Het Haardvuur.

'Meestal springen ze bovenop je en steken hun tong in je keel?' merkte Rusine droog op.

'Technisch gezien wel,' zei Ben. 'Oke, oke, zo overdreven is het nou ook weer niet,' voegde hij daar aan toe.

'Dan heeft meneer zeker een lekker leven, of wat?' vroeg ze hem, weer nogal droog.

'Had, ik had een lekker leven,' zei Ben. 'Totdat ik besloot dat het niet zo kon. Totdat ik verstandig werd. En totdat ik volwassen werd.' Hij grinnikte er even bij. 'Oke, oke, totdat ik naar MHS kwam.'

'Dus nu duw je ze van je af voordat ze hun tong in je keel duwen?'

'Ik zou ze niet tegenhouden. De meeste gevallen zou ik niet tegenhouden,' zei Ben. 'Ze doen het alleen niet meer.'

'Aaaaw.' Rusine klonk niet bepaald alsof ze medelijden met hem had. 'Dan heeft meneer nu zeker een heel zwaar leven, of wat?' Ze wist zelf niet eens waarom ze zo afstandelijk deed, alsof ze boos op hem was. Maar hij had niets misdaan om haar boos te maken, dus het was nogal maf.

'Heel zwaar,' zei Ben, en hij trok een pruillipje. 'Nu zal ik zelf mijn tong in hun kelen moeten stoppen. Alleen kost dat zoveel energie. En daarom is het zo zwaar.' Ben zuchtte. 'Om eerlijk te zijn is het schoolwerk zwaarder.'

'Als je het nu al zwaar vindt, dan waarschuw ik je voor niveau twee.' Rusine zuchtte, ze zat nu al zo lang op niveau twee dat ze zich bijna ernstig zorgen begon te maken of het wel goed was dat ze nog steeds niet drie was. 'Maar als je wilt dat ik medeleven toon, moet je het maar even zeggen hoor,' voegde ze er daarna nog aan toe.

'Waarom zou ik daarom vragen?' vroeg Ben. 'Van medeleven is het toch juist de bedoeling dat dat uit jezelf komt, of ligt dat aan mij?'

'Hm, ja, als jij het zegt. Maar soms heb je toch wel eens gewoon behoefte aan medeleven, of ben ik nou raar?'

'Sst, niet zeggen,' zei Ben laconiek. 'Ik bedoel, ik ga daar toch niet om vragen.'

'Zullen we het dan zo doen, ik bied het aan.' Rusine wende haar blik op Ben. 'Meneer Taylor, kan ik u misschien één van onze beste producten aanbieden? Ja, ik spreek over ons wonder, Medeleven. En speciaal voor u alleen vandaag, twee voor de prijs van één.' Met een bloedserieus gezicht keek ze hem aan.

Ben barstte in lachen uit. 'Nou, graag mevrouw. Wat mag dat dan kosten?'

'Slechts zesennegentigduizendachthonderdendrieënvijftig euro meneer.'

'He, laat ik dat nou net niet op zak hebben. Jammer dan. Volgende keer misschien. Of is er een alternatieve betalingsmethode?'

'Tegen elk aannemelijk ander bod, speciaal voor u, meneer Taylor,' gaf Rusine met een beleefd glimlachje in.

'Tongen in kelen gelden zeker niet voor u, mevrouw?' zei Ben laconiek.

'Als ze niet te diep gaan, dan valt het te overwegen..' Rusine trok een nadenkend gezicht, alsof ze hele belangrijke berekeningen aan het doen was.

'Oh ja? Nou, overweeg het maar, want meer heb ik niet op zak,' zei Ben.

'Hmm.. nou vooruit dan maar.' Rusine trok een medelevend gezicht en keek hem zielig aan. 'Jochie toch, ik wist niet dat je leven zo zwaar was. Is er iets dat ik voor je kan doen? Kan ik iemand bellen?' vroeg ze hem op een lief toontje, terwijl ze weer naar voren boog en hem alweer over zijn hoofd aaide, met haar vingers zijn haar in de war doend.

'En nou moet ik zeker gaan betalen ook, terwijl jij altijd al door mijn haren aait,' zei Ben.

Rusine keek hem nog steeds medelevend aan. 'O, sorry.' Daarna gleed haar hand naar zijn wang, waar ze als een soort vreselijke tante even in kneep. 'Zo beter?'

'Misschien is dit beter,' zei Ben, terwijl hij heel dichtbij Rusines gezicht kwam. Hij drukte zijn neus tegen haar neus. 'Nee, het werkt niet echt he?' vroeg hij.

Rusine keek hem afwachtend aan. Ze stopte met knijpen en liet haar hand nu gewoon losjes op zijn wang liggen. 'Krabbel je nu ineens terug?'