Het huis van Amanda Stann.

Hier verblijven Carter en Nick tijdens hun vakantie. Het huis is redelijk klein aangezien het van een student is. Het ligt net iets buiten het centrum. Er is een benedenverdieping met een keuken een woonkamer en een toilet, en boven zijn er een badkamer en twee slaapkamers. Alle kamers zijn redelijk klein en compact. Carter en Nick slapen op één slaapkamer, maar het logeerbed dat er staat is een 2persoonsbed. Amanda heeft wel een extra matje, maar als je daar op ligt kan je net zo goed op de grond liggen (jaja, tijd voor wat spannende scènes dus).

Als je naar binnen wilt moet je eerst netjes aanbellen en wachten tot er open wordt gedaan!

------------------------------------

Carter wierp een blik op het smalle appartement voor hun neus. Hij zuchtte. Hier moest hij dan de komende week doorbrengen. Gelukkig was Nick met hem mee, dan was er tenminste nog wat leven in de brouwerij.
'Ready?' vroeg hij aan Nick, terwijl hij zijn koffer op de grond zette en een stap naar de deur deed. Hij drukte op de bel en wachtte aarzelend af. Misschien was ze er wel helemaal niet.

Nick knikte. Na ongeveer 30 seconden werd de deur opengezwaaid. Een vrolijk uitziende blondine keek hun lachend aan. Nick slikte en stelde zichzelf eerst voor."Nicholas," zei hij."Amanda Stann!" Nick knikte. Dat had hij al begrepen.

Amanda deed een stap opzij om de twee binnen te laten. Carter liep langs haar heen het kleine halletje in en zette zijn koffer neer bij de trap.
'Long time no see,' zei hij tegen zijn tweelingzus. Hij spreidde zijn armen en gaf haar een korte omhelsing.
'Leuk je weer te zien Cartie,' zei ze met een glimlach terwijl ze hem even op de rug sloeg.
'Goed. Doe alsof je thuis bent. Om zeven uur is het eten klaar. Oh trouwens, over drie dagen vertrek ik naar Osaka. Mika heeft me uitgenodigd om een paar dagen bij haar thuis te komen logeren. Ze vroeg of jij ook mee kwam Cartie, en ik denk dat Nick ook van harte welkom is. De Takano's hebben nooit moeilijk gedaan over gasten,' zei Amanda.
Carter grijnsde enthousiast.
'Als Nick ermee instemt gaan we graag mee! Ik heb de Takano's al vier jaar niet meer gezien!' zei hij enthousiast. Hij draaide zich om naar Nick.
'Dus, wat zeg je ervan? Heb je zin om over een paar dagen naar Yuu te gaan?'

Nick knikte."Ja! Grappig dat ik hem da buiten school ga zien," zei hij. Hij zei het niet erg duidelijk, maar goed. Hij tilde zijn koffer weer op."Waar slaap ik?" vroeg hij aan Amanda. Amanda glimlachte en liep voor hun uit. Ze opende een kamer waar een twee persoonsbed stond. Eentje maar. Nick keek haar aan."En waar slaapt Carter?" Ze schater lachte."Hij slaapt hier bij jou, Nick!" zei ze, en ze glimlachte."Kom zo maar naar de woonkamer, nadat jullie je hebben geïnstaleerd." ze keek haar tweelingbroer nadrukkelijk aan en verliet de kamer toen. Nick zuchte.

Carter staarde een tijdje naar het tweepersoonsbed.
'Sorry, maar Amanda is een student dus ze heeft niet echt geld om een huis te kopen met veel ruime kamers waar twee bedden in passen...' mompelde hij. Hij gooide zijn koffer in de hoek van de kamer en liep door naar de kledingkast, waar hij een matje tevoorschijn haalde dat misschien een centimeter dik was.
'Ik slaap hier wel op,' zei hij op een emotieloze toon zodat er tenminste niet aan hem te horen was dat hij het vreselijk vond om op dat matje te slapen. Hij spreidde het matje uit over de grond en legde er een slaapzak op die naar mottenballen stonk.

Nick schudde zijn hoofd."Dat hoeft niet. Zolang je je aan je belofte houd vind ik het goed," zei hij. Hij slikte. Een stemmetje in zijn hoofd wou graag dat ze samen in dat bed sliepen.

Carter slikte even.
Als hij met Nick in dat bed moest slapen was de kans dat hij -voor de honderdste keer- een belofte zou breken veel groter.
Maar toch, dat matje was echt vreselijk.
'Goed dan,' zei hij met zijn tanden op elkaar geklemd. Hij rolde het matje weer op en gooide hem met slaapzak terug in de kledingkast.
'Laten we maar naar beneden gaan. Volgens mij wilde Amanda ons wat vertellen,' zei Carter. Hij liep naar de deur en wachtte op Nick.

