De zolder.

Zonder dat Emily iets kon doen werd ze opeens naar de grond meegetrokken en besefte ze dan ook eerst niet wat er aan de hand was.
Pas toen ze erover na begon te denken realiseerde ze zich dat ze op Carter gevallen was en gelijk ging ze rechtop zitten - zonder erbij na te denken dat hij nu nog steeds niet op zou kunnen staan. "Sorry!" riep ze gelijk uit, haar ogen de zolder doorzoekend naar de geest die ergens nog zou moeten zijn.
Op datzelfde moment galmde het gelach weer door de kamer en was er weer overal gerinkel te horen. Die psychopaat zette de zolder nog eens een brand.

Carter keek even naar Emily die op hem zat. Hij grijnsde even, maar die grijns verdween al snel toen de geest weer met dingen ging gooien. Met een ruk kwam hij overeind, zodat hij en Emily nu in een vreemde houding tegenover elkaar zaten, veel te dichtbij. Carter glimlachte een beetje zenuwachtig. Als dit een normale situatie was geweest had hij er sowieso misbruik van gemaakt, maar nu met die geest om hen heen wist hij niet zo goed wat hij nou moest doen.
Bovendien leek het hem een beter idee om Emily met rust te laten. Spelen deed hij maar met jongens. Die konden daar beter tegen.

Pas toen Carters ogen vlak voor haar neus verschenen merkte Emily op dat ze het hem nog steeds onmogelijk maakte op te staan en meteen sprong ze op, om vervolgens weer rondom zich heen te zoeken.
"Boe," hoorde ze opeens vlak voor haar neus, waardoor ze zich doodschrok en achterover in de spullen viel.
De geest leek het allemaal maar heel grappig te vinden en richtte zich weer op Carter, tegen wie hij nu juist ijskoude lucht begon te blazen. Hierom ging Night dus niet zelf.

Carter rilde van de kou. Hij sprong verschrikt overeind, stak half afwezig een helpende hand uit naar Emily en staarde ondertussen naar de plek waar de bron van de kou vandaan kwam. Na een tijdje te hebben gestaard meende hij een vage glinstering te zien.
'Oh, je hebt me door. Die ander deed er een stuk sneller over, though!' riep de glinstering uit. Voordat Carter op het idee kon komen de glinstering aan te vallen was hij alweer verdwenen.
'De ander? Waar heb jij het over?!' riep hij verward, niet wetend wat hij nou eigenlijk moest vragen. Zijn blik gleed even naar Emily.
'Gaat het?' vroeg hij lichtelijk bezorgd.

Emily knikte kort als antwoord op Carters vraag, maar besefte toen pas dat hij dat waarschijnlijk helemaal niet kon zien en snel pakte ze zijn hand vast om zichzelf omhoog te trekken. "Ja het gaat," verduidelijkte ze toen maar.
"Nou, zoals ik het zeg; de ander," beantwoordde de geest toen met een hard gelach, alsof hij ontzettend grappig was.
Iets wat hij totaal niet was.

((Nevermind))

(ehm, we zijn nog bezig; het is én hartstikke donker (dus lezen lijkt me moeilijk) en de deur is op slot gegaan.. XDD))

Carter werd er nu een beetje gek van dat hij niks kon zien. 'Zeg Emily, kan jij geen licht maken ofzo? Of wat voor specialiteit heb je eigenlijk?' vroeg hij aarzelend. Hij wilde die geest detecteren en hem verrot slaan, ook al was hij stiekem doodsbang.

Zeg Emily, kan jij geen licht maken -
Oke. Vanaf vandaag kon ze zichzelf officieel dom noemen.
'Ik eh- SORRY!" verontschuldigde ze zichzelf gelijk, terwijl ze nog helemaal verward een lichtbol maakte en die in haar handen hield.
Het gelach van de geest leek ondertussen alleen maar erger te worden. "Heel slim," merkte die sarcastisch op, terwijl hij gewoon bleef lachen. "Wat doen we nu?" vroeg Emily daarna aan Carter, de geest zoveel mogelijk negerend.

Carter's blik schoot direct over de zolder, op zoek naar de glinstering die hij zojuist ook even had gezien. Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk zag hij hem in de hoek van de zolder naast een spiegel. Deze keer zonder eerst na te denken vuurde hij een hele rits aan bladeren op de glinstering af. De bladeren raakten de geest recht in zijn maag. Meteen kwam hij tevoorschijn als een zwarte gedaante. Eerst viel hij vanuit de lucht op de grond, maar al snel stond hij op en klopte hij het stof van zijn zwartigheid.
'He jammer, ik ben gevonden,' zei hij nog altijd op een geamuseerde toon. Carter voelde hoe de rillingen over zijn rug kropen. Hij vond de zwarte schim helemaal niet fijn om naar te kijken. Hij had ook geen flauw idee wat hij ervan moest denken.
Onbewust kneep hij in Emily's hand.

