Seth's Room

Yumiko knikte en wierp voor ze de deur uitging nog even een blik op Seth. Daarna draaide ze zich om en sloot ze de deur achter zich.

Opgelucht haalde Seth adem en viel hij weer neer op zijn bed. Het duurde niet lang voor vermoeidheid hem overmeesterde, en hij verzeild raakte in een diepe, droomloze slaap.

((Arme Anne XDD))

((*huilt*))

NIEUWWWWW, en Seth is even niet thuis, dankjewel.
-----------------------------------------------------
Yuu had zijn handen samengeknepen tot vuisten. Zijn knokkels waren wit van de spanning. Hij beet op zijn lip. Zo stond hij daar even, voor de deur van Seth's kamer. Hij wist dat hij niet thuis was, maar toch was hij bang, of misschien hoopte hij juist heel erg, dat Seth de deur open zou doen als hij klopte. Een mengeling van gevoelens maakte hem misselijk terwijl hij de deur open deed. Er zat nog altijd geen slot op.
Een flits van herinneringen ging door zijn hoofd toen hij de kamer rondkeek. Dit was waar het allemaal begonnen was... daar, bij het raam.
Yuu slikte een brok in zijn keel weg. Hij haalde zijn horloge uit zijn zak en legde het op Seth's hoofdkussen, samen met een verfrommeld briefje.

Ne, Seth...
Gomen.
Anta ga boku wo kirai to shiteru kedo... henjou shinai.
Aishiteru,
Yuu.

Zodra hij het horloge en het briefje had neergelegd snelde hij de kamer uit, terwijl hij op zijn lip beet om tranen te verdringen.

Met een plof viel Seth op zijn bed, en staarde diep in gedachten naar het plafond boven hem. Herinneringen passeerden voor zijn ogen en hij voelde hoe er langzaam een brok in zijn keel verscheen. Koppig rolde hij op zijn zij en kneep hij hardnekkig zijn ogen fijn, niet zo subtiel de tranen proberend tegen te houden.
Toen voelde hij hoe er opeens iets tegen zijn wang prikte. Geïrriteerd haalde hij zijn hand langs zijn wang, en merkte verbaasd hoe er een papiertje tussen zijn vingers bleef haken. Fronsend draaide hij het om, en voelde hoe zijn maag een salto maakte.
Dit moest.. dit kon niet anders..
Haastig ging hij overeind zitten. Zijn hart begon hard te bonken toen hij zijn opengesperde ogen zich over het briefje ontfermde. Met een geïrriteerde, en nogal haastige frons merkte hij echter dat het de verkeerde taal was. Zijn vingers streken even over de inkt.
Omdat hij te onrustig was om weer op zijn bed te gaan liggen, stond hij op, en begon hij gehaast te ijsberen. Toen viel zijn oog echter op een glinsterend voorwerp, dat onder de kussens verstopt lag.
Hij snelde naar zijn kussen, gooide het naar de andere kamer en griste het voorwerp van zijn matras.
Zijn horloge.
Het was zijn horloge.
Dit moest beteken.. wat moest dit beteken? Hij begon luid te ademen en voelde hoe zijn ledematen langzaam verslapten. Hij zakte nog altijd naar het glinsterende ding starend op zijn bed, en fronste.
Was dit wel zijn horloge? Hij hield het ding voor zijn ogen, en voelde toen hoe zijn maag voor de zoveelste keer ineenkromp.
Dit was niet zijn horloge.
Het was van Yuu.

Totaal verslagen keek hij naar het glinsterende ding. Wat betekende dit? Betekende dit wel iets? Was hij aan het overdrijven? Waarom reageerde hij hierop, waarom smeet hij het ding niet in de hoek? Waarom rende hij niet naar Yuu's kamer en.. en..
Hij voelde hoe er een messteek in zijn zij terecht kwam toen er een herinnering boven kwam. Deze veroorzaakte een kettingreactie aan herinneringen, en elk bracht een pijnlijke messteek met zich mee.
Stop.. Stop.. Hou op, alsjeblieft, stop, laat het ophouden..
Ineengekropen van een vreemd soort pijn voelde hij hoe er warme tranen over zijn wangen liepen, en langzaam werd zijn beddengoed onder hem nat.
Hij draaide zich op zijn rug en keek star naar het plafond boven hem. De messteken gingen rustig hun gang terwijl hij de herinneringen zich genadeloos begonnen te herhalen in zijn hoofd.

Lucy opende voorzichtig de deur en toen zag ze een huilende seth. Helemaal overstuur ging de deur met een klap dicht. "Seth? SETH?" vroeg ze bezorgd terwijl ze langs hem op bed ging zitten en een hand van hem vast pakte. "Waarom huil je?" vroeg ze met trillende stem. Lucy trok het altijd erg aan als mensen moesten huilen, waardoor ze bijna ook altijd moest huilen.

