De zolder.

Het duurde maar een paar tellen voordat Carter's geweten ervandoor ging en de duivel in hem trots achter het stuur ging zitten. Terwijl hij nog altijd met zijn duim over haar wang streelde gleed zijn andere hand naar haar onderarm, waar hij lichtjes met zijn vingertoppen over haar huid streek. Hij boog zich nog een klein beetje naar voren, keek heel even met een alleszeggende blik in haar ogen en raakte toen voorzichtig met zijn lippen die van haar aan.
Meteen werd zijn lichaam overspoeld door een aantal fantastische tintelingen. Hij voelde zijn lippen branden op die van Emily. Zijn beide handen hadden nu haar gezicht lichtjes vastgepakt. Hij sloot zijn ogen niet, maar bleef Emily met een blik aan die niet echt te benoemen was.

Emily's lichaam leek nog steeds verlamd toen Carter haar arm opeens ook aanraakte en toen zijn lippen de hare raakte voelde het alsof ze elk moment door haar benen heen kon zakken.
Een paar tellen lang bleef ze in precies diezelfde houding staan als waarin ze al die tijd gestaan had, om daarna haar ogen te sluiten en zelf op Carter in te gaan. Haar hand had ze langzaam omhoog gelift en liet ze vervolgens op zijn schouder rusten terwijl ze met moeite nog dichter tegen Carter aan ging staan.
Dit verklaarde gelijk waarom het liegen haar opeens niet meer lukte. Ze wílde gewoon niet dat het lukte.

Ook Carter sloot nu zijn ogen, terwijl de greep op Emily's gezicht iets versterkte. Hij voelde haar hand op zijn schouder en moest er een klein beetje om glimlachen, voor zover dat ging. Zijn handen gloeiden een beetje op Emily's wangen terwijl hij zijn lippen iets harder op die van haar drukte.
Hij ging totaal op in het moment en dacht absoluut niet aan de gevolgen van zijn acties, totdat er plotseling iets gebeurde wat hem meteen weer terug in de werkelijkheid bracht.
'Zozo, romantisch hoor,' merkte de schelle stem van de geest spottend op. Verschrikt liet Carter Emily's gezicht los en ging hij weer rechtop staan. Zijn hand schoot naar zijn haar om daar even verward zijn vingers doorheen te halen terwijl hij wild in het rond keek.
Fuck, hij was die geest helemaal vergeten.

Emily was de wereld om haar heen totaal vergeten en had ook niet door dat er iets om haar heen gebeurde totdat Carter opeens stopte. Het was pas toen dat ze doorhad dat de geest er nog was en nog steeds al hun bewegingen volgde.
Maar dit keer vond ze hem niet eens eng. Hij was eerder.. irritant.
Die stomme geest had ervoor gezorgd dat het hele moment verpest was en daar zou ze hem ook voor altijd voor blijven haten.
"Jullie hoeven niet te stoppen hoor, doe maar net alsof ik er niet ben," vervolgde de geest op dezelfde toon als eerder, alleen werd het dit keer met de seconde irritanter. Emily's ogen zochten elke hoek af naar de geest maar nergens kon ze hem vinden. Great.

Carter voelde een agressie in hem opborrelen. Hij had echt zin om die vreselijke geest een enorme kaakslag te verkopen, maar de glinstering bij de bank was verdwenen en Carter wist nu niet meer waar hij was.
'Misschien is het beter als we hier weggaan,' stelde hij uiteindelijk op een licht gefrustreerd toontje voor. Hij liep langs Emily heen naar de deur van de zolder en keek naar het slot. Tussen zijn vingers verscheen een messcherp blad, die hij tussen de deur wrikte en langs het slot liet gaan. Het blad sneed zonder moeite dwars door het lood heen en de deur ging open.
'Spelverbreker,' mompelde de geest op een beteuterd toontje. Carter glimlachte triomfantelijk. Hij draaide zich om naar Emily en besefte plots weer wat er zojuist gebeurd was. Hij beet op zijn lip.
'Sorry ehm, dat was niet mijn bedoeling ik wist even niet wat ik deed,' zei hij snel. Hij wilde niet hun vrienschap verpesten door één van zijn stomme acties. Hij moest echt aan zijn zelfbeheersing trainen.
'Let's go,' stelde hij voorzichtig voor. Hij trok de deur open en stapte de gang op, terwijl hij over zijn schouder naar Emily keek.

