De overloop tussen groep 01 en groep 02.

Niet wetend wat ze ervan moest denken keek Emily van Carter naar het overhemd en weer terug. Waarom nam hij het niet aan?
Ze ging het toch echt niet dragen, hoe vochtig haar eigen trui dan ook nog mocht zijn.
Zonder er verder nog over na te denken vluchtte ze achter Carter aan om die daarna zwijgend te volgen.
Waarom ze had voorgesteld weer de grot uit te gaan wist ze niet; het zoeken ging nu toch niet helpen. Stom, heel stom voorstel.
Geschrokken trok ze haar voet terug toen die wegzakte in de modder, er vanuit gaan dat het iets anders was, maar al vrijwel meteen herstelde ze zich weer. Dit was inderdaad geen leuk kamp.

Carter dwaalde maar wat doelloos rond, terwijl hij af en toe even over zijn schouder keek of Emily hem nog volgde.
Hij passeerde wat open plekken en had op een gegeven moment het gevoel dat ze weer in de buurt waren beland waar ze Nick hadden achtergelaten, maar er was niemand te bekennen. Zelfs toen hij eindelijk zijn verzamelplaats had teruggevonden was er niemand. Met een zucht plofte hij neer in het gras.
'Hier is mijn team begonnen, maar er is niemand,' zei Carter. Hij ging languit in het natte gras liggen en gaf zich over aan de ziekelijke kou die zich door zijn lichaam verspreidde. Hij had het nu zo koud dat hij het niet eens meer voelde.

Gelijk toen Carter zich in het gras liet vallen deed Emily hem na, alleen bleef ze wel nog rechtop zitten. De trui die ze aanhad maakte het eerder kouder dan warmer, maar ze weigerde dat overhemd aan te doen.
In een vlugge beweging vouwde ze het weer uit en gooide toen in de richting van Carter, die nog steeds zonder trui door het leven ging.
Misschien moesten ze zo toch maar eens proberen te slapen.

Terwijl hij naar de sterrenhemel boven zijn hoofd staarde dacht Carter na over zijn actie van net.
Hij was echt oerstom geweest. Zomaar iemands trui uittrekken als je diegene pas een dag kende was verre van normaal.
Nick en Yuu en al die andere jongens waar hij mee bezig was geweest brachten hem altijd in de war. Dat was waarom hij nooit zo vaak met meisjes bezig was. Ze waren erg lastig en zijn gebrek aan zelfbeheersing was nou niet echt een voordelige factor.
'Sorry,' mompelde hij voorzichtig. Hij was helemaal niet van plan geweest om Emily te intimideren of iets dergelijks. Alle hectische gebeurtenissen van dit rotkamp stegen hem gewoon naar zijn hoofd.
Hij moest maar snel weer een nieuw vriendje zoeken. Met meisjes kon hij toch niet omgaan en om nou alleen te blijven leek hem ook niet echt een strak plan.

Yuu vond hem dapper, Yuu vond hem dapper! Even keek hij Yuu glunderend aan, en wilde een enthausiast glimlachje al zijn mondhoeken omhoog trekken. Maar toen kuchte hij haastig, sloot hij zijn ogen en vouwde hij zijn armen wijselijk over zijn borst.
"Oh," begon hij achteloos, "het was niets hoor." Hij snoof even en haalde zijn schouders op. "Eigenlijk was het ook helemáal niet eng. En ik kan ook wel zeggen," ging hij met een wijs knikje verder, "dat ik gewoon een man van de jungle ben."
Het woord 'man' vond hij zo extreem fantastisch om uit te spreken, dat hij kort zijn ogen opende om te zien of Yuu wel goed genoeg onder de indruk was.
"Ik ben een man van de jungle," herhaalde hij met fonkelende oogjes. Een kinderlijke enthausiastme leefde in hem op, en hij had veel zin om overeind te schieten, de dichtsbijzijnde liaan vast te grijpen en brullend tegen een boom aan te knallen.

