De overloop tussen groep 01 en groep 02.

Yuu's hart bonkte al ver boven gemiddeld toen hij er eindelijk in slaagde om met één hand (de andere hand hield Seth bezet) zichzelf van zijn eigen boxer te ontdoen en merkte al snel hoe zijn adem steeds onregelmatiger werd terwijl hij Seth overnam. Hij keek met een licht razende blik in zijn ogen naar dat verdomde rode plekje en drukte lichtelijk kwaad zijn lippen op Seth's schouderblad, Hij reageerde zijn agressie vooral af op zijn hand en verbrijzelde daarbij Seth's vingers bijna. Pas toen hij Seth's rug en schouderblad minstens op tien andere plekken had gemarkeerd met zijn lippen en hij tevreden naar de vele rode plekjes keek die langzaam onstonden liet hij zijn jaloezie varen.
Na een tijdje liet hij zich met een haperende zucht naast Seth op de harde stenen vallen, terwijl hij de jongen naar zich toe trok en verstrooid met zijn haren speelde, nog altijd half verdronken in de gelukzalige, onverdragelijke gevoelens van een moment geleden.

Carter had ongelijk. Het werd niet koud: dat was veel te zwak uitgedrukt.
De wind zou het bijna onmogelijk maken elkaar te verstaan en de onweer maakte het niet veel prettiger.
Snel trok Emily haar mouwen tot helemaal over haar handen heen en zette ze haar capuchon - die ze vasthield zodat hij niet afwaaide - op. Niet dat het zoveel hielp; het bleef ijs- en ijskoud. Zelfs wanneer je tien truien droeg zou het ijskoud blijven.
"W-w-w-we m-m-m-oet-t-ten h-hier w-w-weg,' bracht ze uiteindelijk klappertandend uit, om vervolgens op te staan. Als ze hier zouden blijven zitten zouden ze het helemaal niet overleven. Haar lippen waren nu al blauw van de kou.

Carter stond op. Hij keek even twijfelachtig naar Emily, die het overduidelijk nog een stuk kouder had dan hij. Zijn zorgzame zelf kreeg de drang om zijn arm om haar heen te slaan zodat ze het misschien wat warmer kreeg, maar dat kon ze misschien wel heel verkeerd opvatten dus hij besloot het maar niet te doen.
'We moeten op zoek naar iets waar het droog en veilig is,' zei hij. De regen kletterde tussen de bladeren door op zijn hoofd. Langzaam maar zeker werd zijn kleding nat, iets wat niet echt hielp om het minder koud te krijgen.
'We kunnen het beste op zoek naar een grot of iets dergelijks...' suggereerde hij, ook al vond hij het idee van een donkere grot in een bos vol leeuwen en beren niet echt fijn. Maar toch, hun overlevingskans was daar vast groter dan hier.
'Kom!' riep Carter over een donder heen. Hij stak zijn hand naar Emily uit.

Emily knikte snel na Carters grot-idee. Alles was beter en warmer dan hier blijven staan. Zelfs wanneer ze met een beer vechten moesten hadden ze nog een grotere overlevingskans dan wanneer ze hier zouden blijven.
Met moeite kon Emily Carters hand ontdekken in het donker, om die vervolgens snel vast te pakken en mee te lopen.
Als ze nu Carter kwijt zou raken waren haar kansen om te overleven al helemaal weg.
"Maar waar vinden we zo gauw een grot?!" riep ze toen zo hard als nodig was om Carter het te laten horen.

'Ik denk dat we de meeste kans hebben als we opwaarts lopen. Er is vast wel ergens een rotswand op deze berg en de kans is het grootst dat we daar een grot vinden,' riep Carter over de wind heen. Hij pakte Emily's hand stevig vast en versnelde zijn pas in een lichte draf. Hij durfde niet volluit te rennen aangezien zijn benen bijna twee keer zo lang waren en Emily hem dus nooit bij zou kunnen houden. Hij dook weg voor een laaghangende tak en keek verwoed om zich heen. Boven hen flitste en donderde de hemel zo snel achter elkaar dat het onweer zo goed als boven hen zat. Angst kropte zich op in Carter's maag naarmate de kans dat de bliksem in een boom bij hen zou slaan steeds groter werd.

