Kamer 2334 (Alan/Terra) (18+)

'Daar zit het verschil tussen ons.. Maar bijde zijn we jaloers, jij omdat je zo graag die kracht wilt om te vernietigen, ik wil die kracht om de wereld te beteren, jij hebt er zo lang naar gezocht, en Melissa is er mee van door gegaan, ik zag wat ik wel niet kon doen met die kracht, en ik wou hem ook hebben. We zijn samen jaloers op Melissa, dat zei de macht heeft gekregen, ter wel hij daar meer recht op hadden, denken wij..' Lune vormden met zijn handen een soort pistool, 'weten wij.'

Terra's blik veranderde niet was het dan niet duidelijk genoeg? hij wilde die macht helemaal niet! hij wou juist dat die macht nooit bestaan had dan was zijn moeder nu nog gewoon bij hem en kon zei hem vertellen hoe hij met zijn probleem om moest gaan "Je begrijpt het gewoon echt niet he? of wil je het niet begrijpen...ik wil die macht helemaal niet hebben....ik wil die macht kapot schieten..ik wil niet eens bij dat vieze paarse licht in de buurt komen..."

"Ik hoef het niet te begrijpen Luce, Terra..' Lune grijnste. 'Ik weet dat je net zoveel haat hebt voor het als ik er voor heb..' begon hij kalm, 'Don't Deny it..'

"Natuurlijk haat ik dat verdorven paarse licht! het is de oorzaak van veel te veel dode vrienden en de verdwijning van mijn moeder!" hij liet zijn handen rustig langs zich hangen hoewel er nog altijd bloed langs drupte, het was al minder en de vegen op zijn gezicht waren opgedroogt, alles leek nu zo nutteloos die krachten die hij had gekregen waren zwak en hadden geen enkel effect en als iemand ook maar één keer raak zou schieten lag hij al op de grond...stomme krachten...

Lune stond op en liep naar Terra toe, 'ja..dat stomme paarse licht..' een rare twinkel in Lune's ogen deed hem er eng uitzien.. Echt eng.. Hij legde zijn hand op Terra's schouder, 'stom..Paars..Licht..' mompelden hij zacht.

Terra was nu niet iemand die snel werd geintimideerd door iemand en zeker niet iemand die hem eerst vast probeerde te binden met een rode bol wol.....zijn ogen kleurde weer fel blauw en hij ging op het bureau zitten "Dus...als jij dat pokke ding wil hebben dan zal je daarna met mij te maken krijgen..."

---New---

Terra stond met zijn blouse open voor de spiegel, de letters die in zijn borst waren gekrast waren nog altijd even rood en duidelijk.
met een brok in z`n keel las hij het op "...My body belonges to Miraki Luce....not me..." ook al was de wond dicht deed het nog altijd even veel pijn om te bukken of te liggen.
de boodschap ego-de nog rond in zijn hoofd, hij was gemerkt...hij behoorde nu echt niet meer aan zichzelf toe het stond gewoon op z`n buik...

Mimiko liep naar de kamer van Terra, alleen om te vragen hoe het met zijn wonden ging. Het zag er nogal eng uit. Ze liet haar hand naar de deur klop glijden om zonder te kloppen naar binnen te stappen. Toch twijfelde ze en koos ze voor de optie kloppen. Drie keer liet ze haar knokkel sierlijk op de deur bonken en ze wachtte af.

Terra knoopte vluchtig zijn blouse dicht tot aan zijn nek, hij leek wel een formeel persoon met de blouse zo net dicht.
Hij liep naar de deur en deed die open.

Mimiko sloeg haar hand voor haar mond en probeerde haar lach in te houden. Terra in netten kleding. Toen ze het gevoel had dat ze niet in lachen uit zou barsten liet ze haar hand weer langs haar lichaam hangen en keek hem even snel aan. 'Wat zie je er.. netjes uit', zei Mimiko nog een beetje giechelend.

Terra keek naar de net dicht geknoopte blouse en forceerde even een glimlach "Tja moest van me vader" hij stak een duim op, het was niet fijn om te liegen maar wist iemand wat er gebeurd was dan zou het helemaal nooit meer goed komen.

'Aah', zei Mimiko begrijpelijk ze liep langs hem heen de kamer binnen. 'En waarom moet je die aan van hem?', vroeg ze oprecht geïnteresseerd.

Terra had uren gedacht aan een verhaal maar had nu toch echt de beste optie gekozen "Mijn vader wil dat ik wat meer naar hem ga luisteren beginnend met het iedere dag er netjes uit zien en optijd komen...ik denk dat hij me onverantwoordelijk vind ofzo.."

Mimiko keek hem ongelovig aan. 'Serieus?', ze fronste even en liet zich toen vallen op z'n bed. Op de een of andere manier had Mimi het gevoel dat hij niet de waarheid sprak ook al wilde ze hem graag geloven dat het zo was.

Terra knikte "Het blijkt maar weer...als ik ook gewoon eens wat vaker naar hem zou luisteren droeg ik dit misschien ook wel helemaal niet hoor" hij glimlachte, het was deels waar wat hij zei....alleen bedoelde hij het anders.

Mimiko geloofde hem half. Toch wilde ze de halve leugen ook graag in waarheid horen. Dus ze bleef hem ongelovig aan kijken.

Terra trok een jasje uit de kast en deed deze over zijn blouse aan, hij ritste hem half dicht en ging op een stoel tegenover Mimiko zitten "Dus nog leuke dingen gebeurd toen ik er niet was?"

Ze baalde dat hij het niet vertelde maar had ook geen zin om door te vragen. Ze schudde haar hoofd. 'Nee niet echt', zei staarde naar het raam. 'Bij jou'.

Terra schudden zijn hoofd en voelden even één van de beurse plekken in zijn nek protesteren "Nope...niet echt.." hij keek Mimiko recht aan en pakte even een drankje en twee glazen "Iets te drinken?"

Mimiko knikte, 'graag', zei ze afwezig. Ze wierp even snel een blik naar Terra en bedacht de reden van zijn blouse. Waarom zou hij het dragen, zijn vader was hier niet eens. Haar ogen flitste weer naar buiten en ze probeerde even na te denken.

Terra schonk het sapje in het glas en gaf het haar, zelf dronk hij het wel maar echt hielp het niet tegen de dorst.
hij glimlachte, hopelijk kwam Mimiko nooit te weten wat er met hem was gebeurd....

Weer zuchtte Mimiko. Ze kon hier niet tegen. Terra deed alsof er niets was terwijl ze voelde dat er gewoon iets moest zijn. Ze stond op van het bed en begon geïrriteerd door de kamer te lopen terwijl ze kleine slokjes van haar sap nam.

Terra zetten het lege glas neer en pakte een muziek doosje uit de kast, het was zo`n hele oude en zachtjes klikte hij de deksel open.
Het was een aangenaam liedje, een liedje dat hoop opriep maar om de een of andere reden voelde Terra het niet...er was voor hem geen hoop meer....


https://www.youtube.com/watch?v=gjNn6LWu3QA

Mimiko keek even geschrokken naar Terra. Nu wist ze het bijna zeker. Er was meer. Voorzichtig liep ze naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder en liet hem over zijn arm glijden tot aan zijn hand. 'Wat is er?', vroeg ze schor.

Terra keek haar recht in de ogen aan, en voor het eerst in zijn leven voelde hij oprechte warmte, de aanraking van Mimiko was als die van een echte vriendin...zorgzaam....
Er vormde een brok in zijn keel maar hij kon het niet zeggen....niet na wat zijn vader hem gezegd had...