Yuu grijnsde met twinkelende ogen. Hij vond Seth altijd ongelofelijk onweerstaanbaar als hij weer eens grootheidswaanzin vertoonde. Tijd om hem weer te plagen.
'Laat me dan maar eens zien hoe mannelijk je wel niet bent,' fluisterde Yuu met een duister toontje in Seth's stem. Hij leunde achterover tegen een boomstam en keek Seth uitdagend aan. Hij vroeg zich af wat voor ideeën Seth in zijn hoofd zou halen bij deze uitdaging. Waarschijnlijk iets zeer onschuldigs en zeer onweerstaanbaars. Hij keek er al naar uit om Seth's aaibare pogingen tot mannelijkheid te aanschouwen.

Seth trok wit weg en keek Yuu totaal uit het veld geslagen aan. "M-m-maar.. ik kan niet.. je kan toch niet... ZIT NIET ZO TE GRIJNZEN," brulde hij woest.
Boos krabbelde hij overeind - subtiel op éen voet leunend -, en keek hij eens wild in het rond.
Oke.. dus wat deden mannen nou eigenlijk?
Hij fronste.
Nou.. ze gingen staand naar de wc (check), ze renden halfnaakt en bemodderd door donkere wouden (check), ze waren mannen van de jungle (dubbel-check), ze namen overal de leiding in (ch...)
Seth keek even verontwaardigd naar Yuu's lichaam, dat zich als een onverkend landschap onder hem uitspreidde.
Meteen werd hij vuurrood.
O.
God.
Zijn doodsbange blik schoot naar Yuu's gezicht, en toen hij zijn uitlacherige grijns aanschouwde balde hij boos zijn vuisten naast zijn lichaam.
Hij haalde diep adem, vervloekte zichzelf en de hele wereld, en hurkte bij Yuu neer.

Yuu's grijns verdween zodra hij zag dat Seth blijkbaar niet van plan was om in een boom te klimmen en daar een leeuwenbrul uit te slaken of iets dergelijks.
Het verbaasde hem dat het zomaar in Seth op kwam om iets mannelijks te doen dat helemaal niet zo onschuldig was.
Althans, hij ging ervanuit dat Seth dat van plan was aangezien zijn hoofd knalrood was.
Yuu legde zijn handen naast zich neer op de grond en staarde met een afwachtende blik in Seth's ogen. Hij vroeg zich af waar Seth precies toe in staat zou zijn. Hoeveel waarde zou hij hechten aan Yuu's mening over zijn mannelijkheid?
He was dying to find out.

Seth beet op zijn lip en staarde met groeiende angst naar Yuu's boxer.
Oh god.
Dit kon hij niet.
Dit was echt vér vér VÉR buiten de linies van zijn mannelijkheid. Straks was hij.. straks kon hij het helemaal niet! Nee.
Wat was dit nou voor gefilosofeer.
NATUURLIJK KON HIJ HET HELEMAAL NIET.
Gefrustreerd ramde hij zijn gebalde vuist naast Yuu's voeten op de grond, en keek hij blozend omhoog naar Yuu's gezicht.
"Niets zeggen, zometeen, oke!" commandeerde hij zenuwachtig, terwijl de blos op zijn wangen toenam. "En.. en ook niet lachen! En niet boos worden, ofzo. En..."
Hij hapte naar adem en fronste terwijl hij zijn blik langzaam liet afdwalen naar Yuu's boxer.
Een trillerige hand schoot door de lucht, en terwijl hij doodsbang zijn ogen fijnkneep, greep hij de rand van het ding vast en trok het in éen ruk van Yuu's benen.
Verbijsterd door dit plotse succes keek hij even van Yuu's gezicht, naar beneden. Vervolgens wierp hij haastig zijn beschaamde blik op de bomen.
Secondes gingen voorbij, terwijl hij moed bijeenraapte tussen het gebladerte.
Dit kon hij helemaal niet, waarom deed hij niet iets dat simpel was? Zoals.. zoals.. uit een boom springen! Hij beet op zijn lip.
Nee. Dit moest hij doen. Hij wilde dit doen. En als hij het niet goed deed..
Gefrustreerd rukte hij zijn mond open. "NIET LACHEN."
En met die laatste woorden draaide hij zich om, wierp een laatste gepijnigde blik op Yuu's gezicht, haalde diep adem, en kroop toen langzaam naar voren.
Alles trilde.
Zijn handen, zijn lippen, zijn benen. De zenuwen raasden door zijn lichaam, mengden zich met een vreemd soort nieuw verlangen en uitten zich in zijn vingers, die zich gefrustreerd en vooral bang in die van Yuu vlochtten.
En terwijl zijn hart drieduizend slagen oversloeg, duwde hij zijn lippen langzaam op die van Yuu, terwijl hij een trillende hand tegen Yuu's schouder drukte.

