Fay's kamer

Mimiko keek om naar het meisje. 'Mmm, prima', zei ze terwijl ze haar verwarde gezicht in de plooi probeerde te houden. Snel liet ze zich neer vallen op een willekeurige stoel en probeerde een lachje op haar gezicht te planten. 'Ik ben Mimiko trouwens', zei ze terwij het meisje haar die vraag net ookal had gesteld.

Fay wierp een laatste onderzoekende blik op het meisje wat Mimoko bleek te heten, maar schonk haar toen een glimlach. 'Mimoko,' herhaalde ze de naam opdat ze hem beter zou onthouden, 'Eh, hoi. Leuk kennis te maken. Ik ben Faya. Maar iedereen zegt Fay, dus voel je vrij dat ook te doen.' Helemaal overtuigd van het welzijn van Mimoko was ze niet, maar het was aan haar of ze het wel of niet tegen haar zou zeggen.

Mimiko glimlachte even. Alles van Terra bleef maar in haar hoofd zweven en ze kon naar niemand toe. Al helemaal niet een stel vreemden. Daarbij zou ze hen alleen maar in gevaar te brengen. Zo snel als mogelijk was probeerde ze haar gedachte op een rijtje te zetten en wer helder te denken. Toen alles weer een beetje rustiger werd keek ze even snel naar Fay. 'Ah, mooie naam', zei ze met een klein lachje.

Fay trok een gezicht. 'Meningen verschillen, neem ik aan. Faya sucks. Fay is al beter,' antwoordde ze, en ze grinnikte even.

Eigenlijk intresseerde Mimiko haar naam niet veel. Toch knikte ze zo uit bundig mogelijk en lachte even. 'Ja fay is beter', zei ze instemmend.

Fay wist bijna zeker dat Mimoko iets dwars zat, maar besloot om er niet haar eigen probleem van te maken; ten slotte kende ze Mimoko maar net een aantal minuten, en was ze geen type om zich meteen op andermans zaken te storten. Ze was er niet goed in, ook, en ze had haar eigen dingen aan haar hoofd.
'Dus, eh, willen jullie wat eten of drinken of iets dergelijks?' vroeg ze maar, om toch nog een poging te wagen het gesprek op een normale manier op gang te houden.

Mimiko keek naar haar maag. Het was best grappig steeds als iemand over eten begon kreeg ze altijd stervende honger, alsof ze dagen lang niets had gegeten. Maar als er niets over werd gezecht dacht ze er ook niet aan. 'Lekker', zei ze uit eindelijk met een afwezige glimlach.

'Doe mij ook maar wat,' zei Ben. 'Wat heb je?'