De overlevingstocht van Yuu, Yumiko, Toushirou en Emily.

Ja dit speelt zich af in random bossen in de rocky mountains.
Alleen Yuu, Yumiko, Toushirou en Emily mogen hier reageren!

----

Yumiko's grootste nachtmerrie.. moeten overleven zonder enige vorm van verdedigingsmiddelen. Vandaar dat ze heel sneaky ook een zakmes mee had genomen, verstopt op een plekje waar men niet hoort te kijken. De band om haar enkel had ze al volledig bestudeerd. Hij zou los kunnen, met heel veel moeite en kracht, maar met een zakmes zou dat behoorlijk moeilijk worden. In geval van nood kon alles in ieder geval. Ze wachtte ietwat ongeduldig op haar teamgenoten, waar ze best blij mee was. Geen Rusine, geen Scarlett, en dan was het al snel in orde.

Op het feit dat Emily niet bepaald sterk was en dus met een aantal dingen op het kamp waarschijnlijk moeite ging krijgen na, had ze er best zin in.
Toushirou kende ze en vond ze aardig. Hetzelfde gold voor Yumiko.
De enige waar ze niet zo zeker over was was Yuu. Ze was zijn dreigement van een week geleden nog niet vergeten.
Maarrrr.. Seth zag er een stuk blijer uit gisteren, dat zou dus waarschijnlijk betekenen dat hij en Yuu het bijgelegd hadden. Toch? En dan was er niks aan de hand. Toch? Wat afwezig schudde ze haar gedachtes weg en keek ze vrolijk op toen ze haar eerste teamgenoot al zag. "Yumiko!' begroette ze haar blij.

Yuu had het gevoel alsof hij regelrecht in de hel was beland. Niet dat hij zoveel problemen had met zijn groep, misschien een beetje met dat Emilykind dat hij maar al te graag de nek om draaide. Het probleem lag heel ergens anders, namelijk bij het feit dat hij NIET met Seth in de groep zat en sterker nog, Seth zat WEL met Carter in de groep.
Carter, die hij halfdood had geslagen, waar Seth een grote reden van was.
Hij was als de dood dat Carter Seth iets aan zou doen en het lukte hem maar niet om rustig te worden. Bovendien haatte hij deze opdracht. Waar was de warme douche? Waar was zijn bed?
WAAR WAS SETH?!
Dat hij niet eens wist waar Seth precies zat vond hij nog veel erger.
Seth, in de gevaarlijke bergen met bergleeuwen en beren... en met Carter.
Verdomme. Hij haatte dit.
Met een agressieve blik keek hij in het rond en merkte hij Yumiko op. Yumiko was vast helemaal in haar nopjes. Zij zat met Toushirou in het team zonder dat Scarlett er was om hun uit elkaar te trekken.

Yumiko draaide zich om. 'Hi!' zei ze enthousiast. 'Argh. Ik heb echt haat aan dit stomme ding.' zei ze terwijl ze spastisch met haar rechterbeen schudde. Dat ding moest eraf, hij MOEST eraf.

Emily staarde van haar been, naar dat van Yumiko, en weer terug. Eigenlijk had ze vrij weinig last van het bandje om haar been en daarbij waren haar krachten zo hoog ook nog niet. "Ach, het is maar voor drie dagen," bracht ze toen uit, haar blik over de omgeving latend glijden, waar ze een nogal agressief uitziende Yuu zag staan.
Gelijk richtte ze haar blik weer op Yumiko. "Gewoon niet aan denken," zei ze toen, deels aan Yumiko gericht, deel aan haarzelf.

'Maar wat als er iemand in nood zit, met een lucifer kan ik geen levens redden, of bergleeuwen wegjagen. Wat als er iemand omkomt en het enige wat we kunnen doen is een leeuw proberen dood te prikken met lucifers? Dan dan dan dan dan...' Yumiko was nogal panisch als het ging om het niet in staat zijn om jezelf te kunnen verdedigen. Voordat ze haar magie goed onder de knie had, had ze altijd haar zwaard bij zich gehad, en nu mocht dat zelfs niet.

'We kunnen altijd Emily voor de leeuwen gooien en dan hopen dat ze genoeg hebben,' merkte Yuu droogjes op, terwijl hij een dreigende blik op het meisje wierp. Ook al had hij Seth dan weer terug, hij vond haar nog steeds erg vervelend. Eigenlijk vond hij het sowieso vervelend als Seth aandacht aan andere mensen besteedde dan hem. Hij wilde Seth helemaal voor zichzelf.

