Yuu & Seth: Osaka.

Seth keek even verfromfraaid omhoog en keek toe hoe meerdere mensen de twee nogal achterdochtig en nieuwsgierig nastaarden.
"Yuu ZET ME NEER," tierde Seth, die wild begon te spartelen en zijn vuistjes op Yuu's rug plantte.
Nouja.
Stiekem was het wel een opluchting om niet te hoeven lopen, maar dat ging hij Yuu mooi niet vertellen.

Yuu voelde Seth's gebonk amper en liep de parkeerplaats op, waar hij Seth pas neerzette zodra ze bij de auto waren. 'Stap in,' commandeerde hij, terwijl hij de deur voor Seth opende. Hij stapte zelf in bij de bestuurderskant en wachtte tot Seth naast hem zou plaatsnemen. Plotseling had hij enorme haast om terug te gaan naar zijn be-
...
huis.

Seth wurmde zich in een heel eigenaardige positie, zodat hij de pijn niet hoefde te voelen, op de stoel en keek mokkend uit het raampje.
'Absolutely out of the question,' murmelde hij nog na.

'You're gonna do it anyway so you could just give up right now,' zei Yuu die al verscheidene plannetjes in zijn hoofd had en nu licht geamuseerd was. Hij racete de parkeerplaats af naar huis.
Seth had hem weer eens geweldig van zijn verdriet af weten te leiden. Wat was het toch ook een topjong.

'No I'm not!' protesteerde Seth die zich boos naar Yuu omkeerde. Mooiniet dat dat ging gebeuren. Dan ging hij nog liever naar huis met een maand.. Zonder..
Zijn gezicht vertrok.
Nee. Hoe beschamend dat ook was, het was simpelweg onmogelijk.
Zijn onschuldige oogjes gleden naar Yuu's gezicht en meteen werd hij weer een beetje verdrietig.
Hij zou Yuu moeten missen.
Geen Yuu.
Hij draaide zich naar het raam en beet op zijn lip.

Yuu bracht de auto terug naar de garage in recordtijd. Hij wilde zo min mogelijk tijd verspillen met in de auto zitten. Hij deed de portier voor Seth open en stak zijn hand naar hem uit. 'Kom,' zei hij terwijl hij naar Seth glimlachte, maar gezien de omstandigheden was zijn glimlach toch enigszins triest.

Seth nam de hand twijfelend aan en beet op zijn lip terwijl hij zich uit de auto hees. Toen hij zich succesvol uit de auto had gewerkt bleef zijn blik op Yuu's gezicht haken en liet hij een paar secondes passeren voor hij hem plots uit het niets om zijn nek vloog.
Yuu zag er zo zielig uit, dat hij het nog veel vreselijker vond om weg te moeten weggaan. Hij wilde Yuu helpen, en troosten, en hij haatte het dat hij hem in deze staat moest achterlaten.

Yuu schrok even toen Seth plots tegen hem aan vloog, maar sloeg al snel zijn armen om hem heen en drukte hem tegen zich aan. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en verborg zijn gezicht in Seth's schouder. Beelden van een kale Riko met allemaal infuusen in haar handen schoten weer door zijn hoofd en al snel vloeiden er weer nieuwe tranen uit zijn vermoeide ogen, terwijl zijn lichaam zachtjes schokte van het geluidloze gesnik dat hij uitstootte. Hij weigerde Seth los te laten, klemde zijn armen nog steviger om hem heen en bleef zo in stilte middenin de garage staan, terwijl hij zich door Seth's warmte liet troosten.

'I'm sorry I have to go,' murmelde Seth, die iets terugleunde om vervolgens met een raar gevoel in zijn maag wat tranen van Yuu's gezicht te vegen. Hij keek hem even twijfelend aan en liet toen verslagen zijn armen langs zijn lichaam vallen.

'Ik wil er nog niet aan denken,' bracht Yuu moeizaam uit terwijl hij zijn tranen wegveegde en Seth's gezicht tussen zijn handen vastpakte. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. 'I love you,' zei hij plotseling uit het niets. Hij boog zich naar voren en duwde zijn lippen zachtjes op die van Seth. Een enorme vlaag geruststellende gevoelens schoot meteen door hem heen. Plotseling voelde Yuu zich heel gelukkig. Gewoon, omdat hij Seth nog even had voordat hij de ellende in moest duiken.

