De overloop tussen groep 01 en groep 02.

Hijgend raakten zijn voeten eindelijk vaste grond, en net toen hij een ienimienie beetje afgeleid opkeek, merkte hij dat Yuu er niet was.
Verwilderd draaide hij zich om, en schoot zijn hart naar zijn keel toen hij merkte dat DIE IDIOOT ALSDKFJASDKLFJ WAS GAAN STILSTAAN IN HET WATER.
Paniek deed hem naar adem happen, maar net zoals al eerder die dag was gebeurd, schoot Seth naar voren, dook onderwater, en zwom in een rotvaart op Yuu's benen af.
Voor hij wist waar hij mee bezig was had hij zijn handen om iets groots en slijmerigs gewikkeld, dat zonder enige tegenstribbeling leek te verbrijzelen onder zijn greep.
Een beetje verbijsterd rukte hij zijn ogen open, en keek hij recht in het gezicht van een enorme zalm, die hem met een gapend gezicht nogal, eh, dood aanstaarde.
Zijn blik schoot ongelovig naar zijn handen, die op de een of andere manier twee gaten in zijn grote lichaam hadden geboord.
Hij voelde hoe zijn adem in zijn keel stokte.
Hij had nog nooit iets vermoord.
Zelfs geen mug.

Yuu staarde met grote ogen en een stilstaand hart naar Seth, die zomaar de haai tussen zijn handen had gepakt. Meteen dook hij verschrikt onder water om te kijken wat er precies aan de hand was, maar al snel zag hij wat er werkelijk aan de hand was. Meteen kwam zijn hart weer op gang. Hij zuchtte opgelucht, iets wat resulteerde in een hoop bubbels en een ademtekort en kwam snel weer boven. Hij was ongelofelijk trots op Seth. Ondanks het feit dat het uiteindelijk toch geen haai was geweest had Seth mooi wel zijn 'leven gewaagd' om hem te redden. Dit was al de tweede keer vandaag.
En bovendien had Seth een zalm gevangen.
EINDELIJK KON HIJ ETEN.

Met een totaal doorgetrokken en uitermate triest kwam Seth bovendwarrelen.
"Yuu.. ik heb iets vreselijks gedaan," biechtte hij met een wanhopig toontje op. Hij hief de zalm op in zijn armen, maar kwam niet verder dan het wateroppervlak want het ding was veel te zwaar.
Met ogen die vol tranen stonden keek hij naar Yuu's gezicht.
"Ik heb een vis vermoohoohohoord," bekende hij snikkend.

'SETH JE BENT GEWELDIG!' riep Yuu uit, die Seth's gesnik totaal negeerde en met grote glunderende ogen naar de overheerlijke zalm in Seth's handen keek. Zijn maag begon oorverdovend te knorren.
'Ik ben trots op je! Je hebt zomaar een vis gevangen met je blote handen!' Yuu rende door het water op Seth af en gaf hem spontaan een kus op zijn mond. Hij keek met watertanden naar de uit de kluiten gewassen zalm.
Dit was perfect. Deze zalm zou zijn honger prima kunnen stillen.

Hmm.. Ja.. daar zat wat in. Een beetje beteuterd keek hij Yuu aan, en vervolgens keek hij weer naar de dode zalm in zijn handen.
Ook al vond hij het nog steeds een groot verlies voor de mensheid, een trots lichtje weldde op zijn borst en al snel zette het zijn hele lichaam in vuur en vlam.
"Met mijn blote handen!" stootte Seth met plots een extreme extase op zijn gezicht uit. Hij keek Yuu met enorme triomf aan en voelde het verlies van de zalm al snel helemaal uit zicht verdwijnen.
Oh god.
Yuu was trots op hem.
En híj, SETH CONNOR, had zelf - MET BLOTE HANDEN - een zalm gevangen.
Het tarzanbrul-gevoel weldde in hem op terwijl hij Yuu glunderend bleef aanstaren.

