Het dakterras

Nick vloekte."Ik hoef Scarlett niet. Straks komt Rusine me nog een afscheids Job geven en dan ga ik," riep hij hem na. Nick schopte tegen een tafeltje aan. Daarna plofte hij op een van de stoeltjes en zakte met zijn hoofd in zijn handen.

Het was weer pas half 5 's morgens toen Emily het dakterras op kwam, maar het punt was dat ze gewoon niet kon slapen. En niet alleen dat; ze wílde ook niet eens slapen.
De vorige keer waren er opeens ontzettend veel mensen rond deze tijd op het balkon, iets dat ze erg vreemd vond. Maar; misschien was het eenmalig. Ze hoopte het in ieder geval.
Meteen al gleden haar ogen naar het barretje dat ze nu wel onthouden had. Coffee, I need coffee. De rode randen om haar ogen verraadden waarschijnlijk hoe weinig ze altijd sliep, vooral de laatste tijd, maar ermee zitten kon ze niet.
Snel schonk ze een kopje koffie in en pakte het met beide handen vast, om vervolgens op hetzelfde bankje als de vorige keer te gaan zitten, waar ze een paar slokken van haar koffie nam en nog geen seconde later totaal in gedachten verzonken was.

Klaarwakker, met een grote mok koffie, liep Kuran het dakterras op. Waarom kwam hij nu net, als het vakantie was? Hj was waarschijnlijk de enige die nog leefde hier. Iedereen was weg. Hij zuchtte opgelucht toen hij toch iemand zag. "Hoi!" zei hij vrolijk terwijl hij langs het meisje ging zitten. "Niet op vakantie?"

Emily keek op toen er opeens een jongen het dakterras op kwam lopen; als het nu weer zo druk werd.. Even liet ze haar blik op de jongen rusten toen die langs haar kwam zitten maar al gelijk staarde ze weer voor zich uit.
"Doesn't look like I am, does it?" vroeg ze met een lichte frons op haar gezicht toen de jongen opeens vroeg of ze op vakantie was. Dat was toch niet zó moeilijk om te zien?
Afwezig liet ze haar ogen afdwalen naar het armbandje om haar pols om vervolgens een paar minuten later weer naar de jongen op te kijken. "Jij zit ook al in niveau 3 zeker?" vroeg ze toen. Iedereen die ze leerde kennen zat in niveau 3. Waarom hij niet ook?

Kuran keek haar aan. "Haha, uhm. Als je niveau 1 niveau 3 noemt, jep, dan zit ik daar in," zei hij terwijl hij even scheef glimlachte. "Ik ben hier pas sinds vandaag, net nu iedereen op vakantie is. Wat een bumber." Hij zuchtte. "Ik ben trouwens Kuran Morte," zei hij terwijl hij zijn hand uitstank en al breed grijnsde.

"Niveau 1 dus?" herhaalde Emily. Mooi. Eindelijk iemand die ook in niveau 1 zat, was toch niet de héle school superieur. Verbaasd keek ze hem aan toen hij meldde ook net nieuw te zijn.
"Sinds vandaag? Echt? Mhh.. Ik ben hier sinds twee dagen," bracht ze nog steeds een beetje afwezig uit, haar blik allang niet meer op de jongen gericht. Pas toen ze opeens een hand voor haar gezicht zag keek ze weer op en liet ze een hand die het kopje vasthad even los om zijn hand te schudden. "Emily," stelde ze zichzelf voor. Achternamen maakten geen verschil vond ze, nutteloze informatie.

Kuran knikte. "Aangenaam, Emily," zei hij vriendelijk. "Leuke naam trouwens." Hij nam even een slok van zijn mok koffie. "Dus ik ben gelukkig niet de enige nieuwe?" Hij vroeg het eigenlijk als bevestiging. Hij wist het antwoord dus al.

