Groot grasveld

"Doeg," fluisterde Nick. Hij trok zijn benen op. Zijn haren waren doorweekt, en hingen slap voor zijn ogen. Zijn kin rustte op zijn knieën, en zijn gedachtes dwaalden af. Hij moest en zou Carter vinden, waar hij dan ook maar mocht zijn. Hij slikte. Hij had Carter amper gezien. Een keer in de eetzaal. Hij had hem zelfs niet op de kamer gezien. Hij wou op staan, maar had er geen energie voor.

Yumiko liep naar het grote grasveld. De grond was nog ietwat drassig door de regen. Waarom ze hierheen kwam wist ze niet, het had niet eens een echt doel. Maar dat veranderde toen ze Nicholas zag. Langzaam liep ze erheen en ging ze naast hem zitten in het natte gras. 'Wil je erover praten? Wat er is gebeurd in de vakantie?' vroeg ze.

Nick hoorde de stem van Yumiko vlak naast zich. Hij streek wat natte plukken haar van zijn voorhoofd af."Nee, ga maar naar Toushirou. Die verteld het je vast wel in geuren en kleuren. En als hij het aan je verteld, meld het dan even aan mij. Dan zorg ik dat die witte haarbos veranderd in een hoopje verschroeid haar, en mag hij voortaan kaal door het leven," bromde Nick. Hij had totaal geen behoefte aan Yumiko. Opeens herinnerde hij zich dat ze een aantal dagen geleden voor zijn deur gestaan had."Wat wou je vragen, toen je voor mijn deur stond?"

'Ik kwam mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag in de ondergrondse gangen. Zeggen dat het niet mijn bedoeling was om zo uit te vallen. En bovendien maakte ik me zorgen om je, en nu nog meer.' ze keek Nicholas niet lang aan, de blik in zijn ogen vertelden haar dat ze weg moest gaan, maar zo snel zou ze niet toegeven.

"Ga weg," gromde Nick alleen maar. Zijn haren gleden weer voor zijn ogen."Je weet dat ik geen behoefte meer aan jou heb. Ik heb over het algemeen geen behoefte meer aan scharrels." Hij had zijn lesje wel geleerd. Hij keek haar kant op."Wie zijn op dit moment jouw scharrels eigenlijk?"

'Ik hoopte dat het nu wel duidelijk zou zijn dat ik je niet terug hoef als scharrel, of serieuze relatie. Ik wil gewoon dat we vrienden kunnen blijven, Nick.' You liar. Nee ik lieg niet. Jawel doe je wel. Nietes.

"In dat geval heb ik op dit moment gewoon geen behoefte aan jou, Yumi. Ik vroeg wie je scharrels waren," zei hij weer, en hij keek haar aan, bijna zeker wetend dat ze die niet had. Ze had altijd teruggegrepen op hem, dus waarom zou ze?

'Ik heb op het moment ook geen behoefte aan scharrels. Dus dan weet je het antwoord wel.' Ze zuchtte even zacht. 'I know you're having a hard time. En als je wilt praten, ben ik één en al oor.'

Nick keek haar aan."Ik wil niet met jou praten. Ik eet hoe je denkt over homo's. Ik heb met een jongen gezoend, ja. Heb jij nooit met een meisje gezoend?" Zijn ogen vlamden vurig. Hij had Yumi nog niet vergeven.

'Jawel..' haar hoofd liep ietwat rood aan. 'En dat was als niet gewenst bij iedereen opgevat. Ik werd gepest tot iedereen het eindelijk eens een keer was vergeten. Vanaf dat moment heb ik mijn afkeer naar verliefdheid voor hetzelfde geslacht ontwikkeld. Het is er altijd ingepeperd dat het niet menselijk is, dat het verkeerd is. Maar ik besef nu dat je verliefdheid niet kunt forceren, of voorkomen. Het overkomt je. En of dat nu bij een meisje of een jongen is maakt eigenlijk niet uit. Als je maar van dat persoon houdt.'

Nick hoorde Carters woorden weer in zijn hoofd binnendringen."Het ligt aan de persoon," fluisterde hij, langzaam met zijn hoofd knikkend. Hij keek naar Yumi."Je zult toch heel wat meer je best moeten doen om mij weer te vriend te krijgen," zei hij waarschuwend.

Yumiko zweeg door zijn opmerking. Ineens schoot haar iets te binnen. 'Nick.. ik wil je wat laten zien.' Ze stond op. Als hij niet mee kwam, zou ze hem wel mee trekken.

"Nee," mokte Nick."Ik heb geen zin om op te staan, en al helemaal niet om ergens bij jou te zijn." Hij snoof luid.

'Dan moet je het zelf maar weten.' ze legde haar hand op zijn schouder en teleporteerde samen met hem naar de kom die de toekomst liet zien.

