Tokyo, Japan, TOUTOU'S HUIS. D:<

Toushirou vond zijn zus wel erg doordraaien toen ze een zenuwtrekje bij haar oog ontwikkelde en besloot haar aandacht maar te trekken. 'Rangiku?' vroeg hij. Geen reactie. 'Rangiku?!' vroeg hij nogmaals. Ze schrok op uit haar trance en keek hem een beetje schijnheilig aan. 'Jaaaa?' vroeg ze met groot opgezette ogen. Toushirou besloot maar snel iets te verzinnen, als hij haar aandacht maar vasthield. 'Eh - ga jij nog weg.. vanavond?' vroeg hij bij gebrek aan iets beters. Ze knikte. 'Met de vaste groep.. je kent het,' mompelde ze een beetje afwezig. Waren haar acteerkunsten zo goed, of was ze Scarlett alweer vergeten? Maar niet veel later schonk ze veel te agressief een glas water in waardoor het eruit klotste.

Scarlett wierp een dankbare blik naar Toushirou en vroeg zich onmiddelijk af hoe hij het ooit al die jaren had kunnen uithouden met.. dat erbij.
Nadat ze eindelijk haar gedachten weer onder controle had richtte ze haar ogen op het eten voor haar neus, dat er ondanks alles vrij normaal uitzag. En geen stokjes. Niet zoals het eten op Ayao, maar normaler dan die rare.. sushi? van Toushirou normaal.
"Het eten is heerlijk," bract ze toen maar uit richting Toushirous ouders die nog steeds even vriendelijk uitzagen en meteen ontstond er een glimlach op haar gezicht.
Al snel veranderde die gemeende glimlach echter in een zenuwachtig glimlachje toen Rangiku's blik weer veranderd was. Oh god. Ze ging haar dadelijk nog echt vermoorden ook.

Toushirou zag hoe Rangiku's glas bijna knapte, zo hard kneep ze erin. Hij moest iets zeggen dat haar af zou leiden, maar wat? Hij besloot het maar over het eten te hebben. 'Eh - hebben we nog iets toe.. ijs of iets dergelijks?' vroeg hij. Tot zijn opluchting keek zijn zus ook en had ze haar glas neergezet. Zijn moeder grijnsde. 'Je kan ook echt niet even wachten hè? Goed, ik weet dat je een veelvraat bent. Ik ga wel even wat maken,' zei ze waarna ze opstond en de keuken in verdween.

Scarlett keek een beetje wantrouwig naar Toushirous moeder die wegliep om iets te gaan maken. Waarom was het niet gewoon Rangiku die daarvoor moest zorgen? Waarom kwam ze ook alweer met het plan om bij Toushirou langs te gaan. Nog een keer liet Scarlett haar blik langs Rangiku glijden maar al meteen staarde ze naar haar handen.
Dit voelde echt heel oncomfortabel. Waarom had dat kind nu al zo'n hekel aan haar? Het was maar goed ze niet wist dat Scarlett van Ayao afkwam waarschijnlijk.

Toushirou legde zijn handen op zijn schoot terwijl hij wachtte en klopte Scarlett onder de tafel even bemoedigend op haar bovenbeen. Zijn moeder kwam niet veel later terug met een paar enorme sorbets die hem weer helemaal hongerig maakten, en zelfs Rangiku scheurde haar blik even los van haar prooi. Hij keek toe hoe hij een enorm ijsje kreeg voorgezet en bedankte zijn moeder hartelijk waarna hij alweer begon te schrokken.

Scarlett keek met grote ogen naar de berg ijs die voor haar neus neergezet werd en ook zij bedankte Toushirous moeder gelijk. Meteen al vroeg ze zich af hoe dat ze dat ooit allemaal op ging krijgen. Het leek wel een portie voor een heel gezin, en dan ook nog na het eten zelf.
Ze hoefde echt maar een hap te nemen om het te snappen. Het ijs was verschrikkelijk lekker en waarschijnlijk zou ze dooreten al zat ze vol. Van Rangiku had ze de komende tijd dus ook even geen last.

