Het Haardvuur.

Mimiko beet op haar lip en wist dat dit ook niet makkelijk voor Kyosu moest zijn. Mimiko sloeg zwakjes haar armen om hem heen en wist dat hij wel gelijk had. Natuurlijk kwam er ook iemand voor haar. Maar op dit moment voelde ze haar zelf gewoon ellendig en alleen.

'Nou, nu weg met die tranen..' zei Kyosu met een vertederent glimlachje en veegde de natte vegen van Mimiko's wang met zijn mouw. Toen keek hij Mimiko weer aan. 'Na een tijdje zijn we dit allemaal weer vergeten , geloof me maar.' zei hij.

Mimiko probeerde een lachje terug te geven wat een mislukte. Ze knikte snel en keek weer naar de grond.

Kyosu stond op en klopte zijn kleren een beetje af. Hij had niks tegen op de grond zitten, maar hij had er een hekel aan als zijn kleren vies werden. Eenmaal uitgeklopt keek hij Mimiko weer aan. 'Ga je mee ergens anders naar toe?' zei hij droog. 'Volgens mij heb jij gewoon een dikke-vette-hap oppepper nodig,' zei hij lachend. Altijd als Kyosu zich rot voelde, ging hij het meest vette eten naar binnen werken dat hij maar kon vinden. Als het voor hem hielp, werkte het voor Mimiko vast ook wel.

Mimiko keek hem aan. 'Ja ik heb ontzettende honger', dorst zei ze er maar niet bij want dat zou hij haar misschien tegen houden. Als Mimiko zich zo voelde wilde ze niets liever dan het weg drinken.

Kyosu glimlachte en stak zijn hand naar Mimi uit om haar overeind te helpen. 'We gaan gewoon naar Beverly Hills, en dan stappen we de eerst beste patatzaak binnen,' zei hij droog en werd al vrolijk bij het idee. Eigenlijk was Kyosu een verschrikkelijke vreetzak, maar kwam hij eigenlijk nooit aan.

Mimiko liet haar zelf om hoog trekken door Kyosu's arm. Eindelijk kwam er een glimlachje op haar gezicht. Mimiko had echt ontzettende honger. Gelukkig kon ze zoveel eten als ze wilde ze bleef altijd een klein dun meisje. Met een enorme eet lust.

'Weetje, mijn grootste zonde is eten.' zei hij droog. 'Ik eet echt heel veel, ik lijk soms net zo'n stofzuiger ofzo.' zei hij om het onderwerp maar even ergens anders op te zetten. Toen ze de kamer uitliepen begon kyosu enthousiast te worden, want ze gingen immers ook eten.

Mimiko lachte. 'Mijne ook', zei ze terwijl ze hem in zijn zij poorde. Ze wist dat hij daar niet tegen kon en dat maakte het alleen maar leuker. Toen ze de kamer uit liep met Kyosu voelde ze zich weer wat rustiger worden. Het was fijn om alles er uit gehuild te hebben.

-Nieuw en het kan me niet schelen of jullie nog druk bezig waren.-

Met een vrolijk glimlachje liep Rusine door het gebouw heen, totdat ze door de warmte die achter een deur vandaan kwam aangetrokken werd. Toen ze de deur opende, wist ze meteen waar ze was, aangezien ze hier eerder was geweest en dat toen een behoorlijke impact op haar had gehad. Nu was ze echter in een opperbeste stemming en ging ze rustig op de bank voor het altijd brandende vuur zitten. Met een gelukzalig gezicht sloot ze haar ogen om de warmte op haar in te laten werken.

Ruşine wrote:-Nieuw en het kan me niet schelen of jullie nog druk bezig waren.-

Met een vrolijk glimlachje liep Rusine door het gebouw heen, totdat ze door de warmte die achter een deur vandaan kwam aangetrokken werd. Toen ze de deur opende, wist ze meteen waar ze was, aangezien ze hier eerder was geweest en dat toen een behoorlijke impact op haar had gehad. Nu was ze echter in een opperbeste stemming en ging ze rustig op de bank voor het altijd brandende vuur zitten. Met een gelukzalig gezicht sloot ze haar ogen om de warmte op haar in te laten werken.

((we were just leaving C: ))

NEW

Kyosu liep met snelle stappen over de gang. Hij had een warme dikke, grijze trui van zijn kamer gehaald en was opweg naar de kamer met het haardvuur. Hij opende de juiste deur met een zucht, en sloot deze net zo snel weer. Gelukkig was er niemand. Er biggelden tranen over zijn wangen heen, dus er was in iedergeval niemand die het zag.

Met een gitaar op haar rug die veel te groot was voor de kleine Mimiko liep ze naar het haardvuur. Ze had behoefte om even gitaar te spelen en aan warmte. Ze liep naar binnen en keek nog niet op of ze herkende Kyosu al. Even slikte ze en ze wilde weer weg gaan. Ites hield haar tegen en dwong haar te blijven.

