Tokyo, Japan, TOUTOU'S HUIS. D:<

Toushirou besloot toch maar de kans te nemen en haalde eerst even adem. 'Eh, Rangiku - wat zijn je plannen voor vanavond?' vroeg hij voorzichtig. Zij zette een enorme grijns op. 'Eerst komen er wat mensen! En dan gaan we naar een paar clubs -' ze ratelde een heel verhaal. Nog steeds gewoon in het Engels, vreemd, toonde ze soms respect voor Scarlett door het verstaanbaar te maken? Maar ze ging in ieder geval weg.

Scarletts blik gleed zo'n beetje de hele ruimte door, alsof ze niks meekreeg van het gesprek van Toushirou en Rangiku, maar in werkelijkheid volgde ze elk detail van wat er gezegd werd. Ze ging dus weg? Mooi. Dan hadden ze daar in ieder geval geen last van. Eigenlijk wilde Scarlett Toushirou mee weg trekken, maar ze besloot toch nog net dat het beter was om even te wachten te Rangiku uitgerateld was.

Toushirou knikte langzaam en Rangiku maakte rechtsomkeert. Pas toen ze de trap op was en echt uit het zicht verdween begon hij weer te praten. 'Nou.. dat had erger gekund,' zuchtte hij optimistisch terwijl hij zijn voet op de eerste trede zette. 'Laten we je kleding enzo maar even in een kast introduceren..'

Scarlett knikte kort en liep toen snel met Toushirou mee, ondertussen proberen om de weg zelf al terug te vinden, wat niet zo'n succes bleek te zijn. Misschien moest Toushirou toch maar zelf de weg leiden. "Waar was het ook alweer?" vroeg Scarlett op een toon die bijna fluisterend leek. Het was hier toch in de buurt?

Toushirou grijnsde. Scarlett zou de weg vanzelf wel leren, maar het duurde bij iedereen altijd even. Ze hadden een kleiner huis moeten bouwen. Hij bleef stilstaan voor zijn bekende deur die hij open deed, waarna hij naar binnen stapte. Hij hield het tasje boven zijn bed ondersteboven waardoor de nieuwe kleding en het bonnetje neervielen. Zijn lolly's dumpte hij op zijn nachtkastje.

Scarlett liep snel achter Toushirou aan zijn kamer in en pakte gelijk het eerste het beste setje van het bed af om het vervolgens aan te doen. Een simpel wit truitje met een zwarte lange broek. Gelijk keek ze raar op. ".. Waarom heb ik een lange broek gekocht?" vroeg ze toen verbaasd. Ze droeg nooit lange broek, ze kon zich niet eens herinneren dat ze die gekocht had. Waarom zou de dat doen?

Toushirou moest lachen om Scarlett's acties. Misschien had ze iets te enthousiast aankopen gedaan. 'Je bent gewoon mijn broeken gewend,' merkte hij droog op. 'Je neemt mijn adembenemende gevoel van stijl over,' zuchtte hij nogal nichterig, terwijl hij wat kleding op begon te vouwen wat het nog een erger effect gaf.

"Mhh, vast wel," antwoordde Scarlett, die de kleding uit Toushirous handen trok en ze terug in het tasje propte. "Opvouwen kan later ook nog," grijnsde ze, waarna ze zich weer op de rand van het bed liet zakken. "Hoelang tot de kust veilig is?" .. En hoelang tot het drama echt begint?

Toushirou trok even een scheef nadenk-gezicht en keek toen op zijn mobiel naar de tijd. 'We zullen zo wel gaan eten.. het is al best wel laat,' zei hij nadenkend. Acht uur 's avonds.. waren ze zó lang in de stad geweest? Het hadden maar een paar minuten geleken. Beneden hoorde hij de deurbel; de eerste gast(en). Hij had geen idee, maar enthousiast hoog meisjesgegil verklaarde al wie het was. Rangiku's beste vriend.. en die was gayer dan gay.

Scarlett keek geschrokken op toen ze opeens iemand hoorde gillen, was er iets aan de hand? "Wa..-" Nog geen tel later ging het gillen over in lachen en had ze al door dat er dus niks ernstigs was. Blijkbaar waren Rangiku's vrienden net zo gestoord als zij zelf was. "Ik heb medelijden met je," zei ze met een zielig gezicht. Dit moest hij dus telkens weer mee maken? Arm kind. "Zullen we dan maar gaan?" Ze moest toch echt gaan eten zo.