Emily schrok zich dood toen de zwarte schim opeens voor haar neus verscheen en probeerde met de grootste moeite om niet meteen heel hard te gaan gillen; dat Carter ook nog in hard hand begon te knijpen hielp daar vrij weinig aan mee.
Snel probeerde ze Carter mee naar achter te trekken, maar toen ze merkte dat de schim volgde probeerde ze alleen maar nog sneller achteruit te stappen en kon ze zich met moeite nog vastgrijpen aan Carters arm om niet over de spullen heen te vallen.
"Wat is er nou? Zijn jullie niet blij me te zien?" vroeg de geest op nog steeds dezelfde geamuseerde toon als eerder. "Misschien moeten we de deur maar openbreken.." bracht ze toen op fluistertoon uit richting Carter.

'Goed plan,' mompelde Carter, maar het leek niet helemaal door te dringen in zijn benen want hij bleef staan waar hij stond. De geest lachte schamper.
'Wat, gaan jullie nu al weg? Wat saai! Jullie hebben nog niks interessants gedaan!' riep de geest spottend. Hij deed een stap dichterbij, waarna Carter meteen een stap achteruit deed en Emily beschermend naar zich toe trok.
'Rot op, we hoeven jou stomme gedoe niet,' gromde hij dreigend, maar zijn stem trilde.

Voordat Emily zichzelf had kunnen bewegen had Carter haar al naar zich toegetrokken en eerlijk was eerlijk; zo erg vond ze dat nou ook weer niet. Het voelde in ieder geval al een heel stuk veiliger.
"Welk stom gedoe?" herhaalde de geest op een gespeeld gekwetste toon, terwijl hij nog een stap dichterbij zette en Emily nog dichter tegen Carter aan ging staan zonder het zelf door te hebben. "Ik begin pas net," plakte hij er geamuseerd achteraan.

Carter werd nu toch wel een beetje pissig. Wat wilde die geest nou precies?
Zijn blik gleed naar Emily in zijn armen.
Een hormonenaanval schoot door zijn lichaam toen hij ontdekte hoe dicht ze eigenlijk tegen elkaar stonden.
Oh god. Het was echt veel te lang geleden dat hij...
'Goedzo, zo wil ik het horen,' zei de geest vrolijk als antwoord op Carter's gedachten.
Carter's ogen schoten vuur. 'Flikker op uit mijn gedachten!' riep hij kwaad. Hij liet Emily los en stapte op de geest af. De angst die hij voelde ebde een beetje weg.

"Waarom? Het werd eindelijk een beetje interessant," antwoordde de geest grijnzend op Carter.
Het enige wat Emily ervan snapte was dat de geest in Carters gedachten had zitten te graven en dus begon ze zelf maar aan het vertalen van liedjes in haar hoofd; iets wat volkomen oninteressant was om te volgen.
Onopvallend wilde ze zo de deur bereiken maar de geest had het op tijd door en stond meteen vlak voor haar neus, waardoor ze weer naar achteren deinsde en tegen Carter opbotste.
Geschrokken stapte Emily weer naar voor en keek ze van de geest naar Carter en weer terug en besloot ze lichtbollen op de geest af te vuren die natuurlijk geen effect hadden en de geest alleen maar meer lol bezorgden. "Het werkt niet!" bracht ze toen wanhopig uit, als vanzelf weer een stap naar achteren zettend, omdat het bij Carter toch een stuk veiliger aanvoelde als alleen.

Carter keek naar Emily, die totaal geen problemen leek te hebben met zijn nabije aanwezigheid. Ze leek het niet eens te beseffen.
En toch begon hij het steeds meer te beseffen. Die verdomde geest had een verkeerde invloed op hem. Waarom kon hij nou nooit eens gewoon normaal denken? En dan vond hij het gek dat hij nooit echt vrienden had.
'Ik ben het zat,' gromde Carter, die geen zin meer had in dit stomme gedoe. Hij besloot de geest te negeren en liep naar de deur. Een paar keer rommelde hij aan de deurknop, maar er gebeurde natuurlijk niks. Met het schaterende gelach van de geest op de achtergrond gaf hij een woedende trap tegen de deur.
Weer niks.
'Ach ach... die anderen waren tenminste nog in staat geweest me de deur uit te schoppen. Jullie zijn zo slap ahahahaha,' riep de geest vermakelijk. Carter draaide zich om met een razende blik in zijn ogen.
Verdomme. Dat ding begon hem nu echt op zijn zenuwen te werken.

'Misschien met magie!" opperde Emily die de geest nog steeds probeerde te negeren.
Alleen was ze even vergeten dat haar magie zo sterk niet was.
"Aan de kant!" riep ze daarna richting Carter, wachtend tot die aan de kant zou gaan.
Voordat Carter echt op de geest bleef ingaan en het gegarandeerd een keer fout ging.
Misschien, heel misschien zou ze het niet eens erg vinden om hier zonder die geest te zitten. Ajkahfjfisuh niet zo denken!

Carter deed aarzelend een stap opzij, terwijl de geest plotseling bulderend begon te lachen.
'PUBERS, ZE ZIJN ZO LACHWEKKEND MET HUN HORMONALE GEDACHTES MUWHAHAHA,' riep het ding uit. Carter klemde zijn kaken op elkaar. Wanneer hield die geest eens op met in zijn hoofd te graven?!
'Oh ik had het niet over jou hoor!' riep de geest op Carter's gedachtes.
Carter's maag keerde zich om. Zijn blik schoot naar Emily.
Wacht eens even... wat was dit?!

