Groot grasveld

Toushirou keek de jongen een beetje minachtend aan en schudde toen zijn hand. 'Pardon?' was het enige wat hij een beetje verontwaardigd uitbracht. 'Toushirou,' stelde hij zich toch maar voor, waarna hij zijn hand terugtrok. 'Dus, je kent Scarlett?'

Yumiko had zichzelf iets dichterbij geteleporteerd, alweer achter een boom. Ze hoorde "pardon" en "Scarlett", de rest had ze niet kunnen verstaan. Echt vriendschappelijk klonk hetgeen wat ze hoorde niet. Kon eigenlijk ook niet anders als het over de blonde duivel ging. ((mwuahaha))

'Nou en of ken ik je zusje.'zei hij met een veelbetekende blik. 'Hele leuke meid.' zei hij met een glimlach die leek of hij aan een hele goed herinnering terugdacht. Daarna schudde hij zijn hoofd alsof hij zich opeens besefte dat Toush haar "broertje" was en dat hij er daarom niet heel open over kon praten. 'Leuk je te ontmoeten. Misschien krijgen jij en ik nog wel met elkaar te maken later.' Hij knipoogde.

Toushirou's frons werd nog fronsiger (XDDD) dan hij normaal al was en diezelfde wantrouwende blik verscheen in zijn ogen. 'Hoe bedoel je?' zei hij tussen zijn tanden door. Hij voelde een zeker woede in zich opborrelen.

Yumiko hoorde het. Al haatte ze Scarlett, Fabian moest Toushirou met rust laten, in alle opzichten, zelfs als het om zijn vreselijke vriendin ging. Ze wilde erop afstappen, maar besloot te wachten tot het juiste moment.

'Ach, misschien moet ik er ook niet om heen draaien.'zei hij met een gespeelde onzekere ondertoon in zijn stem. Zijn acteertalenten waren meer dan uitstekend. Hij wendde zijn ogen naar de grond en zweeg heel eventjes. Daarna keek hij de jongen weer aan. 'Scarr en ik zijn wel meer dan vrienden. Je weet hoe dat gaat. Jij bent ook een jongen. Ik vind je zusje zo onweerstaanbaar, ik kan gewoon niet van haar afblijven.'gaf hij met grote puppy ogen toe. Vanbinnen genoot hij en hij kon niet wachten op de reactie die hij nu weer zou geven. Het was gewoon geweldig. Hij dacht er niet eens bij na hoe ze nu door hem een ruzie konden krijgen. Wel gokte hij dat Scarlett boos zou worden. Maar dat kwam vast wel weer goed. Daar had hij wel een aantal trucjes voor.

Toushirou voelde de ergernis in zich overgaan in razernij zodra Fabian verder begon te spreken en voor hij zich kon proberen te beheersen had hij zijn vuist met een harde klap op Fabian's kaak geplant. Er zat behoorlijk wat kracht achter omdat hij zich zo kwaad had gemaakt, en op de één of andere manier had hij niet eens last van schaamte. Zelfs Yumiko's aanwezigheid merkte hij niet op.

Yumiko kwam nu tevoorschijn en keek met een enorme grijns toe hoe Toushirou zijn knokkels in Fabian's gezicht boorde. Het zag er geweldig uit, maar ze bleef nog even kijken voor het geval Fabian een tegenaanval zou doen.

Plots voelde hij iets tegen zijn kaak aan. Een pijn schoot door zich heen. Uit reactie klapte hij met zijn vuist terug tegen zijn voorhoofd aan. Meteen daarna een knietje vol in zijn buik. 'Rustig aan, mannetje.'siste hij. Hoewel hij nu vol zat met aggressie, vond hij dit ook geweldig. Dit bewees maar weer hoe snel hij iemand op stang kon jagen. Het voelde heerlijk.

Yumiko twijfelde geen moment en schoot een energiestraal op Fabian af, om hem vervolgens te verstijven. Met een kleine teleporteeractie stond ze voor de verstijfde jongen. 'Don't. Ever. Touch. Toushirou. Again. Or you'll be death.' siste ze. Daarna draaide ze zich om naar Toushirou. 'Are you okay?' vroeg ze bezorgd.

