Room 8989 - Lucy's room.

Een kamer met een groot tweepersoonsbed. De kamer heeft alleen maar rode/witte en zwarte tinten.
Twee muren zijn wit/zwart gestreept. één muur is bloedrood en de andere muur is wit.
De ramen hebben elk een vaas met een rode roos en de gordijnen zijn simpel zwart. Een grote oude stoel in barokstijl dient als rommel plek en de grote witte kast is eigenlijk te groot.
Er is een badkamer met een wastafel, inloop douche, bad en wc.

Toegang: Lucy, kloppen of meekomen ; D.

Lucy plofte neer op haar bed. Ze was vermoeid. Zoveel mensen had ze vandaag gezien en veel had ze gesproken. Het was een aparte bedoeling geweest maar ze voelde zich er wel goed bij. Ze bekeek haar ontwerpblok en opende daarna haar dagboek. De sierlijke letters lieten het op een oudschrift lijken. Ze glimlachte tevreden en staarde niet veel later naar buiten.

-New-
Met een harde klap opende Lucy de deur. Tranen en uitgelopen make-up overspoelde haar tedere porseleine gezichtjes dat nu eerder zwart dan wit leek. Met een nog hardere klap ging de deur weer dicht en met een zachte plof viel Lucy op haar bed, haar hoofd verborgen in het kussen dat nu ook een paar zwarte strepen zou krijgen. Waarom was ze nu zo boos? Waarom was ze niet gewoon blij voor Seth? Hij had toch wat hij wilde, hij deed toch waar hij zich goed bij voelde? Lucy zuchtte diep. Één steek van jaloezie ging door haar heen bij de gedachte dat Seth echt gelukkig was, ook daar wist ze niet van waarom. Ze zuchtte nog eens diep. Alles door Lucy's hoofd was een mega grote ramp. Niets stond meer op een rijtje en daar werd Lucy alleen maar panischer van.

Fronsend en een beetje beteuterd bleef hij voor Lucy's kamer staan. Als hij aanklopte, moest hij weer een confrontatie aangaan, maar als hij bleef staan dan moest hij de confrontatie met zijn andere breinhelft weer oppakken. Hij slikte en klopte haastig op de deur.
"Lucy?"

Lucy's hoorde Seth zijn stem. Het spookte even door haar hoofd en heel even bleef het stil. "Wat?" gilde ze vals terwijl ze al gauw haar tranen en make-up aan het wegsmeren was, voor Seth binnen zou komen. Hij mocht haar zo niet zien. Ze slikte en zat binnen no-time alsof ze daar altijd zó had gezeten en nooit had gehuild, alleen had ze wel nog rode plekken rond haar ogen, waardoor je zou kunnen denken dat ze had gehuild.

"Eh, nou, ik wilde even-" Hij staarde naar de deur voor hem en fronste. "Zeg doe eens open zo kan ik toch niet fatsoenlijk mijn excuses komen aanbieden!"

Lucy stond op en strompelde de deur. Ze haalde het slot van de deur en zette hem op een kier, daarna slofte ze weer net zo dood terug en ging ze weer op bed zitten. "Rest doe je zelf maar..." mompelde ze bijna onverstaanbaar.

Hij slikte en liep een beetje twijfelend de kamer binnen. "Eh.." begon hij langzaam, terwijl hij haar miezerige gestalte observeerde. Oke, dit moest hij goed aanpakken, anders zou ze straks gaan huilen. Hij keek nog eens goed, en spotte de rode plekken onder haar ogen. Verdorie, ze had al gehuild.
"Sorry," stootte hij uiteindelijk uit. Hij ging op het randje van haar bed zitten en keek haar vol medelijden aan. "Gisteren was een beetje eigenaardig, maar ik wist niet dat Yuu ons achtervolgde... eigenlijk ontweek ik hem. Niet omdat ik hem niet aardig vind, maar omdat jij in honderd stukken zou worden gescheurd als hij ontdekte dat ik met jou over de kermis banjerde. En, nouja, toen gingen dingen allemaal een beetje doorelkaar. Ik wilde nog naar je toegaan maar Yuu kan soms zo-"
Hij stopte even, en fronste. Ging hij nu alle schuld wéer op Yuu afschuiven? Hij zuchtte.
"Ik kan gewoon niet normaal functioneren als Yuu binnen armlengte is, dan raakt mijn beter weten troebel en wordt alles wazig." Hij tuitte zijn lippen. "Ik hoop dat ik je niet gekwetst heb..." Hij keek haar hoopvol aan.

Lucy keek Seth aan. De tranen borrelde weer op. Ze had hem alweer verkeerd ingeschat, alwéér. Ze slikte en toen ze wilde praten kwam er weer geen woord uit haar mond. Natuurlijk had hij haar gekwetst! Alleen had ze nu meer het idee dat zij zichzelf had gekwetst en Seth er niets aan kon doen. Ze slikte weer. Daarna sloeg ze haar armen om Seth heen en stroomden de tranen over haar wangen. "Het is mijn schuld. Ik... Ik zag het verkeerd," mompelde ze door haar tranen heen.