Seth keek Yuu aan en liet toen een onzeker glimlachje doorschemeren.
"I love you too," fluisterde hij bijna onhoorbaar. Even vond hij het helemaal niet eng of erg of vreselijk wanhoop-makend om de woorden uit te spreken, en voor een klein miniscuul moment keek hij Yuu nog even vertederd aan, voor er toch de angstige uitdrukking op zijn gezicht verscheen.
"But I'm still not going to do it!"

Yuu's gezicht vertrok. Zijn ogen knepen zich samen tot spleetjes. Een paar seconden bleef hij daar staan, voor hij plotseling in beweging kwam en Seth aan zijn capuchon meesleurde, het huis in. In de hal stonden zijn ouders die hem even verbaasd nakeken terwijl hij de trap op liep, Seth achter zich aan. 'Yuu? Hoe wa-'
Met een harde knal gooide Yuu de deur van zijn slaapkamer dicht, een verbijsterde Mika op de gang achterlatend. Hij draaide de deur in het slot en keek Seth met een gevaarlijke blik aan.

Seth keek met grote, bange ogen van Yuu, naar de deur en voelde zijn moed wegzakken.
Nee, nee, hij kon het niet! Hij kon dit helemaal niet!
"Yuu-" protesteerde Seth met een klein stemmetje, terwijl hij hem angstig aanstaarde. "Echt niet! Ik meen het!"

Yuu luisterde absoluut niet naar Seth. Hij was in een paar grote passen bij hem, sloeg zijn ene arm om zijn middel en vlocht de vingers van zijn andere hand in zijn haren. Heel even keek hij Seth met een doordringende blik aan, waarna hij zijn lippen op die van hem plantte en zich overgaf aan de verslavende hitte die hier een gevolg van was.

Seth fronste een wanhopig fronsje en hief een trillerige hand in de lucht om Yuu weg te duwen, maar toen zijn lippen die van hem raakten liet hij de hand weer zakken, en sloot hij hopeloos zijn ogen. Maar plots schoot de doodenge gedachte weer door zijn hoofd, en duwde hij Yuu iets van zich af, terwijl hij onzeker zijn wang naar hem keerde.
"Maar straks, dan, maar straks lukt het niet, ofzo- ik kan dat helemaal niet," piepte Seth verslagen, en met een onzekere stem. "Dan- dan dan doe ik het fout! Ik weet het zeker, Yuu, ik doe dat fout en dan gaat het verkeerd en dan dan dan dan denk je en dan denk je dan-.. dan."
Zijn blik gleed naar Yuu en er verschenen twee blosjes op zijn wangen.
"Alsjeblieft, Yuu, ik wil niet."

Yuu keek een tijdje naar Seth, die woorden uitsprak waar hij alleen nog maar triester van werd. Heel even overwoog hij om gewoon door te gaan, maar de gebeurtenis in het lovehotel schoot plots door zijn hoofd en zijn gezicht vertrok. Verslagen liet hij Seth los. Hij liep bij hem vandaan en zakte neer op zijn bed, terwijl hij in zijn gedachtes plotseling alleen nog maar aan het feit kon denken dat Seth morgen wegging en dat hij pas terug zou komen als Riko... weg was. Hij verbeet een nieuwe laag tranen en fronste gefrustreerd.
Verdomme, hij was veel te emotioneel vandaag.