"I guess not," antwoordde Emily, die haar hand weer terug trok om haar kopje met beide handen vast te houden. Het was dit keer in ieder geval bij een persoon gebleven. Eentje die niet rookte. Voor ze het wist was ze met haar gedachten alweer in een totaal andere wereld en kreeg ze met moeite pas weer terug bij de echt wereld.
"Welke kracht heb je eigenlijk?" vroeg ze toen zonder op te kijken, haar ogen gericht op het kopje in haar handen waar ze nog geen twee tellen later een paar slokken van nam.

Kuran keek Emily aan. "Ik bedrijf de L... ik bedoel... Ik heb warmte & vuur," zei hij terwijl hij scheef glimlachte en haar met puppy oogjes aankeek. Ze zag er niet uit, die zijn Ik bedrijf de liefde grap, grappig zou vinden. Hij nam de laatste slok van zijn koffie en keek toe nweer naar Emily. De blauwe ogen waren erg blauw.

Kuran hoefde zijn zin niet af te maken om Emily te laten snappen wat hij wilde zeggen en een lichte frons ontstond op haar gezicht, ook al was dat vanuit deze positie onzichtbaar voor hem. De frons maakte echter al snel plaats voor een glimlach en na een poosje keek ze de jongen weer aan. "Warmte en vuur? En je hebt niet toevallig al geleerd om de temperatuur te verhogen?"

Kuran keek jammerend naar Emily. "Nee... pas in nvieau 2 kan ik iedereen laten zweten in de vrieskou," zuchtte hij. "Best zonde, don't you think? Maar welke specialiteit heb jij eigenlijk?" Kuran bleef maar door ratelen. Het was een van zijn trekjes die hem niet volkomen mannelijk konden maken. (( ik ken namelijk geen enkele jongen die meer praat dan ik XDD))

Het enige antwoord dat Emily gaf op Kurans vraag was niet te horen, maar te zien. Lichtjes knikte ze met haar hoofd, waarna ze haar benen nog wat meer na zich toe trok voor de warmte. "Licht & Donker," beantwoordde ze daarna zijn tweede vraag. Eigenlijk was het best zonde dat ze gaan warmte&vuur had soms, maar aan de andere kant.. Overal licht hebben kon ook heel erg handig zijn.

Kuran keek Emily aan. Heel even en daarna keek hij naar de opkomende zon, die opkwam. "Mhh... dat vind ik echt een prachtige specialiteit. Kom je dan misschien van Ayao?" Hij glimlachte even. "Gewoon een vraagje..." Misschien werd ze wel boos dat hij het niet merkte als ze van Ayao kwam, of keek ze hem verontwaardigd aan omdat hij dacht dat ze van ayao kwam.

Zonder Kuran aan te kijken trok Emily een wenkbrauw omhoog. "Ayao?" herhaalde ze toen. Gelijk schudde ze haar hoofd. "Na-ah." Ayao zelf was niet vreselijk, maar de mensen die er woonden waren dat wel. "Ik kom uit IJsland," verduidelijkte ze toen. "En vanwaar kom jij?" Haar handen wreven een paar seconden om het kopje om zich warmer te maken, maar al snel stopte ze weer en keek ze weer roerloos voor zich uit.

-new-

Yuu was eigenlijk nog nooit echt op het dakterras geweest, maar hij kreeg steeds meer het idee dat hij al zijn oude gewoontes achter zich moest laten en weer opnieuw moest beginnen. Alsof het weer zijn eerste schooldag was. Het was een idee dat hem een beetje tot rust bracht. Zo lukte het hem misschien om al zijn herinneringen van de afgelopen maanden te vergeten.
Maar wilde hij dat wel?
Elke keer als hij dacht aan het idee om alles wat er het afgelopen jaar gebeurd was te vergeten voelde hij een pijnlijke steek in zijn maag.
Er was zoveel gebeurd, hoe kon hij dat ooit vergeten?

