Alecia's Room. nr 6266

Alecia's kamertjjuu, nogal donker iegenlijk maar voor de rest ziet het er vrij normaal uit dan. Nouja, behalve de drie creepy poppen bovenaan haar kast x3

Toegang: kloppen
als alecia niet aanwezig is is de deur op slot

Alecia plofte haar zak neer op haar bed en liet een zucht haar mond ontsnappen. Keito sporng op haar bed en nestelde zich op haar kussen.
Ze pakte de borstel en begon haar haar te borstelen want het was nogal warrig vond ze.

Alecia legde zich op haar bed neer en staarde vandaar uit het raam. Ze pakte 1 van de kersen dat in de kom op haar nachtkasje lag en staarde er een tijdje naar.

Ze ging oppeens rechtovereind zitten en liet de kers vallen. Ze haalde haar viool te voorschijn en begon te spelen.

Alecia stond in haar badkamer en staarde naar haar spiegelbeeld. In haar kamer kon je haar gsm horen rinkelen maar geen spier bewoog zich om ook maar op tijd op te pakken. Ze had deze week al zeker meer dan 10 gemiste oproepen gehad. Geen enkele oproep had ze teruggebeld, ze wist van wie ze waren geweest.
Alecia vertikte het gewoon om op te pakken voor haar ouders. Konden die mensen nu gewoon niet eens 1 moment haar gerust laten?

-newnewnew-

Lloyd had er erg lang over na gedacht, dagen, uuren, weken. maar hij was eruit. hij schoof een envelop onder Alecia’s deur met een brief erin. in de brief stond:

lieve Alecia, ik mag je erg graag. maar ik denk dat ik te veel met mezelf in de knoop zit waardoor ik jou niet gelukkig kan maken. het spijt me. ik hoop dat we nog wel vrienden kunnen blijven. ik begrijp het als je me nooit meer wil zien.
liefs Lloyd Skywood.

hij dacht na en liep met pijn in zijn hart terug naar zijn kamer.

((Tam tam taaaaam..))

Emotieloos staarde Alecia naar de inhoud van de brief. Ze kon het gewoon niet geloven wat ze las. Haar hart was sneller beginnen slaan bij ieder woord die ze had gelezen. Met een sierlijke beweging zette ze zich recht, nog steeds haar bloedrode ogen op het papier gericht. Waarom zegt hij haar zo iets niet gewoon recht in het gezicht? Waarom deed hij haar dit aan? Het voelde alsof haar hart in twee stukken was gescheurd. Maar toch kon je het niet zien op haar gezicht want het was zo hard geworden als steen. Het enigste waar je nog emotie in zag waren haar ogen die dof stonden en het lichtjes trillen van haar lippen. Het masker dat ze altijd draagde, waar nog nooit ook maar een kras op was geweest barste, maar niet genoeg om te breken.



(( x3, lol, Alecia is gedumd))

Mimiko was nog nooit in deze gang geweest het waren niet veel kamers, ze keek rond en stopte bij een kamer met het nummer 6266. Deze plaats had iets slechts en dat voelde op een bepaalde manier goed. Mimiko klopte voorzichtig op de deur en hoopte niet te storen.

Alecia stond meteen in een sprong op en verfrommelde het briefje achter haar rug. Voorzichtig deed ze de duur op en keek naar wie er had geklopt.

Mimiko keek naar een meisje met prachtig lang zwart haar. Een meisje die ze eigenlijk nog nooit echt had gezien. 'Hallo', zei Mimiko wat ongemakkelijk. 'Ik.. ehm liep wat rond en ja..', verder kwam ze niet.

'laat me raden, een nieuwsgierig karakter en enorm veel tijd maar niks te doen, ben ik juist?' Keek haar daarna recht in de ogen aan maar wende haar blik dan weer ongemakkelijk weg. Ze had altijd haar emoties goed kunnen verstoppen maar op de 1 of andere mannier waren het toch altijd haar ogen die verraden wat ze echt voelde.

Mimiko slikte even van haar opmerking. 'Kinda', zei ze schor. 'Gaat het wel met je?', vroeg ze terwijl ze nogmaal in haar ogen probeerde te kijken. Mimiko kon meestal wel aanvoelen als er iets met mensen was, maar zij was een totaal ander geval.

'nee, het gaat prima...um... heb je zin om... even te gaan wandelen?, ik verveel me ook, om eerlijk te zijn... '



((k'moet weg x,x andere keer verder miss?))

Mimiko lachte even snel en knikte. 'Oke', zei ze met een blijdschap sprongetje in haar stem.

Alecia glimlachte zwakjes deed haar deur achter zich dicht en kwam naast mimiko lopen.

Mimiko keek naar haar en zag dat er iets mis moest zijn. 'Is er soms wat', vroeg ze zo voorzichtig mogelijk aangezien ze geen zin had in een ruzie.

Alecia bleef voor zich uit kijken. 'nee, niets' Nu keek ze Mimiko wel recht in het gezicht aan en glimlachte soort van vrolijk.

De lach die zogenaamd vrolijk moest over komen kwam bij Mimiko heel anders aan. Eigenlijk wilde ze door vragen aangezien ze altijd te nieuwsgierig is. Maar deze keer liet ze het hier bij, ze wist dat als ze door ging vragen het er niet beter op zou worden.

Alecia keek weer voor zich uit. 'op welke verdieping is jou kamer?'

Mimiko moest even diep na denken. Ze wist haar nummer nooit zo uit haar hoofd maar wist wel altijd waar ze heen moest. 'Ook iets met een 6', zei ze uitelijndelijk.

Alecia keek haar vaag aan. 'iets met een 6?, ...'

'6234', kwam haar plotseling te binnen. 'Ja dat was het', zei ze lachend.

Alecia keek weer dromerig voor je uit. Er viel een stilte die haar niet stoorde maar Mimiko misschien wel.

Ze stonden nog steeds op de gang. 'Waar zullen we heen gaan', zei Mimiko uit eindelijk en keek verwachtingvol naar Alecia.