De opbergruimte.

'Ik maak me zorgen over mijn familie,' zei kyosu na een tijdje stilte. Hij keek Mimiko niet aan, maar staarde in plaats daarvan naar buiten, en naar de regendruppels die tegen het raam kletterden. 'Ik durf niet te bellen, omdat ik bang ben om slecht nieuws te horen,'

Mimiko keek hem pijnzend aan. Zelf had ze ook nog niet gebelt naar haar broer om te vragen of hij ongedeert was. Voorzichtig legte ze zijn hand op z'n knie. 'Je kunt er ook heen gaan?', zei ze schor.

'Ik ben zo bang Mimiko,' begon hij. 'Mijn vader was al heel erg ziek, en ik ben bang dat hij nu alleen nog maar slechter ter been is,' zei hij met een haperende stem. Hij kon er niet bij dat hij misschien zijn vader of moeder kwijt was.

De angst in Kyosu's stem had ze nog nooit zo duidelijk gehoort en sprong naast hem op de vesterbank. Met een pijnlijk gezicht keek ze heem aan en voelde hoeveel medelijden ze voor hem had. Vooral omdat hij zo'n liep persoon was die iedereen vergeefde en er voor iedereen was. Hij verdiende dit niet. Het komt wel goed, wilde ze zeggen. Maar dat was zo nep. Ongeloofwaardig, en het zou de situatie niets verbeteren. 'Bel ze dan, dan ben je iniedergeval van je onzekerheid af', zei ze schor.

Kyosu keek even naar Mimiko. 'Ja je hebt gelijk, maar ik denk toch dat ik er morgen nog, naartoe ga,' zei hij zachtjes. Heel even maakte zijn hart een sprongetje, omdat hij weer terug zou keren naar zijn thuisplaneet.

Mimiko keek naar de grond. 'Zal ik anders mee gaan', zei ze bijna op onhoorbare toon. Misschien had hij iets aan haar. Een schouder om op te huilen als het verkeerd ging of iemand om zijn blijdschap mee te delen als het wel goed ging. Zenuwachtig begon ze haar vinger door haar haren te halen en ze wiebele onopmerkelijk heen en weer.

Kyosu keek Mimiko even schuin aan. Ze bracht hem op een idee. 'Ik vraag Lune mee!' riep hij enthousiast. Hij keek Mimiko glunderend aan. Kyosu sprong op en gaf Mimiko snel een knuffel. 'Ik ga het hem gelijk vragen!' riep hij nog voor hij de deur uit liep.

Mimiko keek hem met grote ogen aan. 'Ja.. eh tuurlijk', probeerde ze nog uit te brengen maar hij was al weg. Op het ene moment was hij nog kwaad op haar en op het andere moment ging Lúne mee vragen naar Ayao. Het was ontzettend verwarrend. Ook het gevoel dat ze in de steek werd gelaten kwam op hoog. Waarom altijd Lune?, mompelde ze geïrriteerd in haar zelf.

-new-

Kyosu liep in zijn trainingsbroek, en extreem grote t-shirt over de gang heen. Eigenlijk wilde hij gaan slapen, maar er was iets wat hem de hele tijd wakker hield. Een slecht voorgevoel, zo kon je het wel noemen. Met een diepe zucht keek hij om zich heen, en merkte de deur van de opbergruimte op. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, het was alweer een tijdje geleden dat hij hier was geweest. Hij opende de deur, en duwde hem zachtjes weer dicht. Hij liep naar de vensterbank, de plek waar hij altijd zat. Het enige licht wat de kamer vulde, was het licht van de maan. Hij keek naar buiten, het was werkelijk treurig weer. Het regende, en er stond veel wind. Kyosu zuchtte, en haalde zijn mp3 uit zijn zak.

NEW

Kyosu liep met grote passen over de gangen heen, en de tranen stroomden over zijn wangen. Zijn ogen waren rood en opgezet, maar dat was nu wel het laatste wat hem bezig hield. Snikkend duwde hij de deur van de opbergruimte open, en gooide deze met een klap weer dicht. Kyosu zakte als een hoopje in elkaar, tegen de muur aan. Hoe konden Lune en Mimiko hem dit aan doen? Hij voelde zich vernederd, alleen, en bovenal: gebruikt. Een afgedankt speeltje.

De plek waar alles weer goed gekomen was met Kyosu na de oorlog. De plek waar Mimiko nog altijd terug kwam om hoop op te doen dat het deze keer weer goed zou komen met Kyosu. De deur opende ze zachtjes en onhoorbaar mogelijk. Toen ze om keek zag ze het hoopje Kyosu. Een en al ellende. Het was niet om aan te zien. Zo snel als ze kon liep ze naar hem toe en hurkte bij hem neer en liet haar hand door zijn haar gaan. 'Het spijt me zo', zei ze terwijl de tranen nu ook over haar wangen rolde.

'Wat moet ik nou.?' piepte kyosu snikkend. Zijn schouders schudden hevig heen en weer. 'Ik ben alles kwijt,' zei hij bijna onverstaanbaar. Zijn ogen waren dichtgeknepen, maar zijn tranen stroomden alsnog over zijn wangen heen. 'Het is niet eerlijk,' zei hij, en huilde in Mimiko's armen.