(( be right back ))

Samen met Toushirou liep Emily het grasveld weer op, waar het nog steeds helemaal leeg was ondanks dat het gestopt was met regenen en er nu een heerlijke geur hing, zoals er altijd hing na het regenen. "Je moet me een keer uitleggen hoe je in een jaar in niveau 3 kunt komen," zei ze toen, proberend om een totaal onderwerp aan de orde te brengen.

Nick liep het grasveld op. Hij hoopte Emily hier weer gewoon tegen te komen. En ja hoor, daar stond het meisje met de zwarte haren, die hem zo voorgelogen had. Ze was samen met iemand. Toushirou. Zie je, die twee gaan met elkaar om Dapper stapte hij op hun af. Hij schraapte zijn keel toen hij naast hun kwam te lopen.

Toushirou lachte even om Emily's plotselinge opmerking en haalde zijn schouders op. 'Ik ben gewoon een nerd,' zei hij droogjes. Hij ging op een bankje aan de rand van het grasveld zitten, waar hij eerst wat regen vanaf veegde. 'Dat kan jou ook lukken, hoor,' zei hij, maar toen werd zijn aandacht getrokken door een kuchje. Zijn hoofd draaide opzij. Nicholas. Hij bleef even naar hem staren terwijl hij op zijn lip beet. Moest hij iets zeggen?

Emily wilde net op Toushirous opmerking ingaan toen ze opeens iemand naast zich zag komen lopen en ze vanuit haar ooghoeken omhoog keek om te kijken wie het was. "Nicholas!" bracht ze geschrokken uit. Wat deed hij hier? Alweer? "W..-" Net voordat ze hem wilde vragen wat er aan de hand was besloot ze dat dat misschien toch niet zo'n verstandig plan was. Onopvallend ging ze wat meer aan Toushirous kant lopen.

Nick glimlachte."Ja, dat ben ik. Weet je nog? Ken je Carter ook nog? De jongen die de schuld kreeg van jou klote streek?" Hij keek naar Tou."Hi," groette hij. Hij keek weer Emily. Daarna fronste hij naar Tou."Hoe gaat het met Scarlett, trouwens? Ik heb haar al lang niet meer gesproken." hij klonk teleurgesteld. Scarlett was een goede vriendin.

Toushirou trok zijn wenkbrauwen op. Hij zat even vast in een vlaag van verbazing dat hij niet aangevallen werd of iets dergelijks. Pas bij Scarlett's naam kwam hij weer bij zinnen. 'O - ja, goed - eh,' was het enige wat hij uit wist te brengen. Hij keek onzeker naar Emily. Wat moest hij daar nog aan toevoegen?

"Wat? Ik heb niemand de schuld gegeven!" bracht Emily gelijk uit, voordat ze doorhad dat dat alles alleen maar erger zou maken. Nicholas was er dus al achter. Ze hoefde niks uit te leggen. Een paar seconden lang zei ze niks, om vervolgens een poging te doen tot kalm klinken. "Ik zei; het is een mogelijkheid. Niet dat het waar was," bracht ze toen uit, waarna ze nog een keer diep ademhaalde. Ze wilde wel sorry zeggen, maar het was zijn houding die haar tegenhield.

Nick leek opvallend rustig."Emily, hou op met die leugens want je maakt het je zelf alleen maar erger. Veel en veel erger. Eerst vertel je het door aan Toushirou, die het - zoals ik al zij - waarschijnlijk door verteld aan Yumiko, en aan scarlett. Via scarlett komt het bij Scorpio en via Scorpio bij Rusine, enzovoort. En vervolgens geef je Carter de schuld! 'Carter heeft het doorverteld, ik heb niets door verteld!'" Nick klonk nogal schamper.

"Nicholas!" begon Emily verontwaardigd. "Ik zeg toch dat dát niet is wat ik zei. Ik citeer: "Dat weet ik niet, het is een mogelijkheid." Ik heb nooit gezegd dat Carter daadwerkelijk de schuldige was!' Zonder dat ze het doorhad begon Emily steeds harder te praten om uiteindelijk snel weer voor zich te kijken.

Toushirou luisterde met een schuin hoofd naar Nicholas' verhaal. Hij had het eigenlijk zelf ook aan Rusine door kunnen vertellen, bedacht hij. Hij ging languit op het bankje liggen als teken van "ik bemoei me hier verder niet meer mee" en staarde naar de lucht, die nogal bewolkt was.

Emily keek verbaasd op toen Toushirou ergens anders was gaan zitten, keek even twijfelachtig naar Nicholas vanuit haar ooghoeken, om vervolgens snel naar Toushirou heen te gaan en bij hem op het bankje te gaan zitten. Als ze een keuze moest maken tussen de gesprekken met Toushirou of die met Nicholas, dan was die keuze snel gemaakt.