Seth nam een beetje verbaasd haar omhelzing aan, maar drukte haar stevig tegen zich aan. "Wat heb je verkeerd gezien?" Hij aaide even troostend over haar hoofd en duwde haar toen een beetje van zich af. "Als ik je ga troosten moet je me wel uitleggen waarmee ik je moet troosten," zei hij zachtjes, met een vage hint van een grijns om zijn lippen.

Met waterige ogen keek Seth aan. "Ik dacht dat je me weg wilden hebben, me zo wilde kwetsen. Maar ik heb hierdoor alleen mezelf gekwetst," mompelde ze terwijl ze met een hand een traan wegveegde. "Ik zag het allemaal verkeerd. Je bent gewoon gelukkig als je Yuu ziet, dat had ik moeten begrijpen."

((god ze denkt echt teveel aan andere XDD))

Hij keek haar even fronsend aan. "Maar ik ben niet gelukkig als ik anderen daarvoor plat moet walsen," zei hij, en hij veegde een paar tranen van haar wang. "Misschien moeten we een plan maken om het voor jou wat leuker te maken op deze school."

Lucy keek hem aan. "Een plan?" vroeg ze verbaasd. Maar Lucy was toch gelukkig? Lucy had het toch leuk op school? Lucy begon nu helemaal aan zichzelf te twijfelen. Misschien was ze wel helemaal neit gelukkig als ze dacht dat ze was. Ze slikte. "Een plan?" vroeg ze nog eens.

Hij haalde zijn schouders op toen ze heel anders reageerde dan hij had verwacht. "Eh, ja.. ik weet het ook niet, tis maar een ideetje.." Hij keek even fronsend naar buiten.
"Maar ik weet ook niet hoe, ik bedoel, er is niemand die je aardiger vindt dan de rest, ofzo, toch?"

Lucy keek hem aan. "De enige die ik ken, ben jij, Lune en Yumiko. Yuu, zal ik maar niet noemen, die vermoord me liever. En dan houd mijn sociale leven nogal op." Ze zuchtte diep en keek hem even aan. "En nee, ik vind niemand leuker dan de 'rest'," mompelde ze terwijl ze nu naar Seth zijn borstkas aan het bekijken was.

Seth ging op zijn rug liggen, en vouwde zijn handen onder zijn hoofd. "Maar er moet toch wel iemand zijn..." Hij fronste en dacht na. "Ah! Heb iemand!" Hij grijnste en ging overeind zitten.
"Toushirou is een aardige jongen, nouja, soms dan..." Met een gepijnigde blik dacht hij aan Toushirou's fantastische grap de vorige avond.

(Huur Scorpio in .. hij is een mannelijke hoer )

"Maar...." begon ze. Dit wilde ze niet. Dit kon ze niet. Ze schudde wild haar hoofd. "Seth, nee! Dit kan niet. Je kan nu wel elke idioot van MHS opnoemen, maar..." Ze zuchtte. "Nee..."zei ze weer. Haar ogen stonden groot, misschien van angst of juist van ongeloof.

Seth, die totaal niet van zijn stuk was gebracht door Lucy's gestamel, fronste nogmaals zijn hoofd. "Oh, wacht, die andere jongen- die met die blonde haren? Dat is toch de tweelingbroer van Scarlett?" Hij keek haar even schuin aan en glimlachte. "Je hoeft niet zo bang te zijn hoor," zei hij, het feit negerend dat hij het zelf in zijn broek zou hebben gedaan als iemand zo tegen hem zou praten.

"Wie is scarlett?" Meteen sloeg ze haar hand tegen der hoofd. Dat was een imbeciele vraag. Maar ze kon er toch niets aan doe ndat ze die gene niet kende? Ze keek nog steeds raar naar Seth. Ze snapte niet wat hij deed, wat zijn bedoeling was.

"Blond meisje, ziet er wel aardig uit. Heb nooit met haar gepraat ofzo." Hij keek even schuin naar Lucy. "Oh verdorie, dat herinnert me eraan dat Toushirou geloof ik al bezet is." Hij zuchtte en keek bedenkelijk naar het plafond. "Misschien moeten we je maar koppelen aan Cecilio."

Lucy zette grote ogen op. "Cecilio?" vroeg ze proestend tevens verbaasd en totaal van de kaart. Ze keek Seth echt met een vreemde blik aan. Hij begint echt eng te worden...


((Hikari HAHAHAH god))

Seth lachte en rolde op zijn zij zodat hij Lucy kon aankijken. "Grapje, grapje!" Hij hield defensief zijn vrije hand op en glimlachte breed. "Achja, ik denk dat ik weer zelfzuchtig bezig ben. Ik bedoel, jou gelukkig maken zodat ik me niet meer schuldig hoef te voelen. Stom, want volgens mij zit jij hier helemaal niet op te wachten." Hij keek haar even vragend aan, niet zeker wetend of hij dat wel goed had ingeschat.

Lucy keek Seth aan. "Maar het is goed bedoeld van je! Maar ik ken hier geen enkel persoon. Als die ik toenstraks opnoemde. Daar kan je me toch nergens mee 'koppelen' en daarbij. Ik ben de wanhoop zelf als het om een relatie gaat," zei ze terwijl ze even glimlachte.