De zolder.

Seth's hoofd begon te gloeien terwijl hij verwoed zijn hoofd schudde. "N-nee!" wist hij nogal trillerig uit te brengen. "D-daar niet, d-dokter."

'Hmhm?' murmelde Yuu, terwijl hij nog iets verder naar beneden ging.
'En hier dan?' vroeg hij terwijl hij nu compleet overheerst werd door zijn mannelijke instincten en er bijna om schreeuwde om zo snel mogelijk ziekenzaal taferelen te herhalen.

Seth bleef continu zijn hoofd schudden en voelde de blos nog heviger over zijn wangen trekken. Met een fladderende buik keek hij nog altijd blozend naar beneden. "O-ook n-niet," sukkelde hij uiteindelijk met een klein stemmetje.

Yuu keek met één oog dichtgeknepen omhoog, richtte zijn viezier op Seth's lippen en schoot toen als een leeuw die op zijn prooi afschoot weer omhoog, om wild zijn lippen weer op die van Seth te drukken en hem compleet te overrompelen.
Na een tijdje liet hij hijgend Seth's lippen. Hij had zijn arm om Seth's schouders geslagen en met zijn andere hand streek hij wat haren uit Seth's gezicht.
'En hier dan?' vroeg hij half fluisterend, terwijl hij ondertussen zachtjes hijgde, deels van de hoeveelheid adrenaline die door zijn bloed stroomde, en deels van de hitte die door zijn lichaam gierde.

Seth werd nogal verbaasd achterover geduwd en lag al snel met wijdopengesperde ogen op de grond, Yuu bovenop hem.
Hij wierp een onzeker glimlachje op Yuu, alvorens een kort knikje te geven. Haastig probeerde hij zijn rode kleur weg te duwen, maar tevergeefs.
"Dat is beter," bekende Seth, die zijn rol met groeiende zekerheid op zich nam toen zijn blik weer op de witte jas viel.
"En nu moet dat ding uit," merkte hij vervolgens nogal beteuterd op, "dokter."

'Doe jij het maar,' zei Yuu, die Seth even losliet en hem met een veelzeggende blik in zijn ogen aankeek. Hij ging rechtop zitten en plukte even aan zijn witte jas, waarna hij weer een uitdagende blik op Seth wierp.

Seth ontfermde zich maar al te graag over de witte jas, en trok gehaast aan het ding. Natuurlijk duurde het veel langer dan normaal, maar hij kon het niet helpen.
Niet alleen was hij een ramp in het ontdoen van kledingstukken, ook was hij ontzettend afgeleid door Yuu's half-onblootte lichaam dat steeds meer in zijn netvlies brandde.
Toen het ding eindelijk uit zijn vingers glipte, en Yuu alleen nog in zijn ondergoed zat, voelde hij zijn ademhaling drastisch toenemen, terwijl hij zacht zijn lippen op die van Yuu wist te drukken. Met zijn handen om Yuu's schouders geklemd duwde hij zich dichter tegen hem aan, alsof hij hem zou kwijtraken als hij hem los zou laten.

Yuu liet zichzelf verdrinken in het geluk dat hij op het moment voelde. Hij was zo ongelofelijk blij dat hij Seth weer in zijn armen had. Het was gewoon onmogelijk te bedenken dat hij nog geen maand geleden de boel bijna had opgegeven.
Nooit meer zou hij zijn gedachtes toelaten om zoiets te denken. Zijn handen verkenden Seth's lichaam van zijn benen tot zijn schouders en hij liet uiteindelijk zijn lippen los, om hem voorzichtig om te draaien, wat niet al te makkelijk ging met al die dozen om hen heen. Terwijl hij zichzelf van zijn laatste kledingstuk ontdeed drukte hij zijn lippen op Seth's schouderbladen, en terwijl hij zijn armen stevig om hem heen hield herhaalde hij wat alweer bijna een jaar geleden in de ziekenzaal ooit begonnen was.

Seth zocht haastig Yuu's hand, en toen hij die uiteindelijk had gevonden, trok hij die naar zich toe. Yuu's vingers met de zijne verstrengelend beet hij met fijngeknepen ogen op zijn lip, terwijl de hand in de zijne heel wat geknijp kreeg toegediend.

Met een luide zucht ontspande Yuu uiteindelijk zijn hele lichaam, terwijl hij zich in de dozen rolde en Seth op zich trok, om zijn kin op Seth's hoofd te kunnen laten steunen en met zijn vingers speels door Seth's haren te wriemelen. Nog nagenietend staarde hij voor zich uit, terwijl hij zich met zijn gedachtes vastklampte aan Seth's aanwezigheid. Hij drukte even een kus op zijn kruin en liet uiteindelijk zijn wang erop rusten, terwijl hij nog een beetje zwaar ademde. Zijn vrije hand zat nog altijd in die van Seth gevangen.