Yuu, die Seth een beetje vergat en zich nu volledig gefocused had op de zalm sloeg zijn arm om het enorme ding en nam het mee naar de oever alsof het ding gewichtloos was. Hij stapte uit het water en gooide de zalm in het gras. Een beetje vertwijfeld bleef hij naar het dode dier staren.
Hij had geen flauw idee hoe hij zalm moest klaar maken.
'Eh... Seth? Weet jij toevallig hoe je... zalm maakt?' vroeg hij aarzelend. Nu hij Seth voor zijn voedsel nodig had zag hij hem opeens weer helder en scherp in de rivier staan. De jongen glunderde van trots.
Ja. En als hij nou ook nog is die zalm wist te bereiden... dan was Yuu pas helemaal verkocht.

Toen hij Yuu's woorden hoorde werd hij meteen vuurrood, en schoot zijn hoofd naar een welzekere les met een welzekere Taylor Cross.

"LET OP," beet Taylor hem boos toe, terwijl ze het loeischerpe mes onder zijn neus zwierde en hem met fonkelende oogjes aanstaarde. Seth schrok overeind en keek haar bang aan.
Taylor snoof en draaide zich toen langzaam om.
"Zalm is een hele speciale vis," begon ze, terwijl ze haar vingers om de vis klemde en het ding op een snijplank legde.
Seth stommelde zenuwachtig wat dichterbij en keek fronsend toe hoe Taylor het mes ophief, en het net na de kieuwen op de schubben plaatste. Hij huiverde.
"Behalve dat ze groot zijn, zodat ze extra veel vlees opleveren," ging Taylor met een laag stemmetje verder terwijl ze de kop eraf hakte en het nonchalant aan de kant veegde, "zijn ze niet overheersend qua smaak."
Seth keek even afgeleid naar haar gezicht, en fronste. "M-maar.. d-dat is toch juist n-niet g-goed?" stamelde hij onzeker.
Taylor wierp hem een priemende blik toe en zette het mes op de staart van de vis.
"Jawel," meldde ze geïrriteerd, "dat betekent namelijk dat je het kan laten smaken zoals je wil, door kruiden toe te voegen." Ze knikte naar de bosjes groen gebladerte dat tot voorheen in Seth's hoofd als decoratie had gestaan.
Hij fronste en probeerde de langwerpige blaadjes, de ronde lichtgroene blaadjes, en de bosjes stervormige blaadjes in zijn hoofd op te slaan.
Maar Taylor's gehak leidde hem af. Al snel was er namelijk niet veel meer over van de vis, dan een rozig stukje vlees dat glom in de licht van de lamp.
"Laat de graten erin zitten," beval Taylor, die Seth een doodenge blik toewierp, "anders verpest je de textuur van de vis, en valt het uitelkaar in de pan." Seth knikte haastig, en keek toe hoe Taylor een langwerpige pan uit een kastje viste, en dat op een laag vuurtje zette.
"Je legt de zalm voor vijftien minuten op de grilpan," ging ze verder, terwijl ze het hompje goudgelig boter in de pan liet sissen. Daarna legde ze de vis op het geribbelde panoppervlak, en griste ze het mes weer van het aanrecht.
"In de tussentijd kan je het best de kruiden snijden, want je mag ABSOLUUT geen tijd verliezen. Als de zalm koud wordt vóor je de kruiden erop strooit, zinken de aroma's niet goed in de textuur, en is het enige wat je proeft een hartige homp vieze vis met gebladerte erop."
Seth keek haar fronsend aan en probeerde elk detail tot diep in zijn hoofd op te nemen.
Taylor besteedde echter geen aandacht aan hem, en pakte een paar takjes uit het potje met kruiden.
"Dit is tijm," meldde ze monotoon, terwijl ze het mes erop zette. "Samen met zout, en peper voeg je dit aan de zalm toe." Toen ze klaar was keek ze Seth even laatdunkend aan, alof ze verwachtte dat ze het allemaal voor niets deed. Hij was immers een enorme kluns, en voor hem was dit allemaal wartaal.
Ze zuchtte even een geïrriteerd zuchtje en griste toen het plankje met resten zalm van het aanrecht. "Ik heb nog vijf minuten, en die tijd besteed ik goed. Ruim je werkplek op, ruim ALTIJD je werkplek op als het schema dat toelaat, maar vergeet de tijd nooit.
Zalm is uiterst stipt, en als je de tijd mist, dan wordt het taai."
Ze haalde een doekje over het stenen aanrecht, terwijl Seth haar handelingen geïntrigeerd volgde.
Na een paar minuten draaide Taylor zich om, en legde ze de vis op een bordje.
Ze strooide er met beleid een zorgvuldig afgemeten hoeveelheid tijm, zout, en peper overheen, en schoof het daarna aan de kant.
Zonder het gerecht nog een blik waardig te gunnen, keek ze Seth aan.
"Onthou dit goed," gromde ze, terwijl ze haar armen over elkaar vouwde, "je hebt het misschien nog een keer nodig."