Yuu was nu oprecht onder de indruk van Seth's acties. Hij had verwacht dat het arme kind allang zou bezwijken, maar hij was er serieus in geslaagd om Yuu's boxer naar beneden te trekken. Terwijl hij de grootste moeite deed om niet meteen zijn armen om Seth heen te slaan, hem fijn te drukken en vervolgens door de bladeren over hem heen te rollen liet hij Seth zijn gang gaan. Op de één of andere manier vond hij dit bijzonder opwindend. Zijn hart bonkte sneller dan gewoonlijk en zijn handen tintelden als een gek, maar hij dwong zichzelf om de boel niet over te nemen en Seth vooral zijn gang te laten gaan.
Hij kon zich er echter niet van weerhouden om een klein duivels grijnsje op zijn gezicht tevoorschijn te toveren. Terwijl hij met half gesloten ogen naar Seth's gezicht keek en de warmte van Seth's lippen door zich heen liet vloeien liet hij de temperatuur in de omgeving onbewust een beetje stijgen.

Seth had geen idee wanneer hij moest stoppen. Moest hij nu stoppen?
Misschien vond Yuu het nu wel genoeg.
Nee, misschien vond hij het juist fantastisch sexy als-
.. oh god WAAR WAS HIJ MEE BEZIG?!
Sexy! Sexy?!!
Gefrustreerd duwde hij Yuu nog iets steviger tegen de boom, en kroop hij over zijn benen heen.
Oke.
Nu was het wel genoeg.
Het was tijd voor deel twee.
Maar wat in hemelsnaam was deel twee?!
Paniekerig omdat hij begon te bedenken dat hij waarschijnlijk al geen tijd meer had bleef hij zijn lippen maar op die van Yuu drukken, terwijl zijn hoofd ondertussen een enorme zoektocht was begonnen.
Omijngod.
WAT WAS DEEL TWEE?!
Maar plots flitste er een beeld voor zijn ogen langs.
Carter.
Bibliotheek.
Zijn ogen schoten open en hij voelde hoe zijn adem in zijn keel bleef hangen.
...Dit kon hij. Hij ging slagen. Yuu moest en zou.. hij moest en zou begrijpen dat Seth niet zomaar een of andere toegeeflijk konijn was.
Hij rukte zijn lippen totaal uit het niets van die van Yuu, en keek hem even vastberaden aan.
Maar toen hij zijn mond opende kwam er niets uit.
Doodsbang rukte hij aan zijn stembanden. Stomme rotdingen, waarom deden ze nou niets!
Hij haalde haperend adem en keek Yuu totaal gefrustreerd aan.
"Ik.. ik.."
Ontwijkend schoten zijn lippen naar Yuu's hals, waar ze nogal knullerig probeerden een stempel op te drukken.
"..ik hou van je," stootte hij uiteindelijk fluisterend uit, terwijl de blos op zijn wangen nu was uigespreid tot zijn oren.
Hij had nog nooit zoiets beschamends gedaan.