Met een verdwaasde blik liet Seth zijn hand langzaam naar Yuu's wang glijden. Hij had de neiging om gretig zijn lippen op die van Yuu te drukken, maar plots overwelmde een soort uitputting hem, en voelde hij hoe zijn lichaam langzaam op die van Yuu begon te verslappen.
Niet helemaal vrijwillig sloot hij zijn ogen, en nestelde zich vervolgens bovenop het matras dat Yuu heette. Hij bracht verstrooid hun verstrengelde handen naar zijn gezicht en voegde zijn vrije hand aan dat hoopje toe.
Na een kort gaapje gleed zijn besef van de wereld langzaam naar een afgelegen plek in zijn hoofd, en begonnen de dromen zijn brein te overmeesteren.

Yuu merkte hoe Seth langzaam in slaap viel en aanschouwde het moment met een vertederende glimlach op zijn gezicht. Hij streek even met zijn duim over de wang van de slapende Seth en zuchtte toen zachtjes.
Hij lag echt vreselijk rot zo tussen die dozen. Hij had het idee dat er een oude schaats in zijn rug prikte, maar het beeld van de slapende Seth was hem te waardevol om het te verspillen aan gedoe om een schaats in zijn rug dus hij besloot maar gewoon te blijven liggen en de pijn te verduren. Het was het honderd procent waard.
Terwijl hij zich voorbereidde op een nacht zonder slaap bleef hij met Seth's haar spelen en staarde hij met een brede glimlach op zijn gezicht naar Seth's gesloten ogen.
Hij was de gelukkigste man op aarde.

-new-

Carter keek even van het papiertje in zijn hand, naar Emily naast hem. Ten slotte gleed zijn blik naar de deur naar de zolder voor hun neus. De gebeurtenissen van even geleden waren erg snel gegaan. Het ene moment had hij nog argeloos door de gang gelopen, om het volgende moment tegen Emily op te botsen. Nog geen twee tellen daarna was Night de hoek om gekomen die hen nodig had. Hij moest een hele lading spullen hebben van de zolder die hij en Emily moesten halen. Met opgetrokken wenkbrauw keek Carter weer naar de spullen op het lijstje. Hij vroeg zich af waar Night dit soort dingen in godsnaam voor nodig had.
Een tuinslang, een muziekdoosje, een hoelahoep, een vogelkooi en twee rubber banden.
Vreemd, zeer vreemd.
'Er gaat een gerucht rond dat het achter deze deur spookt...' merkte Carter op, terwijl hij zijn blik op de deur richtte. Hij legde zijn hand op de deurknop en keek even aarzelend naar Emily.
'Nou, daar gaan we dan,' zei hij met een zucht. Met een zwaai trok hij de deur open.
De rotzooi die voor hun neus lag was enorm.

Eigenlijk drong het pas tot Emily door dat ze de zolder op moesten toen ze er ook daadwerkelijk aangekomen waren en de deur openden. Nouja, hoe lang kon het gaan duren? Zo veel kon er toch niet..- Wow. De rommel die zich achter de deur bevond was nog erger dan een vuilnisbelt. Weg vrije middag dus.
Pas toen Emily een stukje naar binnen gelopen was reageerde ze op Carters opmerking.
"Spoken?" herhaalde ze met een lichte spot in haar stem. "Daar geloof ik niet in hoor." Al dat paranormale gedoe.. het sloeg nergens op.
"Nou, wat heeft meneer Night allemaal nodig?" vroeg ze ten slotte.

Carter grijnsde even bij Emily's opmerking. Hij sloeg de deur achter zich dicht en keek weer op het lijstje.
'Eerst een tuinslang...' mompelde hij. Hij keek verstrooid om zich heen. Hoe konden ze in deze rotzooi ooit een tuinslang vinden?!

"Goed, een tuinslang," antwoordde Emily die gelijk begon te zoeken in de spullen, tot ze zich realiseerde waarmee ze bezig was.
".. Een tuinslang!?" herhaalde ze toen verbaasd. Wat moest hij nou met een tuinslang van de zolder?!
"Oke.." Zonder er verder over na te denken richtte ze zich weer op de stapel die ze aan het onderzoeken was geweest, waar ze tot haar verbazing een tuinslang zag liggen. "Huh.." bracht ze toen uit. "Ik heb hem al.. denk ik." Een soort frons ontstond op haar gezicht toen ze de tuinslang oppakte. Was ze al zo ver geweest met zoeken?

Carter barstte in lachen uit van Emily's verbaasde reactie op haar snelle vondst.
Zodra hij uitgelachen was werd er echter nog steeds gelachen. Eerst dacht Carter dat Emily met hem meelachte, maar toen hij zag dat ze stil was keek hij haastig in het rond.
'wie is daar?' vroeg hij argwanend, terwijl zijn blik door de ruimte schoot. Hij zag niemand.

Emily wilde net gaan vragen wat er wel niet zo grappig was toen Carter opeens zelf meende leuk te zijn met zijn geestenspelletjes. "Ik ben hier, ha-ha, grappig hoor," bracht ze toen op een sarcastisch toontje uit.
"Wat is het volgende op het lijstje?" vroeg ze toen, om vervolgens een muziekdoosje op te pakken dat haar niet opgevallen was daarvoor. 'Oh, laat me raden, een muziekdoosje zeker," zei ze toen, niet wetend dat ze meteen al goed zat.