Kyosu draaide zich met een ruk om, toen hij geluiden hoorde bij de deur. 'Jij,' zei hij vals toen hij Mimiko zag. En dan denk je dat je mensen kunt vertrouwen. Over Lune nog niet eens te spreken. Kyosu gunde haar even een sarcastische blik en veegde gauw de tranen van zijn gezicht. Hij plofte op de bank voor de open haard. Hij had haar niets te zeggen.

Mimiko slikte. Het woord jij boorde al door haar hart. Hoe heeft ze dit Kyosu ooit aan kunnen doen? Ze liep naar hem toe en ging ongeveer twee plekken verder zitten. 'Ik ja', zei ze schor en ze keek naar de open haart en deed haar gitaar af. Terwijl ze de rits open maakte zuchte ze even. 'You mind?', vroeg ze en ze wees op de gitaar.

'You mind?' vroeg kyosu met verheven stem. 'Je hebt met míjn vriend geslapen! Ofcourse I mind!' riep hij kwaad en ging nog wat verder bij haar vandaan zitten. Hij sloeg zijn armen over elkaar. Hij kon wel janken, nou ach, dat deed hij eigenlijk al. Het liefst zou hij het van zich af schreeuwen, of iets slopen, op zijn minst een raam ingooien.

Met een glimlach kwam Andrew de kamer van het haardvuur inlopen. Hij zag dat Mimiko en een andere jongen er waren. Met een grijns liep Andrew door, en liet zich in een stoel zakken. Hij keek het vuur in

Mimiko knikte en beet op haar lip. 'Ik snap het', zei ze zo kalm mogelijk. Ze zette haar gitaar naats haar neer en keek weer naar het haart vuur. Er liep een kleine traan over haar wang die ze met een ruk weer weg veegde. Ze verschoof een klein stukje dichter naar Kyosu en zat weer op zelfde afstand.

Kyosu keek even geïrriteerd naar de jongen die de kamer binnen was komen wandelen. Een slechtere timing kon haast niet. Kyosu snoof even van woede, maar ook van puur verdriet. Ergens voelde hij haat opborrelen, voor zowel Lune als Mimiko. Dit was nou als de derde keer geweest dat Lune hem bedonderd had, het werd een heel slechte gewoonte. Kyosu veegde zijn tranen weg, maar het viel toch niet te verbergen, aangezien zijn ogen vuurrood waren.

Mimiko zag de rode ogen en de brok ni haar keel werd enorm. Ze had Kyosu tot zo verre nog nooit zien huilen. 'Je.. je huilt..', zei Mimiko even ongelovig. Tuurlijk huilde dom wicht, riep ze kwaad in gedachte. Opeens drong het tot haar door hoevel pijn Kyosu moest hebben. Weer schoof ze een klein stukje naar hem toe zodat ze weer iets dichterbij kwam.

'Vind je het gek!' riep Kyosu naar mimiko. Dit was nou al de zoveelste keer dat iemand dit bij hem flikte. Alweer verraden, afgekauwt en uitgespuugd. Alsof hij een kauwgompje was waar de smaak vanaf was gegaan. Alsof hij er niet toe deed.

Mimiko schudde haar hoofd. 'Helemaal niet', zei ze schor. Opeens vlogen haar gedachte naar Cosette die oko vreemd was gegaan. Diep in haar achterhoofd lachte ze erom aangezien opeens iedereen vreemd ging maar het deed haar meer pijn dan dat ze ooit had verwacht, en bedacht dat Kyosu dat nu ook moest voelen. 'Toch begrijp ik hoe je je voelt'.

Andrew keek verbaasd naar de huilende jongen, die flipte op Mimiko. 'He, ik weet niet wat er aan de hand is, maar gaat het?' Met vriendelijke ogen keek Andrew de jongen aan, en had medelijden. Zelf kon hij er echt niet tegen als meisjes huilde, laat staan als een soortgenoot het deed.

'Nee, dat begrijp je niet. En dat zal je ook nooit kunnen,' zei Kyosu fel. Hij wijgerde haar aan te kijken. Dit was echt iets vasts van hem als hij boos was, want normaal keek hij iedereen recht in de ogen aan, zelfs als hij mensen niet mocht. Kyosu veegde nog wat tranen van zijn gezicht. Toen merkte hij pas op dat een onbekende jongen tegen hem zat te praten. 'Nee het gaat niet,' zei hij. Hij wist niet precies hoe hij zich moest voelen. 'Alles is kapot,' zei hij snikkend, en vouwde zijn handen voor zijn gezicht.

Mimiko kon niet langer aan zien hoe Kyosu huilde en schoof naar hem toe. Ze durfte haar arm niet om hem een te slaan maar ze dede het toch. 'Dat weet ik wel', zei ze fluisterend.