Tokyo, Japan, TOUTOU'S HUIS. D:<

Een grijns ontstond op Scarletts gezicht toen Toushirou begon over niks te klagen en nog geen paar seconden later stond ze vlak voor zijn neus. "Nog steeds niet?" vroeg ze, vlak voor ze hem omver duwde, zodat hij onder water kwam, en ze hem ook een paar tellen zo vasthield.

Toushirou voelde dat hij ineens omsloten werd door water en kwam een paar seconden later boven. Hij had net op tijd zijn adem in kunnen houden. 'Noujááá zeg,' zei hij droogjes grijnzend. Toen hij opzij keek zag hij het water van de waterval lang hen heen kletteren; hij was onder het afdakje beland. Nog steeds grijnzend sloeg hij zijn armen om Scarlett heen om haar vervolgens plat te knuffelen. Wel met een beetje souplesse, hij had inmiddels geleerd dat ook zij zuurstof nodig had.

Een grote glimlach ontstond op Scarletts gezicht toen Toushirou haar opeens knuffelde en ook zij sloeg haar armen om hem heen, maar dan om zijn nek, om hem vervolgens te kunnen zoenen. Deja vu moment. Dit was precies als de eerste keer bij het weer maar dan.. warmer.

Toushirou grijnsde voor zover dat kon, en voelde dat zijn dag gewoon niet meer stuk kon. Dat Scarlett voor zijn deur had gestaan had hij nooit voor mogelijk gehouden. Hij kreeg ook meteen flashbacks van bij het meer, toen hij en Scarlett eerst aartsvijanden waren geweest en toen ineens.. het tegenovergestelde.

Ondanks dat het niet nodig was had Scarlett haar voet een beetje willen verplaatsen, wat stom was want daardoor gleed ze bijna weg van het ondiepe naar het diepe gedeelte. Nog net kon ze genoeg steunen op Toushirou zonder hem los te laten of haar mond van de zijn af te wenden. Wat dat betreft was een meer toch handiger.

Toushirou moest veel moeite doen om niet te lachen toen Scarlett bijna omviel en sloeg voor de zekerheid zijn armen wat meer om haar heen. Maar zijn gelukzalige moment werd ineens ruw verstoord; van buiten de deur hoorde hij ineens keiharde bonk-bonk-bonk-muziek. Hij keek verstrooid op. 'What the-' begon hij.

Scarlett schrok zich dood toen ze opeens loeiharde muziek door de ruimte hoorde schallen. "Luisteren je ouders altijd naar die muziek?" vroeg ze verbaasd. Ze vond Toushirous ouders totaal niet het type voor zo'n muziek soort, maar schijn kon bedriegen blijkbaar.

Toushirou schudde langzaam zijn hoofd. Er was weer een frons op zijn hoofd verschenen. 'Ik kijk wel even,' zei hij vastbesloten. Hij klom het zwembad uit en keek de gang door toen hij eenmaal de deur door was. Hij hoorde overal mensen. Terwijl er allemaal water van hem af droop rende hij de gang door, toen hij op een gegeven moment zijn zus tegen het lijf liep. 'Rangiku? Wat heeft dit te betekenen?' vroeg hij geïrriteerd. Zij lachte schijnheilig. 'Wat? Dit? Niks hoor - Ik bedoel, pap en mam zijn weg, en in de stad was het een beetje saai. Dus ik dacht - dan haal ik de stad toch hierheen? Maak je geen zorgen joh, er zijn maar zo'n vijfhonderd man,' ratelde ze enthousiast. Toushirou's mond was al opengevallen. 'RANGIKU - DAT - MEEN - JE - NIET!' schreeuwde hij door het hele huis heen. Ondertussen druppelden er al mensen de gang in. Achter zich zag hij er een aantal nieuwsgierig naar de deur naar het zwembad toe lopen. Hij sprintte meteen weer die richting in. 'OPDONDEREN!' schreeuwde hij terwijl hij iedereen van de deur weg wilde laten lopen. Hij had een onwijze behoefte om iedereen te bevriezen. 'Dit is eh - de koelcel' zei hij zo overtuigend mogelijk terwijl hij de temperatuur wat liet dalen. De mensen liepen toen maar weer naar Rangiku toe die vrolijk met flessen vodka stond te zwaaien. Toushirou liep naar het zwembad en ging een beetje verstomd op de rand zitten. 'Niet te geloven,' mompelde hij.

