Sportvelden

Toushirou wilde zijn vest terugtrokken maar schrok zo erg van de inslaande bliksem dat hij op de grond viel; hij voelde de grond trillen. Hij stond met schokkerige benen op. 'Kut' vloekte hij mompelend. Hij liet zijn vest voor wat het was en ging weer naast Yumiko zitten. Hij beet op zijn lip en wiebelde zenuwachtig met zijn voeten.

Yumiko schrok nog eens extra erg door de val van Toushirou. Wantrouwend keek ze naar de lucht, die bijna net zo zwart was als hij op Ayao altijd was. 'Waarom moeten wij nou precies besluiten om een nachtje buiten te blijven op de dag dat het zo erg plenst en dondert?' zei ze zuchtend, meer tegen zichzelf dan tegen Toushirou.

Toushirou keek aarzelend naar boven. 'We hebben wel lekker pech' zuchtte hij. Hij keek naar een boom die zo'n twintig meter van ze af stond, die een klein moment later doormidden spleet met een oorverdovende geluid van brekend hout en een enorme knal. Hij voelde al zijn spieren samentrekken en klemde zich aan Yumiko vast. 'Nu vind ik het toch wel heel eng worden' riep hij angstig.

'Ik zal wat voorzorgsmaatregelen nemen.' zei ze zuchtend. Ze maakte een energieschild, wat ze steeds groter maakte tot het een soort 'luchtbel' om hen heen vormde. Ze waren nu volledig ingesloten door het energieschild. 'Als er nu iets op ons valt, zal het schild het opvangen en hebben wij tenminste niets.' zei ze geruststellend tegen Toushirou, die het zo'n beetje in z'n broek leek te gaan doen.

Toushirou liet Yumiko voorzichtig los. Hij wipte zenuwachtig op en neer, want hij was nog niet echt overtuigd van hun overlevingskansen. Om te zorgen dat hij wat minder zenuwachtig deed beet hij op zijn vuist, maar hij kreeg al snel het gevoel dat hij dat tot bloedens toe deed.

'Als je nu niet ophoud met je zo enorm aan te stellen, verstijf ik je zodat ik in ieder geval geen last meer van je heb. Of beter nog, ik duw je de open lucht in zodat je getroffen word door de bliksem.' zei ze geïrriteerd.

Toushirou keek verbaasd opzij. Hij schoof snel een stukje van Yumiko weg en deed toen zijn uiterste best om niet te bewegen. Hij staarde strak voor zich uit, maar het beeld van de gespleten bomen maakten het er niet beter op.

(MEAAAAAAAAAN!)

Ineens hoorde ze een enorme knal, waarop het geluid van een gespleten boom volgde. 'TOU, PAS OP!' riep ze voordat ze zich op hem wierp. Een enorme tak landde op het energieschild, waar het gemakkelijk doorheen kwam en daarna landde het op de rug van Yumiko, die op Toushirou lag om hem te beschermen.

'Wa-' was het enige wat Toushirou uit kon brengen, toen hij ineens op de grond lag. Hij lag een beetje verbaasd tot hij ineens nog een klap voelde; er was een tak bovenop hen gepleurd. Hij keek geschrokt op. 'Yumi - O jee - gaat het?' vroeg hij.

Yumiko knikte moeizaam. Een enorme adrenalinestoot vulde haar lichaam. Met veel moeite kreeg ze de tak weg met haar materiële beheersing. Ze negeerde de enorme pijn op haar rug door de klap van de tak.

Toushirou keek haar aan. Hij luisterde naar de kletterende regen en de donder, al leek die even ver weg. 'Yumiko -' begon hij. 'Je ligt bovenop me'
Hij kon het niet laten om breed te grijnzen. 'Ik sta bij je in het krijt'

'O ja, sorry.' mompelde ze terwijl ze snel opstond en weer op het bankje ging zitten.


((inspiloos))

((Meer films kijken))

Toushirou stond op, en ging weer naast haar zitten. Het leek zachter te gaan regenen. 'We leven nog' zei hij blij. Hij had zich zelden zo opgelucht gevoeld, en ook zelden zo bang.

'Gelukkig wel. Auw god damn wat doet m'n rug pijn van die tak.' zei ze klagend terwijl ze haar arm op haar rug hield om de pijn te verbijten.


(( ja XD ))

Toushirou keek pijnlijk naar haar rug. Hij wilde bijna "laat eens zien" zeggen maar bedacht zich dat dat nogal perverted zou zijn omdat ze een jurkje aan had. Hij stond op. 'Misschien kunnen we dan beter naar school teruggaan' zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak. 'Dat lijkt me beter'

'Voel eens aan je voorhoofd. Auwww.' elke beweging en vorm van geluid produceren leek pijn te doen. 'Tou, geen dingen denken, maar zou je even naar m'n rug kunnen kijken? Ik heb het gevoel dat het niet echt in orde is..' zei ze met een pijnlijk gezicht.

Toushirou knikte. 'Ik zal me gedragen' zei hij lachend. Hij wist heel voorzichtig de rits van haar jurkje naar beneden te krijgen en vouwde het open. 'Itaiiiiii' zei hij met een pijnlijk gezicht bij de aanblik van haar rug. Hij was op de meeste plekken geschaafd, en er leek een behoorlijke blauw plek op te komen. 'Dat wordt een paar dagen lastig zitten' mompelde hij, half in zichzelf.

'Kutzooi..' mompelde ze verstaanbaar. 'O ehh.. Toushirou.. je mag m'n jurk wel weer vastritsen.' zei ze lachend.

Toushirou grijnsde. Dit moest er maf uitzien van een afstand, bedacht hij zich ineens. Hij ritste hem weer dicht en wilde op haar rug kloppen, maar dat leek hem toch niet zo verstandig. 'Misschien moet je naar de ziekenzaal' mompelde hij onzeker.

Yumiko keek even met een dodelijke blik naar Toushirou. 'Ik ga niet als een of andere patiënt op de ziekenzaal liggen. Ik zit hier prima, en het heelt vanzelf wel weer. Op de ziekenzaal gaat dat echt niet sneller.' protesteerde ze.

Toushirou grijnsde alleen. 'Ja, en als ik het aan zou raken dan ga je dood van de pijn' zei hij betweterig. Hij keek haar veelbetekenend aan en staarde toen naar de regen, die weer wat harder werd. Hij zuchtte. 'We verdrinken hier gewoon'

'Ach het gaat best.' protesteerde ze weer. 'Ik heb zin om te zwemmen.' zei ze als antwoord op de verdrinkingsopmerking van Toushirou.

Toushirou lachte. 'Lekker zwemmen' zei hij grijnzend. 'In ieder geval houdt het in geen honderd jaar op' zei hij teleurgesteld. Hij ging languit op de tribunebank liggen en gaapte. 'Dan kan ik het me net zo goed gemakkelijk maken'

Yumiko deed hetzelfde als Toushirou, maar dan op haar buik aangezien ze het niet zou overleven om op haar rug te gaan liggen. 'Mijn jurk is gewoon nog steeds doorweekt.' zei ze met klappertandjes.