Kamer 2314, Nicholas & Carter.

Nick beantwoordde haar eerste vraag niet. De tweede vraag beantwoorde hij door de deur verder open te doen en hem los te laten. Hij draaide zich om en ging op zijn bed zitten."Deur achter u sluiten, svp."

Door zijn actie kreeg Rusine antwoord op haar eerste vraag. Hij haatte haar genoeg om er geen glimlachje vanaf te laten gaan, maar niet genoeg om de deur in haar gezicht te gooien. En op dat kleine beetje hoop gokte ze alles. Snel stapte ze naar binnen en sloot de deur achter zich. Ze bleef echter wel midden in de kamer staan, nogal doelloos naar Nicholas' knieen kijkend. 'Wil je eerst het verhaal horen of meteen de vraag?' besloot ze het opnieuw te proberen.

"Doe maar eerst de vraag, dan kan ik daarna uitroepen 'HUH? vanwaar deze vraag!?', oké?" Zei hij, en hij glimlachte half.

'Wil jij met mij mee gaan lunchen met mijn moeder, oma en opa en doen alsof...' Het zinnetje was er snel uitgekomen, maar nu het belangrijkste kwam, klapte ze weer dicht. 'Alsof.. jij, ik..' Oke, dit was een dom plan vanaf de start. 'Jeweetwel,' mompelde ze uiteindelijk zachtjes met haar ogen op zijn schoenveters gericht.

Nick keek haar geamuseerd aan."Ik ben bang dat ik je niet begrijp, Rusine. Leg eens wat beter uit," zei hij. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes, en hij glimlachte.

Pissig draaide Rusine zich om, wetend dat hij precies wist waar ze het over had. Ze wilde het glimlachje van zijn gezicht slaan, maar ze had hem nodig en dus zette ze zelf ook een glimlachje op. 'Als ik niet met een acceptabel vriendje op kom dagen, koppelen ze me aan die walgelijke arrogante Roemeense kwal.' Er trok een rilling door Rusine's rug terwijl ze Grigore's warme hand opnieuw over haar blote rug voelde glijden, tot net iets te ver onder het randje van haar jurk.

Nick's mond viel open, en hij schudde zijn hoofd."Dat je dit durft te vragen! Wat een lef!" Hij keek haar treurig aan."Jij hebt mij nodig, en dan ga ik mee. En dan zijn we daar weer weg, en dan kan ik weer oprotten. En daarbij; je geeft nu zelf al toe dat Scorpio niet goed is." hij grinnikte.

'Ik heb toch al zo vaak gezegd dat ik niet wil dat je oprot? Het enige wat ik van je vraag is om daar een uurtje te zitten, je te gedragen en daarna kun je weer precies doen wat je wilt en met wie je dat wilt. Een vriendendienstje, dat is alles.' Rusine's stem klonk gefrustreerd en zijn laatste opmerking over Scorpio negeerde ze compleet. Natuurlijk was de Ayaoaan niet goed genoeg voor haar familie. Nicholas zou perfect zijn. Hij kwam van de Aarde, had een typische Aardse specialiteit en zag er uit naar het ideaalbeeld van Iulia. Lang, gespierd, knap, donker haar, etc.

"Vríendendienstje? Asjeblieft, je weet dat het anders tussen ons zit," zei hij langzaam. Nick keek haar lang uit."Vraag Yuu maar. Of Carter. Of Seth. Ik ga jouw vuile klusjes niet opknappen voor je." Hij sloeg zijn ogen neer. Toen hij weer op keek was zijn harde blik verdwenen, en had plaats gemaakt voor een waas van droevigheid.

'Yuu kan zich niet als mijn vriendje voordoen. Daar is hij te veel Yuu voor. Carter ken ik niet eens en als ik Seth vraag vermoordt Yuu me.' Rusine had nog geen flauw idee wat er allemaal tussen Nicholas, Carter, Yuu en Seth was gebeurd. Het enige wat ze wist was dat Carter bij Nicholas op de kamer sliep en dat voor de vakantie Yuu en Seth heel gelukkig samen waren.
'Je past perfect in hun plaatje van de ideale schoonzoon Nicholas. En volgens mij is er sinds de vakantie niets meer tussen ons. Niet van mijn kant, en ook niet van jouw kant.' Nicholas die dat zwartharige meisje uitvroeg in de eetzaal, dat was ze nog niet vergeten.

Nick trok een pijnlijk gezicht."Snap je het dan niet?" fluisterde hij."Ik zal nooit meer met normale ogen naar je kunnen kijken, Rusine. Er blijft altijd een roze kartelrandje aan dat beeld zitten." Zijn stem klonk schor. Hij deed een stap naar haar toe, maar nog geen seconde later had hij die al weer terug gezet.

Bijna paniekerig keek Rusine hem aan, recht in zijn ogen. Die ogen, samen met zijn stem. He really means this. Langzaam zette ze een stap naar hem toe, en nog een, waardoor ze een kleine 30 cm van hem af stond. Ze bleef hem aankijken. 'Ik smeek je Nicholas. Als je wilt ga ik op mijn knieën. Ik doe alles wat je er voor wilt.' Haar stem klonk smekend, haar ogen stonden smekend.