Seth keek ontzet op toen de deur openging. Niemand mocht hem zo zien, niemand mocht-! Maar toen merkte hij dat het Lucy was, en zuchtte hij voor hij zijn hoofd weer op het kussen liet vallen.
Op de een of andere manier vond hij dat hij het haar kon vertellen, want hij wilde een hand op zijn rug en een schouder om op te leunen. Hij wilde een stel oren om zijn woorden op af te sturen, dus opende hij zijn mond bedachtzaam, zodat er een traan inrolde.
"Maar je gaat me haten als ik je het vertel," zei hij, en er viel opnieuw een traan op zijn bed.

De tranen stonden opeens ook in Lucy's ogen. "Je moet je hart luchten, Seth. I promise, ik word niet boos. Wat kan je verkeerd doen om mij boos te krijgen? Mij jouw te laten haten?" ze zei het, ze vroeg het met een trillende stem.

Hij lachte even waterig door zijn tranen door, omdat Lucy moest huilen simpelweg omdat hij moest huilen. Dat vond hij zo ontzettend lief dat hij haar even een droevige blik gunde en zijn opende.
"Ik weet niet of je hem kent, Yuu-" Meteen stopte hij, toen hij voelde hoe een brok in zijn keel verscheen bij het zeggen van die naam. Geïrriteerd slikte hij het weg. "Hij is tamelijk... homosexueel. En, ik niet. Denk ik." Hij sloeg zijn handen voor zijn ogen en zette ruw zijn armen op zijn benen. "Verdomme," vloekte hij gedempt tegen de palmen van zijn hand, toen hij een nieuwe huilbui voelde opkomen.

Lucy keek hem aan en pakte zijn hoofd vast. "Hee, laat het er maar even allemaal uitkomen, dat doe je goed." Lucy bleef kalm. "Wel van hem gehoord, moet ik bekennen." Ze glimlachte door haar tranen heen. Het zat Seth erg dwars, al wist ze alleen nog dat het met Yuu te maken had.

Toen zijn zelfmedelijden weer een beetje teruggeduwd was, keek hij haar even aan. "Yuu is nogal.. gefixeerd op zijn doelwit." Bij dat laatste woord lachte hij even waterig, want alhoewel Yuu het hem nooit verteld had, Seth was altijd zijn doelwit geweest. Hij herinnerde zich nog de enige keer dat Yuu niet de leider was geweest; in deze exacte kamer. Weer ontsnapte een lach uit zijn keel bij de herinnering aan Yuu's gezicht. "Nou, goed," zei hij, terwijl hij met zijn deken de tranen van zijn wangen veegde. "Je kan afleiden wie zijn doelwit was. Maarja.. ik had, of heb, of een van de twee - ik weet het allemaal ook niet meer - ik had of heb daar in ieder geval geen zin in, want, zie je, ik weet niet of ik ooit nog mezelf kan aankijken als... nou... jeweetwel." Hij wierp een blik in de ruit en keek haastig weg naar haar gezicht, toen hij merkte dat zijn spiegelbeeld hem nog steeds afkeurende blikken toewierp.
"Het gaat erom, dat, ik. Jeweetwel, en toen, het gebeurde gewoon, ik kon er niets aan doen-! Yuu is, hij was, hij is.. gewoon.. en.. en.." In een huilerige en woedende zoektocht naar woorden viel hij tegen haar aan. "En nu," zei hij uiteindelijk gesmoord tegen haar schouder, "nu heb ik hem achtergelaten, want hij wilde dat ik.. nouja, jeweetwel, voor de hele school, en dat... ik kan toch niet.. als ik mezelf al niet kan aankijken, hoe kan de rest van de school me dan nog aankijken!" Hij zocht met betraande ogen haar blik op. "En nu vond ik dit," zei hij, en hij wees op het briefje dat hij met inmiddels uitgelopen inkt in zijn hand had gekluisterd. "En dit." Hij knikte naar het glinsterende horloge op zijn nachtkastje.
"Ik weet het allemaal niet meer. Waarom kan ik niet gewoon ophouden met huilen?! Ik overdrijf, ik overdrijf gewoon. Maar ik wil zoveel, en ik haat alles tegelijk."
Wanhopig viel hij achteruit op zijn bed en kneep hij zijn ogen fijn.

Lucy streelde rustig de arm van Seth. "Het is wat als een homo je overspoeld met liefde," zei ze terwijl ze glimlachte. "Maar wat voel jij, als jij aan Yuu denkt? Wees eens eerlijk tegen jezelf. Blijft Yuu door je hoofd spoken? Geeft hij je een leeg gevoel een gevoel waardoor je gaat zweven?" Lucy zuchtte even. "Want als je dat onder ogen kan komen, kun je jezelf accepteren, hoe moeilijk het voor je is." Ze knuffelde nu Seth even plat. "Maar ik ben er voor je, no matter what."

