Tokyo, Japan, TOUTOU'S HUIS. D:<

Toushirou trok alleen even een scheef gezicht. 'Meestal heeft ze wel gelijk - ze weet alles op de één of andere magische manier heel te laten,' zei hij optimistisch. Wonderbaarlijk genoeg was het hoe dichter je bij Rangiku kwam steeds dichter bevolkt - ze was altijd al veel te populair geweest. Hij besloot maar even weg te lopen uit de massa mensen en hield Scarlett's hand zo stevig mogelijk in de zijne terwijl hij zich door de menigte wurmde.

Scarlett keek Toushirou met een vreemde blik in haar ogen aan en liep toen maar snel met hem mee. Als dat wezen iets als dit kon oplossen dan kon iedereen het. Iemand die zich meteen zo gedroeg was waarschijnlijk zelfs op Ayao zeldzaam, Scorpio uitgezonderd. Maar zelfs Scorpio was minder erg dan.. dat.
Scarlett schrok van haar eigen stem toen ze die opeens veel te hard hoorde gillen omdat iemand vlak voor haar neus op de grond viel en zo snel als ze kon liep ze erom heen en ging ze nog dichter tegen Toushirou aan lopen dan eerst.

Toushirou sloeg zijn arm beschermend om Scarlett's middel heen toen hij haar hoorde gillen. Er werd ineens één of ander rocknummer op gezet en de hele massa begon te springen, maar gelukkig waren ze net buiten de gevarenzone. De mensen waren hier vrijwel weg alleen lagen hier en daar in donkere hoekjes wat dronken mensen in elkaar verstrengeld. Hij fronste en bleef stilstaan. 'Eh - zullen we ergens heen gaan waar we niet het risico lopen om onder gekotst te worden?' vroeg hij bedenkelijk.

Nog steeds half trillend van schrik knikte Scarlett zo snel als ze kon. Dit was echt ontzettend ranzig. Op verschillende plaatsen was al kots te vinden, en op nog meer plaatsen halfslapende mensen. 'Zitten ze ook in de eh, kamers," vroeg ze met een trillende ondertoon.

Toushirou schudde zijn hoofd. 'Meestal niet. Die worden op slot gedaan.. de gangen zijn altijd het slagveld,' zei hij met een zwak glimlachje. Hij haalde de sleutel uit zijn broekzak en hield die omhoog. 'Aha - daar kan onmogelijk iemand zijn,' zuchtte hij opgelucht.

Scarlett durfde Toushirou pas los te laten toen ze er zeker van was dat er niemand meer in de buurt was, en zelfs toen was ze nog bang. Eigenlijk was het maar een vreemd verhaal. In het donker lopen, een duel aangaan, dat soort dingen, ze was er nooit bang voor geweest. Maar dit daarentegen.. En Rangiku daarentegen..
"Vlug, vlug, open hem!" zei ze lichtelijk panisch tegen Toushirou.

Toushirou stak de sleutel in het sleutelgat en draaide de deur van het slot af. Hij zwaaide hem open en trok Scarlett aan haar pols naar binnen, alsof ze anders ontvoerd zou worden. Hij draaide de deur achter hen op slot. De gitaren klonken nog steeds een beetje in zijn kamer, maar het was aardig geïsoleerd. 'Oké, als we geluk hebben, sluit ze inderdaad om twee uur af,' mompelde hij.

Net toen Scarlett naar binnen wilde lopen werd ze al meegesleurd door Toushirou. Veilig. "En hoelaat is het nu?" vroeg Scarlett toen. Het was net alsof ze hier opgesloten zaten tot 2 uur vannacht, als het al niet langer zou zijn. Niet dat ze zouden gaan rondlopen rond die tijd, maar het ging om het idee.
"En je weet zeker dat ze hier niet kunnen binnenkomen?" vroeg ze toen wantrouwend.

Toushirou keek op zijn wekker. '...Half één,' mompelde hij aarzelend. 'Ze zullen door het slot heen moeten breken,' lachte hij nu iets optimistischer. Hij plofte languit op bed neer en ging toen weer rechtop zitten. 'Nou.. misschien kunnen we door de herrie heen slapen,' bedacht hij hopeloos.

Scarlett zuchtte opgelucht - al zag ze dat stelletje dronkaards er nog best voor aan om het raam door te klimmen ook. Nog hetzelfde moment klonk er hard gebonk op de deur en daarna iemand die een soort dronkemanstaaltje aan het lallen was ofzo. Met een vreemde blik keek Scarlett Toushirou aan. "Slapen? Ik denk niet dat dat gaat lukken," zuchte ze toen.

Toushirou keek twijfelend naar de deur. Hij was vast wel goed gemaakt.. hoopte hij. Maar er was nog nooit iemand doorheen gebroken, hij hield het vast wel vol. Vervolgens stond hij op en luisterde hij even aan de deur, alsof niet alles te horen was. 'Hopeloos,' zuchtte hij droogjes, waarna hij naar Scarlett toe liep en haar omhelsde. 'Wat een heerlijk hectisch eerste bezoek aan mijn huis. Welkom,'

Meteen toen Toushirou zijn armen om haar heen sloeg deed zij hetzelfde bij hem. "Ach, het had erger gekund," grijnsde ze, al was dat niet te zien voor Toushirou. Zolang alles alleen buiten die deur daar bleef was het oké. Zolang ze niet binnen een straal van 10 meter kwamen zou het vast wel goedkomen. Hopelijk kwamen zijn ouders snel thuis.

