Emily & Noah - Reykjavik

'Nee das waar, maar ik zou het wel gezellig vinden. Al was het alleen voor de sier,' zei Noah, die een hand chips pakte en ze een voor een zorgvuldig in zijn mond stak. Hij bleef naar de vlammen staren en voelde zich langzaam suf worden van binnen. De jetlag kickte erin. 'Bij mij thuis is alles modern en licht en tsja... hier is het allemaal zo knus en gezellig. Ik word er jaloers van,' bekende Noah, niet beseffend dat hij zojuist iets gezegd had wat totaal niet bij zijn zogenaamde stoere karakter paste.

Een glimlach ontstond op Emily's gezicht en tevreden stopte ze een chipsje(HAHA hoe noem je dat XD) in haar mond. 'Ahww dat klinkt echt-" Oh. Oh ja. Ze moest hem niet "als een klein kind behandelen." Beter opletten met wat ze zei dus.
"Dat klinkt ook ontzettend leuk hoor!" zei ze toen maar snel. "Mijn ouders zijn ook gewoon ontzettend ouderwets, maar ik kan er niet mee zitten," bekend Emily. Eigenlijk vond ze het wel fijn, al konden ze het soms ook wat overdrijven. Ach ja, het was in ieder geval gezellig.

'Hmm. Ouderwets is leuk...' mompelde Noah, die zijn ogen gesloten had en door de warmte van de openhaard al snel half in slaap doezelfde. Af en toe schrok hij wakker en knipperde hij een paar keer met zijn ogen, om ze vervolgens weer te sluiten en weer bijna in slaap te vallen. 'Dit is fijn...' mompelde hij bijna onverstaanbaar, terwijl zijn hoofd tegen de leuning van de fauteuil zakte.
Niet veel later viel hij in een zeer lichte slaap.

"Noah?" vroeg Emily verbaasd toen ze merkte dat hij zijn ogen opeens dichtgedaan had - iets wat er overigens ontzettend schattig uitzag. "We kunnen ook wel gewoon gaan slapen als je moe bent hoor," stelde ze vervolgens op een bijna bezorgde toon voor. "Het is toch al best laat.."

Noah schoot verschrikt weer wakker. Hij keek even verwilderd in het rond. 'Wat?! Ik sliep niet!' protesteerde hij, gevolgd door een luide geeuw. Hij zuchtte verslagen. Stomme vermoeidheid ook. 'Hmm, slapen lijkt me een goed plan,' bekende hij uiteindelijk maar. Hij stond op en rekte zich uit.

Emily knikte kort, pakte de spullen op, bracht ze naar de keuken en liep toen weer terug naar Noah. "Volgt u mij maar!" zei ze, terwijl ze het licht in de woonkamer alvast uit deed. Zelf had ze nog helemaal geen zin om te slapen, maar dat had ze dan ook nooit.
"Ik weet niet of je liever voor je gaat slapen doucht of morgenochtend, maar stel dat je nu nog wilt douchen dan is daar de douche," vertelde ze, waarna ze een deur aanwees met daarachter de badkamer. "Oh en dit was de logeerkamer," verduidelijkte ze nog maar even.

'Bedankt. Ik denk dat ik nu wel even ga douchen,' zei Noah, die de logeerkamer binnenliep om wat spullen uit zijn koffer te grissen. Hij liep de badkamer in, deed de deur op slot en keek even om zich heen. Al snel vond hij een kast met handdoeken waar hij er een uit pakte en die over de douchecabine hing. In een razend tempo kledde hij zich uit en stapte hij onder de warme waterstraal. Terwijl hij zichzelf waste droomde hij weg, denkend aan het Noorderlicht. Het was zo prachtig geweest, iets wat hij nooit meer zou vergeten. Het was onmogelijk om thuis in Australië een natuurverschijnsel als dat te evenaren.
Behalve dan misschien een snorkeltocht door het Great Barrier Reef.
Dat moesten ze dan maar gaan doen.
Tevreden met zijn nieuwe plan stpate hij uit de douche en kleedde hij zich snel om in zijn pyjama. Met de handdoek om zijn nek om te voorkomen dat zijn natte haren op zijn kleren drupten liep hij de badkamer uit. Hij propte de kleren die hij vandaag aan had in de koffer op zijn bed en liep terug naar de gang om even op de deur van Emily's kamer te kloppen.
'Emily?' vroeg Noah aarzelend. Hij wilde naar binnen lopen om haar nog even gedag te zeggen maar je wist het maar nooit met meisjes en hun kamer. Die lagen altijd vol geheimen.

Aangezien Emily altijd 's morgens douchte had ze in de tijd dat Noah aan het douchen was haar pyjama aangetrokken en was ze wat random tijdschriften aan het doorbladeren. Ze sliep waarschijnlijk de eerstkomende tijd niet en wie weet stond Noah zo nog voor haar deur met vragen of om gewoon welterusten te zeggen of wat dan ook.
En jawel hoor, niet veel later hoorde ze haar naam van aan de achter van de deur.
"Ja?" antwoordde ze op haar naam. "Je mag best binnenkomen hoor," vervolgde ze gelijk. "Schrik alleen niet van de rommel."
Haar kamer was precies als haar hoofd - een grote chaos.