Seth, die zijn ogen dicht had geknepen, voelde plots hoe Yuu hem losliet, en even leek hij intens opgelucht.
Hij haalde diep adem, en opende langzaam zijn ogen. Maar toen hij dat deed, schoot meteen het beeld van Yuu door zijn hoofd, en voelde hij zijn binnenste omdraaien.
Twijfelend en in totale dubio schuifelde hij met zijn voeten, terwijl hij niets zei en fronsend naar de grond bleef staren.
Zijn hoofd was een grote puinhoop.
Yuu huilde, Yuu huilde en hij wist dat er maar éen ding was.. dat.. hem eroverheen kon helpen.
En waarom wilde hij het eigenlijk niet?
Nou... Die reden was simpel. Hij kon dat écht niet, dat ging veel te ver. Dat lag ver buiten de linies van zijn vaardigheden.
En dus?
Ja. Nou. Dan zou hij dus falen en dan zou hij zich doodschamen en had hij zich weer eens compleet voor aap gezet voor Yuu en dan.. nouja.
Seth beet op zijn lip en trok peinzend zijn schouders op. Maar wat was belangrijker, dat hij zich dood zou schamen, of dat Yuu weer zou glimlachen?
Zou hij Yuu dan zo lang niet meer zien glimlachen?
Met grote ogen keek hij op, en staarde hij met een vertrokken gezicht naar huilende Yuu.
Zijn lichaam reageerde meteen, en wankelde zo snel als de pijn het toeliet naar Yuu toe.
Nog steeds fronsend, en met een onzekere blik in zijn ogen legde hij voorzichtig zijn hand op Yuu's knie.
"Don't laugh, okay, just.." Hij keek beschaamd naar zijn voeten. "Just don't laugh."

Yuu keek verbijsterd naar Seth's hand op zijn knie, terwijl hij Seth's woorden tot zich door liet dringen. Langzaam gleed zijn blik omhoog.
Kreeg hij nou eindelijk eens wat hij wilde? De ontsnapping uit de pijnlijke massa gedachtes in zijn hoofd?
Voordat hij het zelf wist schoof hij al naar achter verder het bed op, terwijl hij Seth aan zijn vest met zich mee trok. Zijn hart bonkte plots in zijn keel.
Plotseling werd hij heel zenuwachtig.
Huh...
Dit had hij nog nooit meegemaakt.

Seth kroop met een rood hoofd achter Yuu aan, en legde zijn trillende hand op Yuu's overhemd.
Even keek hij naar zijn eigen hand, en was slechts zijn onregelmatige ademhaling hoorbaar. Toen gleden zijn bange oogjes omhoog naar Yuu, en leunde hij voorover.
Voorzichtig, en veel te zacht en ingetoomd drukte hij zijn lippen op die van Yuu, en streek hij langzaam over Yuu's overhemd.
Hij sloot zijn ogen, duwde Yuu voorzichtig naar achter, en boog zich over hem heen, zodat zijn haar over zijn voorhoofd viel en de puntjes tegen Yuu's gezicht streken.
Zijn grote, hazelnootbruine ogen keken twijfelend in die van Yuu, maar hij wist dat hij niet zoveel meer hoefde te zeggen. Yuu wist wel dat hij van hem hield, en dat hij wilde dat alles langer duurde, en korter tegelijk, en dat hij zich schuldig voelde, en dat hij Yuu nooit meer kwijt wilde raken.
Nogmaals leunde hij voorover, knoopte onhandig Yuu's overhemd los en streek met zijn vingers over Yuu's betraande gezichtje, waarna hij fronsend zijn lippen op die van Yuu duwde.

Yuu wist niet precies waarom, maar alles voelde opeens tien keer dubbel. Seth die over hem heen boog, zich over hem ontfermde, zelf de leiding nam... vreemd genoeg voelde hij niet eens hoe hij de drang kreeg om Seth zelf te domineren.
Hij voelde zich plots heel klein, maar het was niet erg.
Zolang Seth hem al het verdriet van de afgelopen uren deed vergeten maakte het allemaal niks meer uit. Hoe durfde hij zich uberhaupt nog druk te maken om dit soort onbenullige feiten als Riko...
Yuu voelde hoe hij van zijn zware gedachtes werd verlost zodra Seth zijn lippen op die van hem drukte. Zijn handen gleden automatisch naar Seth's vest om voorzichtig de rits naar beneden te trekken en het ding over Seth's schouders te duwen.
Weg met die kleren. Hij wilde Seth's warme rug.

Met trillende vingers duwde Seth Yuu's overhemd aan de kant, en streek hij voorzichtig over zijn buik. Een klein, verborgen glimlachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij zacht zijn lippen in Yuu's nek duwde.
Zijn handen gleden naar Yuu's riem, die hij met veel moeite losgespte, en terwijl zijn lippen via een nogal onhandig spoor naar beneden gleden, sjorde hij Yuu's broek naar beneden.