Yuu voelde hoe hij langzaam licht werd in zijn hoofd. Het lukte hem niet meer om één van zijn handen in bedwang te houden en al snel had hij zijn vingers in Seth's haren genesteld, terwijl hij vuurig hoopte dat Seth niet zou merken hoe hard zijn hart op het moment aan het kloppen was. Met een lichte blos op zijn wangen keek hij naar Seth die vrolijk verder ging met al zijn acties. Hij was zo ongelofelijk onweerstaanbaar bezig dat Yuu het idee had dat zijn hele lichaam van rubber was. Elke aanraking van Seth maakte het nog ietsjes eerder.
'Mooi zo. Ik ook van jou,' wist Yuu fluisterend uit te brengen. De hand langs zijn lichaam spande zich samen tot een vuist terwijl hij een stoot van gelukzalige gevoelens probeerde te onderdrukken.
Seth had waarschijnlijk geen flauw idee hoeveel effect zijn acties op Yuu hadden en Yuu was ook zeker niet van plan hem erover te informeren. Mooi niet. Straks ging Seth nog denken dat hij voortaan altijd de rollen om kon draaien.
Voor één keer was het leuk, maar dat was het dan ook.
Nieuwsgierig keek Yuu naar Seth. Hij vroeg zich af wat zijn volgende stap was.

Nerveus pauzeerde hij even om een vragende blik op Yuu's gezicht te werpen. Het zag er niet naar uit dat hij het naar zijn zin had.
Verdomme.
Hij bakte er ook geen snars van!
Boos keerde hij zich tot Yuu's lichaam. Hij moest dit beter doen, straks viel Yuu nog in slaap ofzo!
Huiverend liet hij zich weer op Yuu's borst zakken, en duwde hij zijn lippen een tikkeltje gefrustreerd tegen Yuu's huid.
Terwijl hij zijn ogen beschaamd dicht deed liet hij zijn handen even twijfelend over Yuu's heupen glijden.
...En nu?
Wat moest hij nu doen?
Hij kon toch moeilijk.. dat was toch..
Hij beet op zijn lip en keek met een smekende blik omhoog naar Yuu's gezicht, alsof hij wilde zeggen 'sorry, ik weet het, maar ik moet.'
Na nog een keer diep te hebben ademgehaald, bracht hij zijn trillende handen naar beneden, waar ze doodsbang heen en weer friemelden.
Hij had echt veel te weinig ervaring om dit te kunnen, hij faalde waarschijnlijk ontzettend, en er was geen enkele kans dat Yuu dit leuk zou vinden.
Boos op zichelf en de rest van de wereld zette hij iets meer kracht. Dit moest hij verdomme goed doen.
Zijn onregelmatige ademstootjes wasemden tegen Yuu's borstkast, en het duurde heel lang voor hij zich eindelijk tot fase drie durfde te keren.
Hij opende voorzichtig zijn ogen, haalde een keer trillerig adem, en rukte toen verdwaald zijn mond open.
"Yuu.. d-draai je om."





((voor iedereen die dit leest: ASDAKLSJLAJD IK. WÉET. HET. IK HAAT DIT IK GA ECHT DOOD HIER ASDKFHAKSLF HELP. en anne zit me niet uit te lachen ))

Yuu's temperatuur steeg onmiddelijk naar het kookpunt op het moment dat Seth acties ondernam waar hij niet eens van had durven dromen. Hij hield zijn adem in om hem ervan te weerhouden vooral niet te stokken in zijn keel en klemde zich vast in Seth's haren. Hij was even totaal van de kaart door Seth's acties, terwijl gelukzalige gevoelens door hem heen stroomden, tot hij plots een paar woorden uit Seth's mond hoorde komen die onmiddelijk de deur dicht sloegen.
Híj?! Zich omdraaien?! Dacht het niet, dat ging hem toch echt wel te ver.
'Zo is het wel mooi geweest,' bromde Yuu zo laag mogelijk om vooral niet te laten merken hoe vreselijk veel moeite hij ermee had om zijn stem niet te laten piepen. Hij greep Seth bij zijn schouders en met een enke soepele beweging had hij Seth tegen de grond gedrukt en was hij bovenop hem gerold.
'Nu is het weer mijn beurt,' zei hij met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Hij streek met zijn handen over Seth's bovenarmen en liet ze op zijn schouders rusten. Zijn hoofd boog zich voorover en zachtjes drukte hij zijn lippen op die van Seth, terwijl hij onverholpen onregelmatig tegen zijn lippen hijgde. Hij was nog steeds niet helemaal bekomen van Seth's actie van een paar momenten geleden.