Seth schrok op van zijn dagdroom en herinnerde zich plotseling Yuu's gezicht. Zijn totaal beschaamde en betrapte blik maakte langzaam maar zeker plaats voor een soort vastberadenheid. Een soort die nog nooit eerder in zijn ogen had gefonkeld.
Hij kwam langzaam het water uit, en wierp Yuu een strakke blik toe.
"Yuu," begon hij met kalme stem, "jij zorgt voor twee platte stenen en een scherpe steen." Hij glimlachte kort en streek wat water uit zijn gezicht.
"Zou je dat kunnen regelen?"

Yuu keek Seth een tijdje verbijsterd aan. Hij had niet verwacht dat Seth serieus zou weten hoe je een zalm moest bereiden. 'Zeg, ik dacht dat jij zei dat je niet kon koken?' merkte hij uiteindelijk sceptisch op. Hij vroeg zich af waar Seth de stenen voor nodig zou hebben maar keek wel alvast om zich heen of hij die niet toevallig ergens zag.

Seth keek Yuu even fronsend aan.
Tja. Daar had hij een punt. Hij kon immers ook helemaal niet koken.
Maar waar kwam dan plots die zelfverzekerdheid vandaan?
Hij keek Yuu even afwezig aan, maar liet toen plots de frons van zijn gezicht zakken. "Ik kan ook niet koken," meldde hij hem met een uitgestreken gezicht.
Hij draaide zich om, en liep naar de zalm. Deze legde hij met beleid in een stromingloos poeltje in de schaduw, waar het niet zou verrotten. Toen keerde hij zich weer tot Yuu, glimlachte even en haalde toen even diep adem.
"Tot zo," meldde hij droogjes. En met die woorden begon hij een lange wandeltocht langs de oever van het beekje, op zoek naar de benodigdheden die in zijn netvlies brandden.

Nick's maag rommelde. Hij had al die tijd nog niets gegeten."Hebben jullie eten gevonden?" Hij keek hoopvol. Zijn natte haren plakten aan zijn gezicht, en hij schudde ze weg. Hij wreef even in zijn oog. Toen keek hij Emily en Carter weer aan. Hij beet op zijn lip. Hij had ruzie met beide mensen - hoe ongemakkelijk wou je het hebben?

Yuu staarde Seth na. Hij vroeg zich af wat er in het hoofd van die jongen om ging. Waarom moest hij nou weer zo geheimzinnig doen?
De namen Emily en Taylor schoten meteen weer door zijn hoofd. Wat was er toch met hem, koken en die twee meisjes?! Waarom wilde hij het Yuu niet vertellen?!
Piekerend over deze dingen begon Yuu aan zijn zoektocht. Hij had al snel twee platte stenen gevonden, maar een scherpe steen was in de verste verte niet te bekennen. Hij legde de stenen neer bij de zalm in het water en keek een tijdje naar het dode beest.
Seth, dat beest, koken... het was hem allemaal één groot raadsel.
Met een zucht draaide hij zich om en startte hij opnieuw een zoektocht naar een scherpe steen.

