De Holle Boom.

Shayla ging onderaan de boom staan en hief haar gezicht op, naar de 2 personen die in de boom zaten. Niet dat het voor haar veel zin had, maar het was uit beleefdheid, alsof ze de 2 aan kon kijken. 'Uhm...' Begon ze maar, maar wist niet echt hoe ze verder moest gaan. Waarom was ze toch zo slecht in dit soort dingen...

Miyoko knikte, en keek naar het meisje met zwart haar die beneden stond. Ze zei niks, ze wachtte tot Iris wat zou gaan zeggen. 'Wie is dat,' fluisterde ze zo zacht als ze kon, terwijl ze naar het meisje zwaaide.

Iris sloot haar ogen, na enige tijd deed ze die weer open. 'Snap je het dan niet?' zei ze hard genoeg zodat het meisje onder de boom het ook kon horen. 'Dit is míjn plek! Heb ik eindelijk een plek voor mezelf, kom jij..' zei ze terwijl ze naar Yoko-chan keek. '.. en nog iemand die ik niet eens ken,' zei ze verontwaardigt terwijl ze naar het meisje onder de boom keek.

Shayla zuchte en liet haar gezicht weer een stuk zakken. 'Ik snap het al...' Antwoorde ze, draaide zich om en liep weer weg. Een paar stappen bij de boom vandaan bleef ze echter staan en draaide zich nog even om. Aan de toon van de stem van het meisje kon ze duidelijk woede en tegelijkertijd verdriet horen. 'Maar! Soms alleen zijn omdat je dingen niet meer ziet zitten is goed, maar dat afreageren op een persoon die je wilt helpen, is niet goed. Het is een tip.' Shayla klonk kalm, maar was lichtelijk geirriteerd. Ze hate mensen die bezitterig deden, alsof er voorwerpen van die persoon alleen waren.

Iris negeerde het meisje en klom in de boom, ze kwam er onder weer uit. Ze wierp het meisje een boze blik, Iris, waar ben je mee bezig! Goedzo, reageer het maar af, je hebt dagen je bek gehouden.. Zitten janken, niets durven zeggen, verlegen doen! EN NU MAG JÍJ EEN KEERTJE JE BEK OPEN TREKKEN! Nee, Iris, dit is niet goed, zo raak je Yoko-chan kwijt! Je kwetst mensen.. haar gedachtes sloegen op hol, ze was in de war. Haar boze blik verandere in een verdrietig naar beneden zakkend hoofd. Ze schaamde zich en liep van de boom vandaan.

Miyoko sprong de boom uit. 'Weetje Iris, laat maar. Ik snap jou niet.' gilde Miyoko, terwijl ze zich op de grond liet vallen
((ikga cya))

-_New_-

Shayla liep langzaam en voorzichtig weer richting de holle boom. Ze was niet zomaar van plan deze plek te vergeten. Ze ging onder de boom staan, op dezelfde plek als vanavond. De wind was koud, maar voor haar niet. Het leek alsof hij om haar heen waaide, zodat zij er geen last van had. De wind... Mijn beste vriend die altijd bij me is... Dacht ze en ging tegen de boom aan zitten.

Iris kwam aanlopen, deze keer hoopte ze dat er niemand zat, 3 mensen is al meer dan genoeg.. hoe dichter ze bij de boom kwam hoe verdrietiger ze zich voelde. Ze dacht weer aan de ruzie met Lune, ze had zo'n spijt. Ze moest eens sorry zeggen. Ze zuchtte een paar keer diep en liep naar het gat. Maar ze zag hét meisje van gister zitten, fúck, ze wist niet wat ze moest doen dus bleef ze vertstijfd staan.

Shayla bleef op dezelfde manier zitten, met 1 knie opgetrokken en met haar arm leunde ze daarop. 'Ik weet heus wel dat je er bent hoor.' Zei ze toen en ze klonk lichtelijk geirriteerd.

Iris zweeg, ze wist wat ze bedoelde, als ze ook maar een stap verzette kon je de bladeren horen kraken. Zelfs voor een blinde was het niet moeilijk om te weten of er iemand was. Ze ging uiteindelijk maar naast haar zitten. Ze voelde haar arm tegen die van haar aan. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Dus sloot ze hem maar snel weer.

Shayla stelde zich recht en klopte even de blaadjes en aarde van zich af. 'Laat me rade, je wilt dat ik weg ga omdat dit volgens jou JÓÚW boom is, toch?'

Iris schudde haar hoofd, maar besefte na enige tijd dat het geen nut had op haar hoofd te schudden. 'Nee,' zei ze kort af. ooh, dat klonk vast heel dom..

Shayla trok een wenkbrauw op en ging voorzichtig weer zitten. 'Volgens mij, maar ik kan het mis hebben, ben jij heel erg in de war en omdat je niet weet hoe je het moet oplossen, doe jij zo.' Zei ze nadenkend.

Iris durfde niks te zeggen, dus zweeg ze. Ze wist dat het meisje gelijk had, maar ze heeft het altijd al moeilijk gevonden om toe te geven. Zij kon er immers ook niets aan doen dat ze soms driftbuien had, nouja, de laatste tijd dan. Ze wist niet waarom, maar ze maakte gewoon met iedereen ruzie. Meestal durft ze haar bek niet open te trekken maar als ze dat deed, werden ze ook écht boos op haar omdat ze het niet verwachtten. Dat heeft ze altijd het ergste gevonden, trekt ze eindelijk haar bek open.. is het weer niet goed!

Shayla glimlachte opeens zwak en schudde haar hoofd. 'Mag ik je een tip geven? Misschien heb je hem al eens gehoord, maar misschien ook niet en helpt het.' Misschien bemoeide ze zich teveel met andere, maar mensen helpen zat gewoon in haar aard.

Iris legde een hand op haar arm als antwoord dat ze haar tip mocht vertellen, ze vond het wel fijn als iemand met haar bemoeide, meestal werden mensen er boos om maar zij niet. Nouja, soms wel. De meeste ziet haar gewoon als een meisje die niks durft, niks kan. En zeggen niks tegen haar, alsof ze onzichtbaar is. Dus ze vond het wel fijn áls er tenminste iemand wat tegen haar zegt.

Shayla haalde even diep adem en knikte. 'Woede, verdriet, onbegrip, al die emoties zijn soms best moeilijk te bedwingen. En je kan ze niet altijd weg stoppen, je kropt het op en het moet er ooit uit. Daardoor snauw je meestal andere af, ookal bedoel je het niet zo. Als je even niet meer weet wat je moet doen, zet je gevoelens dan op papier, stop het in een lied en werk het uit in een tekening. Als je dan wat tot rust gekomen bent, praat er dan met iemand over, zodat ze je wat meer begrijpen en er rekening mee kunnen houden.'

Iris begreep wat ze bedoelde, ze beet op haar lip. Ze voelde tranen op komen, ze hield ze tegen. Maar om het niet te laten merken stond ze op, 'Bedankt,' zei ze met een overgeslagen stem. Damn.. ze slofte weg.