"Mm-m-maar!" protesteerde Seth, die met grote ogen naar Yuu's gezicht staarde. Hij wilde nog veel meer protesteren, maar Yuu snoerde zijn mond door zijn lippen op die van hem te drukken. Met twee halfgesloten oogjes en blosjes op zijn wangen keek hij naar Yuu's gezicht.
Maar toch zat hem iets niet lekker. Niet alleen was hij van zijn onzekere troon gestoten, ook was hem iets heel erg duidelijk geworden.
Te beschaamd om erover te praten keerde hij zijn wang naar Yuu's mond, en beet hij blozend op zijn lippen.

Yuu keek verbaasd op naar Seth die er niet echt blij uit zag. 'Wat is er?' vroeg hij op een licht argwanende toon. Was Seth soms kwaad omdat hij de kans niet kreeg de rollen volledig om te draaien? Wat dacht hij nou? Dat Yuu dat serieus ging laten gebeuren? Daar kende hij hem toch wel goed genoeg voor?
'Seth?' Yuu pakte zijn gezicht vast bij zijn kin en draaide hem terug zodat hij hem kon aankijken.
'Wat is er?' herhaalde hij zijn vraag.

"N-niets h-het is g-gewoon.." Hij beet op zijn lip en keek nog altijd blozend de andere kant op. "Ik dacht.. ik wilde.." Zijn blik gleed weer naar Yuu's gezicht, en terwijl zijn ogen groter werden duwde hij zijn lippen verstrooid van elkaar.
"Sorry, ik kan het niet, ik wist wel dat.. dat.. je het niet.. leuk vond, maar ik wilde.. ik dacht.. sorry, het spijt me, ik-.." Hij beet op zijn lip en voelde hoe de blos op zijn wangen toenam.

Yuu staarde een tijdje met grote ogen in die van Seth.
'Jij hebt echt niet goed opgelet bij biologie vroeger,' was het eerst dat hij opmerkte. Hij greep Seth bij zijn hand en drukte hem tegen zijn borst zodat hij kon luisteren naar het kloppen van zijn hart.
'Symptoom één...' mompelde Yuu. Hij bracht Seth's hand naar zijn mond en blies zachtjes zijn nog licht haperende adem er tegenaan.
'Symptoom twee...' fluisterde hij. Zijn ogen zonden een warme blik uit en afgeleid drukte hij even zijn lippen op die van Seth, terwijl hij hun handen af liet dwalen naar beneden.
'S-symproom drie...' fluisterde hij in Seth's oor. Hij liet zijn hand los en wrikte zijn armen om zijn lichaam heen.
'Je moet echt beter opletten tijdens biologie, Seth,' zei Yuu, terwijl hij zijn gezicht in Seth's haar begroef.
Wat was het ook een idioot. Nu had hij alsnog Seth precies verteld wat hij juist had geprobeerd te verbergen.
Hij had ook echt geen weerstand tegen die jongen.

Zijn ogen schoten open, en hij wilde iets zeggen. Iets belangrijks, iets moois, iets dat Yuu zou onthouden, maar het enige wat hij uit kon brengen was:
"o..oh."
Zijn lichaam werd overspoeld door een gevoel van opluchting, liefde, en vooral trots.
"Ik zei toch," begon Seth met een fluisterstemmetje, "..dat ik heel erg veel mannelijkheid bezit."
Hij leunde triomfantelijk wat van Yuu af, en keek hem met glunderende oogjes aan.
Het duurde niet lang of hij zag zichzelf als super Indiana Bond, God der Liefde en Jungles.
Zijn ogen begonnen zo mogelijk nog veel enthausiaster te fonkelen.

Yuu keek Seth met een brede, fonkelende grijns aan. 'Zeker weten, je hebt me helemaal overtuigd,' zei hij terwijl hij intens genoot van Seth's gezicht. Hij drukte zijn lippen verslaafd op die van hem en dwaalde al snel af naar zijn half en borst. Hij vroeg zich af of hij nog genoeg energie had om weer hetzelfde te doen als hij ongeveer anderhalf uur geleden had gedaan. Zijn blik gleed omhoog naar Seth's gezicht. Meteen schoot er een nieuwe lading aan twinkelingen door zijn ogen.
Jep, energie had ie zeker.