Toushirou had zijn sorbet onnatuurlijk snel op en leunde achterover terwijl hij over zijn buik wreef. 'So... yummy,' bracht hij langzaam uit. Zijn moeder was echt magisch als het om eten ging, vond hij altijd. Ook zijn vader werkte het behoorlijk snel weg; een trekje dat Toushirou in zijn genen had. Zijn moeder at vrij normaal, net als zijn zus, die haar ogen nu eindelijk op het eten gericht hield. Hij hoopte dat ze ooit bij zou draaien.. wat onwaarschijnlijk was. Hij hoopte daarom ook maar dat ze snel weg ging met haar vriendengroep en dat ze niet vroeg thuis zou komen. Toen zijn vader eenmaal klaar was begon hij te praten. 'Vanavond vertrek ik naar Italië!' zei hij blij. Hij kondigde het altijd aan als hij wegging voor zijn werk. Meestal was het iets met onderzoek. En nu wordt mijn post wel erg lang.

Scarlett at zo snel mogelijk - nog steeds langzaam - het ijs op, maar merkte dat ze wel net voor Rangiku klaar was en bedankte Toushirous ouders nog een keer voor het eten.
Gelijk daarna was haar blik weer op Toushirou gericht. Hopelijk konden ze gauw weg hier. Weg van Rangiku. Weg van de ongemakkelijkheid die ze met zich meebracht.

Toen iedereen klaar was stond Toushirou's moeder op en begon ze de vaat op te stapelen. 'Gaan jullie maar van tafel - o, Rangiku, kun jij me nog even helpen met afruimen?' vroeg ze. Zonder te protesteren maar opvallend chagrijnig stond Rangiku op en begon ze dingen naar de keuken te sjouwen. Toushirou stond snel op en hoopte dat Scarlett zijn voorbeeld zou volgen; dan konden ze ontkomen.

Nog een laatste keer bedankte Scarlett Toushirous ouders voor het eten en volgde toen snel Toushirou toen die van tafel liep. Ze wilde eigenlijk wel aanbieden om te helpen, maar Rangiku? Met al die.. messen? Ze zou haar nog vermoorden als ze even niet oplette. Letterlijk.
Gelukkig was zij vanavond weg en kon ze tenminste rustig door het huis lopen.

Toushirou pakte Scarlett's hand en liep even door de gang. 'Heb jij toevallig zin om te zwemmen?' vroeg hij grijnzend. Hij had dat zwembad nog bijna het meest gemist. Hij opende zijn slaapkamerdeur met zijn vrije hand en keek haar vragend aan.

Scarlett twijfelde even, maar antwoordde toen toch "ja" op Toushirous vraag. Zwemmen. Zolang Rangiku er niet bij was, was alles haar best hier.
Wat nou als ze vannacht ging slapen? Wat nou als die verschrikking opeens langs haar bed stond? Wat nou als.. Ho, niet aan denken. "Maar.. ik heb geen zwemspullen bij," bedacht ze zich toen opeens hardop. En een bikini van Rangiku die haar zou passen? Dat zou nooit lukken.

Toushirou haalde zijn schouders op. 'We hebben vast wel wat liggen.. er komt nogal vaak bezoek,' zei hij droog. Het was waar; er kwamen geregeld mensen van school.. dat was immers toen hij nog op zijn ouder school zat. Dat hij nu van die meisjes af was was een behoorlijke opluchting, en hij hoopte maar dat ze niet wisten dat hij terug was. Uit zijn kast wist hij iets te grissen, gewoon effen zwart. Zijn zwembroek was ook best wel.. normaal. 'Eh - dit moet wel passen - denk ik,' zei hij een beetje ongemakkelijk.

"Dankje," bedankte Scarlett Toushirou, waarna ze de bikini aanpakte, wilde weglopen, maar zich al meteen weer omdraaien. "Waarom heb jij een bikini in je kast liggen?" vroeg ze toen verbaasd.
Wat moest een jongen in godsnaam met een bikini in zijn kast? Normaal gesproken hadden die toch alleen.. zwembroeken? Of werkte dat ook al anders op de aarde?

Toushirou keek Scarlett met een schuin hoofd aan. 'In mijn vrije tijd kleed ik me graag als beach girl..' begon hij bloedserieus, maar hij moest alweer lachen. 'Oké. Mijn moeder heeft er ooit een paar gekocht voor als er mensen langs kwamen of iets dergelijks. Maar ik kan je verzekeren dat deze nog nooit is gedragen, hoor,' vertelde hij, waarna hij zijn zwembroek uit zijn kast wist te grissen. Zwart, met aan de zijkanten een witte streep. Lekker makkelijk.

