Het dakterras

Rusine liep met een glimlachje het dakterras op, waarbij ze nogal hardhandig tegen een blond godlike persoon aanbotste. Snel mompelde ze een excuses, om zich daarna verder de trap op te slepen en op een bankje te ploffen. De koude wind waaide haar haar uit haar gezicht.

-nieuww-

((Stoor Yuu (& Seth) aub niet de komende tijd dat ze reageren. Zodra ze weer weg zijn is het dakterras weer open voor iedereen maar nu heeft Yuu het even gereserveerd x']))

Het was half twaalf. Yuu kwam het dakterras op met twee grote plastic zakken in zijn handen. Hij zette ze met een zucht op de grond en veegde even wat zweet van zijn voorhoofd. Tevreden staarde hij een tijdje naar de volle maan en de duizenden sterren die boven zijn hemel schenen en zijn ogen deden twinkelen zonder dat hij daar zelf bewust van was.
Het was een prachtige avond. Een perfecte afsluiting voor zijn zogenaamde Golden Week. Hij hoopte maar dat Seth niet wist dat Golden Week al een paar maanden geleden geweest was.
Met nieuwe energie trok hij de plastic zakken open. Hij haalde uit de ene zak een berg met grijzige stokjes en uit de andere zak een doos met vuurpijlen. Hij kon ook wel met zichzelf vuurwerk afschieten, maar hij vond het leuker om het op de ouderwetse manier te doen. Hij legde de doos vuurwerk even aan de kant en richtte zich op de enorme stapel grijze stokjes. Hij had ze uit dezelfde winkel als waar hij de Eeuwige Roos vandaan had. De verkoper had hem deze keer verzekerd dat de stokjes die men ook wel sterretjes noemden nooit op zouden branden. Ze zouden voor altijd in de nacht schitteren, zelfs als je ze in het water onderdompelde. Normaal gesproken zou Yuu er geen snars van hebben geloofd maar sinds hij de test op de Eeuwige Roos had uitgevoerd nam hij het maar aan als waarheid.
Geduldig liep hij over het dakterras, waar hij om de meter een sterretje in een bloembak, tussen de groeven van een muurtje of in het hout van een bankje stak. Een kwartier later had hij alle sterretjes over het hele dakterras verspreid.
Snel liep hij naar de doos met vuurpijlen. Hij pakte ze allemaal uit en zette op elke hoek van het dakterras twee pijlen. Hij gooide de plastic zakken en de lege dozen achteloos over het dakterras het schoolterrein op en pakte één sterretje voor zichzelf. Met het stokje tussen zijn tanden klom hij over het muurtje van het dakterras, de verboden daken op. Met een zicht op de ingang van het dakterras ging hij op één van de verboden puntdaken zitten. Hij keek even naar het sterretje in zijn hand en stak het aan. Duizenden schitterende lichtjes schoten uit het kleine stokje en vormden een geelachtige sprankelende ster in zijn hand, die een ontelbaar veel twinkelingen achter liet in Yuu's rode ogen die een beetje opgloeiden van het licht van de maan. Een beetje gehypnotiseerd staarde Yuu naar Het Eeuwige Sterretje, terwijl hij geduldig wachtte tot zijn doelwit op het dakterras zou arriveren.

Het welzeker even geduurd voor Seth had besloten wat hij aan moest trekken. Na lang treuzelen had hij echter een jasje over zijn schouders getrokken, dat hij niet mee had genomen naar Emily’s kamer, en met hangende schouders was gaan halen in zijn oude kledingkast.
Het was het zwarte jasje dat hij al die maanden geleden had gedragen op het gemaskerde bal. Onderbewust had hij het al die tijd als een soort verboden kledingstuk in zijn kast gehangen, maar nu leek het het juiste moment om daar een twijfelachtige verandering in te brengen.
Waarom had hij het überhaupt nooit meer gedragen? Terwijl hij zenuwachtig de trappen ophobbelde trok er een fronsje over zijn voorhoofd.
Waarschijnlijk - maar dat vond hij te beschamend om over na te denken - had hij het al die tijd een soort heilig ding gevonden. Het was het jasje dat Yuu’s ogen naar zich toe had getrokken. Alhoewel hij toen had gedacht dat hij het nooit meer mocht dragen vanwege de homo-aantrekkingskrachten, was het toen eigenlijk ook al een soort heilig kledingstuk dat niet mocht worden besmeurd met onbelangrijke dagelijkse onzin.
Zijn wangen kleurden rood en hij liep haastig de laatste trap op.
Maar nu was het anders.
Nu was hij op zoek naar afleiding, en naar nieuwe dingen die niets met Yuu te maken hadden. Dus nu mocht hij het aan, simpelweg omdat dit het enige jasje was dat nog nooit door Yuu was uitgetrokken.

