Het Labyrint

Terra zag Mimiko een beetje wild met haar armen in het rond slaan "...euhm...wat doe je?" het leek alsof ze een onzichbare mug dood wou meppen en er niet echt in slaagde.

Mimiko stopte strikt met haar beweging en hupte naar hem toe. 'Zal ik je helpen', fluisterde ze alsnog overdreven zacht.

Terra keek haar met een glimlach aan "Nee hoor...lukt wel.." het gras onder zijn voeten voelde al natter dus ze waren al dichterbij, als het goed was moesten ze nog één keer rechtdoor en dan waren ze er.

'Ssshtt!', zei Mimiko terwijl ze weer ovreden gebaarde. Weer liep ze met mini stapjes door en voelde hoe de grond nattig werd. Ze waren er bijna. De spanning ging nog meer door haar lichaam en ze begon iets sneller te lopen.

Daar was het, opeens liepen de struiken schuin het water in en lag er een uitgestrekte water plas voor hen, het was minstens drie keer zo groot als het oude meer en aan de bovenkant kon je af en toe nog net een takje van de truiken zien, hoogst waarschijnlijk was het dieper dan Terra gedacht had maar hij moest het gewoon doen "Ok...ik trek even m`n spullen aan"
Hij trok de twee flippers en de handschoenen aan en deed de luchtflessen goed "jij kan zoeken....en ik zal volgen....we zoeken naar iets dat anders is dan anders..."

Mimiko keek met grote ogen naar het enorme meer waar ze met haar bindslierten door heen moest. Hopelijk was het niet al te diep. 'Oke', zei ze schor. Ze liet haar bindslierten te voorschijn komen. De afgelopen dagen had ze met ze getraint en ze waren een stuk langer.

Terra liep een meter het water in en zakte spontaan onder, het was alsof je van een drempel af sprong en meteen twee meter diep in het water stond, hij kwam boven en keek naar Mimiko "Ok...het is ongeveer twee meter diep..."

Mimiko zuchtte even van opluchting. Dat redde ze makkelijk. 'Goed', zei ze terwijl ze haar eerste sliert in het water zetten. Ze liet haar bindslierten verlichten zodat Terra onderwater goed zicht had en haar kon volgen.

Terra keek haar even aan "We zijn opzoek naar een zwaart met daarin een zwarte steen.....ik weet niet hoe het eruit ziet maar dat heeft mijn vader gezegd" Hij stopte het mondstuk in zijn mond en dook onder.

'Een zwaart met een zwarte steen', herhaalde ze voor haar zelf. De acht bindslierten stonden nu in het water. Ze rilde even aangezien de kou van het water zo door haar lichaam ging. Haar voeten bungelde over het water en voorzichtig liet ze haar bindslierten bewegen alsof het haar armen en benen waren.

De kou drong door tot Terra's huid maar door de adrenaline voelde hij vrij weinig, het was donker in het labyrint maar de bindslierten van Mimiko gaven genoeg licht om hem te leiden.

Mimiko was totaal wit geworden aangezien haar lichaams warmte sterk gedaalt was. Ze liet zich nog steeds tillen door haar bindslierten maar voelde hoe ze zwakker werden en minder licht begonnen te geven. Ze hoopte vurig dat ze er al bijna waren want de kou was niet te verdragen.

Terra kwam even naar boven en keek naar Mimiko "Zie je al wat?" aangezien het stervens donker was in het water hing alles van Mimiko af.

Mimiko probeerde haar licht nog iets sterker te maken en zag een stuk zonder water. 'Ja vlakbij', zei ze opgelucht. Ze begont iets sneller te lopen en zag hoe het stuk steeds dicher bij kwam.

Terra zwom rustig achter haar aan maar voelde zijn hart gewoon drie keer zo snel kloppen, als hij dat zwaard had kon hij zijn vader eens vertellen wat hij van hem vond...

Mimiko zag hoe het land steeds dichterbij kwam en een vlaag van opluchting ging door haar heen. Toen ze eenmaal met haar bindsliert iets omhoog kwam en het drassige maar vaste land aan rakte trok ze ze weer in en wachtte op Terra.

Terra kwam boven "Heb je iets gezien daar beneden?....ik dacht dat het in het water moest liggen..." hij moest even denken aan die profetie van zijn vakantie.....één van de voorwerpen moest liggen in de diepste puzzel....dat was toch dit labyrint?...
Vanuit zijn ooghoeken zag hij een zacht groene schittering "Z-zag je dat!?"


((De kleur die je ziet is de kleur van je hart dus voor Mimiko is het weer anders >w<))

((Okidoki))

Mimiko schudde haar hoofd. 'Nope, niets gezien', zei ze terwijl ze in haar oog hoek een rood licht zag schieten. Ze keek naar Terra en ze zag dat hij het ook zag. 'Ja', zei hoopvol.

Terra trok de duikflessen van z`n rug en trok Mimiko achter zich aan richting het licht, het was warm maar tegerlijkertijd voelde hij in zich een intense kou, dit moest het zijn dit moest zijn ticket naar de vrijheid worden.
Achter hem hoorde hij gekraak van takjes maar hij mocht nu niet meer stoppen.

Mimiko's hand werd vast gepakt en zonder er ook maar bewust van te zijn begon ze zo snel als ze kon achter hem aan te lopen. Dit moest het zijn. Ze keek niet achterom meer zette geen overdreven kleine pasjes meer. In plaats daarvan haalde ze Terra in en liep met grote ogen naar waar het rode lich vandaan kwam.

Tussen een muur van bomen zat een kleine spleet waar het licht vandaan kwam en een zachte stem vulde de omgeving "Its a word that never change, it can be written upside down and mirrored but shall never differ what i thy answer?"
Terra keek een beetje verbaasd om zich heen, waar kwam het geluid vandaan? moesten ze deze vraag beantwoorden?
"...Weet jij het?" hij keek Mimiko hoopvol aan.

Mimiko begon de zin in haar hoofd te vertalen. Het is een woord dat nooit zal veranderen.. Je kan het ondersteboven schijven of gespiegeld... Verder kwam ze niet ze keek Terra even verwarrend aan. 'Hmn.. ', zei ze en ze schudde haar hoofd.

Vanuit de bosjes kwam een zacht gelach "Terra Terra Terra....denk nu toch eens een keer niet zo hard na...en zeg gewoon wat je denkt..." De twee donkerblauwe ogen van Grave werden zichbaar vanuit het donker.
Terra trok Mimiko beschermend naar zich toe, fijn nu was deze freak er ook nog...ondertussen dacht hij diep na over het raadsel het woord moest via alle kanten leesbaar zijn...

Mimiko hoorde de bekende stem achter zich. Nog voordat ze om kon kijken had Terra haar tegen hem aan geduuwt. Ze waren er bijna waarom moest hij nu komen. Ze probeerde weer na te denken over het raadsel. Ookal had ze totaal geen verstand van raadsels en probeerde er iets uit te halen.

Terra keek Grave met een strak gezicht aan en toen kwam dat veel te bekende melodietje weer terug in zijn hoofd....hoe heten dat stomme lied ook alweer?
Grave liep naar de twee toe "Komop Terra en mevrouw denk even na....een woord dat men niet anders kan lezen..."