Kamer 1899, Itachi Uchiha.

Mendua stak der tong uit en stond zelf op. 'Ja hoor het gaat wel.' en ze grijnsten. Ze vond het helemaal niet erg dat ze was gevallen, omdat het bij Itachi in de buurt was. Ze ging weer op het bed zitten. 'Oke, wel blauwe plekken maar dat komt gewoon omdat ik klein ben.'

Itachi trok een wenkbrauw omhoog, hij stond net zoals daarnet (met een hand uitgestoken), hij hield zijn schouders op en ging bij Mendua op schoot zitten. Dit ziet er vast heel dom uit

Mendua begon hard te lachen. 'Aaaah! kom maar hier hoor! koetsiekoetsie kleine babytje.' en ze kietelde hem onder ze nek.

Itachi moest lachen, 'Niet doen,' riep hij uit. Hij duwde haar achterover op het bed, hij stopte met lachen en ging naast haar liggen.

Mendua lag naast hem op zjin bed, ze keek hem aan en ze glimlachte. 'Baby.'

Itachi haalde zijn pruillipje tevoorschijn, 'Ik ben geen baby,' zei hij met een hoog stemmetje. Hij liet zijn spierballen zien, 'Ik ben een échte man,' zei hij met een zware stem.

Mendua begon hard te lachen. 'AHAHAHAHAHAHA oke doe dat nooit meer alsjeblieft ahahahaaha.' en ze kreeg een klein traantje in haar ogen van het alchen.

Itachi keek haar verbaasd aan, 'Wat niet?' vroeg hij droog. 'Dit ..' zei hij met een hoog stemmetje, hij deed een pruillipje. '.. of dit?' vroeg hij met een lage stem, hij liet zijn spierballen zien.

Weer begon Mendua te lachen, en ze rolde boven op hem van het lachen, bijna rolde ze door maar ze wist zichzelf nog net vast te houden aan iets.

Itachi schrok ervan, hij was bang dat ze weer op de grond viel dus pakte hij haar stevig vast, 'He, joh, kijk uit!' grijnzde hij.

Mendua begon even te lachen, en merkte toen dat ze boven op hem lagen en hij haar stevig vasthield. 'Zie je dat gebeurt er dan.' en ze grijnsden ondeugend.

Itachi grijnsde brutaal terug, hij haalde zijn schouders op, 'Heeel heeel heeel misschien zou ik willen dat het zo was gelopen,' hij grijnzde.

Mendua grijnsten.'En heozo dat dan ?'

Itachi grijnsde weer, 'Nou, waarom denk je?' vroeg hij ondeugend. Hij hield haar nog steeds stevig vast.

Mendua lachten. 'hmm. bewijs maar of het is wat ik denk.'

Itachi begreep haar onmiddelijk, hij hield zijn hoofd schuin en drukte zijn lippen op de hare, tegelijkertijd sloot hij zijn ogen. Het voelde beter dan in het café, hij vond het nu een veel specialer moment.

Mendua sloot haar ogen, en zoenden hem terug. Ze voelde de vonkjes bijna echt overspringen, en ze begon te tintelen van binnen. Dit voelde heerlijk. Het was nog beter dan in het café.

Itachi voelde dat Mendua terug zoende, hij streelde haar door haar haren, hij voelde haar warme lichaan aan. Hij had het gevoel dat hij zweefde, hij wist niet of hij er klaar voor was maar hij probeerde het maar. Hij opende zijn mond en liet zijn tong langzaam naar buiten, omdat haar mond nog dicht zat likte hij zachtjes aan haar lippen.

Mendua opende haar mond en beantwoorde zijn tonggestreeloverhaarlippen door haar mond open te doen. Ze voelde hoe hun tongen vermengde, en ze zoende verder.

Itachi voelde Mendua's tong, hij was blij dat ze terugzoende en niet zomaar stopte. Het leek een eeuwigheid te duren, hij wou dit wel voor altijd, hij vond dat het anders dat met MimiChan-chan, die zoende verlegen achterhouden, Mendua zoende gewoon heftig terug. Hij trok zijn hoofd langzaam terug, er moest toch eens een einde aan komen. Hij opende langzaam zijn ogen en keek Mendua grijnzend aan.

Mendua sloot haar mond, en openden haar ogen. Ze keek hem aan, en ze glimlachten even. 'Hmm. ja dat was wat ik ook had bedacht ja..' en ze lachte even.

Itachi lachte van binnen, 'Ben ik de eerste?' vroeg hij voorzichtig. Hij keek haar nieuwsgierig aan, hij wist niet waarom hij het vroeg maar hou wou het gewoon weten.

Mendua schudden haar hoofd en blooste een beetje. 'Ik voor jou?' vroeg ze uit nieuwsgierigheid.

Itachi knikte heftig, hij zag haar blozen, 'Nee zeker,' zei hij terwijl hij z'n hoofd schudde.

Mendua begon weer te blozen. 'Sorry, maar ik zei toch al dat ik stomme dingen deed als ik teveel dronk.' en ze kreeg een hoofd als en boei en een schuldgevoel tot verwegistan.