De waterval

'Op vakantie werd alles wat ik dacht te weten omgegooid. Alle zekerheden werden onzekerheden en van alles wat me geruststelde dat ik het niet wist, werd me verteld hoe het echt was. Ik kwam terug niet wetend hoe en wat. En bij jou zijn en van jou genieten werkte, maar niet genoeg. Als ik bij je was kon ik mijn hoofd leeg maken, maar zodra ik alleen was bleven er vragen in mijn hoofd kruipen. Ik bedacht dat als ik antwoorden wilde, ik moest doen wat ze van me wilden. Nicholas was mijn enige optie. Hij was de enige die zou kunnen doen alsof het echt was.
Maar hij weigerde toen ik het vroeg. Dus ik beloofde hem alles. Alles. Uiteindelijk vroeg hij me aardig te zijn. Ik vond dat goed, maar voor ik het helemaal in de gaten had, zoende hij me. Ik wist dat als ik weg zou gaan, hij me niet zou helpen. Dus liet ik hem zijn gang gaan, emotieloos, gevoelloos. Hij vond het niet genoeg, en zij dat ik kon vertrekken. Maar hij moest me helpen. Ik had geen andere keuze. Ik moest weten wat mijn moeder wist. Dus gaf ik hem een zoen. Het betekende niets voor me. Echt, niets.
En toen stonden we even te praten. Over wat we het allerliefste wilden. En dus besloot ik dat als ik hem gaf wat hij het liefste wilde, hij mij in ieder geval zou helpen. Ik was bang dat hij namelijk van wel zou zeggen maar niet zou doen.' Rusine liet de tranen vrij over haar wangen stromen terwijl ze naar het water staarde en vertelde.
'Het was fijn zijn warmte weer te voelen, maar dat liet me alleen maar meer beseffen hoe verslaafd ik aan jou kou was. Ben.'

Verslagen liet Scorpio zijn even hoofd hangen terwijl hij de woorden door zich heen liet dringen. Moeizaam slikte hij een brok die was ontstaan in zijn keel weg. ''Ik hoop dat je gelukkig bent Rusine, echt waar. Je hebt de perfecte jongen gevonden, en ik denk dat we beiden wel snappen en kunnen accepteren dat Nicholas beter voor je is. Je familie problemen zijn opgelost en je gaat je vader zien. Ik realiseer me nu pas dat ik de enige obstakel was dat in de weg liep,'' antwoordde hij uiteindelijk bijna fluisterend. Hij meende ieder woord, en dat kon je horen ook.

'Zie ik eruit alsof ik gelukkig ben?' Rusine staarde nog altijd naar het wateroppervlak. Haar miserabele gezicht staarde met lege ogen terug. Ze had alles wat een meisje zich kon wensen, behalve dat wat dit ene meisje nodig had om gelukkig te worden.

Met gepijnigde ogen keek Scorpio eindelijk naar het meisje, ''You'll get over me .. and .. you'll get on with your life and be happy,'' fluisterde hij en sloeg zijn ogen neer, om vervolgens weer voor zich uit te staren. Hij kon niet te lang naar de miserabele Rusine kijken. Het deed hem nu zelfs pijn.

'No I won't.' Rusine schudde haar hoofd. Hier zou ze niet zomaar overheen komen. Wetend dat ze voor altijd zonder dat bizarre gevoel zou moeten, daar was ze nog niet klaar voor. Had je aan moeten denken voordat je hier aan begon.

''Niet zo pessimistische Rusine ..'' zei Scorpio, met een hint van smeek. Ook al wist hij dat hij Rusine nooit zou vergeven, en het nooit meer de oude zou zijn, hij wou alsnog weten dat het uiteindelijk goed zou komen met haar.

'Als jij in de eerste plaats een beetje vertrouwen had gehad, dan was er nooit een probleem geweest,' snauwde Rusine terug. Als jij in de allereerste plaats een beetje vertrouwen in hem had gehad, dan had je nooit naar Nicholas gegaan. Maar ze had geen zin meer om aardig tegen hem te doen. Als hij zo graag wilde dat ze uit elkaar gingen, dan moest hij maar leven met het feit dat dat er voor haar zo uit zag.

''Als ik vertrouwen in je had gehad zou het onterechte vertrouwen zijn, vertrouwen die je niet verdiende aangezien je achter mijn rug dingen bleef doen!'' kaatste Scorpio terug en weigerde ditmaal Rusine aan te kijken. ''You did something wrong and now you have to face the consequenses,''