Yuu's hele lichaam tintelde van top tot teen bij de aanrakingen van Seth. Er streek een lichte blos over zijn wangen. God wat was het lang geleden dat hij zich zo van zijn kwetsbare kant had laten zien. Zijn vingers vlochten zich een weg door Seth's haren terwijl zijn adem langzaam maar zeker op onregelmatige toeren raakte. Het idee dat hij zich plots overgaf aan iemand anders uit eigen wil deed zijn hart nog sneller kloppen dan het al aan het doen was. Zijn trillende vingers vonden houvast in Seth's haardos. Hij keek vertwijfeld omlaag.
De vorige keren dat hij Seth daar had toegelaten was hij op de één of andere manier toch nog de dominante van het stel geweest.
Nu was anders. Nu was hij het makke lammetje.
Zenuwen borrelden steeds meer op in zijn lichaam terwijl hij Seth zijn gang liet gaan.
Hij had een paar uur geleden nog niet eens durven nadenken over een situatie als deze, maar op het moment wilde hij niet anders. Hij was gewoon niet in staat om alle vermoeiende processen die bij het domineren van Seth hoorde te doorstaan. Hij wilde gewoon het verdriet vergeten, zich overgeven aan een overdosis gelukzalige gevoelens.
Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht.

Hij klemde zijn handen om Yuu's boxer, en staarde vertwijfeld en al op zijn lip bijtend naar zijn handen.
Hij had dit altijd al eng gevonden, maar op de een of andere manier was het nu anders. Alle vermoeiende gebeurtenissen van de afgelopen uren- alle tegenslagen en alle uitputtingen.. Hij had het idee dat hij het nu goed moest doen. Beter, en dat hij niet hoefde te haasten. Gek, dat hij dat nu dacht, terwijl ze nog maar zo weinig tijd hadden.
Meteen gleden zijn ogen naar Yuu's gezicht, en wriemelde hij nerveus de boxer naar beneden.
"Don't say anything, okay, don't say anything until-.. until I'm done."

Yuu knikte alleen maar. Zijn hele lichaam spande zich aan zodra al zijn kleren verdwenen waren. Het was erg vreemd. Al zijn kleren waren weg en Seth had bijna alles nog aan. Yuu twijfelde even, besloot uiteindelijk toch dat hij het niet vond kloppen dat Seth zijn shirt nog aan had en ging even rechtop zitten zodat hij het ding over Seth's hoofd kon trekken.
Ja zie je wel, Seth met een ontbloot bovenlichaam was gewoon veel beter. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht en hij tilde Seth's hoofd even op om zijn lippen op die van hem te drukken. Dat hield hij een half minuutje vol. Uiteindelijk liet hij zijn hoofd weer achterover in de kussens zakken. 'Ga je gang,' zei hij zachtjes, terwijl hij ondertussen weer doodging van de zenuwen aangezien hij precies wist wat er ging komen en het ongelofelijk vreemd vond om dat in het vooruitzicht te hebben.

Seth gleed met zijn handen zenuwachtig over Yuu's bovenbeen, voor hij zijn vingers naar een bepaald gebied bracht.
Hij drukte zijn ogen dicht, en concentreerde zich op zijn onderneming alsof zijn leven ervanaf hing. Waarom hij precies zo zijn best deed, lag waarschijnlijk aan het feit dat hij Yuu wilde troosten. Hij wilde Yuu een maand lang troost meegeven, en daar moest hij dan maar wat waardigheid voor op de brandstapel gooien.
Hij haalde onregelmatig adem en kroop terug naar Yuu's lippen, zonder te stoppen waar hij mee bezig was. Zijn haren streken over Yuu's gezicht, terwijl hij hem met grote hulpzoekende ogen aankeek. Verboden tranen welden op in zijn ogen, totaal op het verkeerde moment, dus keek hij haastig de andere kant op.
Maar hij weigerde los te laten.
Dat kon niet, hij moest Yuu weer laten lachen, al was het maar voor eventjes