Een stel zenuwachtig trillende vingers klemden zich om de deurknop, die hij opgelaten openduwde.

Meteen viel het hem op dat er geen muziek was. Er was geen muziek, en, nog veel verbazingwekkender, er waren helemaal geen mensen.
Zijn mond gleed een beetje open, en hij stapte beschaamd het totaal uitgestorven dakterras op.
Oh, fijn.
Hij was er weer eens met ogen open ingetuind.

Yuu zag Seth het dakterras op komen, helemaal netjes gekleed. Hij voelde zich nu toch wel een klein beetje schuldig omdat hij Seth er had ingeluisd.
Een klein beetje maar.
Hij keek het dakterras rond, ging op het dak staan en floot tussen zijn tanden door.
'Yo Seth, ziet er goed uit!' riep hij over het dak naar Seth op het dakterras. Hij zwaaide even met zijn sterretje. Dit was meteen het gebaar dat ervoor zorgde dat elk ander sterretje op het dakterras werd aangestoken.
Duizenden, nee... miljoenen sprankelende lichtjes speelden op in het donker. Een zacht gesis overmeesterde het gefluister van de wind. Een oranje gloed verspreidde zich over het dakterras. Yuu keek van bovenaf met een grijns toe. Hij streek even met zijn hand door zijn haar en keek met de ontelbare twinkelingen die in zijn ogen verschenen waren naar Seth.
'Surprise.'

Seth schrok zich kapot toen hij totaal werd overrompeld door Yuu's stem, maar toen hij plotseling in een enorme sissende lichtzee werd gezet, deinsde hij nu zelfs een beetje bang achteruit.
De overwelmende lichtbron was afkomstig van niet éen, niet twee, maar misschien wel honderd sterretjes. Verbijsterd maakte de angst en schrik plaats voor een soort ondefineerbaar gevoel, dat zijn vingers deed tintelen.
Verstomd draaide hij een klein rondje, en liet hij zijn blik over de prachtige kleine dingetjes glijden.
Uiteindelijk bleven zijn ogen op Yuu's gestalte hangen, dat als een zwarte schaduw tegen de met sterren bezaaide hemel afstak.
Hij kreeg een brok in zijn keel, wierp haastig zijn blik op de grond, en bleef zo zonder een woord te zeggen staan.

Yuu gebaarde naar de vuurpijlen op de hoeken van het terras. Kleine vlammetjes die uit het niets ontstonden staken de lonten van de pijlen aan.
'Omhoog kijken, Seth!' riep Yuu toen hij zag dat Seth naar de grond staarde. Vlak nadat hij dat gezegd had schoten alle vuurpijlen tegelijk de lucht in. Ze stegen ongeveer dertig meter en knalden daar in een prachtige kleurenzee van duizenden verschillende lichtpuntjes uit elkaar. Terwijl de lichtzee langzaam neerstreek en een paar meter boven het dakterras doofde balanceerde Yuu over de dakrand terug naar het dakterras. Hij sprong over het muurtje heen en ging tussen de zee van sterretjes op een bankje zitten. Hij keek naar Seth die een paar meter voor hem stond en grijnsde breed, terwijl de honderden sterretjes nog altijd in zijn vuurrode ogen reflecteerden.

Geschrokken sprong Seth op. Een luid sissend geluid maakte hem bang om zich heen kijken, en toen er een soort hol poppend geluid boven zich uitspreidde, gleed zijn doodsbange blik omhoog naar de sterrenhemel.
Langzaam maakte de angst echter plaats voor verbazing, toen duizenden lichtpuntjes zich als een waaier om hem heen uitspreidden. Zijn stem stokte in zijn keel, en hij had het gevoel dat hij niet langer op zijn benen kon staan.
Terwijl hij met een frons van de nacht boven hem, naar Yuu keek, opende hij voorzichtig zijn mond.
"Wat mooi," fluisterde hij. Het vijandige laagje onbewust van zijn instincten afgeveegd, maar hij kon het niet helpen. Zijn trillende vingers klemde hij haastig samen in een vuist.