Seth liep met een geconcentreerd gezicht over de oever van het beekje. Het was alweer een tijd geleden dat hij Yuu voor het laatst had gezien- misschien was er iets gebeurd?
Misschien was Yuu aangevallen door een of ander beest, terwijl hij de steen aan het verslepen was of.. of..!
Paniek welde op in zijn ogen en hij wierp een blik over zijn schouder. De open plek langs de oever was echter allang uit zicht verdwenen.
Hij beet op zijn lip, en draaide zich haastig om. Hij mocht zijn taak niet uit zicht verliezen. Wat zei Taylor nou ook alweer altijd? Oh, oja:
"LET OP."
Seth keek even afwezig naar het water, dat fonkelde in de late middagzon. Dit zou zijn eerste kookervaring met Yuu zijn. Hij had dan al eens iets bereid voor Emily.. dit lag heel anders.
Dit was Yuu.
Yuu had verwachtingen.
Hij beet op zijn lip en trok zijn schouders op terwijl hij verder sjokte.
Misschien moest hij Yuu eerst vertellen dat hij er geen snars van bakte, letterlijk, voordat hij iets aan hem zou voorschotelen. Hij fronste en keek even afwezig naar de begroeiing aan zijn rechterhand.
God, straks dacht Yuu nog dat het volstrekt normaal was om altijd een of ander feestmaal te krijgen voorgeschoteld. Straks dacht Yuu nog dat hij..-
"LET OP."
Seth schrok overeind blij de plotse angstaanjagende herinnering van Taylors gezicht, slikte, en hobbelde haastig voort.
Verdomme.
Hij moest gewoon zjin ingrediënten vinden, en zijn doel niet uit zicht verliezen.

Yuu slenterde een beetje doelloos door het bos. Hij had zijn blik op de grond gericht maar eigenlijk keek hij niet eens of hij een steen vond. Met zijn gedachtes was hij allang vreemde complottheoriën aan het bedenken over Seth Taylor en Emily die stiekem geheime kannibalistische kooksessies hadden en dat niet aan Yuu wilden vertellen omdat ze bang waren dat Yuu naar de politie zou gaan.
Alsof hij Seth ooit zou aangeven bij de politie. Dat sloeg totaal nergens op.
Yuu zuchtte verslagen en schopte gefrustreerd tegen een willekeurige steen. Het ding schoot door de lucht en knalde tegen een boom kapot in tweeën. Oef, hij had toch meer kracht dan hij dacht.
Hij liep op de gespleten steen af en keek naar de twee stukken.
Tevreden klemde hij de stenen om zijn hand, die nu allebei een scherpe rand hadden. Op zijn dooie gemakje liep hij terug naar de open plek, waar hij de stenen naast de zalm neergooide en in het gras ging zitten. Hij staarde in de verte langs de oever, maar zag Seth nergens.
Hij vroeg zich af wat hij in zijn schild voerde.
Een lichte ongerustheid speelde in hem op.

Seth wilde net gefrustreerd zijn voet tegen een steen aanrammen, toen hij plotseling merkte dat dit welzeker precies de steen was die hij zocht. Hij hurkte met glunderende trotse oogjes bij het dingetje neer, en pakte het met trillende vingers op.
Oh god. Hij had het nog gevonden ook.
Hij had echt véel te veel Indiana Jones gezien om niet te weten dat dit kleine dingetje een vuursteen was. Enthausiast was hij een paar minuten bezig om zichzelf schouderklopjes te doneren, maar al snel drong een vaag besef tot hem door.
Oh.
Verdomme.
Hij had er twee nodig.
Teleurgesteld keek hij naar het stomme ding, terwijl hij langzaam overeind kwam. Verdorie, nou moest hij er nog een zoeken en-..
Oja!
Nog veel enthausiaster dan voorheen smeet hij het ding keihard op de grond, zodat het in twee stukken barstte. Triomfantelijk griste Seth het van de grond.
Hij kon niet wáchten tot hij de dingen aan Yuu kon laten zien. Met glunderende oogjes zette hij zijn zoektocht voort, helemaal opgefokt en geïnspireerd door dit plotse succes.
Nu moest hij alleen nog maar tijm vinden.
Maar zijn glimlach gleed al snel van zijn gezicht.
Verdomme. Waarom had hij dan ook niet een bosje tijm meegesmokkeld.

