De Bibliotheek.

Terra knikte "Ja...en nu hij jouw heeft gezien zeker..." Grave had altijd de rare obsessie om alles wat Terra ook maar enigsinds belangrijk vond kapot te maken en er dan nog weken van te genieten.

Een angstig gevoel bekroop maar maar probeerde het weg te drukken. Snel knikte ze even. 'Dus hij gaat me vermoorden of iets?', ze probeerde zo kalm mogelijk te klinken maar toch kwam het angstige omhoog

Terra schudden zijn hoofd "Nee hoogst waarschijnlijk zoiets als dat hij bij mij deed...alleen dan langzamer en minder diep...hij is een raar persoon.." Grave hield ervan om mensen te martellen om anderen pijn te doen het was ten slotte de beste manier om iemand pijn te doen.

Mimiko's adem stopte even en ze keek met grote ogen naar Terra. 'O..', zei ze met trillende stem. Ze voelde zich al niet veilig en nu al helemaal niet. Misschien was het een goed idee deze week veel rond de mensen te zijn.

Terra keek haar even aan "O...geen zorgen..ook al heeft hij je gevangen dan zal hij het eerst aan mij melden....en als hij je ook maar met een vinger aanraakt dan zal ik eens kijken hoe sterk mijn andere kant is.." hij liet zijn enige vriendin echt niet aangevallen worden door die gek.

Mimiko vond het lief dat ze Terra haar gerust probeerde te stellen, maar echt veel veiliger voelde ze zich er niet door. Ze probeerde er niets van te laten merken maar een angstige blik in haar ogen was niet te onderukkken. Snel keek ze weer in haar boek en begon door te bladeren.

Terra ging naast haar zitten en las rustig zijn boek verder, er zou toch wel iets zijn om onderwater te kunnen blijven...

'Al iets gevonden?', vroeg Mimiko terwijl ze een chocolade reep uit haar zak griste. Terwijl ze een stukje las begon ze hem moeizaam open te frunneken. Het leek alsof heel de bieb het kon horen. Snel keek ze op om te kijken of iemand keek maar zag niemand. Ze propte een stuk in haar mond en las verder.

Terra schudden zijn hoofd "..Misschien moeten we gewoon improviseren...met een duikfles kan ik al een uur onder blijven...als ik dan een touw rond me middel doe raak ik de weg nooit kwijt..."

Ze knikte en keek Terra aan. 'Misschien kan ik nog helpen met mijn krachten', zei ze terwijl ze na ging wat haar zou kunnen helpen. Al haar binslierten samen kon haar misschien over het meer zetten maar twee personen werd te zwaar. Het was wel een idee. Dan hoefte Terra niet eens onder water te blijven. Haar ogen fonkelde en ze begon het plan stap voor stap in haar hoofd uit te breide

Terra keek haar gefacineerd aan "Hoe zou het kunnen helpen?" het deel van het labyrint dat onderwater stond was donker genoeg om licht nodig te hebben en misschien zou wat hulp wel handig zijn.

Mimiko had het plan in haar hoofd en keek met glunderende ogen naar Terra. 'Mijn bindslierten zijn waarschijnlijk lang genoeg om me over het water heen te tillen', zei ze terwijl ze de acht binslierten uit haar lichaam liet komen. 'En met wat licht zie ik ook nog, alleen een probleem..', zei ze terwijl ze haar binslierten weer in trok. 'Ze zijn niet sterk genoeg om twee personen te dragen', zei ze terwijl ze Terra een blik wierp.

"Dan zorg ik wel voor duikflessen en zwem ik achter je aan...op die manier hoeft er maar één iemand te duiken en de ander vind het..." hij grijnsde, eindelijk had hij iets gevonden wat de moeite waard was.