Mimiko sloeg haar armen om hem heen en gaf een kus op zijn voor hoofd. 'Je bent niet alles kwijt', zei ze fluisterend. Ze voelde haar arm nat worden maar het maakte niet uit. Ze streelde zijn rug met haar hand en sloot haar ogen en zuchtte. Waar hadden ze zich zelf in gewerkt? Wat hadden ze gedaan? Kyosu bedrogen, de gene die voor hen klaar stond altijd. 'Het is ook niet eerlijk', fluisterde ze hem toe.

'Ik ben Lune kwijt,' snikte kyosu nog eens. Hij klamte zich vast aan mimiko, met nog steeds zijn ogen dicht. |Hij kon nu wel van de hoogste toren af srpingen, zo voelde hij zich. Het maakte hem niets meer uit als hij nu dood zou gaan. 'Ik wil weg uit deze wereld,' piepte hij.

Mimiko schrok van zijn woorden. Ze drukte hem nog meer tegen hem aan en begon weer te huilen. 'Nee, niet zo raar doen..', zei ze snikkend. 'Je bent Lune niet kwijt.. en en je wilt niet weg', zei ze terwijl ze haar hand weer door zijn haar liet strijken.

'Wel waar. ik ben alles kwijt. Ik raak altijd alles en iedereen kwijt. Iedereen haat me gewoon,' zei hij snikkend, en veegde met zijn mouw langs zijn wangen heen. Het zag er ronduit triest uit. 'Wat moet ik nou..?' piepte hij nog eens.

Mimiko liet de hand die op zijn rug lag over zijn natte wang strelen. Ze keek hem recht aan en zag hoe dik en rood zijn ogen waren. Ze gaf hem nog een kus op zijn voor hoofd en zuchtte. Ze voelde zich net zijn moeder en had liever gewilt dat hij voor iets anders bij hem uit kwam huilen. 'Ik haat je niet. Integendeel en dat weet je', zei ze troostend. 'En Lune houd van', zei ze terwijl ze slikte en terug dacht aan het was hok. 'Het was alleen uit proberen niets meer hij houd van jou en niet van mij'. De woorden deden zo veel pijn. Alles wat ze dacht alles wat ze voelde het was van een kant.

'Als hij echt van me hield had hij het niet gedaan,' zei Kyosu snikkend. Hij wilde nu het liefst zichzelf gewoon van kant maken. Gewoon alles weggooien. Hij had toch niets over. Kyosu kropp nog wat dichter tegen mimiko aan, en zijn schouders schokten nog steeds van het huilen.

Mimiko beet nog harder op haar lip en staarde voor zich uit. 'Het is ook mijn schuld', zei ze terwijl ze hem weer tegen haar aan drukte. 'Allemaal mijn schuld', herhaalde ze trillend. De tranen rolde over haar wangen en ze probeerde rustig te ademen zodat Kyosu niet zou merken dat ze ook huilde.

((gedwongen.))

Lune zocht een schaar, en waar kon die nou liggen? Zeker in de opberg ruimte. Fluitend openden hij de deur, zijn gezicht vertrok, 'Mimi..Ky-' hij voelde eerst een soort woede, daarna onmacht. Maar het zou vast niet zijn hoe hij het dacht, dus werd hij weer rustig. 'Wat doen jullie, hier?'

Kyosu's ogen werden groot toen hij Lune zag. Hij begon nog harder te huilen, maar probeerde zich nog goed te houden. Met een ruk stond hij op. Kyosu keek naar Lune. Hij had alles verloren. Kyosu keek naar de grond en balde zijn handen tot vuisten, Hij mochtn iet harder gaan huilen nu.

Mimiko die in de eerste instantie Lune niet hoorde binnen komen gaf een klein gilletje toen ze zijn stem hoorde. 'L.. lune..', zei ze angstig. Wat zou hij denken. Wat zou er door hem heen gaan. Wat voor beeld had hij van hem. Vast fout. Mimiko's ogen waren groot en staarde hem angstig aan terwijl ze Kyosu los liet.

Lune keek even bang naar Mimi en toen naar kyosu, toen begon hij te lachen. Hard en histrisch. het is niet waar..het is waar..Hoe konden ze.., het galmde door zijn hoofd. 'Slimme zet Kyosu..' feluisterden hij zacht, 'heel slim,' hij slikte. En schudde langzaam zijn hoofd, al de verkeerde ideeen vormde een geheel. Er liep een traan over zijn wang, en hij zette een stapje achteruit. Poef-en alles weg. Zijn liefde voor Mimi, die zou toch voor eeuwig moeten zijn? De hoop met Kyosu, hij snapte hem wel. Hij zou niet anders hebben gedaan.

Kyosu hield zijn hoofd schuin. 'Slimme zet?' vroeg hij een beetje verward. Hij begreep er niets meer van,. Wat dacht hij wel niet? Kyosu was gebroken. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij nog eens. Hij veegde wanhopig de natte vegen onder zijn ogen weg, en de natte plukken haar die zaten vastgeplakt aan zijn gezicht haalde hij ook weg.

Mimiko liep naar Lune toen. 'Lune het is niet wat je denkt..', zei ze nog steeds even angstig. De lach het moment de plek. Alles maakte haar bang alsof ze in haar grootste nachtmerrie beland was. Een nachtmerrie waar ze niet meer kon uit komen. De tranen liepen onbewust over haar wangen en ze staarde Lune smeekend aan.