enzo. Je weet toch.'zei hij terwijl hij zijn plat amsterdamse accent volledig terugvond.

((Fabian's post was trouwens een new! : D ))

Toushirou kwam een beetje droog aan lopen op het grasveld. Hij kon zijn voetbal niet vinden, dus eigenlijk had hij geen reden om hier te zijn. Toch was hij gekomen, om even te ontspannen, of iets dergelijks. Hij hoorde een jongen aan de telefoon in één of andere vage taal spreken, maar kreeg pas interesse toen Scarlett's naam viel. Hij keek hem een beetje wantrouwend aan.

'Maar ik moet gaan. Doe je de groeten aan de rest? Later.'hij kapte het gesprek snel af toen hij het vriendje van Scarlett zag lopen. Tijd om hem eens lekker op te jagen. Hij drukte het gesprek weg en deed zijn mobiel terug in zijn broekzak. Hij keek hem aan en stapte met een paar grote passen naar hem toe. 'Hé, jij bent de tweelingbroer van Scarlett? Toushiree was het niet?'hij glimlachte gespeeld. 'En voordat je me gaat vragen hoe ik het weet, ze had het laatst nog over je. Ze zou naar je toen en toen ik vroeg wie je was verklaarde ze "mijn tweelingbroer." Hij grijnsde breed en stak vervolgens zijn hand uit. wat een lul verhaal weer. 'Fabian.'stelde hij zich ten slotte voor.

Yumiko liep richting het grote grasveld, maar bleef stil staan bij een boom toen ze in de verte Toushirou en Fabian samen zag. Ze vroeg zich af waar ze het over hadden, hadden ze ruzie, of maakten ze gewoon een praatje? Ze besloot van een afstandje toe te kijken.

((IK VOEL ME BUITENGESLOTEN KERENSA HOU JE BEK!!! :S:S:S:S hahahaahah))