Het balkon op de 1e verdieping.

Yumiko probeerde de tranen in te houden, maar elke traan die ze inhield, kwam er dubbelop uit. En waarom? Ze wist het zelf niet, dacht ze. Eigenlijk wist ze het wel, maar ze wilde niet toegeven aan het feit dat ze er wel degelijk mee zat dat haar vriendenkring nog beperkter was dan de ruimte die je had in een toilet.

Langzaam begon Nick te praten."wil je vertellen wat er is? Je kunt bij mij terecht, dat weet je.." hij zuchte en drukte een kus op haar kruin.

Yumiko veegde met haar hand vluchtig haar tranen weg, en probeerde te stoppen met snikken. Het duurde even voor ze zonder te snikken woorden eruit kon persen. 'Dingen die me vroeger niet leken te interesseren, spelen nu plots een enorme rol. Vriendschap. Vroeger was ik met een boek veel gelukkiger dan met een lastig persoon over de vloer. En nu.. nu begint het pas te dagen. Ik snap nu dat ik mezelf gewoon heb voorgelogen. Nu pas, doordat ik met mijn neus op de feiten ben gedrukt. Iedereen gaat weg met vrienden of familie naar het buitenland in de vakantie. En ik.. ik zit de hele vakantie in mijn eentje op school. Met een boek. Net als vroeger.' een laatste traan viel op de grond. En nu waren de tranen op.

Nick tilde haar hoofd op. Hij glimlachte lichtjes."Ik doe ook nog niets in de vakantie. Je kunt naar London komen," stelde hij voor. Hij was weer eens veelste aardig.

Yumiko keek even naar Nicholas, maar al snel weer naar de grond. 'I'd loved to, maar dat aanbod kan ik niet aannemen. Je moet me niet meevragen uit medelijden Nick.'

Nick schudde zijn hoofd."dit doe ik om een goede vriendin blij te maken," zei hij glimlachend, en hij drukte een korte zoen op haar lippen. De chemie tussen hun was niet wat het ooit was, maar het was er nog steeds.

'Don't do that.' antwoordde ze zacht op zijn kus, op fluisterde toon. 'Als je zeker weet dat je er geen spijt van gaat krijgen, dan ga ik graag mee.' De waterige ogen maakten plaats voor een glimlach, een oprechte glimlach.

Nick glimlachte."Ja! We kunnen altijd nog de boot naar nederland nemen ofzo.. Amsterdam," zei hij lachend.


(inspilos)

Yumiko had geen idee waar Nederland, laat staan Amsterdam lag. Maar ze knikte toch maar vriendelijk. 'Heel erg bedankt.' ze gaf hem een knuffel en draaide zich daarna om met haar rug naar Nicholas. 'Doeg.' zei ze met een vriendelijke glimlach terwijl ze nog een laatste keer omkeek, en daarna weg teleporteerde.

-new-


Alecia liep kwaad het balkon op. Zodra ze de eerste stap buiten had gezet begon de wind al met haar haren te spelen. Alex werkte zo enorm op haar zenuwen. Alles aan hem maakte haar kwaad. Hij was zo arrogant. Hij beschouwde haar echt maar als een speeltje.

Ben vond Alecia op het balkon op de eerste verdieping. Hij kwam naast haar staan en keek naar haar. 'Ik kan het niet geloven,' zei hij toen.

Alecia keek op toen ze Ben's stem hoorde maar keek toen al weer snel naar het uitzicht. 'niet iedereen heeft geluk om te kiezen met wie ze de
rest van hun leven delen...' Ze trok haar mouwen over haar handen aangezien de wind ijzig koud was.

'Maar is er dan geen mogelijkheid dat jij je eigen weg kunt kiezen? Ik bedoel, dat is toch het recht van ieder mens?' vroeg Ben ongelovig.

Alecia glimlachte flouwtjes. 'ik heb geen rechten, alleen plichten...' Normaal zei haar grootmoeder of vader dat altijd, maar nu ze het zelf zei
voelde het toch redelijk vreemd aan.