Noah opende aarzelend de deur en stak zijn kop met natte haren om de hoek. Hij keek zo min mogelijk de kamer rond en vestigde zijn blik snel op Emily. 'Ehm.. ik wilde even zeggen... I really had fun today,' zei hij met een scheve grijns op zijn gezicht. 'Dus ehm... tot morgen!' voegde hij er snel aan toe. Hij keek even aarzelend de kamer rond, die naar zijn idee geen grotere chaos was dan zijn eigen kamer.

"I'm glad you had!" reageerde Emily blij op Noah's opmerking, haar ogen nu op zijn gezicht richt. Zijzelf moest bekennen dat ze het ook wel heel erg leuk had gehad. Ze had niet eens meer aan Carter gedacht vandaag - tot nu toe dan, en dat was al een hele vooruitgaan.
Toch zou ze hem binnenkort maar weer eens moeten gaan bellen, want dat was al veel te lang geleden.
"Good night," zei ze iets later nog met een glimlach op haar gezicht. Wat ze morgen precies zouden gaan doen wist ze nog niet, maar ze zou nog wel wat bedenken.

Noah sloot de deur van Emily's kamer en liep zijn eigen kamer binnen. Hij deed de gordijnen dicht en zorgde er zo voor dat alles pikdonker was. Zodra hij onder de dekens lag, viel hij meteen in een diepe, droomloze slaap.

Emily had nog een hele hoop tijdschriften doorgebladerd en een hele hoop "geweldige" tekeningen gemaakt, maar viel rond 2 uur - wat voor haar vroeg was - toch in slaap. Doordat ze zo vroeg ging slapen werd ze echter nog eerder dan normaal wakker en daarom was ze om half 6 al klaar met douchen en aankleden.
Vandaag zou ze Noah gewoon meenemen naar een van de slapende vulkanen in dit gebied - wanneer hij wakker werd natuurlijk.
Ach, met wachten had ze totaal geen problemen, ze vermaakte zichzelf wel.

Noah sliep en sliep. In Australië was het op het moment middenin de nacht, vandaar dat hij voorlopig ook niet wakker zou worden, tenzij iemand hem zou wekken.

Rond 9 uur stond Emily op van haar bed en liep ze richting de logeerkamer, waar Noah blijkbaar nog steeds lag te slapen. Het zag er ontzettend schattig uit, al moest ze hem dat maar niet vertellen, mits ze nog iets langer wilde leven tenminste.
Dus aangezien Noah nog sliep liep Emily maar vast naar beneden toe waar haar ouders en Thomas ook al waren.
"Waar is Noah?!?!" vroeg Thomas meteen nieuwsgierig, waarop Emily antwoordde met "Die slaapt nog, dus laat hem ook maar even met rust.' Hij zou vanzelf wel komen als hij wakker was.

((Ja als je Noah niet wekt dan wordt ie ook niet wakker hoor [A]))

Noah sliep nog altijd even vast.

Toen Noah om 11 uur nog steeds niet beneden was snapte Emily er helemaal niks meer van en liep ze toch maar naar boven toe om te kijken of Noah niet opeens een hartstilstand of iets dergelijks had gekregen - of gewoon geen zin had om op te staan.
"Noah?" vroeg ze eerst voorzichtig toen ze de deur opende en naar binnen keek.
Het bleef schattig om te zien, dat sowieso. Eigenlijk best zonde om hem wakker te maken.
Maar goed. Wat moest dat moest.
"Noah," probeerde ze nog een keer, terwijl ze door haar knieën zakte en zachtjes een paar keer tegen hem aanduwde. "Als je van plan bent vandaag nog op te staan zou ik maar opschieten."

Noah's gezicht vertrok tot een diepe frons. Hij draaide zich met zijn rug naar Emily toe en kroop wat dieper onder de dekens. 'Hmmneee,' mompelde hij bijna onverstaanbaar. Hij had de dekens stevig om zich heen geklemd en weigerde om wakker te worden.
Hij lag net zo lekker.

"Dus je blijft de hele dag in bed liggen?" vroeg Emily ter bevestiging.
"Nou okay, maar ik ga naar buiten toe," vervolgde ze haar vraag in de hoop dat Noah dan wel zou komen.
"Tot vanavond!"
Snel liep Emily de deur weer uit en was ze al vlug weer beneden. Vijf minuten zou ze wachten, was Noah dan nog zijn bed niet uit dan ging ze wel alleen naar buiten.

Blij dat de vage, dreunende stem die hij ergens in de verte gehoord had weer verdwenen was nestelde Noah zich nog dieper in zijn dekens. Hij had helemaal niks verstaan van wat Emily allemaal tegen hem gezegd had en wist dus ook absoluut niet dat hij maar beter wakker kon worden.
Ach, in beide gevallen zou het toch uitlopen tot een ramp.
Noah had altijd vreselijke last van een ochtendhumeur.