Toushirou greep naar zijn maag, maar herstelde zich weer. 'Oké, geen geintjes meer,' siste hij kwaad. Door zijn woede begon de temperatuur om hen heen al onheilspellend te dalen terwijl zijn blik op Yumiko bleef rusten. 'Yumiko, laat hem los. Ik wil hem vermoorden,' ging hij kwaad verder.

'Nee, Toushirou. Dat stellen we uit. Daar is voorbereiding voor nodig, de juiste beslissingen en zo veel mogelijk pijn. Dat kan niet zomaar 1,2,3. Hij krijgt nog wat hij toekomt, maar niet nu.' ze grijnsde even bij het idee. Er mocht wel weer eens een nieuwe naam op haar lijst komen. Ze wachtte even, en "ontstijfde" Fabian daarna weer.

{Jezus, top hoor.}

((solly, ik ontstijf je wel ofzo XD ))

Toushirou beet op zijn lip, maar begon na Yumiko's antwoord meteen weer te praten. 'Het kan me niet schelen. Desnoods schop ik hem alleen de ziekenzaal in, en dan maak ik het later wel af,' zei hij, eigenlijk alleen tegen Yumiko. Door zijn woede was er ook ineens een mist opgestoken, maar dat merkte hij nauwelijks; zelf kon hij er immers prima in zien.

Totaal afwezig liep Emily het grasveld op, tot ze ergens bij een boom uitkwam en zich daartegenaan op de grond liet zakken. Wat als Toushirou het toch doorverteld? Wat als hij net zo slecht is in geheimen bewaren als ik? Wat als..
Emily's gedachten werden onderbroken door het gegil van een andere eerstejaars, die net verslagen leek te zijn, maar al snel trok ze haar benen tegen zich aan en was ze al weer helemaal in gedachten verzonken.

Emily had pas door dat het was beginnen te regenen toen ze verschillende meisjes over hun haar had horen gillen, om vervolgens snel naar binnen te rennen. Een lichte zucht ontsnapte uit haar mond, om daarna haar hoofd wat voorover te laten zakken. Afgezien van de haarlok die altijd in haar gezicht hing was nu ook de rest zo'n beetje over haar ogen heen gevallen. Nu ze nog geen koffie gehad had voelde ze pas hoe moe ze was. I should get some soon..

Nadat Nick een natgeregend meisje had gevraagd of zij een zwartjharig meisje had gezien, en die als antwoord had gegeven dat hij maar eens moest gaan kijken bij het grasveld, was hij daar heen gelopen. Hij zag Emily direct al zitten. Tierend liep hij op haar af."Wat denk je wel niet?" schreeuwde hij door de regen heen."Ik vertrouwde je, achterbakse.." hij zocht naar het juiste woord. Hij wou niet te grof klinken, hoe kwaad hij ook was.

De stem die opeens over het grasveld galmde herkende Emily meteen, en naar wie hij gericht was was ook wel duidelijk. Toushirou.. Hij had het wel doorverteld.
Een secondelang betrok haar gezicht, maar als snel stond hij weer op standje pokerface. Liegen was niet moeilijk voor haar, dus ze zou in ieder geval proberen om..
"Waar héb je het over?" vroeg ze, terwijl ze een gespeeld verbaasde uitdrukking op haar gezicht liet verschijnen.

Nick balde zijn vuisten."Je hebt het verteld!" schreeuwde hij kwaad, zijn stem niet in bedwang kunnen houdend."Aan toushirou, nota bene! Hij verteld het door aan Yumiko, en aan Scarlett! En Scarlett verteld het weer aan Scorpio, als jij dat niet al gedaan hebt! En via Scorpio komt het bij Rusine!" hij jammerde iets onverstaanbaars."Rusine.." mompelde hij. Als zij het wist.. kon hij beter direct van MHS afgaan."Je weet precies waar ik het over heb, Emily. Hou je niet van de domme! Jij bent de enige aan wie ik het verteld heb!" Hij trok een pruillip."Wat ben jij achter de ellebogen zeg. Je bent niet te vertrouwen. Wat vergis ik me toch vaak in mensen." Hij draaide zich woest om en liep weer richting het gebouw.