Ook al verstond Emily niet alles wat Carter haar vertelde, toch bleef ze zo snel als ze kon achter hem aanlopen.
Hij zou vast wel weten wat hij deed en al deed hij dat niet; zij wist zelf ook niet waar ze heen moest dus of zij zichzelf nou de verkeerde kant opleidde of dat Carter dat deed, het maakte allemaal geen verschil.
Een gil - die door de storm bijna onhoorbaar werd - ontsnapte uit haar mond toen er opeens vlak naast hen een grote tak afbrak en naar beneden viel. Als ze niet snel een grot vonden lagen ze binnenkort écht dood op de grond.

Carter schrok van de tak die plots vlak naast hen tegen de grond smakte en trok Emily uit reflex tegen zich aan. Hij bleef hijgend staan terwijl hij even naar de tak keek. Al snel gleed zijn blik naar Emily in zijn armen. 'We moeten opschieten,' riep hij schor van de koude lucht die hij steeds inademde. Snel liet hij Emily weer los, pakte haar weer bij haar hand en rende voorzichtig verder. Zijn hart klopte in zijn keel toen een oorverdovende knal boven hun hoofd klonk. Ongeveer twintig meter aan hun rechterhand schoot er een bliksemflits een boom in. Het geluid van hout dat in tweeën geplitst werd overstemde het getik van de regen op de bladeren. Niet veel later lichtte er een vaag oranje licht op en drong de lucht van brandende den door in zijn neus. Met grote ogen keek Carter opzij, terwijl hij zijn pas versnelde en Emily's vingers zo'n beetje fijn kneep.

Met angstige ogen, gericht op de brandende den, bleef Emily stilstaan. Ze had zelf niet eens door dat ze stil bleef staan, tot er opeens weer een enorm hare knal klonk.
Snel schudde ze zichzelf wakker en rende ze weer met Carter mee. Dat hij hard in haar hand kneep had ze niet eens door. Ten eerste was ze te ban om zich daar druk over te maken en ten tweede was het gevoel in haar handen allang weg.
"We gaan het nooit halen!" riep Emily paniekerig naar Carter. Zolang ze hard moest roepen om zich verstaanbaar te maken trilde haar stem niet zo, maar zodra ze zachter ging praten..
Dit ging nooit lukken.

Carter stopte met rennen. Hij bleef midden op een open plek staan en keek verwoed in het rond. Emily had gelijk. Als ze niet wisten waar ze moesten zoeken lukte het nooit om een grot te vinden. Met samengeknepen ogen keek hij naar de donkere hemel boven hun hoofd. dikke regendruppels spatten in kleinere regendruppels uiteen op zijn gezicht. Een gevoel van verslagenheid en wanhoop nam zijn rationele denkvermogen over.
Zijn blik schoot naar Emily. Iets in zijn hersenen draaide een knop om.
'Geen zorgen! We redden het wel!' riep hij over de wind naar haar toe. Hij kneep even in haar schouders en keek opzij, richting de plek waar de berg verder omhoog ging. Zijn blik gleed weer naar Emily. 'Het komt wel goed!' riep hij terwijl hij haar met zoveel mogelijk vertrouwen aankeek. Ergens had hij het idee dat hij haar gerust moest stellen, dat dat belangrijker was dan zijn eigen angst en wanhoop.
Zonder om toestemming te vragen pakte hij haar bij haar arm en slingerde hij haar op zijn rug. 'Hou je stevig vast!' riep hij. Zijn zicht werd enorm belemmerd door de duisternis en de regen, maar toch begon hij met een enorme vaart weer te rennen, Emily op zijn rug.
Hij schoot tussen de bomen door, en merkte tot zijn opluchting dat de bebossing steeds minder dicht werd. Hij sprong over een struik heen, dook onder wat takken door en zigzagde tussen de bomen door, die steeds verder uit elkaar stonden.