'You think so?' zei Yuu die de glimlach van zijn gezicht er niet meer af kon halen. Hij schoof een stuk opzij op zijn bankje en klopte op de plek naast hem.
'Kom zitten,' zei hij. Hij zette het sterretje dat hij nog altijd in zijn hand had in een plantenbak naast het bankje en legde zijn handen naast hem op het bankje. Hij bleef naar Seth kijken en voelde hoe er een warmte door hem heen ging terwijl hij de ogen van Seth staarde, die bijna net zoveel twinkelden als die van hem, zo in het licht van de sterretjes.

Seth beet even op zijn lip en keek twijfelend naar de plek naast Yuu. Zijn blik gleed weer naar de sterretjes.
Onzeker hapte hij naar adem, en schoof hij uiteindelijk toegevend aan een heleboel verboden dingen naar het bankje, waar hij boos op voornamelijk zichzelf op plofte.
Met zijn ogen strak op zijn schuifelende voeten gericht liet hij haastig wat bruine haren over zijn gezicht vallen, hopend dat Yuu zijn licht blozende gezicht niet zou kunnen zien.
"Dus.. geen Golden Week neem ik aan," vroeg Seth, om Yuu te laten denken dat hij het eigenlijk helemaal niet erg en beschamend vond allemaal.

Yuu stootte een zuchtende lach uit en schudde glimlachend zijn hoofd. Hij keek naar Seth naast hem. 'Nope, gewoon een Yuu die een Seth erin heeft geluisd omdat hij het niet leuk vindt om op zo'n prachtige nacht als deze alleen te zijn,' zei hij zachtjes. Hij steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en staarde naar de vele sterretjes om zich heen. 'Een Yuu die het vreselijk vindt dat de enige jongen aan wie hij op het moment kan denken geen zak meer om hem geeft,' mompelde hij er lichtelijk verslagen achteraan. Hij wierp even een blik op Seth's schoenen en liet zijn ogen daar hangen, terwijl hij nadacht over wat hij zojuist gezegd had.

Seth beet op zijn lip en kneep zijn knie fijn terwijl hij Yuu's woorden onwillig door zijn hoofd liet dwalen.
Zijn hart maakte een krampachtige duikvlucht en hij probeerde angstvallig de juiste woorden te vinden. Hij moest dit goed zeggen. En zonder stotteren.
"Ik weet niet wat ik vind," stootte hij zuchtend uit, terwijl hij haastig de andere kant op keek om zijn blozende gezicht niet aan Yuu te laten zien. "Maar volgens mij is het meer, dat, ik weet niet.. Ik dacht, in Japan, dat je bedoelde.. dat je even na wilde denken, en dat, dat het niet..-" Zijn stem stokte in zijn keel en hij moest even en paar seconden laten voorbijgaan, om vervolgens koppig zijn zin in een fluister te vervolgen.
"Maar toen ik jou en Carter zag wist ik het pas," fluisterde hij met een gebroken stem. "Je kan je niet voorstellen-.. hoe dat, hoe dat was, en nu weet ik niet meer.."
Hij draaide zich langzaam om, en toen hij Yuu recht aankeek weerspiegelden duizenden sterretjes in zijn ogen die glansden door de onderliggende tranen.
"Hoe kan ik je nou weer vertrouwen, als, als.. als je het niet erg vond om me op te geven voor iemand anders?" Hij wierp zijn ogen weer neer en voelde hoe er een traan over zijn wang gleed, die hij haastig wegveegde.