((Sorry Maria ik heb echt bijna niks geschreven wat jij kan lezen maar ik moet nu gaan doegdoeg xD. Ow en als iemand me wil joinen ik ben er morgenochtend pas weer dus hou daar dan wel rekening mee x']))

((*slijpt messen*))

Carter had Yuu het dakterras op zien gaan en besloot hem te volgen. Hij lapte Yuu's regel dat hij uit zijn buurt moest blijven volledig aan zijn laars en stapte het dakterras op. Hij bleef een tijdje bij de trap staan terwijl hij met zijn handen in zijn zakken naar Yuu keek.
Bah, hij vond het niet leuk dat Yuu zo depressief was. Hij moest hem maar snel weer opvrolijken.
'Yo, Yuu,' zei hij over de wind heen. Hij liep langzaam op hem af en ging naast hem staan.
'Ik vroeg me iets af,' begon hij. Hij had besloten om maar gewoon op impulsen te werken, aangezien hij daarmee altijd het meeste succes had.
'Toen ik wegging, was je toen in dezelfde staat als je nu bent?'
Zijn eeuwig twinkelende ogen keken opzij naar Yuu naast hem.

Yuu zuchtte lichtelijk geïrriteerd toen Carter naast hem kwam staan, maar had niet veel tijd om hem af te snauwen aangezien hij een vraag stelde waar hij even stil van werd.
Niet dat hij het antwoord niet wist, want dat wist hij meteen. Het was gewoon het feit dát hij het antwoord zo snel wist en het antwoord zelf waar hij stil van werd.
Nee, met Carter was het veel erger geweest.
Hij slikte en keek voorzichtig opzij. Dat kon niet. Hij wist honderd procent zeker dat hij nog nooit zoveel van iemand had gehouden als van Seth. Maar toch leek het deze keer niet alsof hij nooit meer in staat zou zijn om nog normaal te kunnen leven. Deze keer zag hij zijn toekomst nog altijd voor zich.
Met Carter was dat niet zo geweest.
Hij durfde het niet te zeggen. Als hij het hardop zei was het definitief en bovendien zag Carter dat sowieso als een teken om weer wat actie te ondernemen. Daar kende hij Carter nu echt wel goed genoeg voor.
Hij besloot maar niets te zeggen.

Carter keek een tijdje afwachtend in Yuu's ogen, en voelde plots een impuls opkomen die hij een paar tellen lang wist te onderdrukken, maar al snel gaf hij zichzelf over aan zijn instincten. Hij bleef Yuu aankijken terwijl hij naar voren boog en zijn lippen zachtjes op die van hem duwde. Hij keek Yuu met een doordringende twinkeling aan en legde voorzichtig zijn hand op die van Yuu die op de balustrade lag. Na een paar seconden trok hij zich weer terug.
'Geen zorgen, deze keer ben ik er wel om je erbovenop te helpen.'

Yuu rilde van top tot teen toen hij de warme lippen van Carter op zich voelde. Dit was nu al de tweede keer dat Carter dat deed in korte tijd en net als bij de eerste keer voelde hij zich plots heel krachteloos. Hij keek snel een andere kant op en trok zijn hand onder die van Carter vandaan. Met zijn blik strak op het uitzicht voor hem gericht dat zich tot aan de horizon uitstrekte beet hij op zijn lip. Snel stopte hij daar weer mee toen hij zich bedacht wiens lippen daar ene paar tellen geleden nog hadden gezeten.
'Ik ben niet meer de Yuu van vier jaar geleden Carter. Jij en ik, dat werkt gewoon niet meer. We zouden het nooit eens worden,' zei hij. Hij wist dat het een zwak argument was maar hij had simpelweg de kracht niet om iets beters te bedenken. Zijn hoofd voelde nog steeds akelig leeg en ook zijn lichaam was plots een stuk slapper sinds Carters aanraking.
Verdomme, elke keer als Carter hem aanraakte veranderde hij weer in dat makke lammetje van vier jaar geleden.
Dat mocht niet gebeuren. Dat was hij niet meer.
Verdomme, waar was Seth?
Oja, die was er niet meer.