Scarletts mond was ondertussen letterlijk opengevallen van de verbazing. "Wat was dát?" vroeg ze toen, ondertussen richting Toushirou lopend, waar ze zich langs hem liet neerzakken en haar arm om hem heen sloeg. Het leek wel een of ander slagveld daar achter die deur. Wat was er wel niet allemaal aan de hand daar?

Toushirou slikte. 'Rangiku.. ze houdt... een ietwat uit de hand gelopen theekransje,' mompelde hij verslagen. 'Als mijn ouders dat zien dan - als er iets breekt - ze houdt wel vaker feestjes, oké, maar het blijft riskant..' bazelde hij moeizaam. 'Ik durf te wedden dat ze he expres doet. Gewoon - om ons de schuld te geven. Maar dat kan ik me niet voorstellen want ze weet dat mijn ouders dat nooit geloven..'

Scarlett stond op en stak haar hand uit om Toushirou overeind te helpen. "Laten we ons omkleden en eens gaan bekijken hoe erg het uit de hand gelopen is," bracht ze toen uit. Misschien viel het allemaal wel heel erg mee. Aan de muziek te horen niet. Waarschijnlijk leek het allemaal een stuk erger dan het was.

Toushirou knikte en hees zichzelf overeind. Hij sloeg eerst een handdoek om Scarlett's schouders heen en toen bij zichzelf, om vervolgens de deur door te stappen. Hij werd door een aantal mensen aangekeken, maar er stonden er nog een stuk of dertig. Iedereen leek enorm geamuseerd, en vooral bezopen.

Scarlett wilde gelijk achter Toushirou aanlopen, tot ze opeens twee nogal zware armen aan haar schouders voelde hangen en ze geschrokken achteruit keek. Waar ging er in godsnaam iemand aan haar hangen? Ze gaf hem de kans niet te antwoorden en rende vluchtig achter Toushirou aan om de afstand tussen Scarlett en hem te verkleinen.

Toen Toushirou iemand die helemaal lazarus was om Scarlett heen zag hangen aarzelde hij niet meer om haar hand te pakken. Hij zoefde met haar tussen mensen door en kwam bij zijn kamer uit. Tot zijn opluchting was die leeg en was alles heel; Rangiku had wel degelijk wat zaken geregeld. Hij stapte haastig naar binnen en trok Scarlett mee voor die gestolen kon worden en draaide de deur op slot. '..Oké,' hijgde hij.

"Heeft je zus vaker van die.. interessante feestjes?" vroeg Scarlett met een frons op haar gezicht. Hoe kon je in godsnaam van zulke feestjes houden? Het was vreselijk. Als Scorpio ooit zo'n feest zou houden zou ze hem vermoorden - maar daar hoefde ze waarschijnlijk niet bang voor te zijn.
"Goed.. omkleden en gaan kijken?" vroeg ze toen.

Toushirou knikte- eigenlijk op beide vragen. Hij trok alvast een simpel zwart blousje aan en wierp zijn handdoek op bed. Rangiku hield wel vaker zulke feestjes, maar het verbaasde hem niks dat ze hem "toevallig" vandaag had gegeven. Bovendien had ze niks afgesproken met hem. Ondertussen zocht hij in zijn kast alweer naar een broek, maar er lag niks; alles zat in zijn koffer. Toen begon hij weer in zijn koffer te graaien waar hij een verfrommelde zwarte semi-skinny in vond zoals hij die vrijwel altijd droeg.

Scarlett bedacht zich pas veel te laat dat ze hier zonder koffer heen gekomen was en dus helemaal niks bijhad behalve een paar belangrijke dingen. Superstom. "Eh.. Tous?" begon ze toen. "Je hebt niet toevallig ook nog eh, kleding over?" vervolgde ze daarna. Al was het jongenskleding; zolang het maar iets was.

Toushirou krabde even achter zijn hoofd. 'Ehh-' begon hij aarzelend. Toen hij in zijn koffer graaide haalde hij een broek identiek aan die hij er net uit haalde tevoorschijn en een overhemd, blauw, wat haar waarschijnlijk veel te ruim zou vallen. 'Nouja - dit is denk ik het beswte wat ik voor je kan doen,' zei hij met een onzeker glimlachje.