Toushirou grijnsde even. 'Maar het had ook enorm saai kunnen zijn,' merkte hij terloops op. Hij liet Scarlett half los om haar de kans om te antwoorden te ontnemen; hij zoende haar alweer. Het geluid uit de gang leek haast te vervagen.

Toushirous plan werkte; net toen Scarlett een opmerking terug wilde maken werd haar die mogelijkheid opeens ontnomen omdat Toushirou het nodig vond haar te zoenen. Niet dat ze het erg vond, integendeel. Dit was beter dan de nutteloze onzin die ze wilde gaan uitkramen.

Toushirou sloeg zijn armen wat dichter om Scarlett heen en haalde een hand door haar haren heen. Dat er iemand tegen de deur aan viel aan de andere kant kon hem even helemaal niks schelen; ze bonkten maar tot ze erbij neervielen. Vanaf haar haren legde hij zijn hand langs haar kin.

Ook Scarlett had het gebonk tegen de deur gehoord, maar ook zij vond het een beter plan om dat gewoon te negeren. Ze besloot een hand dichter tegen Toushirou aan te drukken, om de andere vervolgens via zijn kaaklijn naar zijn haar te laten gaan, waardoor er nog een bonk klonk. Ach, flikker op.

Toushirou wist achter Scarlett nog net de gordijnen dicht te trekken; hij hoefde niet het gejoel van dronken mensen aan te horen als ze hen zagen. Voor zover het mogelijk was drukte hij Scarlett nog dichter tegen zich aan, alsof ze ieder moment als een raket afgevuurd zouden worden.

Door Toushirous onverwachtse beweging, waarvoor hij zich blijkbaar toch iets verder moest uitrekken als hij gedacht had, verloor Scarlett haar evenwicht. Het feit dat ze Toushirou vast had zorgde ervoor dat ze hem meetrok, maar al snel zorgde ze ervoor dat ze hem niet hoefde los te laten door simpelweg een beetje met haar armen op het bed te steunen.

Toushirou bleef over Scarlett geleund staan maar maakte het wat makkelijker door haar neer te leggen. Hij liet zijn handen op haar schouders rusten terwijl hij weer gebonk hoorde en iemand iets vreemds hoorde lallen. Zijn deur leek het goed uit te houden. Hij hoorde zijn zus ook nog van alles schreeuwen en hoorde iedereen haar enthousiast toejuichen.

Scarletts wenkbrauw ging als automatisch een stukje omhoog toen ze Rangiku vanalles hoorde schreeuwen, maar voor de verdere rest negeerde ze het en duwde ze zichzelf een heel klein beetje naar boven toe, steunend op haar arm. Dat was een stuk gemakkelijk vond ze.
Haar vrij arm liet ze vanuit Toushirous haar weer naar zijn nek gaan, om hem vervolgens dichterbij te trekken maar vooral zonder hem los te laten.

Toushirou viel bijna toen hij ineens weer naar voren getrokken werd en bleef een beetje ongemakkelijk staan terwijl hij de bovenste knoopjes van zijn shirt los begon te wrikken. Dat ging op dit soort momenten altijd drie keer zo langzaam.

Scarlett merkte de moeite die Toushirou moest doen om zijn eigen shirt los te krijgen, waardoor ze bijna in de lach schoot maar het nog net in kon houden. Zonder haar gezicht van de zijne af te wenden besloot ze hem te helpen, ook voor haar eigen bestwil. Als het nog even zo doorging rolde ze nog het bed af van het lachen.

Toushirou grijnsde zover het mogelijk was om zijn eigen stomme acties en liet zijn shirt van zijn schouders af glijden terwijl hij aan Scarlett's - of eigenlijk zijn eigen - overhemd begon. And we all know what happened next! HAHA. En nu ben ik moe en ik ga morgen vet vroeg opstaan want dan kan ik Family Guy kijken.

Scarlett lag helemaal tegen Toushirou aan toen ze wakker werd, en het kostte haar maar 1 seconde om zich te herinneren wat er gebeurd was gisteren.. well, vannacht. Een glimlach ontstond op haar gezicht en met een beetje moeite trok ze Toushirou nog wat meer tegen zich aan om vervolgens weer in slaap te vallen tegen hem aan.

Toen Toushirou wakker werd en zijn ogen opende, was het licht buiten. Hij kneep zijn ogen even toe door de felle zonnestralen die door zijn gordijnen heen braken en keek opzij, naar Scarlett, waar hij helemaal tegenaan gedrukt lag. Met een glimlachje drukte hij een kusdhsuhuif op haar slaap, maar hij probeerde zo voorzichtig mogelijk te zijn voor het geval ze wakker zou worden. Hij boog zich even over haar heen om op de klok te kunnen kijken; elf uur. Als ze de deur uit liepen zou het moment van de waarheid komen; had Rangiku alles op weten te ruimen?