Carter keek naar zijn eigen hand op de balustrade en weer naar Yuu.
'Denk je dat ik daar nog niet over heb nagedacht? Ik weet precies de consequenties van een relatie met iemand als jij Yuu. Maar ik weet dat vier jaar geleden de beste tijd van mijn leven was. Ik weet ook dat het misschien nooit meer zo geweldig zal worden als toen, maar ik denk toch dat jij en ik samen het dichtst in de buurt zal komen. Denk eens na. Je wil toch niet voor eeuwig als een levenloze zombie erbij blijven lopen? De warmte is zoveel aangenamer Yuu. Doe toch niet zo moeilijk.'
Hij keek afwachtend naar de reactie van Yuu op zijn plotselinge openbaring. Die impulsen van hem waren nogal roekeloos. Misschien moest hij zichzelf iets meer in de hand houden voordat hij nog stomme dingen ging zeggen.

Yuu staarde nog steeds strak naar de verre velden voor hem. Hij liet Carters woorden tot zich bezinken en dacht na.
Natuurlijk was de warmte een stuk aantrekkelijker dan de kou waar hij nu in stond. Het idee dat hij voor altijd in Carters armen kon wegduiken en zich in de warmte die dat met zich meebracht kon nestelen, om vervolgens nooit meer aan zijn vreselijke verleden te denken was erg aangenaam.
Maar hij kon het niet. Hij mocht het niet van zichzelf. Bovendien wist hij al dat het een cruciaal gevolg zou hebben.
Als hij zichzelf nu aan Carter overgaf werd hij nooit meer dezelfde.
Dan kreeg hij Seth nooit meer terug.
Hij slikte. Misschien zou het hem ooit lukken om zich daar overheen te zetten en dan kon hij er misschien over twijfelen om weer terug naar Carter te gaan, maar het was nu nog te vroeg.
Zijn verlangen naar Seth's warmte, Seth's bruine haartjes en zijn rode wangetjes was nog veel te groot.
Verlangens die hem eerst deden branden, maar hem nu achterlieten in de kou.
'Ik...' begon hij. Hij merkte dat zijn stem niet zo sterk meer was als net. Herinneringen van vier jaar geleden bleven door zijn hoofd schieten.
Zijn leven was toen zo zorgeloos geweest.

Carter deed een stap dichterbij. Hij glimlachte lichtjes.
'Kom maar Yuu, bij mij ben je warm en veilig,' zei hij. Hij spreidde zijn armen een beetje en keek Yuu met een schuin hoofd aan.
'Zonder bijbedoelingen. Alleen de warmte,' stelde hij voor. Hij moest Yuu een voorproefje geven van wat hij kon krijgen. Dan was hij gemakkelijker binnen te halen.
'Het is daar veel te eenzaam in die kou.'

Yuu keek een tijdje naar Carters gestalte. Hij balde zijn handen tot vuisten en deed een stap bij Carter vandaan.
'Je maakt misbruik van de situatie,' beet hij hem toe. Carter wist dondersgoed hoe hij Yuu moest aanpakken. Hij speelde verdomme in op al zijn zwakke punten. Het was oneerlijk. Zijn hart bonkte verlangend naar de warmte die Carter hem aanbood, maar zijn hersenen waren sterker en hij deed nog een stap achteruit.
'Ik hoef jouw warmte niet,' wist hij uit te brengen, waarna hij het dakterras afstormde.
Verdomme. De geschiedenis was zich aan het herhalen. Nog even en ze zouden alles regelrecht nog een keer over doen.
En dat klonk nog niet eens zo onaantrekkelijk, iets wat hem nog veel kwader maakte.

Carter keek Yuu na. Hij glimlachte met twinkelende oogjes.
Yuu was dichterbij dan hij dacht. Hij liep al fluitend het dakterras af.
Nog even en hij had zijn oude geluk weer terug.