'It's perfect - thank you!' zei Scarlett vrolijk, terwijl ze weer de badkamer in verdween. De kleding rook precies zoals Toushirou altijd rook en dat maakte haar een stuk blijer. Snel trok ze de kleding aan en borstel haar haren door. Het was misschien te ruim, maar het had wel wat vond ze.
Een paar tellen later stond ze weer bij Toushirou. "Let's go?"

Toushirou - omgekleed en wel - knikte en legde zijn hand op de deurknop. 'O, wacht even,' zei hij snel, om vervolgens de sleutel te pakken en de deur van het slot te draaien. Hij nam Scarlett aan haar hand mee naar buiten en draaide de deur achter hen weer op slot. Hij liet de sleutel in zijn broekzak glijden. Nu Scarlett zo'n veel te groot overhemd aan had werd ze nog twintig keer zo schattig. Toen hij rondkeek zag hij al een aantal mensen die bijna niet meer overeind konden staan, en het was nog maar net twaalf uur. Hij wilde niet weten hoeveel kots overal zou liggen rond vier uur. Hij liet Scarlett hand in ieder geval niet los; als hij haar in deze chaos kwijt zou raken..

Scarlett liep gelijk achter Toushirou aan naar buiten toe en bleef zo dicht mogelijk tegen hem aan lopen. Als ze hem hier kwijt raakt was het helemaal gebeurd. Je vond hier nooit iemand terug. En als ze dan aan Rangiku dacht stelde haar dat eigenlijk best wel gerust - die zouden ze in ieder geval niet tegenkomen, en anders wel dronken.
Waarschijnlijk leek ze nu net Toushirous zusje, maar daar kon ze op het moment vrij weinig om geven.

Toushirou keek verwoed om zich heen toen hij ineens tegen iemand op botste. Die draaide zich naar hem om en hij kwam hem toch behoorlijk bekend voor; het was één van Rangiku's vaste vriendengroep. Die begon meteen enthousiast in het Japans tegen hem te ratelen. 'Toushirou! Gozer! Jij hebt al gescoord?!' riep hij met dubbele tong. Toushirou zelf sloef met zijn handpalm tegen zijn voorhoofd. 'Heb je Rangiku gezien?' vroeg hij schreeuwend om boven de muziek uit te komen. De jongen wees alleen maar een een beetje vaag. Aan hem hadden ze ook weinig.

Scarlett probeerde zich een beetje te verschuilen achter Toushirou om te ontkomen aan al die dronken mensen in het huis, wat amper lukte. Snel zette ze een paar stappen vooruit toen er iemand op haar leunde, waardoor die voorover op de grond viel. "Daar is ze!" wees Scarlett naar Rangiku, niet wetend of ze daar nou wel zo blij mee moest zijn.

Toushirou zuchtte opgelucht bij het zien van Rangiku en trok Scarlett aan haar hand mee. Hij tikte zijn zus op haar schouder na een worsteling om door de menigte heen te dringen en die draaide zich zo enthousiast om dat hij een fles moest ontwijken die ze in haar hand had. 'SHIRO!' riep ze veel te blij. '...Ding,' wierp ze minachtend richting Scarlett, maar Toushirou wist haar blik weer te vangen. 'Rangiku, om twee uur wil ik iedereen de deur uit hebben. En heb je alles met opruimen enzo geregeld..?' "beval" hij haar. Ze knikte blij. 'Ik heb ALLES onder controle!' hikte ze. Toushirou trok een bemoedigende maar heel scheve grijns naar Scarlett. Misschien moesten ze de schade maar eens gaan checken, maar hij vertrouwde Rangiku toch wel. Ze deed altijd de kostbare kamers op slot.

Scarlett fronste haar wenkbrauwen maar veranderde niet van uitdrukking na de begroeting van Rangiku. Nu ze dronken was was ze een stuk minder eng dan aan tafel eerder die avond. Bestuderend keek Scarlett om haar heen en daarna weer naar Toushirou. "Betekend "alles onder controle" wel hetzelfde als op Ayao?" vroeg ze hem toen verbaasd.