Yuu lag op zijn rug in het gras. Hij had een knie opgetrokken en zijn handen achter zijn hoofd gelegd. Hij staarde in de brandende zon, iets wat hem hoogstwaarschijnlijk op latere leeftijd een bril zou bezorgen maar daar dacht hij natuurlijk niet aan, en probeerde het brandende verlangen naar pocky te stillen. Als vervanging had hij een grasspriet in zijn mond gestoken, maar de grassige smaak haalde het niet bij de smaak van pocky.
En al dit gedenk aan zijn favoriete voedsel maakte hem nog hongeriger dan hij al was. Een lichte frons verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn ogen voor de brandende zon sloot. Waar bleef Seth? Als die idioot niet opschoot at hij de zalm straks nog rauw op, inclusief kop, staart en graten.
Zijn maag kriebelde onrustig, nu niet alleen van de honger. Het idee dat er misschien wel iets gebeurd was speelde in hem op. Aarzelend ging hij rechtop zitten. Hij kauwde afwezig op zijn grasspriet en staarde in het water, nadenkend over wat Seth allemaal overkomen kon zijn.
Naarmate zijn gedachten vorderden, werd zijn gezicht steeds witter.
Er waren wel honderden dingen die gebeurd konden zijn, al helemaal als je Seth's onhandigheid en onwetendheid erbij optelde.
Met een ruk schoot Yuu overeind. Hij keek verwoed in het rond, wierp een blik op de zalm, en liep toen met grote passen langs de oever, de kant op waar Seth verdwenen was.

Seth keek humeurig in het rond, maar er was geen tijm te bekennen. Overal waar hij keek waren dennenbladeren, mos, konijnenkeutels, en stenen.
Fijn.
De eerste keer dat hij voor Yuu ging koken, en hij bakte er nu al geen snars van.
Verslagen sjokte hij naar een hoop keien, en zeeg hij neer op een grijze steen terwijl hij afwezig naar zijn bungelende voeten keek.
Misschien moest hij Yuu maar gewoon vertellen dat..-
Zijn ogen schoten open, en binnen no-time was hij van de steen afgegleden.
Verrek.. dat kon toch niet.. ?
Totaal verbijsterd griste hij het plantje uit de grond. Met grote ogen drukte hij het tegen zijn neus.
Verdorie nog aan toe.
Hij had het nog gevonden ook.
Nog steeds een beetje beduusd door zijn geluk, trok hij nog een paar plantjes uit de grond, die hij samen met de twee vuursteentjes stevig in zijn vuistjes klemde.
Zijn verbaasde uitdrukking maakte langzaam plaats voor iets dat men trots kan noemen. Haastig begon hij te lopen, maar al snel overmeesterde zijn ongeduld hem, en rende hij in rap tempo de lange weg terug.
De zon hing laag aan de hemel, en kleurde de lucht donkerroze. En alhoewel de temperatuur aanzienlijk daalde, voelde Seth er niets van. Hijgend rende hij langs het fonkelende water, zijn oogjes glunderend. Hij kon niet wachten tot hij zijn schatten aan Yuu kon laten zien.

Yuu tuurde in de verte terwijl hij langs de oever liep. Een tijd lang zag hij niets, tot er plots vanuit de verte een persoon met een rotvaart zijn kant op kwam rennen. Yuu vervloekte de groene vlek die hij voor zijn ogen had van het kijken in de zon, waardoor hij nu niet kon zien wie er nou precies op hem afrende.
Waarschijnlijk was het Seth, toch? Of misschien was het wel Nicholas die Seth dood had gevonden en dat nu kwam vertellen...
'Seth?!' riep Yuu terwijl hij dodelijk ongerust naar de groene vlek voor zijn ogen staarde.

Seth's hart sprong op toen hij Yuu's stem herkende, en hij begon nog vele harder te rennen. Met een laatste eindsprint eindigde hij uiteindelijk hijgend - doch glunderend - voor Yuu's neus.
"Y.. Yuu.. yuuu!" hijgde hij enthausiast, terwijl hij het vuistje met de vuursteen voor Yuu's gezicht heen en weer bungelde.
"K-...kijk.. kijk!"

Yuu knipperde een paar keer met zijn ogen. Toen eindelijk die rotvlek ergens in een hoekje van zijn zicht was verdwenen keek hij met een opgelucht hart van Seth, naar de stenen in zijn hand.
'Ik zie twee stenen?' merkte hij aarzelend op. 'Wat ga je daarmee doen?' vroeg hij lichtelijk nieuwsgierig. Hij keek naar de plantjes in Seth's hand. 'En wat zijn dat?! Pas je wel op? Straks is het nog een giftige plant!' riep Yuu ongerust. Hij vond het vreselijk vervelend dat hij absoluut niet wist wat Seth allemaal van plan was.