Ben schudde nog altijd zijn hoofd ongelovig. 'Maar is er dan niemand die je kan helpen? Kan ik je niet helpen?' vroeg hij. Hij begreep het totaal niet.

Alecia keek hem aan. Ze glimlachte lief wat waarschijnlijk de eerste keer is dat ze dat deed. 'niemand kan mij helpen maar ik waardeer dat je
me wilt helpen.'

'Nee. Ik vind niet dat dit kan. Je kunt niet gedwongen worden. Hoe kun je dit over je heen laten komen? Wat doen ze als je weigerd?' vroeg Ben.

Alecia haar gezicht werd weer emotieloos. Ze ontweek zijn blik. 'al heel mijn leven hebben ze me gezegt dat ik me moest gedragen. De gevolgen
als ik dat niet deed waren angstaanjagend...' Ze herinnerde zich alle momenten weer waar ze het bangst was geweest. Een hand vanuit de duisternis greep haar keel vast en kneep hem bijna fijn. Alecia greep naar haar hals en keek met grote angstige ogen voro zich uit. Ze voelde die pijn weer terug alsof het nog maar net
gebeurd was. Alsof er nu daadwerkelijk iemand haar keel had toegeknepen. Ookal schoten die gedachten weer door haar hoofd. geen enkele emotie was te zien.
ookal wilde ze dolgraag huilen. Ze mocht geen emotie tonen. 'Emoties maken je zwak... ik hoor zelfs geen verdriet te hebben omdat ik word uitgehuwelijkt, dus heb a.u.b geen medelijden met me, dat maakt het alleen maar moeilijker'

'Kun je er niet voor weglopen? Ergens op aarde een nieuw leven beginnen zonder hen? Ik bedoel... je houd natuurlijk van je ouders, toch?' zei Ben. Hij vond het nog altijd moeilijk te begrijpen.

Een mistieke glimlach verscheen op haar gezicht. 'het kan me niets schelen wat er met hen gebeurd, met hun allemaal. (dus heel haar familie) Maar wel met Hanako. Ik wil niet dat ze het zelfde overkomt als Kiryu.' Ze vergat er bij te vermelden wie het precies waren. Het was zelfvansprekend voor haar dat ze wist dat ze dienstmeisjes waren, nouja Kiryu is een bediende aangezien hij een jongen was.

Ben keek haar weer niet begrijpend aan. 'Wie zijn dat?' vroeg Ben.

Mimiko kwam vrolijk aangelopen geen idee dat hier mensen zouden zijn. Toen ze op keek zag ze Ben en Alecia en liep ze vrolijk te gemoet. 'Hooi'.

-new-

Yuu liep het balkon van de eerste verdieping op. Hij dacht na over manieren om Seth voor zich te winnen. Hij was al de hele tijd bezig met het ophalen van oude herinneringen en was tot de conclusie gekomen dat het vorige keer erg gemakkelijk geweest was. Nu was de situatie een stuk lastiger. Met een zucht leunde hij op de balustrade van het balkon. Hij keek uit over het bos en dacht na.

Rusine liep met een moeizaam gezicht het balkon op, niemand verwachtend. Toen ze daar echter een witharige jongen zag die ver boven haar uitstak, begon ze breed te grijnzen. In een paar stappen was ze bij hem en sloeg ze van achter haar armen om zijn nek. 'Yuuuuu! Dat is lang geleden zeg!' riep ze vrolijk, hopend dat Yuu in een goede bui was en haar niet over het randje zou gooien.

Yuu keek op toen hij een bekende stem hoorde. Hij zag dat het Rusine was en grijnsde breed. 'Russs!' riep hij enthousiast toen hij haar armen om zijn nek voelde.
'How's life?' vroeg hij. Hij vroeg zich af hoeveel Rusine van de situatie tussen hem en Seth wist. Hij had haar al minstens een eeuw niet meer gesproken.