Yuu liet de woorden van Seth langzaam op zich inwerken. Hij voelde hoe zijn humeur compleet omsloeg en verborg snel zijn gezicht in zijn handen, terwijl hij nog altijd met zijn armen op zijn ellebogen steunde.
'Ik wou dat ik er een verklaring voor had,' mompelde hij zachtjes. Hij beet op zijn lip en probeerde de brok in zijn keel weg te duwen.
'Maar...' zijn stem sloeg over en hij haalde even diep adem.
'Maar die heb ik niet. Ik weet zelf niet waarom ik... het enige wat ik nu weet is dat er een vreemd soort schaduw over me heen hing. Ik had het gevoel alsof ik op de rand van een klif stond en er elk moment ingeduwd kon worden. Daarom moest ik een paar stappen achteruit zetten om mijn houvast weer te zoeken, maar voor ik het wist was daar plots Carter die inspeelde op al mijn zwakke plekken en misbruik maakte van mijn stemming om me zo in zijn web te vangen. Ik probeerde een tijd weerstand te bieden tot ik jou plots in de eetzaal zag met dat meisje en ik weet niet... plotseling had ik het idee alsof je me al compleet vergeten was. Toen ben ik in paniek naar Carters kamer gestormd en daar was hij, klaar om me te troosten en me alles te geven wat ik op dat moment nodig had.'
Yuu stopte even. Hij veegde een traan weg van zijn wang en keek op naar Seth.
'Maar dat is geen excuus. Ik had nooit, maar dan ook nooit uberhaupt mogen denken dat ik misschien wel zonder je zou kunnen. Daarvoor zal ik me eeuwig schuldig voelen en ik weet dat ik het verdien om de rest van mijn leven alleen en ongelukkig te zijn, maar dat kan ik gewoon niet. Ik kan niet leven met het feit dat ik zonder jou moet leven. Het moment dat ik besefte dat ik je voor eeuwig moest missen zorgde ervoor dat ik dat ook besefte. Daarom zal ik niet rusten voordat ik je weer terug heb. Het kan me niks schelen hoe egoïstisch dat is. Ik stop niet. Het maakt me niet uit als ik de rest van mijn leven ermee bezig ben, zolang ik jou maar in mijn buurt kan houden. Dan is alles goed.'
Yuu was niet meer in staat om verder nog iets te zeggen. Hij perste zijn lippen op elkaar en keek snel naar de sterrenhemel boven hem.
Verdomme, hij was zo'n eikel. Hij had het zo verpest.

Verbijsterd, geschrokken en ook een beetje angstig kwam Seth overeind.
"Zeg dat nou niet," beval hij haastig, terwijl hij wat achteruit deinsde en zijn handen op zijn oren drukte. Hij kneep zijn ogen fijn en zakte als een bolletje inelkaar, terwijl de wanhoop in zijn lichaam zich uitspreidde naar zijn ogen, en de tranen weer naar buiten begon te duwen.
"Ik wil niet meer," stootte hij verslagen uit, "ik wil niet meer, straks doet het weer zo'n pijn," snikte Seth, die zijn handen naar zijn ogen bracht en boos de tranen uit zijn ogen begon te vegen.
"Ik wil je wel vertrouwen, maar dat kan ik niet, en ik weet niet hoe ik anders ooit, hoe ik weer..- en als ik je niet vertrouw, dan gaat het weer mis, en dan, en dan-!"
Hij haalde trillerig adem en liet het beeld van Yuu en Carter zijn hoofd pijnlijk overrompelen, terwijl de warme tranen over zijn wangen stroomden.

Yuu stond op. Hij keek om zich heen. Alle sterretjes doofden langzaam, één voor één.
Ergens vaag in zijn achterhoofd bedacht hij zich dat de verkoper hem had opgelicht. Zonder Seth nog aan te kijken liep hij naar de deur van het dakterras en trok hij hem open. Hij bleef even staan, staarde naar zijn voeten, nam een besluit,
en verliet het dakterras.
Een compleet nieuwe strategie stroomde zijn hoofd binnen. Een nieuw idee speelde op. Zonder ook maar een seconde te twijfelen liep hij met een haastige pas door de gangen van de school, richting de begane grond.
Het idee dat in zijn hoofd opspeelde was nog vaag, en abstract. Hij had een frisse lucht nodig, hij moest net zo lang rondlopen tot hij wist wat hij moest doen.
Er was maar één ding dat hij zeker wist.

Seth voelde hoe de lichtjes doofden, en hij hoorde hoe de deur open, en weer dichtging, maar hij kwam niet overeind.
En terwijl de verwarring in grote dikke tranen over zijn wangen stroomde, voelde hij hoe hij nu pas leek te beseffen wat hij al die tijd had gevoeld.
Hij was niet boos op Yuu.
Hij was gewoon teleurgesteld.