Toushirou knikte grijnzend omdat het meisjesachtige gegil van beneden zo komisch was en deed de deur open. Hij had niet eens zo veel honger, maar hij zou wel zien. Hij keek de gang door of de kust veilig was; maar helaas. Rangiku en Yumichika kwamen aan "gehuppeld" en bleven half giechelend midden in de hal stilstaan. 'Haaai Toushie!' riep Yumichika nichterig, waarna hij een dikke knipoog naar Rangiku gaf. Die giechelde alleen. Waarschijnlijk was Yumichika de enige op aarde waarmee Rangiku haar geliefde broertje aan weg zou geven.. bah.

Voor een seconde gingen Scarletts wenkbrauwen een stukje omhoog, maar al snel namen ze hun gewone houding weer aan. Typisch een vriend van Rangiku. Net zo vreemd, al zag de jongen er tenminste beter uit. (AHAHA matsumoto is lelijk :c) Scarletts gezicht nam echter weer een andere positie aan toen Yumichika opeens een paar stappen naar voren deed en grijnzend met zijn hand over Toushirous hoofd aaide. Eh, okay..

Toushirou bleef en beetje droog staan met een nogal chagrijnige en ongeamuseerde uitdrukking op zijn gezicht. Hij was immers wel gewend dat Yumichika zich zo gedroeg; dat deed hij al jaren. Genoeg reden om een enorme afkeer voor hem te ontwikkelen. Na een paar aaitjes draaide hij zich om naar Rangiku en keek hij alsof hij net in de hemel was beland. 'He broertje is zó schattig!' fluisterde hij expres net iets te hard, waarna Rangiku ook weer aanstellerig begon te giechelen.

((Oké bekend moment hahahahahha
))

Onopvallend trok Scarlett aan de achterkant van Toushirous trui, hopend dat hij haar zou snappen en mee zou lopen. Als ze op eigen initiatief zou gaan zou ze zich waarschijnlijk nog veel "geliefder" maken bij Rangiku. Haar ogen schoten van Yumichika naar Rangiku en weer terug, waarna ze Toushirou aankeek. Wie er erger was? Ze wist het niet. Yumichika en Rangiku konden zo familie zijn.

Toushirou voelde ineens iets achter zich en draaide zich om naar Scarlett. 'Oja - eten,' zei hij moeizaam. Hij pakte zo opvallend mogelijk haar hand vast en begon richting de keuken te lopen. Rangiku en Yumichika hobbelden nog altijd giechelend achter hen aan. 'Wij eten mee!' riepen ze in koor op een eng hoog toontje.

Snel liep Scarlett achter Toushirou aan, en toen ze de twee achter hen aan hoorde komen begon ze extra nóg wat sneller te lopen. "Hadden die niet al gegeten?" fluisterde ze zo zacht mogelijk, zodat alleen Toushirou het horen kan. Het gegiechel achter ze was ronduit onuitstaanbaar. Er was maar 1 voordeel: Rangiku liet haar met rust.

Toushirou trok een "geen idee" gezicht als antwoord op Scarlett's vraag. Het leek wel alsof ze expres gewacht hadden met eten. En het leek ook wel erg toevallig dat vlák nadat hij en Scarlett er waren, Yumichika ook ineens kwam.. Zijn aandacht werd getrokken door een heerlijke geur uit de keuken. Rangiku's stem verloste hem uit zijn droom over wat het kon zijn. 'We hebben pizza in de oven!' riep ze overenthousiast.

Alweer Rangiku die het eten maakte? De vorige keer had het ook niet bepaald een happy end.
Met een moeilijk gezicht keek Scarlett richting Toushirou, die er ook niet al te vrolijk uitzag. Maar wat wilde je dan met een terrorzus als Rangiku? Blij gingen Yumichika aan tafel zitten, terwijl Rangiku zich bezig ging houden met de pizza.
Aarzelend keek Scarlett richting Toushirou; wel of niet gaan zitten?