"Hoe dúrf je me te beschuldigen van iets waar je niks vanaf weet?" riep Emily Nicholas kwaad na. Misschien dat ze het acteerde, maar de woede was niet helemaal gespeeld. Hij beschuldigde haar er zomaar van het te hebben doorverteld, zonder het haar ook maar normaal na te vragen. "Er zijn twee partijen, Nicholas," ging ze op een plots duistere toon verder. "Carter is er ook nog. Hoe weet je zo zeker dat hij het niet doorverteld heeft? HOE WEET JE VERDOMME ZO ZEKER DAT IK HET GEDAAN HEB?!" gilde ze zo'n beetje het hele grasveld over, haar stem overslaand.
Nog geen seconde nadat ze het gezegd had had ze er al spijt van. De andere jongen, Carter, wist van niks en zij probeerde het ook nog op hem af te schuiven. Onverdiend.
Toch weerhield iets haar ervan het meteen goed te praten. Het kon haar redding zijn. Als hij het geloofde dan..
Wilde ze wel dat hij het verhaal geloofde? Wilde ze wel dat.. Nee. Het was zijn eigen schuld. Als hij haar niet gelijk zo grof beschuldigd had dan misschien.. Nee, dan had ze precies zo gereageerd waarschijnlijk.
En toch hield iets in haar vol dat het allemaal zijn eigen schuld was en hield ze haar mond stijf dicht, terwijl ze hem nog buiten adem en verregend na bleef staren.

Nick draaide zich woest om en beende weer op haar af. Tijdens het lopen dacht hij na. Zou Carter.. De blik in zijn ogen werd wazig, droeviger. Hij kwam voor Emily te staan. Hij staarde haar aan."D-denk je echt? Carter?" hij klonk gekwetst. Carter had dat nooit mogen doen. Carter had hem al pijn gedaan. Moest hij nou ook nog zijn imago verpesten?"Ik wist niet eens dat hij Toushirou kende.." fluisterde hij. Hij keek Emily aan.

Het duurde een poosje voordat Emily weer op een normaal tempo kon ademhalen en meteen na Nicholas antwoord veranderde haar blik een paar tellen, schuldig. Een paar seconden wilde ze de waarheid vertellen, maar het lukte niet. Het kwam haar keel niet uit.
"I-Ik weet het niet zeker," bracht ze toen stamelend uit. "Het is een mogelijkheid.."

Hij ging langzaam naast Emily zitten. Hij vertrouwde haar weer veelste snel, zoals hij altijd bij iedereen deed. Hij keek naar haar."Sorry," fluisterde hij."Ik.. Het spijt me. Dat ik die dingen tegen je zei. Ik had misschien de mogelijkheden na moeten gaan. Maar ik kon me niet voorstellen dat Toushirou met Carter om zou gaan. Jij en hij zou ik eerste als twee beste vrienden voorstellen," zei hij grimmig. Hij keek voor zich uit. Was Carter er op uit om alles van hem kapot te maken? "En.. Sorry voor gister. Ik gedroeg me als een eikel. Een typische player. De oude Nick, van twee jaar geleden." Zijn stem was schor, en hji schraapte zijn keel.

Emily richtte haar ogen op de donkergrijze lucht boven haar. Liegen leek opeens zo moeilijk nu ze ervoor zorgde dat iemand anders haar problemen bovenop zich kreeg.
Maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen nu de waarheid te vertellen, zeker niet toen Nicholas zich ook nog voor alles begon te verontschuldig. "Forgiven," bracht ze snel uit, waarna haar blik op de school viel. 'Ik ga maar eens naar binnen toe, ik heb het koud," bracht ze uit als excuus, waarna ze weer richting de school liep. "Byee"