Kamer 1899, Itachi Uchiha.

Diepe zucht.. 'Zo bedoelde ik het niet,' zei hij zorgzaam. 'Het was gewoon een vraag, of jij al WILT gaan,' zei hij ongemakkelijk.

*NEW*

Mimiko kwam aangelopen bij de kamer van Itachi. 'Itachi?', vroeg ze met een schorre stem. Mimiko wist waarschijnlijk al wat zijn reactie zou zijn. Ze kon gelijk weer weg. Maar toch ging ze.

((Mimiko ze waren nog bezig met een scene dan mag je niet zomaar roepen dat er een nieuwe scene komt x'P))

((ahahahahaha wtff. oke dat miste ik evenhoor, hoezo nieuw?))

Yuu wrote:((Mimiko ze waren nog bezig met een scene dan mag je niet zomaar roepen dat er een nieuwe scene komt x'P))

((Ik bedoele meer opnieuw voor mij, ik had gister laat maar zeggen het zelfde gepost maar gelijk daarna moest ik weg dus doe ik het nog even opnieuw :') ))

Mendua glimlachte en keek hem aan. 'Zeg jij het maar, als jij wilt douchen of wilt slapen of weg wilt, dan ga ik naar me eigen kamer.'

Itachi hoorde geklop, het was best wel lullig om nu niks te zeggen, 'Jaaaa, ik ben even bezig,' riep hij. 'uhmm, ik wil nog niet slapen hoor,' zei hij met een knipoog. Toen liep hij naar de deur, hij zuchtte diep en maakte de deur open.

Mendua zat op zijn bed met zijn vest aan en grijnsten. Toen hij naar de deur liep, wist ze eigenlijk al zeker wie daar stond.

Mimiko keek nu recht in de ogen van Itachi. Haar mond zakte open en ze wist geen woord meer uit te brengen. Kom op Mimi je kwam hier met een reden. Mimiko lachte even snel. 'Eerrh, ik .. wilde even mijn excuus aanbieden', zei ze en ze keerde haar hoofd naar de grond.

Mendua keek naar Itachi, en zag toen Mimiko. 'Ik denk dat ik nu wel ga.' en ze stond op. Ze liep naar de deur en ging naast Itachi staan. Ze gaf hem een kus op zijn wang, en wachten tot ze erlangs kon.

Itachi keek haar verbaasd aan, dat had hij niet verwacht, 'Voor wat, voor die elektrobal of voor de afwijzing?' vroeg hij ongeduldig.

'Beide', zei Mimiko. Ze durfde hem nog steeds niet aan te kijken. 'Ik weet niet wat me bezielde om die elctroshock op je af te vuren', zei ze beschaamd. 'Er ging gewoon zoveel woede en ..', ze slikte even. 'En verdriet door me heen', de tranen stonden nu in haar ogen. 'Wilde je nooit pijn doen Itachi-chan', zei ze terwijl ze nu recht in zijn ogen keek.

Mendua voelde zich zwaar genegeerd, en pakte haar tas en jas, en liep zo langs mimiko heen, ongeveer dwars doro der heen.

Mimiko werd bijna omver geduuwt en keek haar met een vernietigende blik aan en keek daarna weer terug naar Itachi.

Itachi zag Mendua langs hem heen lopen, hij zuchtte, hij wou er achteraan rennen maar dat wou hij Mimi-chan niet aan doen, Ik ga zo wel even langs.. 'Ja, oke, geaccepteerd,' zei hij afwezig. 'Friends?' vroeg hij uiteindelijk maar, hij keek vanuit zijn deuropening Mendua achterna. Shit.. oke, Mimi-chan, niet binnen komen, please..

Mimiko keek hem verbaast aan. 'Meen je dat?', Mimiko kon het niet geloven, of stond hij egwoon in haar gezicht te liegen zodat ze achter die slet aan kon gaan.

Itachi knikte, 'Ja, tuurlijk,' zei hij droogjes. 'Ik kan je toch niet me hele leven haate,' merkte hij op.

Mimiko had zich nog nooit zo blij gevoeld. Zonder er echt bewust van de zijn sloeg ze haar armen om hem heen en gaf hem een knuffel.

Itachi had dat niet zien aankomen en klopte zachtjes op haar rug, Wat wil ze nou van me? hij glimlachte, hij was allang blij dat het weer goed was.

Mimiko voelde zij handen op haar rug en probeerde de gedachte dat ze Itachi heel misschien toch nog leuk vond weg te proppen diep achter in haar hoofd. Ze liet hem weer los en keek hem lachend aan. 'Mag ik binnen komen ((moehahahaha))', vroeg Mimiko.

(( ihateyou! ))
(( Nee, geintje ))

Itachi twijfelde of hij 'nee' zou zeggen maar dat kon hij gewoon niet maken, 'Uhmm, oke,' zei hij uiteindelijk.

((I'm so evil >:3))
((But I still love you ))

Mimiko liep naar binnen en ging op zijn bed zitten. Toch raar dat ze hier nooit geweest was. Ze keek zijn kamer rond. Het was gewoon een standaart kamer net zoals haar en de rest.

Itachi sloot de deur, hij deed hem expres niet opslot, er mocht best iemand binnenkomen. Hij ging naast haar zitten, hij glimlachte flauwtjes.

Toch voelde Mimiko dat er iets niet klopte. Een raar gevoel dat hij nog steeds boos was of dat hij nog steeds pijn had. 'Je weet toch dat ik niet alleen nee zei vanwege Lune?', vroeg ze en ze keek hem aan.

Itachi knikte, 'Ja, dat begreep ik best,' zei hij begrijpelijk.