Ben & Rusine - Montréal

'Wist je dat ze hier eigenlijk frans spraken?' vroeg Ben. 'Montréal is het franse culturele centrum in Canada.'

'Bien sûr,' antwoorde Rusine, die een beetje Frans sprak, met een glimlach. Frans was niet haar beste kant, maar ze kon zich er redelijk in redden. 'Waarom praten jullie dan geen Frans?' vroeg ze daarna.

'Omdat ik van origine Amerikaans ben en ik geen frans kon toen ik Katia leerde kennen,' zei Harold met een zelfde grijns als Ben kon hebben.

Rusine knikte. 'Nouja, zo versta ik tenminste ook wat..' grijnsde ze. Langzaam voelde ze zich wat meer op haar gemak.

'Dat ook,' zei Harold, terwijl hij nog altijd bezig was met het eten. Ben leunde achterover op zijn stoel. 'Niet doen,' waarschuwde Harold zonder op of om te kijken. 'Wat?' vroeg Ben. "ik deed niets,'

'Hij kan je gedachten lezen Ben,' merkte Rusine nogal droog op. Telekinese was toch met vere voorsprong de specialiteit met de leukste trucjes, en gedachtenlezen op niveau 5 was er daar één van. Gelukkig hadden ze in de les geleerd, of tenminste, Rusine had het geleerd, hoe ze zich daar van af moest schermen. Meteen schoot er een doodsimpel Roemeens volksliedje door haar hoofd, en zodra het afgelopen was opnieuw en opnieuw. Het was een heel makkelijk trucje; blijf aan iets anders denken, dan is het moeilijker om je gedachten te lezen.

((Hey lachen, Ben is al niveau 2 xD))

'Oh,' zei Ben. 'Vandaar dat je vroeger altijd wist als ik kattekwaad had uit gehaald,' zei hij. Harold grijnsde. 'Natuurlijk wist ik dat. Maar dat kon ik ook zien aan je gezicht. Zo moeilijk was dat niet.'

'Ik kan je wel een trucje leren om het te verbergen..' bood Rusine heel sociaal aan.

((dat ben je al bij 750 berichten))

((Ja maar ik had het net pas door xD))

'Laten we dat gaan doen,' zei Ben met een grijns. 'Jullie gaan geen ongein uithalen he?' zei Harold, die maar half aan het opletten was. 'Neehee,' zei Ben.

Rusine knikte en wachtte op Ben of die ergens anders heen wilde of wat dan ook.

((sukkel))

((Weet ik))

'Kom, ik laat je anders de tuin wel even zien,' zei Ben, terwijl hij op stond.

'Oké,' antwoorde Rusine, glimlachend, terwijl ze Ben naar de tuin volgde.

((ja sorry, beetje ongeinspireerd, ik weet t))

De tuin was niet gigantisch groot ofzo, maar groot genoeg. Er stond een basket, er was een grasveld en een rozenstruik waar Katia Taylor dol op was. Verder was er ergens achterin een schommelbank onder een oude eik. Daar had Ben vroeger met veel meisjes gezeten. Die meisjes die hij nu allemaal weer vergeten was maar vroeg of laat weer naar boven zouden komen.

'Nice,' grijnsde Rusine. Dit was alweer een contrast. Ze was gewend aan de vijftien hectare bosenheidegrond en het kleine balkonnetje van Arita. Ze zette een stapje verder de tuin in en keek glimlachend om zich heen.

'Nou moet je me toch eens dat trucje leren,' zei Ben met een grijns.

'Denk eens aan iets waar je heel makkelijk aan kan denken,' legde Rusine nogal scheef uit. Ja, hoe leg je dat uit? 'Je moet zegmaar.. aan iets denken waar je vaak al aan denkt en dat je zegmaar, aan twee dingen tegelijkertijd kan denken,' probeerde ze opnieuw, met een verslagen gezicht. 'Snapje?'

'Uh,' zei Ben. 'Iets als... mijn bed?' stelde hij voor.

'Ligt eraan hoe je over je bed denkt,' grijnsde Rusine. 'Ik speel bijvoorbeeld steeds hetzelfe liedje in mijn hoofd af, omdat ik dat zo vaak heb gehoord en gezongen en gespeeld, dat ik het automatisch kan doen en mijn gedachten aan andere dingen kan besteden,' legde ze uit.

'Ik snap het niet,' zei Ben. 'Dus ik kan bijvoorbeeld One Vision, een lied wat ik al zo'n beetje mijn hele leven in mijn kop heb, gebruiken? En niet mijn bed, waar ik altijd aan denk omdat ik gewoon graag in bed lig?'

Rusine knikte. 'Je moet het liedje van alle kanten kennen, zodat je niet gaat twijfelen en er over na gaat denken, want dan breekt je concentratie. Ik heb een Roemeens volksliedje dat iedere Roemeen mee zou kunnen zingen, om maar een voorbeeld te geven.'

'Dus, onevision, dat heeft iemand ooit eens met zijn band gespeeld, dus ik weet wanneer wat komt, en ik draai het altijd met mijn iPod af,' zei Ben.

'One Vision it is.' Rusine kende het liedje zelf niet, maar dat was haar probleem niet. 'En dat speel je dan in je gedachten af en als je aan andere dingen wilt denken, dan kun je aant wee dingen tegelijkertijd denken en omdat het liedje de voorhand in je gedachten heeft, ziet de persoon die je gedachten wilt lezen, alleen het liedje,' legde Rusine uit. 'Tenminste, als het een niet zo geoefende specialist is. Bij de Heerseres werkt het uiteraard niet.'

'Of bij mijn pa. Want die kent het liedje ook,' zei Ben.

Rusine schudde haar hoofd. 'Dat maakt niet uit, want dan gaat hij op het liedje letten en dan is dat ook mooi.' Rusine draaide zich even om en knikte naar het huis. 'Probeer het anders eens uit. Ik weet niet hoe sterk je vader is, maar je kunt het altijd proberen..' stelde ze voor.

'Mijn vader leest mijn gedachten echt niet op commando hoor,' zei Ben laconiek.