Natuurlijk had niemand hem ooit gedragen. Wie ter wereld had er nou dezelfde maat als zij? Ze was bijna 17 en had nog steeds vaak een kindermaat nodig.
"Waar, eh, kan ik me omkleden?" vroeg ze toen. Er moest toch ergens wel een kamer zijn waar ze zich omkleden kon in dit.. hotel.

Toushirou dacht even na en wierp toen een blik op de badkamer. Natuurlijk. 'Eh, de badkamer is goed,' zei hij met een knikje in die richting. Hij was inmiddels ook begonnen met badlakens zoeken. Hij vond er gelukkig twee; ook zwart. Lekker vrolijk vandaag.

Scarlett knikte begrijpelijk en liep toen richting de badkamer, waar ze zich gelijk begon om te kleden. De bikini paste perfect om haar lichaam en nog geen 5 minuten later stond ze weer aan de andere kant van de deur.
"Ready to go?" vroeg ze, waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen.

Toushirou knikte toen Scarlett weer naar buiten kwam; hij was ook omgekleed, maar was toch verbaasd over haar snelheid. Misschien was ze professioneel bikini-aantrekker. Met die gedachte pakte hij de handdoeken en sloeg hij ze over zijn schouder, om vervolgens de gang op te stappen; het was verlaten. Er klonken ook geen geluiden uit de richting van de keuken. Misschien was Rangiku al wel weg.

Scarlett liep snel achter Toushirou aan, omdat ze zeker wist dat ze zou verdwalen wanneer ze dat niet deed. Het zwembad.. Die was toch ergens hier in de buurt? Ja toch?
Ze hoopte vurig dat Rangiku al weg was, zeker nu ze gingen zwemmen. Wie weet was het mens ook nog van de sadistische opmerkingen.

Na even lopen gooide Toushirou de deur van de tropische "kas" weer open en snoof hij de vertrouwde, warme lucht op. Hij liep alvast naar binnen en gooide zijn handdoek in een stoel, om vervolgens met een vaag soort salto het water in te springen. Hij schudde vervolgens het water uit zijn ogen. Dit deed hem toch wel denken aan toen hij en Scarlett samen bij het meer waren, toen het allemaal begon.

Bewonderend bekeek Scarlett hoe Toushirou het water in sprong, maar besloot het zelf toch maar op veilig te houden en klom voorzichtig het water in. Hij had gelijk gehad. Het water was warm, veel warmer dan ze het normaal zou willen hebben. Maar die was niet onprettig. Dit water was, zelfs door de warmte, perfect.

Toushirou keek grijnzend naar Scarlett en woelde even door het water met zijn handen zodat er minuscule draaikolkjes ontstonden. 'Wat heb ik dit gemist zeg,' dacht hij grijnzend hardop. Hij voelde meteen een nog groter gevoel van geluk dan hij de hele dag al had door zijn lichaam trekken. Hij wist nu zeker dat het veel moeilijker zou zijn om van huis weg te gaan na de vakantie dan hij had verwacht.

"Ach, in het meer kun je ook zwemmen," grijnsde Scarlett bij de gedachte aan het meer bij hen op school. Het was er perfect, ijskoud, en in het donker was het er helemaal geweldig. Maar dat wilde niet zeggen dat dit niet net zo perfect was. Het was gewoon allebei.. anders.
"Zijn je ouders eigenlijk altijd thuis of werken ze heel veel?" vroeg ze toen uit het niets.

Toushirou trok een beetje een scheve grijns. 'Ze zijn vrijwel altijd aan het werk. Veel reizen en overuren enzo. Ik zie ze eigenlijk bijna nooit. Maar hé, ik klaag niet. Zonder hen had ik dit allemaal niet gehad.. Wie weet had ik in een kartonnen doos in de stromende regen voor kleingeld moeten bedelen,' vertelde hij terwijl hij het water van de waterval op zijn nek en schouders liet kletteren. Op de één of andere manier werkte het altijd ontspannend.