Toushirou had even droogjes op de grond gezeten en keek naar de rest van de groep. Hij was best tevreden; hij was bevriend met allemaal. En dat was zeldzaam voor hem, want dat overkwam hem nooit. Alleen was hij er niet zeker van of zij elkaar wel allemaal mochten, en of hij ruzie met Yuu zou krijgen of niet, iets wat wel vaker voorkwam. Yumiko en Yuu mochten elkaar in ieder geval niet, en daar hoefde hij ook weinig hoop op te vestigen. Zijn blik dwaalde nu doelloos over de rode rotsen om hem heen, en hij stond eindelijk op. Er ontsnapte alleen een zucht uit zijn mond.

((Ik neem aan dat ze er al zijn haahha))

"Ik denk dat ik dat plan toch niet zo geweldig vind," zuchtte Emily zonder zich ook maar naar Yuu om te draaien. Fijn. Hij was dus wel nog precies zoals ze hem de eerste keer gezien had.
"We zorgen er gewoon voor dat dat niet nodig is," zei ze toen tegen Yumiko. En al zou het wel nodig zijn; ze was misschien niet sterk, maar rennen en klimmen kon ze in ieder geval wel. Ze klom wel ergens een boom in; veilig zat.
Ja. Dat ging ze doen.

'Hmm hmm.' zei ze nogal afwezig. Haar gedachten zaten nog steeds bij alles wat zich voor zou kunnen doen, wat er allemaal wel niet mis zou kunnen gaan tijdens de overlevingstocht. Waarom moesten ze als normale mensen overleven? Ze wáren verdomme geen normale mensen.

'Ik vroeg ook niet naar wat jij dacht,' merkte Yuu droogjes op tegen Emily. Hij liep langs haar heen en keek haar even met een dreigende blik aan. Hij wandelde tussen wat bomen door en scande ondertussen de nabije omgeving af naar lichaamswarmtes, maar tot zijn teleurstelling kon hij de welbekende en vooral ook verslavende lichaamswarmte van Seth nergens vinden.
Hij zuchtte verslagen en keek even om zich heen. 'Oké, wat doen we nu?' vroeg hij. Hij had geen flauw idee hoe hij moest overleven dus voor ideeën moesten ze absoluut niet bij hem zijn.

"Nee, wij hebben ook nooit naar jouw ideeën gevraagd," antwoordde Emily gelijk, zonder erbij na te denken. Het was beter om gewoon niks te zeggen tegen Yuu, dat wist ze ook wel, maar ze praatte sneller dan ze dacht dus dat ging nog wel wat problemen opleveren.
"Opsplitsen," beantwoordde ze zijn vraag toen. "Dan hebben we alles sneller en lopen we elkaar ook niet continu voor de voeten."

Yuu wilde iets tegen Emily inbrengen, maar haar nieuwe voorstel gaf hem een beter idee. Hij grijnsde naar haar.
'Nou wat dacht je van: Toushirou en Yumiko, en jij en ik,' zei hij. Zijn ogen twinkelden uitdagend en hij sloeg zijn armen over elkaar. Zou het kind genoeg lef hebben om met hem mee te gaan? Of was ze nu al doodsbang voor hem? Hij hoopte op een uitdaging, dan kon hij misschien nog iets leuks beleven aan deze kutopdracht.

'Geen denken aan. We blijven bij elkaar, hoe vervelend dat ook is. Ook al mogen sommigen hier elkaar niet zo, we hebben elkaar wel nodig om te overleven in deze stervelingentoestand. Want Yuu, jij wilt vast niet wéér een verlamde arm door een of andere leeuw, of wel?'

Emily opende haar mond om iets te zeggen, totdat Yumiko er opeens tussen kwam en ze haar woorden niet eens uitspreken kon.
Gelijk schudde ze haar hoofd. Als er ook maar een kans was om Yuu normaal tegen haar te laten doen was het nu. Als ze zou weigeren werd het waarschijnlijk alleen maar erger, en dus schudde ze haar hoofd. "Yumiko als we niet opsplitsen gaat het veel te lang duren," zuchtte ze toen, waarna ze weer naar Yuuu keek en een keer knikte. "Ik vind het goed," zei ze toen, alhoewel het haar toch niet helemaal beviel dat ze straks alleen was met Yuu. Straks voerde hij haar alsnog aan de leeuwen.