Toushirou keek Scarlett even aarzelend aan en ging toen toch maar zitten, tegenover Yumichika; misschien niet zo verstandig. Maar waar hij ook ging zitten, hij kon niet ontkomen aan de rare jongen die hem nogal dromerig aan zat te staren. Hij richtte zich als afleiding op Scarlett. 'Zal ik anders alvast wat te drinken inschenken?' vroeg hij met een blik op de lege glazen die op tafel stonden.

Scarletts ogen waren continu gericht op Yumichika, die haar net iets te lang naar Toushirou bleef staren. Even vernauwden haar ogen zich tot spleetjes, waarna ze zich weer op Toushirou richtte en knikte. "Okay," antwoordde ze toen. Die jongen begon haar behoorlijk op haar zenuwen te werken. Het leek wel alsof hij Toushirou elk moment bespringen kon.

Toushirou knikte en pakte de twee glazen van hem en Scarlett, waarna hij in de keuken verdween. Yumichika's blik was ineens verstrakt en hij staarde Scarlett bijna net zo krankzinnig als Rangiku dat zou doen aan. Ondertussen schonk Toushirou droogjes wat cola in en zodra hij de eetkamer in liep was Yumichika weer een engeltje. Mittens was ook al binnen komen lopen. 'Vergeet je niet iemand?' zei een giechelend stemmetje vanaf de tafel; wie zou dat nou zijn? Toushirou knikte. 'Oja,' zei hij droogjes, waarna hij de drinkbak van de kat pakte en weer in de keuken verdween.

Scarletts blik veranderde tegelijkertijd met die van Yumichika, al was de hare meer een typische "what-the-fuck" blik. Gelijk toen Toushirou binnenkwam veranderde zijn gezicht weer, en toen die de kamer verliet gold hetzelfde verhaal. Het werkte enorm op haar zenuwen, maar iets zeggen durfde ze echt niet met Rangiku een paar meter verderop.
Yumichika bleef maar staren, zelfs wanneer ze haar hoofd even wegdraaide; wanneer ze terugdraaide was daar hetzelfde gezicht. Alsof ze niks doorhad pakte ze haar glas en nam ze er een slok van, totdat Yumichika het nodig vond om uit het niets "boe" te zeggen en ze zich in haar drinken verslikte. Met een verward gezicht keek ze hem aan, maar hij deed net of hij niks gedaan had.
Hij was misschien toch wél erger dan Rangiku.

Toushirou stond inmiddels klaar met een volle bak water voor Mittens toen Rangiku ineens op zijn schouder tikte met een blik van "ga-je-dit-aan-Yuchimika-voorschotelen". Met een zucht liep hij toch nog maar terug naar de eettafel om vervolgens het glas van Yumichika te pakken, die onnatuurlijk diep door zijn neus ademhaalde toen Toushirou over de tafel boog, alsof hij nogal overdreven zijn geur opsnoof of iets dergelijks. Zijn gezicht was weer moordzuchtig toen Tous de keuken in was en die kwam even later terug met een glas voor Rangiku en de engerd (eigenlijk meer de twee engerds). Hij zette ze droogjes neer en ging toen weer naast Scarlett zitten. Yumichika had zijn droom-face opgezet, wat hem er nogal kinderlijk uit deed zien. Het enige wat hij miste waren de kwijlsporen.

Scarletts ogen bleven continu gericht op Yumichika toen Toushirou weg pas en richtte ze pas weer af van hem toen Toushirou er weer was. Het enige voordeel van dit was dat Rangiku in de keuken was voor een poos, maar daar stond dan weer tegenover dat Yumichika wel bleef zitten, en Toushirou maar met een veel te dromerige blik aan bleef kijken.
Ze kon zich niet eens bedenken wat erger was; de moordzuchtige blik of de blik die hij nu had. Ze waren beide vreselijk.

Toushirou hield zijn blik op zijn lege bord gericht om niet naar dan schepsel aan de overkant te hoeven kijken; hij gunde hem dat plezier niet. De stilte duurde maar kort, want Rangiku kwam de keuken uit met vier heerlijk ruikende pizza's die ze op elk bord dumpte. Yumichika knipperde overdreven met zijn ogen, alsof er iets in vast zat. 'Zal ik je pizza snijden, Toussie?!' zei hij blij in zijn handjes klappend; Toushirou schudde snel zijn hoofd en begon zijn pizza zo professioneel mogelijk in 8 stukken te hakken om hem alle kansen te ontnemen.