Kamer 5630, Fay en Yuno's kamer

((Moet gaan. Doeg!!))

Fay glimlachte maar ging er niet verder op in.

Yuno glimlachte. 'Voor mij is het altijd vakantie.' Ze hield abrupt op met spreken, omdat ze direct weer naar het heden werd getrokken. Momenteel was het voor haar geen vakantie. Momenteel was het oorlog. Telkens kwam ze weer met haar benen terug op de grond, terug naar de realiteit. De waarheid was hard, zoals de waarheid meestal is.

Matt keek een beetje voor zich uit, en luisterde wat mee.

Miyoko knikte. 'Hmm, voor mij nu niet eigenlijk. Ik vind het best eng.. Die oorlog?' Ze keek Matt aan, en bloosde.

Yuno knikte, maar reageerde verder niet. Ze staarde daarentegen ineens recht voor zich uit. Toen probeerde ze het van zich af te schudden. Ze wilde er niet aan denken. Denk aan leuke dingen. Ineens moest ze aan the sound of music denken en glimlachte ze even onbewust.

Matt probeerde te glimlachen, wat een beetje lukte. Miyoko probeerde de boel ook alleen maar op te fleuren in plaats van alles depressief te houden.

Miyoko trommelde wat op haar benen. Deze mensen waren ,nog, niet zo spraakzaam. 'Dus..?' Ze keek de kamer even rond, en glimlachte. Het was een leuke kamer. Overal lagen kussens. Het zag er gewoon erg gezellig uit, vond Miyoko.

'Dus eh... die oorlog. Denk je dat het heftig wordt? Zullen we moeten vechten? Zullen er... doden vallen?' Yuno durfde het bijna niet uit te spreken. Ondertussen at ze nog van de chocoladekoekjes van Miyoko. Ze waren echt heerlijk.

((ik ga, doeeg!))

Miyoko schudde haar hoofd. 'Nee, wij hoeven vast niet te vechen. In iedergeval.. Zonder magie! En of het heftig wordt mm..' Miyoko dacht even na. 'Ja, ik denk het wel.' Ze keek met een stalen blik naar de deurknop. Ze had het gevoel dat er iets ging gebeuren.

'Ik hoop maar dat het beperkt blijft. Dat de rest van de wereld er niets van mee krijgt. Dat mijn ouders en zus veilig zijn,' zei Yuno in 1 adem. 'Maar je koekjes zijn wel lekker,' voegde ze daaraan toe, terwijl ze er nog een op at.

Miyoko lachte. 'Gelukkig.' Even stond ze op, en pakte een koekje. 'Ik weet niet of alleen MHS er last van krijgt, of de hele wereld.' Ze zuchtte en ging weer in haar stoel zitten. Even deed ze haar haar goed, terwijl ze een klein hapje van haar koekje nam. Het was echt heerlijk. Vooral die kleine stukjes chocola deed het hem

((ik ga ook naar bed, doei! Het was leuk dat je langs kwam Gezellig om er iemand nieuws bij te hebben! x ))

(( hihi jaa! beybyeeexx ))

Yuno liep de kamer binnen op zoek naar Fay.

Fay zat tegen haar gitaar te rammen en zong even hard mee. Je kon er het liedje "Goodbye" van Sr-71 in herkennen. Toen ze zag dat Yuno binnenkwam gaf ze het meisje die ze als haar vriendin beschouwde een grijns, tikte ze de laatste snaar aan en koppelde ze het los van de kabel. Zonder er verder op te spelen zakte ze neer op haar eigen bed.
'Ey!' groette ze.

'Hey,' zei Yuno met een flauwe glimlach. Ze plofte op haar bed neer met een zucht. Ze moest het vertellen. Ze kon Fay niet achterlaten met geen enkel idee. 'Ik moet je iets vertellen,' zei ze toen uiteindelijk.

'Wat is er?' Fay's blik veranderde naar iets wat op bezorgdheid leek. Ze legde haar gitaar aan de kant en keek haar kamergenote onderzoekend aan.

Yuno zuchtte even en beet op haar lip om de tranen tegen te houden. Ze wilde niet huilen. Het was niet zo erg. Maar de tranen kwamen toch. 'Mijn zus. Ze is gewond geraakt in de oorlog. Ik moet naar huis,' zei ze in een adem. Het was eruit, maar het verdriet was er niet minder om. Ze snikte even zachtjes.

Fay schoot overeind en plofte naast Yuno neer om een arm om haar heen te slaan. Daarna staarde ze even woordeloos voor zich uit. Ze was niet zo goed in gevoeligere gesprekken. 'Wat erg voor je,' mompelde ze uiteindelijk, beseffend dat ze met dat ene zinnetje niet veel opschoot. 'Hoe erstig is het?'

'Ik... ik weet het niet,' fluisterde Yuno. 'Maar misschien... misschien gaat ze eraan dood.' Ze kon het bijna niet over haar lippen verkrijgen. 'Ik wil dat niet,' huilde ze toen. De tranen bleven maar komen. Hoewel ze vaak met haar zus gevochten had, natuurlijk was ze haar lief. Het was immers haar zus.

Fay streek geruststellend over Yuno's wang. 'Natuurlijk wil je dat niet,' suste ze, niet goed wetend wat te zeggen en doen met een situatie als deze.

'Morgenochtend ga ik. Ik weet niet wat ik ga doen. Of ik nog terug kom. Ik denk dat ik mijn ouders zal moeten helpen. En... ik weet het allemaal niet meer. Ik weet niets meer.' Yuno zweeg verder. Ze wist het echt niet meer. Ze wist niet wat ze moest doen, hoe het zou gaan lopen als ze terug was in Griekenland. Haar zus had haar ouders geholpen met het hotel. Misschien zou zij dat moeten doen. Dan kon ze haar krachten niet meer ontwikkelen. Maar ze wist dat haar ouders het niet alleen konden redden. Hera had het er de laatste tijd erg druk mee, buiten haar taak die ze door de magische overheid had gekregen.

Fay's ogen werden groot als schoteltjes. Ze had gehoord toen Yuno zei dat ze naar huis zou gaan, maar niet meer terugkomen had ze niet zien aankomen. Ze zweeg even, omdat ze Yuno als onderdeel van haar elven was gaaan beschouwen. Iemand met wie ze alles kon delen.
Daarna kregen haar ogen een ietwat zachtaardige uitdrukking - gemengd met spijt omdat het kon betekenen dat ze elkaar nooit meer weer zagen.
'Dat is goed,' antwoordde ze uiteindelijk. 'Ik ga je heel, heel erg missen, maar je moet doen wat jij denkt dat goed is. Ik hoop echt dat je terug komt, maar zo niet moet je me beloven dat we zullen blijven schrijven.'

Yuno glimlachte zwakjes. 'Dat beloof ik,' sprak ze toen. Uiteindelijk gaf ze Fay een knuffel, vooral omdat ze daar zelf ook behoefte aan had.