'Oké is goed dan.' mompelde ze zuchtend. Zij kon zich weinig druk maken. Toushirou en Yumiko vormden immers een prima team. In tegenstelling tot Yuu en Emily, maar dat vochten ze dan maar lekker onderling uit.

Yuu grijnsde. Hij liep naar Emily toe en greep haar bij haar pols.
'Oké, let's go!' riep hij enthousiast. Hij had geen flauw idee wat ze eigenlijk gingen doen maar dat kon hem niet zoveel schelen. Hij moest van Emily precies weten wat zij en Seth precies allemaal hadden uitgespookt tijdens zijn afwezigheid, zodat hij haar er daarna voor kon scalperen.

Nog voordat Emily kon beginnen met lopen werd ze al meegetrokken door Yuu en kon ze het niet helpen zich af te vragen of het nou wel zo'n goed idee was om hieraan me te doen. Wie weet hoe ze thuis zou komen, áls ze al thuis zou komen.
"Waarheen?" vroeg ze, toen ze eindelijk een beetje tot stilstand gekomen was. Waar gingen ze eigenlijk naar zoeken?

'Weet ik veel, ik heb zero verstand als het gaat om survivallen,' bekende Yuu. Hij keek even om zich heen en vroeg zich af of ze misschien niet op zoek moesten naar een huisje of iets dergelijks waar ze misschien konden overnachten.
In de openlucht slapen leek hem nogal onwaarschijnlijk. Zelfs stervelingen deden dat niet... toch?

"Mhh, dat schiet ook niet erg op," bracht Emily uit nog voor ze er erg in had.
Snel liep ze door en deed ze net alsof ze ergens naar op zoek was, al wist ze niet eens waarnaar. Misschien dat ze al rondkijkend wel op ideeën kwam, al leek het haar hier niet bepaald een plek om veel bruikbare spullen te vinden. Integendeel.
Maar misschien lag dat ook wel gewoon aan het gedeelte waar dat ze nu doorheen liepen.

Yuu volgde Emily met zijn blik.
'Hoe zijn jij en Seth eigenlijk bevriend geraakt?' vroeg hij uiteindelijk om maar gewoon direct te doen. Hij stak zijn handen in zijn zakken en slenterde achter haar aan.

Hoe zij en Seth bevriend waren geraakt? Hoe moest ze daarop antwoorden? "Oh, in de eetzaal, Seth botste tegen me aan, al mijn koffie vloog over me heen en toen raakten we aan de praten."
Nee. Dan zou Yuu haar én Seth waarschijnlijk heel hard uitlachen. "Oh, we raakten gewoon aan de praat in de eetzaal," loog ze op een nonchalante toon. "Hoezo?"

De eetzaal... dat was het moment geweest dat Yuu hen voor het eerst samen had gezien. Hij had het idee gehad dat ze toen al redelijk close waren.
Bovendien was Seth diezelfde nacht nog bij haar ingetrokken.
Een hervonden woede borrelde in hem op. hij balde zijn vuisten, kwam tot silstand en prikte met zijn ogen in Emily's rug.
'Dus jij vindt het normaal om jongens die je pas een dag kent meteen al uit te nodigen om de nacht door te brengen op je kamer?' vroeg hij op een kille toon. Misschien was het in het land waar zij vandaan kwam wel normaal, maar hij kwam uit Japan en daar gebeurden dat soort dingen niet. Niet dat hij Seth ervoor aanzag om haar iets aan te willen doen, maar Yuu wist precies hoe misleidend meisjes konden zijn. Daarnaast was Seth nog steeds een puber met hormonen.
Hij had genoeg redenen om er kwaad om te zijn.

Emily schrok zich dood van Yuus opmerking over het na een dag al op haar kamer slapen.
Alsof hij wist op welke dag ze elkaar in de eetzaal ontmoet hadden. Alsof hij niet wist waarom hij bij haar geslapen had. Dat wist zelfs zij ongeveer. Seth had een paar loshangende dingen uitgekraamd, die lang niet het hele verhaal aan elkaar plakten voor haar, maar zeker wel ongeveer aanduidden wat er gebeurd was.
"Vind jij het normaal wat je hem aangedaan hebt?" beantwoordde ze zijn vraag toen met een vraag, al wist ze niet eens precies wat hij nou eigenlijk gedaan had. Misschien dacht hij van wel.