Seth probeerde te kalmeren, en staarde even naar het plafond boven hem. Hij wist niet zeker of hij het wel durfde om Yuu's gezicht-
daar was het al. Een scheef grijnzend gezicht met rode warme ogen keek hem twinkelend aan vanaf zijn brein. De messteek was niet overwachts, maar toch kromp hij ineen toen hij zijn hart hoorde schreeuwen.
"Ik denk niet dat ik nog een keer aan hem moet denken," concludeerde hij uiteindelijk waterig. "Het bezorgt me alleen maar... problemen," verzuchtte hij, terwijl hij hardnekkig de brok in zijn keel terugduwde.

Lucy keek Seth aan. "Waarom? Omdat jij niet jezelf onder ogen kan komen? Omdat je diep van binnen weet dat je homo of biseksueel bent? Yuu is nu even niet degene die de problemen maakt, dat ben jij. En dat kan ik begrijpen, echt. Het is ook zó moeilijk, je geaardheid en vooral de liefde," mompelde ze, ze keek hem weer strak aan. "Maar dat betekent niet dat je nu zo tegen jezelf moet doen."

Seth keek haar even fronsend aan, hij vond dit helemaal niet leuk en hij wilde dat ze lieve dingen tegen hem zei en hem een kopje thee en een schouder aanbood.
"Ik wil gewoon niet homo zijn, of zoietsdergelijks, of trekjes daarvan hebben, ik wil gewoon gewóon zijn!" riep hij ineens, terwijl hij woest de laatste tranen vanonder zijn ogen veegde.

Lucy keek Seth aan. "Zou ik je kunnen helpen? Of is dat geen oplossing?" vroeg ze terwijl ze zijn hoofd tegen haar schouder legde. Soms, héél soms waren jongens erger dan meisje

Een idee schoot plots door zijn hoofd als een pijl. Hij leunde van haar weg om haar aan te kijken. Ze was aardig, ze was toch aardig? En ze wilde hem helpen ook.
"Je kan me helpen," zei hij, terwijl hij naar voren leunde, haar gezicht beetpakte, en zijn lippen haastig op de hare drukte.

Lucy die eerst overdonderd werd door het feit dat ze zomaar werd gezoend en daarna pas aan het nadenken was op het feit dat hij het niet eens meende of ook maar iets voor haar voelde. Maar ze zoende terug, en ze genoot er van ookal was er niets, toch? Lucy wilde hem helpen en dat deed ze zo.

Een enorme leeuw begon te brullen in zijn hoofd. "WAAR BEN JIJ MEE BEZIG, SUKKEL, IMBICIEL, GEPRAKTE BANAAN, PINDAHOOFD-"
Seth nam de tijd niet met welke creatieve verwensingen zijn hoofd nog meer op de proppen kwam, want hij deinsde ineens geschrokken terug toen hij besefte waar hij mee bezig was, en keek Lucy met grote ogen aan.
"Dat spijt me!" zei hij, terwijl hij overeind schoot en haar met grote ogen aan bleef kijken.
Een golf van spijt, twijfel en totale verwarring sloeg over hem heen. Twijfel omdat hij niet precies wist waarom zijn hele lichaam gruwelde bij haar aanraking, maar vooral spijt. En niet eens omdat hij misschien Lucy had gekwetst. Hij wierp zijn ontzette blik door het raam en bleef star naar de waaiende takken kijken terwijl zijn hoofd werd overspoeld door een immens besef.

Lucy knikte. "Het geeft niet, de opwelling om... om... anders te zijn dan je bent was er duidelijk, het spijt mij." Lucy stond op. "Je moet nadenken, en misschien geef ik de verkeerde signalen af, maar die Yuu is volgens mij degene waar je hart bij hoort, Seth. Kom het onder ogen." Ze gaf hem een zoen op zijn voorhoofd en liep al richting de deur.

Seth voelde zijn handen jeuken toen ze hem op zijn hoofd kuste. Hij voelde er veel voor om haar weg te duwen, maar dat leek haar blijkbaar ook het beste idee, want ze liep naar de deur voor hij haar kon dwingen.
Toen ze de deur had gesloten liep hij naar het raam, en legde hij zijn rechterhand op het glas. Met de vingers aan zijn linkerhand voelde hij aan zijn verlamde lippen. Plotseling werd hij misselijk. Hoewel hij spijt van zijn zoen had, was hem nu iets heel erg duidelijk geworden. Maar kort daarna vloog er een vlaag van wanhoop over zijn gezicht. Het maakte niet uit of hij zich nu pas besefte dat hij geen keus had, het maakte allemaal niets meer uit verdomme. Hij had het verpest. Hij kon Yuu nooit meer aankijken.
Zijn reflectie staarde hem aan vanaf de ruit, en nu pas was de pure minachting te lezen op zijn gezicht.