Ondergrondse gang

Yumiko schrok enorm van Nicholas' plotselinge bewegingen. 'WAT IS ER? WAT IS ER?' haar ogen waren zo groot als tennisballen. Ze stond ietwat hulpeloos aan de kant te spartelen van schrik. Wat moest ze doen?

Opeens liet 'het' Nick los. Nick kwam boven en hapte naar adem. Hij zwom naar de kant en hees zichzelf er op. Hij krabbelde achter uit, tegen de muur aan."Jezus," hijgde hij. Het duurde minstens tien minuten voordat hij weer normaal kon spreken."Dat was.. eng."

'Gaat het? Alles goed? Ben je oké?' Yumiko was nogal spastisch op het moment. Ze ging naast Nick zitten en bekeek hem van top tot teen of alles wel klopte, maar er was niks raars te zien.

Nick knikte langzaam. Hij greep naar zijn kleding en trok die aan. Toen ging hij bibberend een andere gang in. Hij kuchte."Ga je mee?" vroeg hij.

Yumiko knikte. 'Wacht even, even mijn jurk weer aandoen.' Ze stapte in haar schoenen, daarna in haar jurk en trok hem omhoog. Openen was niet zo moeilijk, dichtdoen was zonder haak een groter probleem. 'Zou jij hem misschien dicht willen doen?' vroeg ze aan Nick.

Nick was ondertussen helemaal geleerd in het dicht en open doen van dit soort jurkjes, en binnen no time had hij hem dicht. Hij keek haar lachend aan, en liep toen door.

'Thanks.' zei ze met een klein glimlachje, waarna ze met hem mee liep. 'Welke gang nemen we?' vroeg ze. Drie keuzes, en ze zagen er allemaal net zo donker uit.

"Midden," zei Nick beslist. Het was vast fout. Hij liep door en door, met de bochten mee, tot dat de gang opeens naar beneden begon te lopen. Ze kwamen nu dieper.

'Ik denk niet dat dit een goed teken is.' zei ze terwijl ze op haar lip beet. Ze gingen alleen maar dieper, maar ze moesten juist omhoog. Straks zouden ze hier nog sterven, en hun lichamen zullen langzaam wegrotten in de verdoemenis. Geen eervolle begrafenis, maar samen, hand in hand sterven van de honger en dorst. Dat was hun lot.


(( lekker dramatisch ))

Nick liep stug door. Hij negeerde Yumiko volledig en stapte stevig door. Hij haalde zijn neus op en streek door zijn haar. Zijn vuurbal zwakte langzaam af.

Yumiko haalde Nicholas in en zag daarom niks meer, aangezien Nicholas' vuurbol nu een stuk achter haar was. Ineens botste ze tegen een muur op. 'Oké deze gang loopt dus dood.' Net als wij.

Nick draaide resoluut om, en liep weer terug. Ze waren weer terug bij het meer. Hij liep nu de eerste gang in, die direct links af ging, en omhoog. Hij werd opgewonden."Yuum, moet je kijken! We gaan omhoog!"

Yumiko zuchtte dat Nicholas zo snel liep. Ze zette haar versnelling in, en haalde hem met 70 kilometer per uur in. 'Ow ik ben er al voorbij.' mompelde ze in zichzelf. Even in z'n achteruit. Al snel liep ze met normale snelheid weer naast Nicholas. 'Wil je van me af ofzo?' vroeg ze mompelend.

"Niet praten, dat kost veel energie," zei Nick hooghartig. Zijn handen gleden langs de muur. Hij had zijn vuurbal allang opgegeven. Opeens stonden ze in een ruimte, verlicht met fakkels. In het midden stond een kom, met water dat niet bewoog. Hij zette er voorzichtig een stap naar toe. Het water was kleurrijk. Toen hij nog dichterbij kwam, zag hij dat de kleuren beelden waren. Verschillende mensen schoten voorbij. Nick fronsde. Yuu, Seth, Toushirou, Scarlett, Rusine, Lily, Scorpio.. Allemaal mensen van MHS. Uiteindelijk stopte hij bij Nick. Hij zag zichzelf in elkaar gedoken zitten op een donkere plek. Toen zijn spiegelbeeld opkeek zag hij dat hij gehuild had. Nick.. huilde? Waarom? Nick kwam dichterbij. Hij zag zijn spiegelbeeld op staan, een steentje wegschoppen en iets zeggen. Er was geen geluid. Nick zette zijn handen op de rand van de kom, en bracht zijn hoofd mogelijk nog dichterbij. Hij slikte en probeerde te liplezen. Opeens kwam er een vaag beeld van Carter voorbij. Toen zag hij zichzelf weer, die zichzelf bij elkaar probeerde te houden, duidelijk vol angst en verdriet. Toen vervaagde het beeld. Nick schudde aan de kom, maar er gebeurde niets."Wat.. was dat?" Hij deed een stap achter uit."Ga jij eens kijken. Zou het.. de toekomst zijn?" Hij keek Yumi aan.