Met een enorme knal gooide Yuu de deur naar het dakterras weer open. Hij ademde zwaar. Zijn wangen waren vuurrood en zijn haren zaten door de war van de wind die erdoorheen gewaaid had. Buiten adem keek hij met een verwilderde blik het terras rond. Zijn ogen bleven rusten bij Seth, die er nog zat.
'Seth!' riep Yuu hijgend. Hij bleef in de deuropening staan terwijl hij naar het hartverscheurende aanblik van Seth keek.
Terwijl zijn hart zich in duizend stukken scheurde haalde hij diep adem.
'De vuurkapel. Daar zal ik op je wachten vanaf zonsopgang. Ik wacht net zo lang tot je weer bij me komt!' riep hij. Hij bleef een paar tellen vertwijfeld staan, rende toen op Seth af en nam zijn gezicht tussen zijn handen.
'Ik zweer het, ik wacht tot je weer bij me komt, al duurt het tot in de eeuwigheid,' fluisterde hij. Hij veegde wat tranen van Seth's wangen en liet hem daarna snel weer los. Met een ruk draaide hij zich om en racete hij het dakterras weer af, richting zijn kamer.
Een idee dat steeds concreter werd ontstond langzaam in zijn hoofd. Er verscheen een brede grijns op Yuu's gezicht.
Hij was nog nooit zo vastberaden geweest.

Seth keek verbijsterd op toen zijn gezicht plots in twee warme handen werd genomen, en zijn betraande ogen keken een paar seconden lang verward in die van Yuu.
Toen hij was verdwenen kroop hij totaal van de wereld naar het stenen bankje, legde hij zijn hoofd in zijn nek, en keek hij naar de miljoenen sterren boven zijn hoofd.
Yuu zou op hem wachten.
..Maar wilde hij dat wel?

- new new new new new–

De zon brandde hevig op de oogleden van een slapende bruinharige jongen, die nogal ongemakkelijk was gedrapeerd over een stenen bankje. Om hem heen rezen honderden zwartgeblakerde sterretjes de lucht in, maar de jongen had niets door.

De wereld was zwart, hij had het koud, en hij ging verdrinken.
“De vuurkapel!” schreeuwde een stem, die van heel ver weg leek te komen. “Daar zal ik op je wachten vanaf zonsopgang. Ik wacht net zo lang tot je weer bij me komt!”
Seth spartelde wild in het water, maar hij kon niets zien, en er trok iets aan zijn benen, iets zwaars, en er was iets hards in zijn nek dat niet weg wilde gaan. Hij lag niet lekker, hij lag niet lekker! Waarom was alles zo hard?
“De vuurkapel!”

Een luide schreeuw liet de vogels in de nabije boom verbaasd opfladderen.
Hijgend staarde Seth naar de deur van het dakterras.
Waar in hémelsnaam wa-..
Oh.. ohja.
Het dakterras. Het feestje.
Yuu.

Met houten ledematen sleepte hij zich naar de balustrade, waar hij de frisse ochtendwind tegen zijn gezicht voelde waaien. Vermoeid liet hij zijn hoofd in zijn handen zakken, en keek naar een paar derdejaars die genoten van de late zomerzon op het grasveld onder hem.
Zo simpel, zo eenvoudig, en gewoonweg zo gelukkig.
Seth beet op zijn lip en keek haastig de andere kant op. Waarom konden zíj niet zo simpel zijn, zo gelukkig? Waarom was er niet een manier om met Yuu ’s ochtends op het gras te zitten, en te praten over stomme dingen die er absoluut niet toe deden?
Hij fronste en begon zich tegelijkertijd af te vragen waarom hij zich plots zo interesseerde voor alle kleine dingen aan Yuu.
Wat was zijn lievelings ijssmaak? Wat at hij het liefst? Zijn favoriete schrijver? Zijn interesses behalve onschuldige jongens tot nog veel onschuldigere jongens transformeren?
Hij draaide zijn rug tegen de balustrade, en vouwde zijn armen over elkaar.
Er was zoveel dat hij niet van Yuu wist. Het enige dat hij tot in detail kon beschrijven was zijn twinkelende oogjes, zijn warme handen, zijn omhelzing, zijn lippen, de trekjes rond zijn mondhoeken als hij zijn glimlach glimlachte, en de manier waarop hij Seth altijd wist te laten blozen door simpelweg in zijn buurt te zijn.
Zelfs de gedachte aan hem bezorgde Seth blosjes.
Haastig duwde hij zich van de balustrade af, en zette hij verdwaald koers naar de deur van het dakterras.
“En toch,” fluisterde hij, diep in gedachten verwikkeld, terwijl hij de trap begon af te dalen.
Hij had nog nooit het gevoel gehad dat de hele wereld leek in te storten, dat zijn hart uit zijn lichaam werd gerukt, dat alles zwart werd en dat verdriet en teleurstelling een bloederig spoor door zijn lichaam trokken.
Hij beet op zijn lip en probeerde er niet aan te denken, maar het was al te laat. Boos schopte hij tegen een muur aan, terwijl hij verder door de gang beende.
Carter, Yuu.. in een passievolle sessie verwikkeld.. Carter’s handen op Yuu’s lichaam, Yuu’s gezicht.
Yuu’s gezicht..
Seth knalde woedend zijn voet tegen een plantenbak, dat klingelend aan scherven viel, en bonkte de trap naar de hal af.
Dus Yuu wachtte op hem?
Dus Yuu dacht dat Seth het allemaal zou zijn vergeten?
Nee.
Hij was het niet vergeten.
Zijn ogen schoten open, en plots leek de woede als sneeuw voor de zon te verdwijnen, terwijl er een immens besef tot hem doordrong.
Hij was het niet vergeten, en dat zou hij ook nooit doen.
Er was absoluut niets dat hem Yuu kon laten vergeven.