Nog voor Emily had kunnen protesteren zat ze op Carters rug, die al meteen was beginnen te rennen.
Misschien dat dit sowieso een beter plan was, aangezien hij een stuk langer was en ook veel sneller kon rennen, maar aan de andere kant maakte ze het op deze manier alleen maar zwaarder voor hem.
Haar eigen angst overwon en al snel hield ze hem nog steviger vast dan daarvoor; hoewel het steeds harder begon te stormen voelde het op deze manier een stuk veiliger aan, al was ze er nog steeds bijna zeker van dat ze het niet gingen halen. Ze hadden geen idee waar dat ze moesten zoeken voor een grot.
Emily probeerde zo goed mogelijk op te letten, maar dat het zo donker was hielp daar vrij weinig aan mee. Ze kon amper zien waar de bomen waren, laat staan een grot.
"STOP!!!" riep ze opeens toen er vlak voor hen weer een boom in tweeën gesplitst werd. Hoeveel gingen er nog komen!?

Carter kwam abrupt tot stilstand toen er vlak voor zijn neus een boom door midden werd gehakt door de bliksem. Wilde vlammen laaiden op. Verschrikt deinste hij achteruit. Hij keek pijnzend naar de vlammen voor hun neus, maar besloot toen dat ze toch echt die kant op moesten en liet zich niet uit de weg jagen. Hij veranderde van richting, rende een tijdje naar links en draaide zodra ze op veilige afstand waren weer negentig graden naar rechts om vervolgens weer omhoog te blijven rennen.
Hij had het al gezien.
De grond onder hen werd harder en hij was al een paar keer langs grote rotsachtige keien gerend. Ze kwamen in de buurt van een rotspartij en de kans was groot dat ze daar ergens een grot zouden vinden.
Met nieuwe hoop rende Carter verder. Hij keek met samengeknepen ogen naar de duisternis voor hem.
Plotseling kwam hij tot stilstand. Met ogen die sprankelden van hoop keek hij naar de grote rotswand voor hen.
'We zijn er!' riep hij over de gierende wind uit. Hij liet Emily van zijn rug zakken en liet zijn blik langs de wand glijden, op zoek naar een grot.

Emily's ogen bleven het oplaaiende vuur volgen totdat Carter zo ver weggerend was dat het onzichtbaar werd en ze haar ogen weer op de weg voor hen richtte, totdat hij eindelijk tot stilstand kwam en haar neerzette.
Meteen begon ze de rotsen af te tasten, om te zien of er nog ergens een gat in de wand zat waar ze in konden gaan; het zou toch niet te zien zijn in het donker.
"CARTER!" schreeuwde ze zo hard als ze kon. "IK DENK DAT IK IETS GEVONDEN HEB."
De opening was misschien niet supergroot, maar wat erachter lag moest dat haast wel zijn. En het was in ieder geval beter dan niks.

Carter rende naar Emily toe en keek naar het gat wat ze aan wees. 'Waar wacht je nog op?!' riep hij naar haar. Het gat was aardig klein en hij betwijfelde het of hij er wel doorheen paste, maar Emily zou er gemakkelijk doorheen kunnen kruipen. Het belangrijkste op het moment was dat zij nu veilig was. Als hij er niet doorheen paste kon hij altijd nog op zoek gaan naar een andere grot en haar halen als hij er een gevonden had.

Meteen na Carters vraag sprong Emily het gat in en kwam ze terecht in een grotere ruimte die zo mogelijk nog donkerder was dan buiten.
Met moeite probeerde ze de binnenkant een beetje te identificeren, maar met weinig succes.
En waar bleef Carter nou?
"CARTER?" riep ze richting de ingang van de grot. "WAAR BLIJF JE?!"
Pas nu ze in een droge ruimte stond merkte ze hoe doorweekt haar kleding wel niet was, en hoe ze de kou gewoonweg vergeten was.
Trillend zochten haar handen naar de wand, om te zien hoe groot het was.
.. En of er niet een of andere beer in lag te slapen.