Aangezien Noah niet wakker leek te worden zat er dus niks anders op dan alleen naar buiten gaan, aangezien Emily echt geen zin had om de hele dag binnen te zitten nu ze hier was. En Thomas meenemen was in dit weer al helemaal geen optie, die zou zo een terugval krijgen met de wind die nu waaide en de sneeuw die in snel tempo naar beneden dwarrelde.
"Ik ben buiten!''
Nog geen seconde later klonk het geluid van een dichtvallende deur en liep Emily een random richting uit.
Thomas daarentegen hield zich niet aan de "laat-Noah-slapen"-regel en rende gelijk naar boven toe om Noah wakker te maken. "Noah, Noah, opstaan!!!!' riep die vrolijk.

Plotseling werd Noah's vredige slaapproces ruw verstoord door een kinderstem die dwars door zijn hoofd heen sneed en hem per direct een knallende koppijn bezorgde.
Met een ruk opende Noah zijn ogen. Met een moordlustige blik erin keek hij de kamer rond, op zoek naar de boosdoener. Al snel vond hij een onbekende zwartharig klein jongetje naast zijn bed. Hij stond net op het punt het jongetje dat hij op het moment even aanzag voor Collin de huid vol te schelen toen hij plots besefte dat het Collin helemaal niet was, maar het broertje van Emily. Vermoeid sloeg Noah zijn hand voor zijn ogen.
Hoe laat was het?
Verstrooid keek hij op zijn wekker, die half twaalf aangaf.
Verdomme. Het was al half twaalf. Waarom had niemand hem wakker gemaakt?!
Met extreme tegenzin krabbelde Noah overeind. Hij kneep zijn ogen dicht voor het licht dat dwars door de gordijnen scheen en keek even opzij naar Thomas, die een soort van onverstaanbare taal tegen hem uitkraamde.
'Jaja, goedemorgen,' bromde Noah met schorre stem. Hij zag eruit alsof hij de vorige nacht extreem gefeest had.
Maarja, dat zag hij nou eenmaal altijd, elke ochtend.

"Opstaan, opstaan!' kirde Thomas blij die een poging deed tot Noah zijn bed uittrekken. Hij hield er totaal geen rekening mee dat Noah hem niet kon verstaan en hij dus klinkklare onzin aan het roepen was in zijn oren.
"Je moet wat eten!"

Emily's haar was ondertussen bijna helemaal wit van de sneeuw gevonden en hoewel dat ijskoud was werd ze er ontzettend blij van. De sneeuw had ze toch wel heel erg gemist op MHS.

Thomas sjorde Noah wild heen en weer. 'Jaja!' riep Noah, lichtelijk uit zijn slof schietend. Hij trok zijn arm terug en strompelde het bed uit. Als een zombie liep hij naar zijn koffer, waar hij snel in een warme trainingsbroek, een trui en zijn tennisvest schoot. Zonder zijn haren te kammen plantte hij zijn pet erop, waarna hij de overvrolijke Thomas, die plots heel veel weg had van de bloedirritante Collin uit z'n eigen huis, naar beneden. Daar begroetten Emily's ouders hem al even vrolijk.
Wat hadden al die mensen toch zo vroeg in de ochtend?!
Oh wacht, het was al half twaalf.
'Waar is Emily?' vroeg hij aan Emily's moeder, die hem op een keukenstoel duwde en hem een onbekend ijslands ontbijt voorschotelde. 'Emily is Buuten,' zei de moeder met haar brakke accent. Noah werkte het ontbijt naar binnen dat naar zijn idee naar niks smaakte en stond weer op. 'Oké, dan ga ik haar wel even zoeken. Bedankt voor het overheerlijke ontbijt,' wist hij op een redelijk vriendelijke toon uit te brengen. Hij trok de capuchon van zijn vest over zijn hoofd en schoot in zijn jas. Niet veel later stond hij buiten, waar het aardig sneeuwde. De kou werkte nog slechter in op Noah's humeur, maar het maakte hem wel wakker.
'Emily?' riep hij schor van de ochtend. Hij huiverde even openlijk en liep wat door de besneeuwde velden.

Emily was ondertussen al een heel stuk verder de sneeuw ingelopen en was bij een soort bergachtig gebied aangekomen toen ze opeens van veraf haar naam hoorde roepen. Noah. Had hij toch nog eens besloten om wakker te worden.
"Ja?!" riep ze over de wind - die vrij hard waaide - heen. "Ik ben hier!" vervolgde ze daarna, alsof het dan duidelijk was waar ze was, als hij het al verstaan had. Nouja als het echt te lang duurde ging ze zelf wel zoeken, voor er weer zo'n drama als gisteren ontstond.

Noah hoorde Emily's stem maar half. Hij ritste zijn jas helemaal dicht en verborg zijn handen in zijn mouwen terwijl hij door de hoge sneeuw slofte. 'Waar?!' riep hij vermoeid uit. Hij wreef even in zijn ogen en geeuwde luid. De koude wind sloeg tegen zijn huid, evenals de dikke sneeuwvlokken die vanuit de hemel naar beneden vielen. Noah's gezicht stond op onweer.
Welke idioot bedacht het nou om op dit tijdstip, als híj net wakker was en het buiten keihard sneeuwde naar buiten te gaan?!