Zijn hand klemde om de balustrade van de trap, zijn adem schoot in onregelmatige stoten uit zijn lichaam, en plots had hij het gevoel dat hij ging overgeven.
De duizend stukjes van zijn hart hielden op met bloeden. En na een paar verstomde seconden leidden zijn voeten leidden hem verdoofd de trap af.
Verbazing werd angst, en angst werd iets onbeschrijfbaars dat hem een vreselijk banauwend gevoel gaf. Hij rende over het grasveld.
Steeds harder begon hij te rennen, maar het gevoel ging niet weg.
Hij wilde dit niet, hij wilde dit niet!
“Laat me gaan,” riep hij met grote ogen, en hij stompte met zijn hand tegen de bast van een boom. “Ik wil niet!”
Hij hapte naar adem en had niet door dat zijn lichaam langzaam tegen de boom aanzakte.
Maar je moet.
Je moet afscheid nemen.
Voor altijd.

De dag verstreek, maar Seth verroerde geen vin.
Pas toen de nacht al in volle gang was, en de sterren boven hem uitwaaierden als de lichtjes die hij zo ging missen, stond Seth langzaam op.
Hij wist wat hij moest doen.

--nieuw-neu-nouveau-new-nou-nuovo-nuevo-ny--

Ondanks de plotse kou die er die avond hing, waagde Rusine zich voor het eerst sinds weken weer eens op het dakterras. Met een warme kop thee in haar handen nam ze plaats op één van de ijskoude bankjes langs de reling. De koelte deed haar goed en hielp haar haar hoofd leeg te maken.

Yumiko liep het dakterras op. Ze had niet verwacht om Rusine hier aan te treffen, maar het kwam op zich wel goed uit. 'Ik hoop dat je je zin hebt Rusine.' zei ze alleen maar zonder toelichting te geven.

De stem meteen herkennend, al was dat niet echt iets goeds, draaide Rusine zich pissig om. 'Wat moet je van me?' siste ze, waarna ze een slokje thee nam om zichzelf te kalmeren. Wat haar zo opvliegerig maakte, snapte ze zelf ook niet.

'Kan je echt alleen maar aan jezelf denken? Je bent nog erger dan ik dacht. Van de ene naar de ander, en uiteindelijk weer terug. En dan weer naar de ander. Don't you think it's time to make a choice?' Haar stem klonk niet angstaanjagend, niet kil, niet gemeen, gewoon.. normaal.

'En je verwacht dat ik dat begrijp?' kaaste Rusine terug, wel erg kil. Snel nam ze nog een slokje thee en wende ze haar blik weer van het paarse monster af. Rusine begreep haar ook echt niet, aangezien ze er nogal 100% zeker van was dat niemand wist van haar... moment met Nicholas.

'Je houd Scorpio aan het lijntje, denkt het verborgen te kunnen houden, maar helaas. Ga gewoon voor Nicholas, laat Scorpio niet in de waan dat je van hem houd, dat hij jouw one and only is, want dat kun je niet. Je zwak voor Nicholas zal altijd groter blijven dan je liefde voor Scorpio. Je doet hem pijn, terwijl je dacht dat je het ongezien kon doen. Buy you were wrong, totally wrong.' Bij de laatste zin sloeg haar blik even om naar een confronterende, doordringende blik.

Rusine schudde haar hoofd. 'Ik snap je nog steeds niet Yumiko. En ik houd van Scorpio. Veel meer dan van wie dan ook.' Ai, en daar versprak ik me. 'En ik houd alleen van Scorpio,' voegde ze er snel achteraan, om haar foutje recht tezetten.