Sportvelden

Yumiko grijnsde en liet zich vallen. 'Let's take a break.' zei ze zuchtend.

Toushirou knikte en liep naar Yumiko. Hij liet zich naast haar neervallen. 'Ik ga voor mijn gevoel nooit meer naar niveau drie' zei hij dromerig glimlachend. 'Ik vind het nu al lastig. Ja, oké, voor mijn vorige examen slaagde ik moeiteloos, maar nu vind ik alles al een stuk lastiger. Als ik dan ook nog vier en vijf moet halen ga ik dood' zuchtte hij.

Yumiko zuchtte even. 'Same here. Niveau 1 was een makkie, maar 2 is geloof ik een heel ander verhaal.' zei ze terwijl ze een kruis in de lucht tekende, en er een zwak energiekruis ontstond. 'Kijk dit, hier heb je geen hol aan.' Ze schoot er een energiebolletje op af, en weg was het kruis.

Toushirou knikte, al kon Ymuiko dat waarschijnlijk niet zien. 'Soms vraag ik me af of ik niet gewoon mijn niveau één krachten steeds hoger kan trainen. Maarja, dat is ook waardeloos. Ik ga gewoon doorzetten en niveau vijf halen, zo snel mogelijk' zei hij zelfverzekerd.

'Niveau 3 vind ik bij mij pas leuk worden. Dan kan ik teleporteren enzo. En bij niveau 4 kan ik gedachten lezen. En wat kan ik nu? Ik kan een gesprek voeren met mijn freakin' föhn.' zei ze terwijl ze een paar grassprietjes onthoofde.

'Jij hebt mazzel. Ik kan pas op niveau vier teleporteren, dat is pas rot. Het lijkt me echt maf. Je bent gewoon op de ene plek, en dan.. -' hij maakte een klikkend geluidje met zijn tong '- dan duik je ergens anders weer op' zei hij dromerig.

Miyoko liep gelijk door naar de schietschijfen. Ze keek niet of er nog andere waren, en maakte meteen een big-ass vuurbol. Ze beelde Yumiko's hoofd in, en schoot hem af. Hij was orecies in de roos. Omgaan met de vuurbollen, dat kon ze nu wel. In haar handen verscheen haar hete kolen-pistool, en ze begon te richten. Geen een kool kwam in de roos, alles zat er naast. Na een kwartiertje hield ze er mee op, en ging verder aan de vuurbollen.

Ze grinnikte even. 'Life's unfair.' zei ze terwijl ze keek naar Miyoko, die even verderop aan het oefenen was.

'Indeed' mompelde Toushirou bij het zien van Miyoko's kolen die hun doelwit niet wilden raken. 'Maarja. Heb jij nog nieuws?' vroeg hij plotseling. 'Ik bedoel, dingen in de afgelopen dagen?'

'I did it with Nicholas.' zei ze terwijl ze haar blik van Miyoko afwendde, en hem dit maal naar de hemel richtte. Haar armen had ze onder haar hoofd geplaatst.

'Zozo' zei Toushirou verrast. Hij wist eigenlijk niet hoe hij moest reageren, dus besloot hij er maar zo nonchalant mogelijk over te doen. 'Ik vraag me af hoe zijn date met Jade gaat aflopen. Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest iedereen te troosten en heen en weer te rennen als een soort uithuil knuffelbeer' zei hij grijnzend.

'M'n moeder kwam binnen.' zei ze zacht, met een grijns op haar gezicht om de schaamte te doen vergeten.

Toushirou trok zijn wenkbrauwen op, en trok een paar seconden een raar gezicht, tot hij het niet meer hield. Hij barstte in lachen uit en rolde over de grond heen. 'HAHAHA - WAT - EEN - BLUNDER' gilde hij uit terwijl de tranen over zijn wangen stroomden.

Yumiko begon te trillen van woede en stond op om hem te verstijven. 'WAAG HET NIET OM OOIT NOG EENS TE LACHEN ALS IK IETS SERIEUS PIJNLIJKS VERTEL.' siste ze en schreeuwde ze half. Ze gaf hem nog een trap na en ontstijfde hem daarna.