Nick liep achter Carter aan naar beneden, en hij nam plaats op de bank

(g2g doei!)

Carter nam plaats in de oude fauteuil die bij de openhaard stond, waarvan hij wist dat die uit zijn oude geboortehuis afkomstig was. Hij keek naar Amanda die druk in de keuken bezig was, die naadloos aansloot op de woonkamer. Nadat ze wat groenten gewassen had draaide ze zich naar de twee om.
'Is alles boven naar wens?' vroeg ze met een glimlachje waarvan Carter wist dat die voor hem een dubbele betekenis had. Hij wilde dat zijn zus eens ophield met doen alsof ze zo goed wist wat hij wilde. Hij haalde zijn schouders op en keek naar de tv die aanstond. Er was nieuws. Een man brabbelde wat in een razendsnel Japans dat hij maar half kon verstaan.
'Hurricane... blablabla... two hours... blablabla... stay inside...'

Nick keek nieuwsgierig naar de tv. Hij zag wat plaatjes van werverstormen of tornado's."Wat zegt hij, Carter? Amanda?" Hij keek de tweeling aan. Zijn ogen bleven even hangen in die van Carter, en toen keek hij weer naar de tv.

'Hij heeft het over een Typhoon die eraan komt over twee uurtjes. Zeg Nick, heb je wel eens een Typhoon meegemaakt?' vroeg Carter terwijl hij opstond en even naar de donkere wolken buiten keek.
'Nee Carter, je gaat niet naar buiten. Ze waarschuwen dat je binnen moet blijven!' riep Amanda streng. Carter rolde met zijn ogen.
'Amanda je weet dat ze dat soort dingen altijd overdrijven. Een typhoon is hartstikke gaaf om mee te maken. Nick moet het gewoon zien,' sprak hij haar tegen. Amanda klemde haar kaken op elkaar maar zei niets meer. Carter draaide zich om naar Nick.
'Wat zeg je ervan? heb je zin in een beetje spanning en sensatie? Als we mazzel hebben vliegt er misschien wel een boom een winkel in. Ik heb een keer meegemaakt dat er een auto de straat doorrolde, alleen maar door de sterke wind. Het is echt gaaf om te zien, maar je moet vooral geen lafaard zijn,' zei hij tegen hem. Zijn ogen twinkelden uitdagend. Amanda zuchtte.
'Als jullie maar voor zeven uur terug zijn want dan is het eten klaar,' mompelde ze nog, waarna ze terug naar de keuken liep en even op de klok keek. Het was nu vier uur.

Nick knikte langzaam."Kun je niet gewoon vanaf binnen kijken?" probeerde hij. Hij hoorde Amanda een triomfantelijk lachje uitstoten. Toen Carter begon over lafaard sprong hij op."Oké. Ik ga mee. Als ik dood ga is het jouw schuld," zei hij.

'Great!' riep Carter enthousiast. Hij beende met grote passen de woonkamer uit en trok in het halletje zijn jas aan. Hij trok de deur open, die meteen met een enorme knal tegen de muur werd geslagen door de wind die erachter zat. 'Oké dan, let's go!' riep hij over het gegier van de wind uit, en met een forse kracht in zijn benen lukte het hem om naar buiten te stappen.

Nick trok ook zijn jas aan en ritste hem dicht. Toen stapte hij met veel moeite ook naar buiten. Wat een slecht idee.. wat een slécht idee! Hij haalde diep adem en ging toen naast Carter lopen.

--new--

Carter drukte op de bel van het huis van zijn tweelingzus. De magnetische kracht die de logeerkamer op hem had werd steeds groter, maar ze zouden toch echt eerst moeten eten voordat hij geoorloofd was om Nick op te sluiten in de kamer. Hij wachtte ongeduldig tot Amanda de deur open deed. Het leek wel een eeuwigheid te duren voor de deur eindelijk open ging.
'Ah, kom binnen! Jullie zijn mooi op tijd,' zei ze. Ze glimlachte even naar Nick.
'Was het leuk in de Typhoon?' vroeg ze aan hem, terwijl ze een stap opzij zette om hen binnen te laten. Carter stapte naar binnen en hing zijn jas aan de kapstok.

Nick haalde zijn schouders op."Het is weer eens wat anders," zei hij, en hij glimlachte. Hij keek waarschuwend naar Carter. Hij deed zijn jas uit en liep de woonkamer in. Het rook er heerlijk. Hij wreef in zijn handen."Lekker warm," merkte hij op.

