Ben & Rusine - Montréal

En toch was het heel mooi een weids en een geweldig immense omgeving. Ben keek er alleen niet meer zo heel erg van op.

Rusine draaide zich om, ze had namelijk met haar rug naar de watervallen toe gestaan. Zodra ze zich omgedraaid had, viel haar mond zowat open. Ze knipperde even, en nog eens en liet haar blik weer naar Ben terug wandelen. 'Whow,' was het enige dat ze uit kon brengen.

Harold knikte. 'Indrukwekkend he? Die invloed hebben de watervallen meestal op degenen die ze voor het eerst zien,' vertelde hij. 'We gaan eerst een beetje rond lopen en later in de middag pakken we een bootje. Ik geloof dat je die moet reserveren, dus dat gaan we eerst even doen.'

Rusine knikte en staarde weer naar de immense hoeveelheid water die er daar naar beneden viel. Daarna gleed haar blik naar de immense hoeveelheid mensen die het stonden te bekijken. Lekker toeristisch, al is dat natuurlijk wel logisch.

Het was zo'n 5 tot 10 minuten lopen naar het hutje waar ze de boottochten moesten resereveren. Katia probeerde lekker te babbelen met Rusine. 'Dus, vertel eens, hoe vind jij het op MHS?' vroeg ze.

'Eh.. leuk?' antwoorde Rusine met een nogal mismaakt glimlachje. Jezus, wat moest ze anders antwoorden? Ja, het was leuk. Gewoon, leuk.

Katia knikte. 'Welke kracht beheers je?'

'Telekinese,' grijnsde Rusine. 'Dat hebben jullie toch ook?' vroeg ze daarna, van Harold was ze er zeker van maar van Katia wist ze het eigenlijk niet. En Ben had volgens haar herinnering ook Telekinese.

Katia knikte. 'Wij allemaal. Harold en ik hebben elkaar in de klas ontmoet, en Ryan heeft ook telekinese, al ontkent hij het ook graag.'

Rusine zuchtte even en staarde voor zich uit. 'Vindt u het heel erg dat ik hier liever niet over praat?' vroeg ze uiteindelijk.

Katia schudde haar hoofd, 'Natuurlijk niet,' zei ze glimlachend al voelde ze zich een beetje een domme moeder maar ja dat hoorde er vast bij, dacht ze.

'Danku,' glimlachte Rusine. Harold had ondertussen met heel wat voordringen kaartjes voor 1 uur gereserveerd. Ze zouden dus nog 2 uur hebben, het was nu een uur of 11 namelijk.

Katia dacht: Rusine kan goed rekenen maar hoorde ook ergens een Roemeens liedje wat ze niet verstond, maar ze nam maar aan dat het Roemeens was.

En toen viel er een vervelende stilte. Rusine slikte. Uiteindelijk pakte Katia Harolds arm vast en trok hem mee naar één van de terasjes. 'Wij zien jullie om kwart voor 1 hier oké? Vermaak jezelf en val niet in het water!' gebood ze Ben en Rusine. Rusine keek met een glimlachje naar Ben. 'Oké.'

'Kom mee,' zei Ben. Hij wist de plek waar een goed uitzicht was en wilde dat aan Rusine laten zien. Dus moesten ze ergens omhoog zien te komen, om bij de "afgrond" van de watervallen te komen.

Rusine volgde Ben glimlachend en ja.

'De natuur is machtiger dan de mens,' zei Ben heel erg wijs doende. Uitslover.

Rusine trok een wenkbrauw op. 'En specialisten met natuurspecialiteiten dan? Die zetten de natuur naar hun hand..' protesteerde ze.

'Maar ze kunnen haar nooit ondermijnen,' zei Ben, al had hij eigenlijk geen idee wat ondermijnen betekend.

'Heel goed uit je boekje geleerd,' grijnsde Rusine, terwijl ze hem nog altijd volgde en geen flauw idee had waar ze naar toe gingen.

'Weet ik,' grijnsde Ben, al had hij het hier al ooit eens met Shayla over gehad. Hij volgde de weg naar boven.

Rusine grijnsde even en volgde Ben verder naarboven. Heel erg nieuwsgierig naar wat er stond te wachten, probeerde ze steeds langs zijn hoofd te kijken maar dat was oz opgezwollen dat dat niet mogelijk was.

Ben kon Rusines gedachten niet lezen, maar hij zou hebben gereageerd met: Ha-ha, grappig. Not. Of zoiets.
Dus, bladiebla, ze waren boven. Er waren hier wel wat toeristen, maar niet zoveel. De meesten waren beneden. En het uitzicht was hier beter.

Rusine vond zichzelf ontzettend grappig en ging naast Ben staan om van het uitzicht te genieten. Toen ze haar blik er over heen liet glijden, wist ze even niets te zeggen. 'Whow,' mompelde ze. 'Alweer..' bracht ze erna grijnsend uit.

'Nee,' zei Ben. 'Dubbel wow.'