Toushirou greep naar zijn maag, waar de trap terecht was gekomen, en kreunde pijnlijk. 'Oké, oké' zei hij sussend. 'Sorry. Het klonk heel komisch, maar ik snap hoe kut het moet zijn geweest' mompelde hij. 'Je kan best wel hard schoppen' zei hij tussen zijn tanden door terwijl hij over zijn buik wreef.

'Braaf.' zei ze, inmiddels al iets gekalmeerd. 'Het was vreselijk. Ik voelde gewoon ineens mijn gevoelens naar Nicholas weg trekken. Elke keer als ik hem zie, zie ik mijn moeder. Het is echt vreselijk. En dat moet dan een eerste keer zijn die je heel je leven bijblijft.' Ze maakte een kleine energiebol, die door de woede die in haar zat ineens zo groot als een skippybal werd. Woedend gooide ze het ding op een boom, waardoor de halve boom bezweek.

Toushirou staarde naar het gras. 'Ja, dat is waar' zuchtte hij. 'Dus met Nicholas wordt het niks?' vroeg hij met enigszins droevige ogen. Hij staarde naar de verwoeste boom.

'Ik snap mezelf niet Toushirou. Ik heb me nog nooit zo gevoeld, en ik wil ook helemaal niet voelen wat ik nu voel. Het liefst zou ik het wegstoppen, maar het komt gewoon steeds weer naar boven.' Yumiko draaide zich snel om, met haar rug naar Toushirou, aangezien ze een traan op voelde komen die langs haar wang gleed.

Toushirou kroop naar Yumiko toe en sloeg voorzichtig een arm om haar heen. 'Dat heb ik ook wel eens' zei hij zachtjes. 'Daarom heb ik het met Yuu afgekapt. Eigenlijk ben ik daar nu best tevreden over' zuchtte hij terwijl hij naar de grond staarde.

Vol woede haalde ze ruw zijn arm van haar af. Met tranen vergoten begon ze te schreeuwen. 'Je snapt het niet, Toushirou. Je snapt helemaal niets van mij. Ik mag zulke gevoelens niet ervaren, het mag niet. Ik ben Yumiko, Yumiko Sayaka en ik héb normaal gesproken geen gevoelens voor iemand. En weet je waarom ik geen gevoelens probeer te hebben? Omdat je gekwetst wordt als je eenmaal gevoelens hebt, keer op keer. En dat wil ik voorkomen. En dat lukte nu niet, en nu? Nu ben ik gekwetst.'

Toushirou slikte. Er zat een bron van waarheid in Yumiko's woorden, dat moest hij toegeven. Hij begon kalm te praten. 'Ik heb mezelf aangeleerd de mooie momenten boven de slechte te verkiezen' zei hij, zijn zin sluitend met een zucht. 'Hoewel het niet altijd wil lukken. Sommige dingen zijn nu eenmaal kut.'

'Ik heb dan liever geen goede én geen slechte.' zei ze beslist. Nog een enorme energiebol kwam ineens in haar handen tevoorschijn, die ze afschoot op een boomstam. De stam bezweek echter meteen, en brak in tweeën.

Toushirou staarde naar de grond, en keek toen op, naar Yumiko. 'Soms, geloof ik, soms heb je geen keuze' mompelde hij. Hij strekte zijn hand uit naar haar, maar durfde haar eigenlijk niet meer bemoedigend op haar schouder te kloppen omdat ze nu nogal instabiel was.

'Je hebt altijd een keuze in het leven, Toushirou. Alleen doen sommige mensen alsof ze die niet hebben, omdat ze hem niet willen of durven te nemen.'

Toushirou haalde zijn schouders op. 'Als ik me aan die filosofie zou moeten binden, zou ik mijn instinct nooit meer vertrouwen' mompelde hij. Hij speelde met een klein ijsballetje dat hij heen en weer rolde.