Carter wreef in zijn handen toen hij de keuken/woonkamer binnenkwam. Hij liep door naar de keuken en besloot zijn zus te helpen door de rijst alvast in de kommen te mikken. Zijn blik viel op de Sashimi en de Tempura die klaar lagen om opgediend te worden. Met drie kommen rijst in zijn hand liep Carter naar de eettafel. hij plantte naast elk bord een rijstkom en ging zitten. Amanda was ondertussen ook naar de keuken gelopen om de houtplanken en schalen met Sashimi en Tempura in het midden van de tafel te zetten. Ze draaide zich even om naar Nick en glimlachte.
'Hou je van zeevoer? Als je er niet van houdt kan je het ook zeggen, dan heb ik nog wel een pakje ramen voor je. dat hoef ik alleen in een pan te gooien en dan is het binnen twee minuten klaar,' zei ze terwijl ze gebaarde dat hij mocht gaan zitten.

Terwijl Nick ging zitten keek hij naar Amanda."Ik eet wel gewoon wat de pot schaft," zei hij, glimlachend. Hij hield van vis, maar hij had geen idee wat dit was. Hij kuchte even. Hij hoopte niet dat hij met stokjes hoefde te eten.

Amanda haalde een verzameling stokjes uit een la en bewerkte één paar stokjes op zo'n manier dat er nu een papiertje tussen zat met wat elastiekjes eromheen. Zo was het gemakkelijk voor Nick om er mee te eten. Amanda was zelf ook buitenlands dus ze wist precies hoe ingewikkeld het voor sommige buitenlanders was om met stokjes te eten. ze gooide het 'bestek' naar Nick en Carter en ging zelf ook aan tafel zitten. 'Eet smakelijk,' zei ze, waarna ze wat gefrituurde garnalen op haar bord plantte. Carter volgde snel haar voorbeeld en pakte van alle planken en schalen een behoorlijke hoeveelheid, om er vervolgens een liter sojasaus overheen te gooien en het gulzig naar binnen te werken.

((Sashimi:


Tempura:
))

Nick kreunde onhoorbaar. Toen pakte hij wat eten op zijn bord en ging aan de slag met zijn stokjes. Hij slikte. Na vijf minuten prutsen had hij eindelijk een beetje eten tussen zijn stokjes. Snel bracht hij het naar zijn mond en at hij het op. Hij glimlachte."Lekker," zei hij. Hij ging weer verder met het prutsen.

Carter keek geamuseerd naar Nick die zelfs met een een papiertje tussen zijn stokjes nog moeite had. Wat een toerist. Hij hapte zijn eigen rijstkom binnen een paar minuten helemaal leeg en zette hem voldaan op tafel. Hij legde zijn stokjes op tafel en sloeg zijn handen tegen elkaar, waarna hij een korte buiging met zij hoofd maakte.
'Gochisousama' zei hij voor zover hij in staat was om dat accentloos te zeggen. Met een kleine ongeduld wachtte hij tot Amanda en Nick klaar zouden zijn.

Toen Nick het eenmaal onder de knie had, ging het redelijk snel. Carter was in recordtijd klaar, en Amanda volgde niet lang daarna. Een kwartiertje later finishte ook Nick. Hij vroeg zich af of ze hier ook aan toetjes deden. Hij keek opzij naar Carter. Zou hij nu weer aan Yuu denken?

Zodra iedereen klaar was stond Carter op om af te ruimen. Hij floot een onbekend liedje en plantte al zijn afwas in de gootsteen. Amanda waste maar af, hij had een gast. Zodra hij ook Nick's bord in de gootsteen had gemikt waste hij zijn handen. Hij draaide zich om en leunde tegen het aanrecht. 'Amanda, hoe laat vertrekt onze vlucht morgen?' vroeg hij. 'Half tien moeten we naar het vliegveld,' vertelde Amanda. Carter grijnsde. 'Dan kunnen we maar beter vroeg naar bed gaan. Kom, Nick,' zei hij terwijl zijn ogen alweer onverholpen begonnen te twinkelen. Hij liep de keuken uit en negeerde de argwanende blik die Amanda hem gaf. Ze had bijna altijd medelijden met de gasten die Carter af en toe meebracht. Ze waren tot nu toe allemaal als slachtoffer geëindigd en een paar waren zelfs totaal verstrooid met Carter terug naar Londen gevlogen om bij hem te kunnen blijven. Amanda vond het maar creepy.

Nick keek hulpeloos naar Amanda, maar die keek hem niet aan. Hij zou bijna een sos- seintje uitzenden. Toen slenterde hij achter Carter aan naar boven."Waar is de badkamer?" vroeg hij met schorre stem."Ik wil.. even douchen." Opfrissen leek nu niet echt het juiste woord.