Ben & Rusine - Montréal

'Je kan toch vragne of hij het evne wilt proberen?' opperde Rusine met opgetrokken wenkbrauwen. Logisch toch?

'Ja, maar dan heeft ie me door,' zei Ben met een grijns.

'Hmm...' pijnsde Rusine. 'Tja, dan heb je pech he,' besloot ze uiteindelijk en ze keek hem lachend aan.

'Ik kom er vanzelf wel achter,' zei Ben. 'Hij zal het wel eens zeggen.'

'Vast wel..' stemde Rusine in, terwijl er een heerlijke etensgeur naar buiten dreef. 'Hmm..' snoof ze het tevreden op. Deze komende paar dagen gingen vast wel leuk worden.

Ben was niet zo zeer onder de indruk van zijn vaders kookkunsten omdat hij zich altijd uitsloofde voor gasten.

Ja en toen verstreken er een paar seconden, totdat Ryan ineens naar buiten kwam en 'KOMEN JULLIE ETEN!' riep. Rusine keek Ben even aan, afwachtend. Misschien deden zE nog wel vanales voor ze gingne eten..

Ryan was bij Ameline en Roger maar ah la, hij was weer terug. Ben slenterde naar binnen en hij zag dat zijn vader zich weer had uit gesloofd en de tafel super netjes had gedekt. Ben plofte ergens neer. 'Jij mag daar,' zei Harold. Katia had inmiddels schone kleren aan getrokke en was weer helemaal fris. Ryan plofte neer op zijn stoel. 'Welkom bij de ridders van de ronde tafel,' zei hij. 'Dit is een praatclub. Wilt u iets delen?' 'Dat is niet grappig, Ryan,' zei Katia, die het niet zo had op praatclubs.

((ja who cares -,-))

Rusine nam plaats op de stoel die haar aangewezen werd en glimlachte bij Ryans grapje, al was het niet eens echt grappig. Haar ogen gleden over de tafel, die er behoorlijk netjes uitzag.

Ryan wist dat hij niet grappig was maar toch lachte hij, want hij vond het wel grappig. Hij vond zichzelf altijd dodelijk grappig. Ben zuchtte diep. Hij vond het fijn om thuis te zijn, behalve dat Ryan er was. Al was hij wel zijn beste basketbalmaatje tot nu toe. 'Je mag zelf opscheppen, hoor,' zei Harold, terwijl hij een aantal pannen op tafel zette.

Rusine glimlachte, maar wachtte toch voordat ieder ander had. Dat was ze gewend; bij gasten wachten totdat zij deden hoe het gebruikelijk was.

(trainen!))

Ben had gewacht tot Rusine wat ging nemen maar dat deed ze niet dus nam hij zelf maar wat. 'Ben, eerst de gasten,' zei Katia. 'Ja, maar ze pakt toch niets,' zei Ben.

Rusine keek hem verontschuldigend aan. 'Ik.. ik ben eh, hoe zeg je dat? Owja, ik ben gewend om als laatste te nemen, zegmaar, als ik te eh.. te gast ben,' hakkelde Rusine, terwijl ze een nogal hulpeloos gebaar maakte.

Katia glimlachte, 'Nou, hier geld de regel eerst de gasten, dan de kwasten,' zei ze hartelijk. 'Dus pak maar gewoon.'

Rusine knikte en keek nog eens met grote ogen naar het eten. En dit moet allemaal op? Wat is het eigenlijk allemaal? Uiteindelijk nam ze maar wat gebakken aardappeltjes, wat sla en een gegrildekipfilet.

Bens ouders en vooral Harold keek vol genoegen toe. 'Mogen we nu dan eindelijk?' vroeg Ryan ongeduldig. 'Nu kan je,' zei Harold.

'Jullie hoeven echt niet meer op mij te wachten hoor, de volgende keer,' glimlachte Rusine, die zich altijd heel erg niet op haar gemak voelde als iedereen keek hoe ze opschepte.

Ryan begon zonder iets te zeggen op te scheppen. Katia en Harold glimlachten maar een beetje en begonnen ook op te scheppen. Daarna begon Ben ook maar. 'Mam, Rusine komt uit Oekraïne,' zei Ben trots. 'Of was het Roemenië?'

'România,' verbeterde Rusine Ben met een overdreven Roemeense uitspraak. 'Niet Oekraïne,' voegde ze daar beledigd aan toe. Net als in alle andere Balkanlanden heerste ook in Roemenie een groot nationalistisch gevoel, en Rusine was daar geen uitzondering op.

Ben wist het eigenlijk wel maar hij was het weer vergeten. Stiekem. 'Roemenië,' zei Katia. 'Is het daar koud?'

'Het sneeuwt er 's winters, en in de zomer is het er meestal lekker warm,' antwoorde Rusine, met toch ergens best trots in haar stem.

'Weet je, ik weet helemaal niets van Roemenië,' zei Katia. 'Behalve dat het een rond land is. Waar woonde je in Roemenië? Een grote stad of een dorpje ofzo?'

'Ik woonde eerst in de bossen naast Sighişoara, dat is het historische centrum van Transsyslavie en ligt redelijk in het midden van Romenie. Maar later ben in naar een buitenwijk van Sighişoara verhuisd en daar heb ik tot mhs gewoond,' vatte Rusine even samen. Haar gezicht glimlachte niet meer.

Vooral Katia merkte dat Rusine het niet zo leuk vond om over Roemenië te praten, dus begon ze over iets anders. 'Weet je al wat je wilt doen in Montréal?' vroeg ze toen.

Nu weer glimlachend schudde Rusine haar hoofd. 'Ik heb geen flauw idee wat er hier allemaal te doen is, moet ik eerlijk bekennen.'