Het Labyrint

Terra glimlachte even "ok...wat jij wil" hij stapte over de stenen heen en meteen stond hij knie hoog in het water "...hmm...koud...lekker..." zei hij nogal sarcatisch.

Mimiko die er niet eens achter was gekomen dat ze al in het water stond begon raar te springen. 'Kkouudd!', riep ze met trillende stem. Snel liet ze de bindslierten weer komen die haar met een enorme snelheid weer op tilde.

Terra onderdrukte een lach en begon weer te zwemmen, het was nogal koud maar het was het allenmaal waard geweest.

'Nniet lachenn', zei ze terwijl ze verder begon te lopen. Ze verlichtte de slierten weer zodat Terra weer kon zien onder water.

New

Ryuk droeg een bloed rode band rond zijn hoofd en had het zilver blinkende geweer in zijn rechterhand, op zijn rug hing het zwaard dat hij al sinds dat hij het wist bij zich droeg, een zwaard dat alleen hij kon hanteren.....niet echt...maar niemand anders mocht eraan komen.
Hij liep met een vastberaden grijns naar de drie meter hoge ingang toe en keek tot diep in de duisternis waar twee fel rode ogen hem aanstaarde een een witte glinstering van tanden te zien was, hij had een opdracht gekregen en was van plan deze te volbrengen.

Zachtjes boog het gras onder zijn schoenen maar al snel was dat niet meer te horen, het beest in het labyrint was ervandoor gerend met nog altijd dezelfde grijns op zijn gezicht, Ryuk begon erachteraan te sprinten en gebruiken zijn ogen,neus en gevoel om het ding op te sporen.
Overal waar het beest langs rende liet de wind zijn spoor achter.
The game had begun...

Geruisloos rende hij tussen de meters hogen struiken door tot hij plotseling stil stond op een afslag, wat was dat raare soort gezoem?
Hij bleef doodstil staan en luisterde wat beter, het geluid die de wind met zich mee droeg was een mengeling tussen een zoemend geluid en een zware ademhaling.
Ryuk deed een stap naar voren en voor hij het wist had hij een drukkende pijn in zijn borst en vloog hij meters ver naar achter, de gehoornde staart van het beest had hem geraakt en zorgde ervoor dat hij vijf meter verderop tegen de grond werd gesmeten.

Zonder enige moeite drukte hij zichzelf op een arm omhoog en landen hij soepel op zijn voeten, hij hield het geweer richting de openening waar zonder waarschuwing het gehoornde demoon beest om de hoek kwam gesprongen, een paar zilvere kogels vlogen op het beest af maar hadden geen enkel effect.
De grijns op Ryuks gezicht was nog altijd helder en hij pakte het zwaard van zijn rug en sprong vervolgens opzij voor een zwiep van één van die enorme klauwen.