'Ik kan er niet doorheen,' merkte Carter op, nadat hij het gat nog iets beter had geïnspecteerd. 'Het gat is te klein!'
Zijn ogen gleden alweer langs de rotwand, op zoek naar iets beters. Maar de hand was niets anders dan rots. Er was geen gat te bekennen. Als hij een tijdje doorliep zou hij misschien wat vinden, maar hij wist niet zeker of het wel zo'n slim idee was om Emily hier alleen achter te laten, buiten zijn gehoorsafstand.

Hij kon er niet doorheen? Mooi niet dat ze hier alleen ging blijven; dan nog liever in de storm.
Zo snel als mogelijk met een bijna verkleumd lichaam ging ze terug naar de ingang om er weer uit te klimmen, wat toch iets moeilijker bleek te zijn dan gewon erin te klimmen.
"M-m-maar w-wat m-m-moet-ten w-we d-dan?' vroeg Emily klappertandend. Nu ze stil hadden gestaan had de kou haar makkelijk weer overgenomen. Snel begon ze weer de wand af te tasten, maar tevergeefs. Er was geen grot meer te bekennen op de gebieden die zij onderzocht.

Carter staarde een tijdje pijnzend in het donkere gat, besloot toen dat hij daar niks mee opschoot en kwam weer in beweging.
'Kom op, we geven niet op,' zei hij. Hij liep met grote passen langs de wand. Zijn ogen schoten langs de vele rotsen op zoek naar een gat waar hij wel in kon kruipen. Af en toe keek hij achterom om te zien of Emily hem nog wel volgde.
Na een tijdje kwam hij tot stilstand. Een paar meter verderop lonkte een grote grot als een zwart, donker en vooral veilig gat naar hem. Op zijn gezicht verscheen een grijns van oor tot oor.
'Emily! Hierzo!' riep hij over de gierende wind heen, terwijl hij op de grot afrende.

Zo snel mogelijk, al ging het moeilijk in deze omstangdigheden, rende Emily richting Carter toen die riep dat hij een grot gevonden had, om vervolgens, toen haar ogen eindelijk de grot ontdekt hadden, naar binnen toe te rennen.
Gelijk probeerde ze het grootste gedeelte van de regen uit haar haren te wringen, om vervolgens te checken waar Carter gebleven was.
"W-w-we k-k-kunnen b-be-eter e-e-en ssss-stuk-k d-d-o-orlo-o-open-n," zei ze toen. Misschien dat het daar warmer was.

Carter liep achter Emily aan. Hij tuurde in het duister maar zag geen flikker. 'Ik weet niet of dat zo'n veilig idee is...' mompelde Carter. Het idee dat ze recht in het hol van de leeuw liepen vond hij niet zo fijn.
Nu pas merkte hij hoe koud hij het had. Zijn tanden klapperden en zijn lichaam bibberde schokkerig. Snel trok hij zijn druipnatte vest uit, dat de kou om hem heen alleen maar vasthield in plaats van afstootte. Hij smeet het ding in de hoek van de grot en wreef in zijn handen. Eigenlijk moesten ze een vuur maken, maar het enige wat Carter had was een doosje doorweekte lucifers.

"J-ja, m-maar a-and-ders.." begon Emily, al wist ze niet hoe dat ze haar zin afmaken moest.
Wat anders? Hij had gelijk. Wie weet wat er wel niet achterin die grot allemaal zat.
Met moeite kreeg ze nog een beetje water uit haar haren gewrongen, waarna ze snel al het water uit haar gezicht veegde.
Aan haar kleding beginnen was toch zinloos; die droogde zo snel niet.

Carter keek even van zijn overhemd, dat vreemd genoeg nog aardig droog was gebleven onder zijn doorweekte vest naar Emily, die drijfnat was en waarschijnlijk ook onderkoeld. Hij hoefde maar een paar seconden te twijfelen.
Nog geen twee tellen later had hij alle knoopjes van zijn overhemd losgetrokken. Hij trok het ding uit en gaf het aan Emily.
'Hier, trek deze maar aan, dit is een stuk droger dan wat je nu aan hebt,' zei hij, terwijl hij vooral niet probeerde te bibberen van de kou. De ijskoude wind die langs zijn blote rug streek prikte pijnlijk in zijn huid.