Nick keek haar aan."Rusine," zei hij."Nee. Ik ga niet mee doen aan die toneelstukjes van jou. Neem Scorpio maar gewoon mee. Al keuren ze hem niet goed, en dan? Het is toch jouw keus." Niet te geloven dat hij dit zei."Maar ik zal altijd aan de zijlijn blijven wachten, hoe achterbaks en arrogant je dan ook mag zijn."

'Alles Nicholas. Echt, alles,' fluisterde Rusine zachtjes, terwijl ze haar ogen afwende en zich omdraaide en richting de deur liep. Daar bedacht ze zich echter en ze liep weer terug de kamer in om op de bureaustoel te gaan zitten. 'Dus, hoe was je vakantie?' vroeg ze hem, met een wrang glimlachje.

Nick keek raar op van deze wending van het gesprek."Geweldig. Ja, echt fantastisch. Ik was eerst met Carter mee naar Japan, en toen gingen we naar Yuu en Seth. En nu is het uit tussen Yuu en Seth geloof ik, en Carter is op Yuu uit." Nick grijnsde een neppe grijns naar Rusine. Toen dacht hij na."Alles zeg je?" Hij trok zijn wenkbrauw op.

Met grote ogen keek Rusine naar Nicholas. Yuu en Seth uit elkaar? Hoe kon dan? En waarom was Nicholas in hemelsnaam met Carter op vakantie? 'Ik moet met Yuu praten..' mompelde ze, een beetje afwezig naar het schilderij achter Nicholas' hoofd starend. Pas toen besefte ze dat hij wat had gezegd. 'Sorry, wat zei je?' vroeg ze daarom naar.

"Ik zei 'alles zei je?'. Ik vroeg me af of je echt alles bedoeld. Hoe weet ik dat je je daar aan houd?" Hij keek haar glimlachend aan, maar het was geen aardige glimlach. Het was een glimlach die liet zien dat Nick alles in de hand had.

'Ik breek geen beloftes,' antwoorde Rusine, die zich ineens bedacht dat dit nog wel eens heel verkeerd uit zou kunnen pakken. Maar goed, ze brak wel degelijk beloftes als ze dat nodig achtte en hij moest mee naar die lunch. 'En ja, ik zei alles.' Haar stem klonk niet smekend meer, eerder afstandelijk. Kil.

Nick glimlachte. Hij kon zoveel dingen van haar vragen, maar dat waren dingen die ze niet zou doen. Zoals het uitmaken met Scorpio. Dan zou hij haar alleen maar pijn doen. Ze klonk afstandelijker dan eerst. Hij schudde treurig zijn hoofd."Wat klink je opeens gemeen," zei hij. Hij stapte naar voren. Ze zat nog steeds op die stoel (toch?). Hij leunde voorover, met zijn linker hand steunend op de ene leuning van de bureau stoel, met zijn rechterhand steunend op de andere leuning. Zijn ogen glinsterden vervaarlijk.

Automatisch trok Rusine haar hoofd een beetje in, om de afstand tussen haar en Nicholas groot genoeg te houden. De warmte die van zijn lichaam afkwam en zijn geur drongen haar hoofd binnen. Langzaam sloot ze haar ogen. Haar ademhaling werd wat dieper en haar borstkas bewog ritmisch op en neer. 'Als je wilt dat ik aardig doe, moet je dat van me vragen.'

Nick keek haar aan."Rusine, wil je aardig tegen me zijn?" fluisterde hij. Hij beet op zijn lip. Hij ging weer overeind staan en stak zijn hand naar haar uit. Zijn ogen ontweken die van haar.

Rusine voelde haar hart even een keertje overslaan toen ze zijn warmte weer verder weg voelde gaan en langzaam opende ze haar ogen weer. 'Als jij aardig tegen mij bent,' antwoorde ze op een kinderachtig stemmetje. De hand negeerde ze compleet. Nicholas wist toch ondertussen wel dat ze geen handen schudde?

Toen ze zijn hand niet aan wou pakken om op te staan (!!) liet hij hem weer zakken."Ik ben altijd aardig tegen jou," zei hij glimlachend. Hij leunde tegen het bureau. Hij keek haar nog steeds aan en knipoogde.

'Nu niet, want je wilt me niet helpen,' antwoorde Rusine met een beteuterd gezicht, terwijl ze met haar ogen de jongen volgde. Na zijn knipoog trok ze langzaam haar wenkbrauw op.

"Ik wil je best helpen. Maar," zei hij langzaam, terwijl hij zijn hand uitstak en nu zelf haar hand pakte. Hij trok haar uit de stoel tegen zich aan. Zijn vingers vlochten zich in die van haar, en zijn andere hand plaatste zich op haar onderrug. Zijn voorhoofd leunde tegen dat van haar, en toen vervolgde hij zijn zin."Dan moet jij aardig terug doen."