'Wat had jij in mijn schoenen gedaan Scorpio? De eerste vijf jaar van je leven ben je al een buitenstaander. De enige familie die tegen je wilt praten zijn je moeder en je broers en heel af en toe je vader. En dat terwijl je weet dat je tientallen familieleden hebt. Ookal besef je je het nog niet helemaal wat het betekend allemaal, onderbewust weet je dat je nooit de steun zal hebben van wie dan ook als je opgroeid.
En dan, in dat vijfde jaar, gebeuren er ineens allemaal dingen die je niet begrijpt. Het ene moment geef je je vader een nachtzoen, het volgende trekt er een waanzinning gevoel door je heen...' In haar hoofd herleefde ze de hele avond, maar ze sprak even niet meer. Daarna leek ze haar stem te hervinden.
'Je bent moe en hebt nog geen flauw idee wat er gaande is, maar er is een vrouw bij je die je niet kent die zegt dat ze vanaf nu voor je gaat zorgen. Je accepteert het en zet een lachje op, elke dag. Maar de nachten zijn eindeloos en eenzaam. De vrouw legt uit wat er aan de handis, maar je voelt dat ze het zelf ook niet begrijpt. En weer ben je anders dan deze mensen. Ze begrijpen niet wat je kunt, en ergens weet je dat ze er bang voor zijn. Uiteindelijk mag je naar een school waar je kunt leren hoe je er mee om moet gaan. Hoe je dat waanzinnige gevoel elke dag, elke minuut, kunt krijgen. Je hebt jezelf al wel wat geleerd natuurlijk, maar nu leer je het echt. En je wordt er gelukkig van, want mensne lijken je gewoonweg te accepteren.
Maar dan ineens, net als je denkt dat je echt gelukkig bent, krijg je te horen dat de antwoorden op de onzekerheden die je al zo lang mee draagt, bijna voor het oprapen liggen. Je hoeft er maar twee dingne voor te doen. Je familie ontmoeten en een in hun ogen acceptabel vriendje hebben. Dat eerste kan je zelf, maar dat tweede heb je iemand voor nodig. Je weet dat niemand het offer dat je er voor moet maken zal accepteren, maar je krijgt er het antwoord door waar je al je hele leven op zit te wachten, voor hebt gevochten, over hebt gedroomd.' Ze haalde eventjes adem en draaide haar hoofd naar hem toe. Er fonkelde iets in haar ogen. Iets dat daar altijd zat, maar nu erger was dan normaal.
'Vertel me Scorpio, wát zou jij hebben gedaan?'

Scorpio staarde na Rusine's verhaal verslagen een paar minuten voor zich uit. Hij opende zijn mond, maar klapte hem gelijk dicht omdat hij echter niks wist om te zeggen. Wat zou hij hebben gedaan? Hij keek uiteindelijk opzij naar het meisje met grote spijtige ogen, ''Ik - .. i,'' begon hij en beet op zijn lip. ''Ik weet niet,'' fluisterde hij uiteindelijk verslagen en zuchtte. Leugenaar, dat weet je wel .. En dat was nog wel het ergste. Hij zou hetzelfde hebben gedaan, misschien op een andere manier, maar nog steeds hetzelfde.
''Maar s-stel dat ik in jouw schoenen stond, en jij in de mijne. Wat zou jij hebben gedaan Rusine?''

'Ik zou om uitleg vragen. Ik zou met Nicholas gaan praten. Ik zou begrijpen dat er geen gevoel achter zat. Ik zou...' Het eerste deel van haar antwoord klonk vastberaden, logisch en oprecht. De laatste twee woorden kwamen er echter met veel meer twijfel uit. 'Ik zou me afvragen of ik echt wel van je hield, als ik je toch al niet vertrouwde,' besloot ze uiteindelijk met een klein stemmetje.

Langzaam knikte Scorpio terwijl hij weer voor zich uit ging staren en zijn voeten heen en weer in het verfrissende water liet zwemmen. Hij wist dat hij Rusine niet vertrouwde, en hij wist dat hij ook niet echt van Rusine hield. I just liked her, I just liked her, I just liked her. ''Ik heb uitleg, ik hoef Nicholas niet te spreken, en we weten allebei dat er best gevoel in zat Rusine,'' fluisterde Scorpio uiteindelijk en haalde zijn hand even door zijn haren. ''I think you lost this battle, to win the war ..'' voegde hij eraan toe en haalde zijn voeten uit het water om zijn natte schoenen weer aan te trekken en overeind te komen.

'I don't think I want to win that war anymore. 'Cause I no longer know who the enemy actually is.' Of ze nou tegen Scorpio vocht, tegen Nicholas, tegen haar familie of eigenlijk uiteindelijk gewoonweg tegen zichzelf, was Rusine niet heelmaal duidelijk meer. Ze staarde weer naar haar spiegelbeeld in het water. De kringen die er doorheen gleden van Scorpio's bewegingen gaven het een verward uiterlijk.

Even keek Scorpio het meisje aan, en slikte toen moeizaam een brok weg. Hij haalde nog een keer zijn handen door zijn haar en liet zijn ogen even om zich heen glijden voordat hij ze weer op Rusine liet rusten, ''J-just remember .. don't waste your time fighting a lost battle,'' zei hij, en draaide zich vervolgens om om weg te lopen, Rusine bij de waterval achterlatend.

'Stomme symbolische raadsels,' mompelde Rusine, terwijl ze verslagen achterbleef. Daarna stond ze ook op, om met het voornemen nooit meer in de grot te komen terug naar school te lopen. Dat ze zelf altijd heel graag woodspellingen en metaforen en al die dingen gebruikte, vergat ze voor het gemak maar even.