'Huh wat zei je?' vroeg ze met een gefronste wenkbrauw. Ze had de bol nog niet echt goed bekeken, ze vond het feit dat hier fakkels aan waren veel interessanter. Daarna draaide ze zich om en liep ze richting de kom. Ze keek erin. Hij was zwart geworden. Af en toe schoten er voor haar onbekende mensen voorbij. En uiteindelijk was daar Yumiko. Ouder dan nu. Een leger commanderend, trots. Maar als je goed keek zag je hoe kwetsbaar ze was. Kapot. Verdriet. Ze draaide zich snel om na het zien van het beeld. Dit wilde ze niet zien.

Nick had over haar schouder gekeken. Hij had het ook gezien."Denk je dat ze alleen de slechte toekomst delen laten zien? Ik wil de toekomst van iemand anders zien." Hij deed weer een stap naar de kom toe, en boog zich er voor over. De hoofden schoten weer voorbij, maar stopten weer bij Nick. Dit keer was het een ander moment. Hij schreeuwde tegen iemand. Weer was er geen geluid, en het figuur waar hij tegen aan het schreeuwen was herkende hij zeker. Carter. Hij deinsde achteruit."Nee. Dit is niet de toekomst," zei hij."Geen kans." hij zag zichzelf nou niet snel schreeuwen tegen Carter, die 10 centimeter langer dan hem was.

Yumiko schudde haar hoofd. 'Nee, niet alleen de slechte. Het laat hetgeen zien waar je het meest mee bezig bent in die periode.' Ze keek nogmaals in de kom. Niet helemaal hetzelfde. Ze zag hoe ze tegenover een meisje met bruin haar stond. Wie het was kon ze niet zien, ze stond met haar gezicht de andere kant op. Draai om, draai om. Maar ze draaide niet om, integendeel. Ze viel levenloos op de grond, terwijl Yumiko's oudere versie er trots boven stond en een bebloed zwaard in haar handen hield. De kom werd weer volledig zwart, en na enkele seconden weer gewoon normaal water. Ze zei niets.

Nick trok bleek weg en deinsde achteruit."J-je.. je gaat iemand vermoorden," fluisterde hij."Yumi.." Hij schudde zijn hoofd. Toen pakte hij haar handen in zijn hoofd."Beloof me. Beloof me dat je de juiste keuzes maakt."

Yumiko draaide zich om naar Nicholas. 'Nick, I guess you really don't know me yet.' zei ze op een zachte toon. Ze keek hem niet aan, dat wilde ze niet. En in haar achterhoofd herhaalde de naam zich van iemand, degene die zij zag als het meisje met het bruine haar. Die ze wílde zien als het meisje met het bruine haar.

Nick liet haar los, en was nog steeds bleek. Hij schudde zijn hoofd."Moordenaar," fluisterde hij. Hij draaide zijn rug naar haar toe. Stomme kom met toekomst water. Hij begon de gang weer door te lopen, tot hij weer ergens af kon. Hij hoorde stemmen. Zijn eigen stem. Hij fronsde en liep richting zijn stem, die sprak.

Moordenaar.. moordenaar.. moordenaar. De woorden van Nicholas herhaalden zich in haar hoofd. Yumiko zei niets, ze volgde Nicholas ook niet. Alsof alles nu tot haar doordrong. Ze was geboren om een moordenaar te worden, niets meer en niets minder. Maar kon ze daar ook echt mee zitten? Ze wist het niet. Tot nu had ze er nooit echt over nagedacht, ze had het gewoon gedaan. Het was als bijna normaal ervaren.

Nick naderde de stemmen. Zijn stem zei iets, dat zich bleef herhalen tot hij het kon horen."Ik wil jou, Carter Stann." Nick zuchtte en streek door zijn haren. Hij vroeg zich af waar het geluid vandaan kwam. Ook deze ruimte was verlicht. Hij was blij dat Yumiko dat niet had kunnen horen.

Waar is Nick? Ze keek om zich heen en merkte toen dat hij weg was. Wel hoorde ze heel in de verte stemmen. Met versnelling raasde ze ernaartoe. Daar stond Nick. Ook hoorde ze iets. Ze herhaalde het zacht terwijl ze achter Nicholas stond. 'Ik wil jou, Carter Stann?' herhaalde ze de stem met grote ogen vol verbazing. Oké, dit is eng. Dit is echt heel eng. Iewl, en vies. Bah. Homo. Seks gehad met een homo. Iewl, bah gatverdamme.

Nick draaide zich vol schrik om. "Yumi.. Hoe.. he? Eh ja dat is nog eens een grappig verhaal.. Nouja, eigenlijk is er helemaal niets grappigs aan.. Kom, zullen we de uitgang zoeken?" Hij pakte haar hand en probeerde haar mee te trekken.

'Vertel me alles.' zei ze met een schuin hoofd. Nu ging hij het zeggen ook. Ze had dus wel gelijk gehad, die ene keer in Nicholas' kamer.. De vieze, vuile, schofterige homo.