Het Labyrint

((Ik heb hem niet door behalve dat de naam Bob altijd andersom geschreven kan worden xDDD))

Mimiko keek van Grave naar Terra. Ze snapte er niets meer van toch probeerde ze weer na te gaan wat het kon zijn.

Terra keek plotseling naar de muur van bomen "Ik weet het! al is het niet echt een woord...O!" het zachte groene licht scheen spontaan feller toen de bomen opzij begonnen te buigen.
Grave grijnsde, even voelde Terra de rilling over zijn rug gaan hij moest dat zwaard te pakken krijgen en niet Grave...

Mimiko zag hoe het rode licht steeds feller begon te schijnen. Ze keek naar Grave die zeker niet van plas was om Terra het zwaard te laten pakken. Ze liet langzaam weer haar bindslierten te voorschijn komen die ze nu onverlicht liet zo dat ze niet zichtbaar waren. Als Grave het zwaart probeerde te pakken moest ze hem stoppen.

Terra zag hoe Mimiko haar bindslierten weer tevoorschijn haalde en begon naar het zwaard te sprinten,precies op datzelfde moment sprong Grave over hem heen en greep hij het zwaard vast maar meteen deinsde hij achteruit en slaakte hij een kreet van pijn.
Terra stopte met lopen.

Mimiko die net de bindslierten wilde afvuren keek met angstige ogen naar Grave die terug deinste uit het niets. Ze liet de bindslierten weer terug komen en keek hem verstijfd aan.

Terra keek hoe Grave verwoed zijn handschoen uittrok en hoe het bloed vanuit de duizende sneeén kwam lopen, zijn hele huid was open geritst en de duizende miniscule sneetjes deden hun werk goed.
Terra keek naar het zwaard....zou het dat bij iedereen doen? of alleen bij Grave? hij zetten opnieuw een stap dichterbij.

Het bloed maakte Mimi duizelen aangezien ze na haar ervaring met Terra niet zo goed tegen bloed kon. Snel keek ze om naar Terra die nog een stap dichterbij het zwaart zetten. Ze wilde hem tegen houden bang dat het zwaart het zelfde deed bij hem. Maar iets zei haar dat niet te doen.

Terra greep vast beraden het zwaard vast, pijn was hij ondertussen wel gewend, een vlaag van hitte en kou tegerlijk vloog door hem heen en deed de rillingen die langs zijn rug naar beneden liepen alleen maar erger worden.
De tinteling in zijn hand was prikkend hij klemde zijn kaken op elkaar en stak na een minuut ofzo zijn hand uit naar Mimiko, het was niet alleen voor hem bedoeld....

Mimiko bleef met grote ogen kijken hoe Terra het zwaart verstijft vastpakte. Na het een paar minuten vast te hebben gehad stak hij zijn hand uit naar haar. Bedenkelijk keek Mimi naar het zwaart bang dat ook haar hand open zou gaan zoals die van Grave. Toch pakte ze het aan en wachtte af tot da er iets zou gebeuren.

Het zwaard maakte contact met hun beiden en spontaan begon het rood groen te gloeien, de boom waar het in zat veranderde in water en viel uit elkaar waardoor het metaal compleet vrij kwam, door de uitbarsting van energy werd Grave aan de kant geslingerd en kwam hij tegen een boom terecht.

Mimiko werd bijna verblind door het enorm felle licht. Ze had niet door hoe Grave door al de energie weg geblazen werd. Zelf stonden ze nog en zagen hoe de energie van de steen vrij kwam uit het zwaart.

Het licht stierf weg en alles werd weer donker om hun heen, in de steen kolkte de groen en rode kleur door elkaar heen "G-gelukt....Mimiko! het is gewoon gelukt!" een enorm blij gezicht kwam tevoorschijn.
Grave krabbelde moeilijk overeind "Wacht maar!...dit vertel ik Miraki....!"

Mimiko zag hoe de steen ruste in de hand van Terra en haar eerst angstige gezicht veranderde in een opgeluchte lach. Toch kon ze deze niet lang laten staan aangezien de aanwezigheid van Grave het verpestte. Miraki? Wie was nu weer Miraki? Ze keek Terra vragend aan.

Terra liet het zwaard in een huls glijden en stak zijn eigen degen in de grond "Mimiko...dankje" hij legde zijn hand op haar schouder "Zullen we terug gaan....trouwens als je dit zwaard nodig hebt moet je het zeggen...het is denk ik van ons beiden.."

Mimiko knikte naar Terra die Grave totaal negeerde. Het maakte haar ook niet uit ze wilde hier zo snel mogelijk weg. 'Ja we gaan', zei ze opgelucht.

Grave was in het duister verdwenen en Terra was niet gestopt met smilen, dit was zijn ticket naar zijn eigen leven.....er moest iets speciaals zijn met dit zwaard anders moest hij het niet zoeken....
Hij liep samen met Mimiko terug.

Mimiko liep naast Terra en zijn hand stevig vast en keek hem even aan. 'Ben je nu van ze af', zei ze terwijl ze weer van af keek.

Terra schudden zijn hoofd "nee...maar ik hoef nu in ieder geval niet meer naar ze te luisteren..."

'Gelukkig', zei ze terwijl ze gure wind weer aan voelde. 'Zijn we al bijna bij dat water?', zei ze terwijl ze gaapte. Het stuk water leek opeens veel verder weg.

Terra keek op en zag over een rij stenen het water weer....lagen die stenen daar van tevoren ook al? "...verranderd dit labyrint telkens ofzo..."

Mimiko keek rond en zag hoe het er totaal anders uitzag dan op de heen weg. 'I..ik heb geen idee', stamelde Mimiko.

Terra zuchten, dit was één van die momenten dat je eerst alles leek te hebben...en daarna niks...hij wist niks van dit zwaard en hoe het zou werken en zijn vader was nu waarschijnlijk al naar hem opzoek....
"..Mimiko...je kan over de planten heen....ik kom er wel uit" hij glimlachte en probeerde het oprecht te laten lijken.

Mimiko liet de woorden even tot haar door dringen wierp hem toen een verbaaste blik. 'Ben je gek!', zei ze bijna kwaad. 'We komen er samen uit klaar', ze liep met grote passen door zonder ook maar te wachten op Terra. Was hij gek geworden, zij was hier om hém te helpen en dat zou ze doen ook.

Terra keek naar Mimiko "Maar ik meen het....jij klimt gewoon over die bosjes en ik volg gewoon het licht spoor dat ik heb achtergelaten toen ik hierheen kwam.."

'Nee is nee', zei ze eigenwijs. Ten eerste was ze doods bang om alleen te gaan en ten tweede wilde ze Terra niet in de steek laten.