Lune waggelde de bibliotheek in, met zo'n 3 meisjes om hem heen. 'Lune-Kun!' ze "draaide" om hem heen, 'ik wist helemaal niet dat Lune-Kun zo..charmant was!' Lune gniffelde, 'Lune-Kun?' een meisje zetten een stapje naar voren,en gleed met haar hand naar Lune's broek, maar werd opgeschrikt door de strenge stem van het vrouwtje van de bieb. 'Urgh..' ze wees op een bordje; stilte A.U.B. Lune rolde met zijn ogen, en stak zijn hand op naar de meisjes die hem betreuterd na keken, had hij soms iets aan zijn broek kleven? Kwam alles door die vergissing met de verf, wat foundation en lenzen? 'hn..Licht en Duister..' hij gleed met zijn vingers langs de boeken.

Mimiko knikte. 'En dan kan ik je altijd nog redden', ze met een grijns. Opeens leek het allemaal niet meer zo eng. Eigenlijk best spannend. Het leek nu meer op een geweldig avontuur. Ze wast best trots op zich zelf dat ze met een goed idee kwam en giechelde even in haar zelf.

Terra sloeg het boek dicht en kwam overeind met een grijns op zijn gezicht "Geweldig!" hijm keek even naar de vrouw achter de balie die met een enorm chagerijnig gezicht naar hem keek en stopte stilletjes het boek weg.
"Ok...dan zie ik je morgen bij de ingang van het labyrint?" hij fluisterde nu toch maar even.

Lune's wenkbrauw schoot omhoog, zag hij Mimi staan praten met Terra.. hij spande zich in, en kon de woorden, 'Labyrint, morgen' horen, hij rolde met zijn ogen, het was echt te stil hier, hij kon gewoon mensen horen praten van een paar meter afstand. Hij staarde even naar Mimi's kont, en likte zijn lippen af, zou hij "hoi" gaan zeggen.

Mimiko bleef zitten en keek hem met een trotse grijns aan. Ze zag Lune staan en beet even op haar lip. Ze voelde weer warmte door haar lichaam gaan, maar ook jaloezie door al die sletten die om hem heen stonden. Hij moest maar naar haar komen. Ze liet zich onder uit zakken en deed net alsof ze ergens naar toe keek.

Terra drukte een vriendschappelijke kus op haar voorhoofd "Dankjewel.." hij liep met een grijns langs Lune de bieb uit en verheugde zich al op het avontuur.

Lune keek Terra neidig aan van uit zijn ooghoeken, 'J-Jij..' gromde hij zacht, hij heeft er al zin in.. Hoe kan hij!? Hoe kan zij?! Die..Argh! woest draaide Lune zich om, en moest zich inhouden niet een schaduw bal op Terra af te richten.

Iris liep de bibliotheek binnen en keek of het erg druk was, nee. Na gekeken te hebben liep ze helemaal naar achteren, zodat áls ze iemand tegen kwam dat ze tenminste nog een beetje kon fluisteren. Ze liep de rij boeken af, gewoon voor een leuk boek.

Mimiko gaf hem nog net aan aai over zijn rug toen hij weg liep. 'Geen probleem', zei ze terwijl ze haar blik weer over Lune niet glijden.

Ben had genoeg van zijn boek dat hij de laatste keer had geleend, en wilde nu een nieuw boek. Dus ging hij zoeken.

Mimiko keek verbaast op toen Lune woedent weg liep. Diep van binnen wist ze wel wat er was. Maar ze wilde er niet aan denken aangezien de lading schuld gevoel te groot was. Toch dacht ze er weer aan. Die nacht wat er gebeurde, het was zo een goed gevoel weer. Ze keek naar Ben die inmiddels ook was binnen komen lopen. Ookal kende Mimi hem niet zo goed toch besloot ze naar hem toe te lopen om even haar gedachte van Lune af te houden. 'Hi', zei ze tegen Ben toen ze eenmaal voor hem stond

'Hee, Mimiko,' zei Ben, terwijl hij nog steeds naar een goed boek zocht. 'Alles goed?'