"Echt?!" kraamde hij toch wel een beetje verbaasd uit. Hij keek Yuu met groeiende admiratie aan en voelde hoe zijn lichaam begon te schreeuwen van verlangen.
Hij kon er niet zoveel aan doen, dat was gewoon het effect dat Yuu op hem had. Dan moest hij verdorie maar niet van die fantastische dingen zeggen.
Zijn handen grepen zich oncontroleerbaar vast in Yuu's haren, en hij trok haastig Yuu's hoofd naar zich toe.
Met plots veel meer zelfvertrouwen dan normaal grijnsde hij tegen Yuu's lippen, voor hij ze met de zijne liet versmelten en Yuu met een verdraaid bekende fonkelende blik aankeek.

Yuu vond het helemaal niet erg dat Seth plotseling zo gewillig was. In tegendeel zelfs. Hij duwde zijn lichaam enthousiast tegen dat van Seth aan en wilde net zijn handen weer verslavend naar Seth's rug brengen toen Seth hem plots aankeek met een blik die hem eerder huiveringen bezorgde dan de gebruikelijke gevoelens.
Een beetje verschrikt trok Yuu zich iets terug. Die blik kwam hem veel te bekend voor en sinds een paar weken ook op een hele negatieve manier.
Hij wilde absoluut niet dat Seth zo werd. Ten eerste zou dit sowieso uitlopen op ruzies, ten tweede gingen er dan gewonden vallen en ten derde deed Seth's blik hem denken aan een persoon die hij op dit moment het liefste met zijn kop tegen de stenen smeet.
Om te voorkomen dat Seth nog verder door zou draven besloot hij maar heel snel een actie te ondernemen die Seth wel weer naar zijn oude zelf zou brengen. Met een kleine glimlach op zijn gezicht dook Yuu naar beneden. Hij trok Seth's boxer naar beneden, wierp even een sadistische grijns op Seth en besloot toen een gebeurtenis te herhalen die Seth pas één keer eerder ervaren had: op de steiger.

"H-h-e.. wa-.. waar.. YUU-... WAAR GA JE HEEN!?!" Boos en vooral hevig blozend staarde hij naar Yuu die niet geheel tegen zijn wensen in een paar subtiele handelingen begon te verrichten.
Hij beet op zijn lip en voelde hoe zijn lichaam zijn hoofd overnam. De twinkeling verdween uit zijn ogen, en het duurde niet lang voor hij compleet verstrooid en verfromfraaid houvast zocht door zijn vingers met die van Yuu te verstrengelen.
"Ss..stomme id..ioot," murmelde hij gesmoord.

Met een triomfantelijk grijnsje op zijn gezicht kroop Yuu even later weer omhoog. Hij streek wat haren uit Seth's gezicht en liet zich uiteindelijk naast Seth in het gras rusten. Hij staarde naar het bladerdek boven hun hoofd. Langzaam drong het weer tot hem door waar ze ook alweer waren.
'We zijn in de fucking Jungle,' merkte hij hardop op. Niet dat hij en Seth niet eerder exotische plekken hadden uitgezocht, maar dit vond hij toch echt wel het toppunt. Op de verborgen grot onder het meer na dan.
Verstrooid ging hij rechtop zitten, op zoek naar zijn boxer. Toen hij die eindelijk gevonden had deed hij hem snel aan, waarna hij snel weer naast Seth ging liggen en weer naar de bladeren boven hun hoofd staarde.

Seth probeerde de blos van zijn gezicht te vegen, en hij probeerde ook op Yuu's uitspraak te reageren, maar zijn hoofd was totaal overhoop en zijn stem leek op miraculeuze wijze te zijn opgelost.
Zijn hele lichaam gloeide, en die verdomde rode wangen wilde maar niet normaal kleuren. Verstrooid rolde hij zich op zijn zij, denkend dat het aanblik van Yuu misschien een positief effect zou hebben op zijn helder nadenken.
Maar op het moment dat hij Yuu's achteloze gezicht zag, werd hij nog veel roder, en zakte zijn mond een beetje open.
Allejezus. Yuu had geen idee.