Snel schudde Emily haar hoofd toen Carter zijn overhemd aanbood, en plakte er vervolgens nog een bibberende "Nee" achteraan. "H-hou z-zelf m-m-maar."
Hij had het echt niet warmer dan dat zij het had en ze ging zijn overhemd echt niet aannemen.
Haar trui zou vast wel opdrogen. Ooit. Maar ze ging nog liever dood dan dat ze Carters overhemd aannam; dan had ze waarschijnlijk zíjn dood op haar geweten.
Met een zachte plof liet ze zich op de grond vallen en trok ze rillend haar benen naar zich toe. Ziek werden ze sowieso, maar misschien dat het wel nog te overleven viel op deze manier.

Seth slaakte een trillerig zuchtje en liet een glimlachje zijn mondhoeken omhoog trekken, met grote ogen vol admiratie keek hij naar Yuu's gezicht, dat hij met de seconde mooier begon te vinden. Maar ineens schoot hem te binnen dat hij verdorie nog steeds zonder boxer zat, en met blozende wangetjes krabbelde hij overeind, griste hij het ding van de grond, en sjorde hij het over zijn benen.
Maar toen donderde plots een nieuwe donderslag door de grot, en dook hij haastig naar de grond, om zich vervolgens trillerig in Yuu's armen te wurmen.
Hij slaakte even een bibberig zuchtje.
"Ik vraag me af hoe het met de anderen is," vroeg hij zich met een fluisterstemmetje af. Hij keek bezorgd naar Yuu's gezicht, en fronste een klein fronsje. "Straks is er iemand gewond," begon hij met groeiende angst. "Straks is er iets met Emily, of met Carter, of met Scarlett!"

Yuu's gezicht vertrok bij het horen van Carter's en Emily's naam. Hoe haalde Seth het in zijn hoofd om op een moment als dit hun namen hardop uit te spreken? En waarom maakte hij zich opeens zorgen om Scarlett? Wat had hij nou weer met haar te maken?!
Bovendien kon het Yuu geen flikker schelen hoe het met Emily of Carter was. Hij hoopte dat ze waren getroffen door de bliksem.
Net op dat moment hoorde hij twee stemmen uit het duister achter hen opgalmen. Verschrikt ging Yuu rechtop zitten. Hij tuurde het duister in.
'Hier, trek deze maar aan, dit is een stuk droger dan wat je nu aan hebt.'
Het was de stem van Carter, dat kon elke idioot horen. Niet veel later hoorde hij ook een bibberend gemompel dat verdacht veel op de stem van Emily leek.
Zijn ogen schoten vuur en de razernij die hij even geleden gevoeld had was weer terug.
Moordlustige neigingen borrelden weer in hem op. Met een sprong kwam hij overeind. Hij schoot in zijn boxer en deed een paar stappen richting het duister.
'Hoorde jij dat ook?' fluisterde Yuu tussen zijn tanden door naar Seth.
Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Die klootzak kwam als geroepen. Nu kon hij mooi zijn hoofd tegen de stenen aan stukken slaan.

Carter wilde Emily net tegenspreken toen hij een stem zijn naam en die van Emily en Scarlett hoorde zeggen. Het geluid kwam vanuit de duisternis in hun grot. Terwijl hij afwezig zijn overhemd naar Emily gooide staarde hij naar het duister.
Een soort sissend gefluister achtervolgde de stem die hij eerst gehoord had. Door het gegalm kon hij niet opmaken of de stem en het gefluister hem bekend voorkwamen.
'Volgens mij zijn we niet alleen...' mompelde Carter. Hij deed een stap richting het duister.
'Misschien moeten we toch maar even gaan kijken,' stelde hij voor. Zijn blik gleed naar Emily.