Carter keek op zijn lijstje en knikte langzaam.
'Jup, een muziekdoosje. Hoe weet je dat?'
Weer een schel gelach vulde de ruimte. Deze keer leek de stem van alle kanten te komen.
'Hé! Kom tevoorschijn, lafaard!' riep Carter met licht trillende stem. Het idee van de geest om de zolder speelde in hem op en hij verloor een beetje kleur, terwijl hij in het rond keek.
Verdomme, een geest. Net iets waar hij geen zin in had.

"Ha-ha, echt heel-" Voordat Emily haar zin had kunnen herhalen kroop er een rilling over haar rug door een schel gelach dat onmogelijk afkomstig van Carter kon zijn. Maar als het Carter niet was, was het dan..
"OKAY!" riep Emily net iets te hard terwijl ze met een ruk omhoog kwam. "Ik denk dat we het belangrijkste wel hebben!" vervolgde ze haar zin toen, om ten slotte naar de deur toe te lopen en die te openen, alleen dit keer werkte de deur niet echt mee. "Eh, C-carter.. De deur is.. op slot," bracht ze toen uit, haar ogen blijvend gericht op de deur. Onmogelijk.

Carter keek met grote ogen van Emily naar de deur, en toen weer de ruimte rond.
'Vervelend he, opgesloten zitten...' mompelde de schelle sterm ergens vlak achter hem. Met een ruk draaide hij zich om, maar hij zag niks.
'Of vind je het niet zo erg? Zo met dat lieve onschuldige meisje... volgens mij is ze wel je type, ne?' klonk het nu naast hem. Carter keek wild om zich heen.
'Wie is daar?! Wie ben jij?!' riep hij uit, verbaasd om de opmerking van de stem. Hoe wist hij dat?!

Emily schopte een keer tegen de deur aan, in de hoop dat hij doormidden breken zou, maar het enige resultaat was dat de lamp die toch al amper brandde helemaal uitging en het pikkedonker was.
"Carter?" vroeg Emily geschrokken, die er op dit moment niet eens aan dacht haar krachten te gebruiken om licht te maken.
Op datzelfde moment klonk het gelach weer door de hele zolder en gleed er een rilling over Emily's rug.
"Geef me één goede reden om die vraag te beantwoorden," bracht de stem daarna weer uit, terwijl Emily met moeite richting Carter probeerde te lopen. "Carter?" probeerde ze no eens, dit keer met heel wat meer onzekerheid in haar stem. Wat als hij dood was?! Wat als de geest hem al vermoord had?! Ohgodohgodohgod.

Carter hoorde de stem van Emily vlak naast zich, greep in het donker naar haar hand en toen hij die gevonden had trok hij haar een beetje twijfelachtig naar zich toe. 'Ik ben hier,' zei hij om haar gerust te stellen. Maar hijzelf had nou niet echt het idee dat hij een nuttige bescherming was tegen een geest.
'Waarom doe je dit?' vroeg Carter uiteindelijk maar aan de geest, aangezien hij zelf geen logische reden kon bedenken.
'Omdat het leuk is! Vorige keer dat hier mensen waren schopten ze me de deur uit!! Nu ga ik wraak nemen door jullie te pesten,' galmde de stem van de geest door de zolder.
Carter slikte. Welke idioot had het ooit geflikt om een GEEST de deur uit te schoppen?!

""Ik geloof echt niet in geesten hoor"," citeerde de geest Emily's woorden vlak bij haar oor, waardoor die van schrik nog dichter tegen Carter aan ging staan en met bange ogen om zich heen keek. "Maar..!"
Nog voordat ze kon zeggen wat ze wilde vulde de lach van de geest de zolder weer.
"Ach, wat ziet dat leuk uit zeg," bracht die uit op een manier die haar totaal niet beviel.
Direct daarna klonk er allemaal gerommel en hoorde ze glas breken niet veel verderop. "Wat saai zeg, jullie zijn veel te snel bang," hoorde ze het spottende toontje aan.

Carter keek even twijfelachtig naar Emily die tegen hem aanstond. Hij had er absoluut geen problemen mee. Het enige probleem was dat hij nogal aan zijn eigen zelfbeheersing twijfelde die soms gewoon random op de vrije loop ging en daarnaast zweefde er een geest om hen heen die de situatie nogal bizar maakte. Een beetje twijfelachtig liet hij zijn handen uiteindelijk maar op Emily's schouders rusten, terwijl zijn ogen door het donker schoten.
'Achter je,' siste de geest.
Een hete adem blies in zijn nek. Carter sprong van schrik een meter in de lucht, raakte uit balans en viel op de grond. Zonder het echt door te hebben trok hij Emily met zich mee, zodat die bovenop hem viel.
De geest lachte zijn schaterlach. Carter kneep versuft zijn ogen dicht en hief zijn handen in de lucht terwijl hij een pijnlijk hoofd trok van de val die hij had gemaakt.
Whoops.