Ben & Rusine - Montréal

'Whauw,' was het enige wat Rusine uit wist te brengen. Een beetje doelloos bleef ze in de deuropening staan, terwijl ze de kamer rondkeek.

De kamer was nou niet zo Ben zijn smaak dus hij wist niet waarom Rusine wauw zei. 'Hier mag je bivakkeren als je wilt,' zei hij. 'Of ik wil ook wel een tentje voor je op zetten in de tuin,'

'Ik.. het..' Rusine wist even niet uit haar woorden te komen. Het was allemaal zo.. zo normaal. Allemaal zo in contrast met haar leven. Het leven waarin ze eerst in een enorm landhuis buiten de stad woonde, en daarna in een klein appartement langs de oever van een stinkende rivier omgeven door honderden anderen. Dit huis was vrijstaand, in een stad, niet klein, niet groot. 'Het is perfect..' bracht Rusine uiteindelijk uit, terwijl ze haar tas naast haar voeten liet vallen.

'Als jij dat vind,' zei Ben, terwijl hij zijn schouders ophaalde.

'Komop Ben, beetje enthousaisme. Je klinkt alsof je helemaaaaaal niet blij bent dat je met mij opgescheept zit!' Rusine liep lachend naar hem toe en ging met een beledigd gezicht voor hem staan.

Ben schudde lachend zijn hoofd. 'Op de een of andere manier geloof ik dat gezicht van jou niet meer. Er schuilt iets anders daar binnen,' en toen aaide hij Rusine eens voor de verandering door haar haar.

'Hey! Blijf van mijn haar af!' riep Rusine verbaasd uit. Dit had ze dus even niet aan zien komen. Maar haar lach brak al snel weer door op haar gezicht. 'En er schuilt hierbinnen zoveel waar je geen flauw benul van hebt, Ben, dat je je hoofd er maar niet over moet breken.'

'Ik kan niet wachten,' zei Ben met een glimlach toen hij beneden het slot om hoorde gaan. Zijn vader was thuis gekomen. 'Kom mee,' zei hij tegen Rusine. 'Dan stel ik je voor aan mijn vader.'

Rusine knikte en haalde even snle haar vingers door haar haar, waardoor het weer wat normaler zat. Daarna volgde ze Ben de trap weer af.

Ben stampte de trap af en begon te grijnzen zodra hij zijn vader zag. ZIjn vader deed precies hetzelfde. 'Bennie,' zei hij joviaal, en hij omhelsde hem stevig, zo stevig dat Ben nauwelijks lucht kreeg. 'Ook hallo, pap,' zei Ben. Vervolgens richtte Harold Taylor zich op Rusine. 'En Rusine,' en vervolgens gaf hij Rusine zo'n zelfde omhelzing.

Rusine had dit al helemaal niet aan zien komen en liet zich een beetje van haar stuk gebracht omhelzen. 'Hallo..' bracht ze zwakjes uit nadat Harold haar weer los gelaten had.

'Ik heb eten gekocht maar omdat ik niet wist wat je lekker vond heb ik maar extra veel mee gebracht,' zei Harold. 'En anders hebben we nog altijd de friet pan.' Ben rolde met zijn ogen. Zijn vader moest zich weer uitsloven met het eten. Aan de andere kant, het was ook geweldig voor hem, want dan kon hij kiezen wat hij wilde.

'Oh eh, ik eet alles, echtwaar...' vertelde Rusine. Ookal at ze helemaal niet alles, en al helemaal niet veel, ze wilde niet tot last zijn en had zich al voorgenomen gewoon alles te eten. Ze zag Ben met zijn ogen rollen en schonk hem een glimlachje.

Harolds gezicht klaarde op. 'Mooi, dan maak ik gewoon alles,' zei hij vrolijk. Ben schudde lachend zijn gezicht en liep de keuken in. Katia was daar ondertussen weer vertrokken, die was weer boven schilderen. 'En Rusine, vertel eens, waar kom jij dan vandaan?' vroeg Harold, terwilj hij zijn boodschappen neer zette en begon te sorteren.

'Ik..' Rusine's gezicht betrok even, ze haatte het om hier over te moeten praten. 'Ik kom uit Roemenië,' besloot ze uiteindelijk maar, mét een glimlachje op haar gezicht.

'Roemenië hè?' zei Harold, terwijl hij nog altijd druk bezig was met zijn ingrediënten. 'Ligt dat niet ergens in Europa?'

'Uhum,' knikte Rusine. 'Bij Oekraïne, en Bulgarije en aan de Zwarte Zee,' legde ze uit. Het was een riedeltje dat ze uit haar hoofd kende, maar voor iemand die aan de andere kant van de wereld woonde, kon het natuurlijk net zo goed Chinees zijn, de landen die ze noemde. Wist zij veel wat ze hier wisten... 'U weet wel, waar Dracula oorspronkelijk vandaan komt..' Als Ben mee naar haar huis kwam, zou een uitstapje aan het Draculamuseum en alle poespas eromheen vast niet te ontwijken zijn.

'Ah, Dracula,' zei Harold. 'Dat boek heb ik ooit nog eens gelezen. Of was het Frankenstein?' Ben gniffelde even. Zijn vader las nooit. Hoe kon hij dat boek dan hebben gelezen. 'Op school, Bennie,' zei Harold, alsof hij zijn gedachten kon lezen.

Rusine glimlachte even en liet het allemaal maar eens rustig op zich inwerken. Langzaamaan kwamen er heerlijke geuren uit de keuken, iets dat haar behoorlijk vrolijk maakte, want ze had best honger ondertussen en als het lekker rook, dan was het vaak ook lekker. Tenminste, dat was haar ervaring. 'Waar ik vandaan kom, heerst de Draculagekte alleen maar onder de toeristen.'

Harold begon te lachen. 'Zo is dat meestal, meidje,' zei hij. Ingrediënten vlogen door de kamer, het zout kwam vanaf de schouw naar hen toe gevlogen en dat soort dingen. Het leek er misschien niet op, maar Harold Taylor was Level 5 telekinese. Zoals ook Katia, die boven aan het schilderen was. Met telekinese.

Rusine staarde naar Harold, die zijn specialiteit volop aan het gebruiken was. Heel even had ze het gevoel dat ze in ging storten, maar ze herstelde zich meteen en wendde haar hoofd af. Zo had ze ook op kunnen groeien; in een gezin waar haar specialiteit, telekinese, gewoon gerespecteerd en gebruikt werd. Snel zette ze weer een glimlachje op. Niet aan denken.

Ben merkte gewoon aan Rusine dat er iets niet helemaal in orde was, maar hij wist en kon het hier niet vragen. Niet bij zijn vader. Bovendien was hij een jongen en was hij het 2 tellen daarna alweer vergeten.

Rusine had eigenlijk geen flauw idee wat voor houding ze nu moest geven, en bleef daarom maar stom staan glimlachen en rustig om zich heen kijken.

Niet veel later kwam Ryan ook de keuken in gestampt. 'Oh, het is nog niet klaar,' zei hij. 'Dan ga ik nog even naar de buren.' 'Waarom?' 'Ik ga met Roger basketballen.' verklaarde Ryan. 'Ja ja, je gaat gewoon liggen kleffen met Ameline,' zei Ben. 'Houd je kop,' zei Ryan nu. 'Vergeet niet dat aimer houden van is in het frans,' grijnsde Ben, maar Ryan was de deur al uit.

Rusine trok haar wenkbrauw op naar Ben nadat ze met een ongediffineerd glimlachje Ryan zag verdwijnen.