Voordat Emily iets zeggen kon had Carter al de deur geopend en stond hij al op het punt om weg te gaan.
De deur geopend? Ze wilde die stomme deur niet eens meer open. Veel liever bleef ze hier als Carter er ook nog was.
Maar die stommerik ging er natuurlijk weer vandoor.
Vlak achter haar klonk het gelach van de geest weer die blijkbaar bezig was met het lezen van haar gedachtes en nog voor hij een opmerking kon maken rende ze richting de deur.
'Carter - WACHT!' riep ze snel, om bij de deur tot stilstand te komen en daar te blijven staan.
Waarom zei hij nou sorry? Had hij dan niet door dat..
Het was niet zijn bedoeling?!?
"Hoe bedoel je; "Het was niet mijn bedoeling?" vroeg ze toen, haar gezicht een stuk treuriger dan daarvoor zonder dat ze het zelf helpen kon. Wat was het dan wel?

Carter draaide zich om naar Emily. Hij perste zijn lippen even op elkaar terwijl hij naar haar keek voordat hij haar antwoord gaf.
'Nou gewoon, om je zomaar zo te benaderen. Het was niet mijn bedoeling je te overvallen. Ik heb hier wel vaker last van en dat is nou precies de reden waarom ik nooit vrienden heb. Ik ben gewoon onverbeterlijk, sorry, maak je geen zorgen, het was maar een opwelling!' zei hij snel. Hij hoopte maar dat Emily niet al te kwaad op hem was en nog vrienden met hem wilde blijven.

Het duurde een hele poos voordat Emily in staat was haar mond weer te openen en het enige wat ze toen uit te brengen wist was "Oh".
Niet mijn bedoeling
.. een opwelling
.. sorry.
Voor hem was het dus totaal anders geweest dan voor haar. Fijn.
Met moeite wist ze een zwak glimlachje op haar gezicht te toveren en een paar woorden achter elkaar uit te spreken.
"Geeft niet. Ik begrijp het," bracht ze toen helemaal gelogen uit.
Ten eerste gaf het wel en ten tweede begreep ze er niks van.
Zonder hem recht aan te willen - kunnen - kijken liep ze snel achter hem aan de gang op, de zolder achter haar latend.

Carter keek met een vertwijfelde blik naar de rug van Emily die langzaam uit zich verdween. Ze zei dan misschien wel dat ze het begreep, maar het sfeertje dat in de lucht hing sprak haar tegen. Great, ze was dus wel boos. gefrustreerd balde hij zijn handen tot vuisten.
Waarom had hij zich niet gewoon in kunnen houden?!

Emily stopte direct met lopen toen ze na een tijdje doorkreeg dat Carter niet meeliep en draaide zich snel om, ondertussen proberend zijn blik te ontwijken omdat ze het echt niet aankon om hem nu weer aan te kijken.
"Kom je nog?" vroeg ze toen, haar stem geforceerd omdat het haar veel moeite kostte hem een beetje onder controle te kunnen krijgen.
Was hij nu zelf degene die geen vriendschap meer wilde?

Carter schrok op uit zijn frustrerende gedachtes en kwam haastig in beweging toen Emily hem riep. 'We hebben de spullen voor Night niet...' merkte hij op om maar vooral niet te praten over wat er zojuist was gebeurd.

"Oh. .. Ohja," wist Emily uit te brengen na Carters opmerking, terwijl ze haar blik van hem naar de zolder liet glijden en terug, zijn ogen zoveel mogelijk ontwijkend. "Dan moeten we dat eerst maar eens gaan doen dan," besloot ze met een brok in haar keel.
Weer in dezelfde ruimte met Carter, dit keer wetend dat hij.. niet..
Vreselijk.

'Nah, ik heb geen zin om weer bij die idiote geest in dezelfde ruimte te zitten. Night zoekt het zelf maar uit,' zei Carter. Hij wilde absoluut niet terug naar de zolder. Straks kreeg hij weer zo'n aanval en dan kon hij het al helemaal vergeten.

"M.. - m.. - m..- m-maar.." wilde Emily meteen protesteren, al lukte het al amper om het woordje "maar" alleen al uit te spreken.
Dat was dus duidelijk. Hij wilde niet eens meer met haar samen op zolder zijn en gebruikte de geest als excuus.
Geweldig.
Snel wendde ze haar ogen nu helemaal af en ademde ze een keer diep uit.
"G-goed," begon ze toen met een trillende stem. "Dan g-ga ik maar."
Verward streek ze de eeuwig in haar gezicht hangende pluk haar weg, zwaaide ze een keer zwakjes en draaide ze zich om om daarna naar haar kamer toe te lopen, voor het écht onhoudbaar werd.