Emily liet haar handen zakken na de lachuitbarsting van de geest en haar mond viel letterlijk open van verbazing.
De geest had het over haar?! Ze had toch niet- .. Oh. Nee!
"WAT NOU IK WAS..- IK..- GA UIT MIJN HOOFD!" schreeuwde ze tegen de schim die alleen nog maar harder begon te lachen.
"Hou jij je gedachtes maar gewoon voor jezelf.." grijnsde die. "Oh wacht.. doe maar niet," voegde hij er nog aan toe met een lichte vorm van spot in zijn stem.

Carter wist even niet wat hij moest denken. Zijn blik schoot van Emily naar de geest en weer terug.
Huh?
Emily en hij waren toch gewoon vrienden? Althans, zo dacht hij erover.
Of nouja... zo probéérde hij erover te denken.
Dacht Emily daar soms dan anders over?!
Hij snapte er geen hout meer van.
'Wat heerlijk die verwarring,' mompelde de geest tevreden. Hij plofte neer op een stoffige bank en als het ding een gezicht had gehad had het vast en zeker breed gegrijnsd.
'Ga vooral door, let niet op mij. Ik doe wel net of ik er niet ben,' zei hij en met die woorden verdween hij in het niets. Alleen een kleine glinstering op de plek waar hij verdwenen was liet weten dat hij er nog wel zat.
Carter richtte zijn blik weer op Emily en besloot dat hij het het beste gewoon kon vragen.
'Wat bedoelde die geest?' vroeg hij terwijl hij van binnen druk bezig was zijn duiveltje in het doosje te houden, maar het was een hevig gevecht. Nog even en het zou hem niet eens wat kunnen schelen dat er een geest toekeek en dan ging hij gewoon halen wat er te halen viel.

Emily's blik bleef van de geest naar Carter en weer terug schieten, totdat de geest verdween en Carter haar opeens en vraag stelde en ze haar blik op hem gericht hield.
"Wat!" begon ze lichtelijk gefrustreerd omdat ze op dit moment echt niks wist om zich hier uit te redden.
"Hij bedoelde niks!" verdedigde ze zichzelf toen. "Hij zegt maar wat en en en..-' probeerde ze vervolgens verder te gaan. 'Hij zegt maar wat!" herhaalde ze daarna nog eens, al had ze nou niet bepaald het idee dat het geloofwaardig overkwam.
Vreselijke, gedachtenlezende geest.

Carter kon niets anders dan duivels glimlachen bij het zien van Emily's reactie.
'Hm? Weet je dat zeker?' vroeg hij plots op een totaal andere toon. Het feit dat de geest niet meer zichtbaar was en ook niks meer zei verslapte zijn verdediging tegen zijn duivelse zelf en al snel sprong het duveltje uit het doosje.
Binnen twee seconden stond Carter vlak voor Emily. Hij keek haar met een twinkelende grijns aan.

Emily schrok van Carters plotselinge verschijning vlak voor haar neus en probeerde zich snel weer te herstellen.
"Nee!" antwoordde ze gelijk met groot opgezette ogen van angst omdat ze absoluut niet wist hoe ze zichzelf hieruit redden moest.
".. IK BEDOEL JA! Ik weet het zeker!" antwoordde ze daarna in een poging tot zelfverzekerd overkomen al mislukte het gigantisch.
Eigenlijk wist ze niet of ze het wel zo erg moest vinden dat Carter nu vlak voor haar stond, al probeerde iets in haar om het wél erg te vinden. Helaas lukte dat niet helemaal.

Carter was totaal niet overtuigd van Emily's tegensprekende bewering. Voordat hij zichzelf kon tegenhouden had hij zijn hand al naar haar wang gebracht om er daar licht met zijn duim over te strelen. Zijn charmanste glimlachje speelde op. Hij wilde iets zeggen, maar kon niet zo snel een opmerking vinden die gepast was en besloot Emily zijn gedachtes maar duidelijk te maken door voorover te buigen en haar vanaf een minuscule afstand aan te kijken.
'Ik geloof er niks van,' fluisterde hij uiteindelijk op een duister toontje dat nog veel duivelser en veel duisterder was dan Yuu ooit voor elkaar zou kunnen krijgen.
Een triomfantelijk gevoel kneep in zijn hart. Blijkbaar was hij nog steeds de meester.

Emily wilde gelijk naar achter toe stappen toen ze Carters hand op haar wang voelde maar op de een of andere manier leek het net alsof haar voeten vastgelijmd waren aan de grond; ze wilden maar niet met haar meekomen.
"M-maar..-" wilde ze tegenspreken, al had ze haar stem totaal niet meer onder controle door Carters plotselinge verandering van gedrag. Haar ogen bleven continu gericht op die van hem, hoe graag ze ze ook afwenden wilden, iets waar ze zichzelf wel voor vervloeken kon.