Sportvelden

Yumiko voelde terwijl ze een stap naar voren zette, dat ze uitgleed en op haar kont op het ijs terecht kwam. Met een pijnlijk gezicht stond ze langzaam op en schuifelde ze naar het gras terug. 'Asshole.' zei ze grijnzend.

Zero had genoeg opgespaard en hij liet een lichaamsverlichting vrij van licht en duisternis, alles in 2 kanten verspreiden .

Toushirou grijnsde, en probeerde zijn lachen in te houden. 'Die kreeg je nog terug omdat je me aanviel!' riep hij met een nog bredere grijns, waarna hij het ijs liet verdwijnen. Het leek net of het razendsnel verdampte. Hij ging weer klaarstaan voor een volgende aanval.

Alecia zette zich langs de kant van het sportveld met tekenblok en potlood in de aanslag. Tekende vele mensen over en ook een paar bomen die ze in de verte zag.

Yumiko glimlachte even, en ging klaar staan voor Toushirou's aanval. Haar verdediging was net iets minder dan de aanval, dus die extra training kon ze wel gebruiken.

Ze keek naar de mensen op het sportveld en probeerde zo goed mogelijk hun achter te tekenen.

Toushirou gaf geen teken, en vuurde een vrieswind af. Hij zag er best indrukwekkend uit, al wist hij niet of hij hard aan zou komen. Hij hoopte in ieder geval dat Yumiko hem zou kunnen houden omdat ze dan heel zou blijven. Hij keek met zijn tanden op elkaar geklemd toe.

Alecia trok haar wenkbrauwen op toen ze zag wat Toushirou deed. Ze probeerde het zich nog zo goed mogelijk te herinneren wat ze had gezien en probeerde het te teken wat natuurlijk niet zo gemakkelijk was.

Yumiko zette zich schrap en haar ogen vormden zich tot spleetjes. Ze hield de aanval moeizaam tegen met een reflectieschild, en daardoor kwam het terug naar Toushirou.

Toushirou trok een wanhopig gezicht toen zijn aanval zich ineens terugkeerde en wist razendsnel een sneeuwmuur op te zetten. Zijn niveau drie aanvallen waren nog niet super sterk, dus kon hij hem waarschijnlijk wel houden. Zijn aanval verdween en hij liet zijn sneeuwmuur afbrokkelen. Hij keek met een enorme grijns naar Yumiko. 'Jij haalt dat examen zo onwijs makkelijk hè'

Yumiko grijnsde even breed naar Toushirou, door zijn opmerking. 'I hope so, ik wil kunnen teleporteren.' Ze vond het altijd al geweldig om te kunnen teleporteren.

Toushirou lachte. 'Ik kan niet meer normaal leven als jij kan teleporteren. Like, dan kan je elk moment van de dag ineens verschijnen. Zit ik op de wc, sta jij ineens voor m'n neus. Nou, lekker is dat' zei hij hoofdschuddend, maar grijnzend.

'En in de nacht sta ik ineens naast je bed om te kijken hoe je slaapt.' zei ze lachend. 'Maar ja, lopen is ook niet erg. Maar teleporteren is ook erg handig in een gevecht.'

Toushirou knikte. Als Yumiko eenmaal overal tegelijk zou zijn had hij geen schijn van kans meer. Gelukkig was ze absoluut geen vijand van hem. Maar het voordeel was, dat als ze ontzettend snel-onzichtbaar-super-overslaanbaar werd, hij geweldig met haar kon trainen.

Terra droeg een beetje een sjofel training's pak waarvan de broek net op haar heupen hing, ze was van plan eindelijk weer eens wat te gaan bewegen en ging in een hoekje staan, ze zetten zachtjes haar muziek aan ((Op een radio)) en begon wat te oefenen.

Iris kwam de sportvelden op lopen, ze liep door naar een van de oefenvelden. Ze kneep haar ogen tot spleetjes zodat ze de roos goed kon zien. Ze maakte een sneeuwbol, niet al te groot maar ook niet klein, ze richtte hem op de roos en vuurde hem af. Het schot was niet slecht, vond ze zelf, maar nog lang niet goed. Ze maakte er nog een en richtte die opnieuw op de roos, ze kneep haar ogen weer tot spleetjes en vuurde hem af. Deze was bijna in de roos. Ze glimlachte, ze maakte nog wat sneeuwbollen en vuude die ook nog af.

'Nog een laatste aanval voor we even pauze nemen?' vroeg ze met een schuin hoofd. Ze maakte alvast een reflectieschild, voor het geval Toushirou een onverwachte aanval zou doen.

((Sjalala, ik ben verveeld, waarschijnlijk Iris ook, dus gaan wij saampjes verveeld zijn ok ))

Shayla liep naar hetzelfde oefenveldje toe als waar Iris zich bevond en ging bij een ander schietboord staan, vlak naast haar. Met de wind voelde ze precies goed waar het boord stond, dus ook waar zij moest staan. Ze had de aanwezigheid van Iris heus wel opgemerkt omdat ze haar hoofde en voelde, maar vond het niet het juiste moment om nu gezellig te gaan kletsen. Ze was hier voor haar training en niet voor een theekransje. Ze ging in een elegante gevechtshouding staan, met haar rechterbeen voor, ze zachte wat door haar knieën, hield haar rechterarm en hand voor, met haar vingers tegen elkaar gedrukt en haar linker achter, ook met de vingers tegen elkaar. Ze haalde diep en rustig adem en sloot even haar ogen. Toen ze haar ogen weer opende, maakte ze een snelle draaibeweging, met een sierlijke sprong en maaide met haar armen richting het boord, waardoor er een vrij stevige luchtstraal recht op het boord af vloog. Hij was raak en het boord waaide om.

Terra probeerde al een tijdje een soort licht flits te creeren door middel van lichaams verlichting en een gewone licht bol maar was er niet in geslaagd, misschien moest ze toch echt wachten tot ze een niveau hoger was.

(( ik roep op... TOUSHIROU! ))

((O hahaha. -komt braaf- ))

Toushirou haalde zijn schouders op. 'Ik heb honger' mompelde hij droog. INEENS VOELDE HET OF IEMAND EEN STUK VAN ZIJN KRACHT UIT HEM HAD GESCHEURD! oké mooie oplossing hè.

'Zullen we dan maar wat gaan eten? Ik heb zelf ook best wel trek eigenlijk.' als ze heel goed luisterde hoorde ze zelfs haar maag knorren. "Geef me eten! Geef me eten!" zo klonk het, met veel fantasie.

Toushirou knikte. 'Goed idee, dan krijgen we nog eens wat binnen' zei hij nonchalant, maar grijnzend. Hij begon al in de richting van school te lopen.

-newnew-

Mimiko liep vrolijk het sport veld. Nogal zelf voldaan aangezien ze eindelijk niveau 2 had berijkt. Ze had zin om haar zelf even heerlijk uit te leven en haar nieuwe krachten te tesen. Ze ging tegen over een schiet schot staan en opende haar handen om een zwarte straal op te wekken. Een kleine licht zwarte straal poefte uit haar handen en kwam voor haar voeten neer op de grond. Teleurgesteld keek ze naar haar creatie. Dat moest beter vond ze. Achter elkaar ging ze door totdat het steeds meer op iets begon te lijken.

Zero kwam weer op het sportveld aan, hij had een zwarte overhemd met op de achterkant met glitters geschreven. '' Incubus'' En hij had een zwarte boek, en een witte broek met zwarte VenZ schoenen. Hij las zijn boek en hij richte op een doelpaal en hij schoot, De klap van zijn straal lieten zijn haren flapperen door de wind..