Een beetje afgeleid keek Seth naar de plantjes in zijn hand. "Giftig? Nee, nee, maar kijk!" Enthausiast zwierde hij de steentjes opnieuw voor Yuu's neus.
"Stel je voor als ik ze niet had gevonden," brabbelde hij glunderend verder, terwijl hij langs Yuu heen beende en met een overblij gezicht koers zette naar de plek waar de zalm op hem wachtte.
"Het idee alleen al, wat zou Taylor hebben gezegd! Ha-ha-ha!" Hij brabbelde totaal in zijn eigen wereld verder, terwijl hij de zalm uit het water sleepte en het ding op de platte steen legde die Yuu blijkbaar had weten te vinden.

".. We hebben nootjes gevonden," beantwoordde Emily Nicholas' vraag gelijk. "Maar ik ben ze nu kwijt."
Dat laatste nootjes die ze in haar hand had gehad had ze al voordat ze in de boom ging klimmen losgelaten.
"We kunnen sowieso beter eerst op zoek gaan naar water." Het moest toch haast wel dat ze dichtbij water waren? Ze hadden al zo'n beetje alles onderzocht en nog niks gevonden. Tenzij ze in rondjes aan het lopen waren, wat ook nog wel eens heel goed kon.

Yuu's ogen knepen zich samen. Hij balde zijn vuist en liep met grote passen achter Seth aan.
'Taylor? Wat heeft Taylor hiermee te maken? Wanneer ga je me eigenlijk eens vertellen wie die Taylor nou precies is?' gromde Yuu. Hij keek weer naar de steentjes in Seth's hand.
'En waarom ben je zo hyperblij om die steentjes?!' vroeg hij er op een gefrustreerde toon achteraan, omdat hij het werkelijk niet uit kon staan dat hij geen flauw idee had wat er allemaal in Seth's hoofd omging op het moment. Argwanend keek hij van de zalm naar Seth.

Seth keek Yuu even een beetje van de kaart aan.
"Taylor?" begon hij, terwijl hij even afwezig fronste. "Taylor is gewoon-.." Maar zijn hoofd was veel te opgewonden om uit te leggen wie Taylor nou wel niet precies was, of om Yuu's woede op te merken.
"Had je nog die scherpe stenen gevonden?" vroeg hij haastig, terwijl hij al om zich heen keek. Hij was veel te ongeduldig om het over koetjes en kalfjes te hebben.

Yuu klemde zijn kaken op elkaar. Seth was zijn vraag weer is aan het ontwijken. 'Roep me maar als je klaar bent,' gromde hij gefrustreerd. Hij sloeg zijn armen over elkaar, draaide zich om en liep een stuk het bos in. Great, zijn honger, jaloezie en frustraties omdat hij niet wist wat er aan de hand was begonnen weer op zijn zenuwen te werken. Hij kon maar beter uit Seth's buurt blijven voordat hij hem nog een dreun voor zijn kop verkocht.

"Oh, oke.." mompelde hij afwezig, nog altijd op zoek naar de scherpe steentjes. Uiteindelijk viste hij ze euforisch uit een stukje gras, en liep hij enthausiast terug naar de zalm.
Maar toen hij eenmaal blij was neergezakt, en de steen boven het hoofd van de zalm liet hangen, gleed de grijns van zijn gezicht.
Het dode hoofd van de zalm gaapte hem aan, en een huivering gleed over zijn rug.
Arme vis.
Arm beest.
HOE KON HIJ DAT NOU OPETEN?!
Gefrustreerd liet hij zijn hand zakken, en keek hij beteuterd naar het dode beestje. Hij had veel zin om het te begraven, maar wist zich nog net in te houden.
"Verdomme," vloekte hij, terwijl hij opnieuw zijn hand in de lucht liet zweven.
Als hij dit niet deed, dan stelde hij Yuu alleen nog maar veel meer teleur.
Met een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht sneed de steen door de lucht, en landde met een doffe klap op de nek van de zalm.
Na nog een paar klappen was het beest officieel onthoofd, en Seth keek even naar zijn bebloede hand.
"Voor Yuu," nam hij zichzelf haastig voor, terwijl hij diep ademhaalde, en de zalm in een hoop bloederige stukken hakte.