De opbergruimte.

Het is een kamer waar eigenlijk zelden iemand komt. Heel af en toe, omdat een leerling dan een verkeerde deur heeft genomen, maar niemand komt er met opzet.
En als er iemand zit, is het meestal een Ayaoaan, want de meeste aardlingen durven nog geen stap naar binnen te zetten. Het is een stoffige kamer, met allerlei meubels waar witte lakens overheen hangen. Het is een grote ruimte, met een aantal deuren. Het is daarom soms moeilijk de goede deur terug te vinden aangezien er overal een wit laken overheen hangt. Er is eeuwen niet schoongemaakt, want overal hangen spinnenwebben tussen en over de vloer ligt een dikke laag stof. De kamer is eigenlijk heel arg beangstigend, wat misschien verklaard dat er nooit iemand heen gaat.

Personen: niet meer dan vier!
Regels: minstens 1 en een half in je typvak.

Kyosu struinde door de gangen heen, zonder dat hij naar een bepaalde plek toe liep. Overal om hem heen lag troep, die andere Ayaoanen gemaakt hadden. Glasscherven, stukken hout, dat soort dingen. Met een zucht bleef hij even midden in de hal staan, om hem heen te kijken waar hij nou eigenlijk was. Hij haalde zijn schouders op en deed een deur van een kamer open, waar hij nog nooit was geweest. Hij bekeek even of er iemand was, en deed toen de deur weer zachtjes dicht. Hij slofte richting de ramen achtering de kamer, en ging in de vensterbank zitten, die echt overdreven groot was. Met zijn benen opgetrokken, en zijn armen eromheen geslagen dacht hij na over wat hem allemaal wa overkomen, en wat hij had gedaan.

Gestressed opzoek naar een wc trok Rusine een deur open waarvan ze dacht dat deze de meisjeswc was. Wat ze aantrof was echter iets heel anders en toen ze Kyosu zag, forceerde ze een grijns. 'Oh, dus dit is toch niet de meisjeswc?' vroeg ze hem.

Kyosu die gehypnoticeerd was door de regendruppels die op het raam kletterden, schrok op van Rusine die ineens aan de andere kant van de kamer in de deuropening stond. Toen keek hij haar met een grijns aan. 'Nee de jongens wc, zie je niet dat ik een grote boodschap bezig ben?' zei hij grinniktent, met ee sarcastiche uitdrukking op zijn gezicht. 'Ik heb geen idee waar de meisjes wc is, nog nooit over na gedacht,' zei hij droog en keek haar met een glimlach aan.

Rusine schonk hem een grijns. 'Oh, dan zit ik dus toch fout..' Snel draaide ze zich om en liep terug de gang op, waar bleek dat de wcs er recht tegenover waren. Een kleine vijf minuten later was ze terug en liep ze stilletjes naar Kyosu toe. 'Lekker rustig hier..' constateerde ze.

Kyosu kinikte. 'Dat is misschien wel de enige reden waarom ik hier zit,' zei hij en wendde zijn blik even naar buiten. Het trieste weer maakte de dag ook niet veel beter. Toen keek hij Rusine weer aan. 'Ik heb wel eens plekken gevonden waarvan ik dácht dat ze rustig waren, maar waar vijf minuten later zo'n 6 mensen bij zaten, en dat is hier dus niet zo,' zei hij met een glimach.

Rusine knikte begripzaam en volgde zijn blik naar buiten. De regen tikte met een regelmaat die tegelijkertijd totaal niet regelmatig was, op het raam. 'Want me to leave?' vroeg ze toen, aangezien ze het wel begreep als hij alleen wilde zijn.

Kyosu schudde zijn hoofd. 'Nee, je mag er wel bij komen zitten. Als je wilt tenminste,' zei hij en keek Rusine toen met een een glimlach aan. Het was fijn om soms even met iemand te praten, gewoon over luchtige dingen. Die niet al je problemen kende, of persoonlijke geheimen. Gewoon een normaal gesprek had hij eigenlijk al een lange tijd niet gehad.

Rusine grijsnde en nam tegenover hem op de vensterbank plaats, met ook haar benen opgetrokken, waardoor ze dan wel een beetje inkijk had op haar prachtige ondergoed doordat ze een jurkje droeg, maar dat negeerde ze en nu kon ze tenminste tegen het koele raam aan leunen. Ze miste die koelte die ze buiten opzocht, of die warme geweldige koelte die ze van Scorpio kreeg. 'So, how's life?' Gewoon, lekker luchtig.

'Hnn, eens zien.. Ik heb ruzie gehad, nog een keer ruzie gehad, en er zijn mensen boos op me. Het gaat echt héél lekker,' zei hij droog en keek Rusine toen weer aan. 'En, met jou?' vroeg hij. Hij ging nog wat rechter op zitten, omdat hij steeds verder onderuit leek te zakken wat er nogal debiel uit zag.

Rusine trok een glimlachend gezicht. 'Ik heb eindelijk iets met de jongen waar ik van houd, maar, hij is Ayaoaans. Ik heb hem niet gezien sinds de oorlog uitbrak en nu weet ik niet meer wat ik moet. Ik word gek hierbinnen en ik heb met mijn beste vriend bijgepraat die ook in diepe shit zit.' Ze grijnsde. 'Het gaat wel goed dus.'

Kyosu knikte. 'Hij is Ayaoaans? Jij bent toch half, Ayaoaans?' vroeg hij en keek haar een beetje raar aan. Pas later besefte hij hoe krom die vraag in elkaar stak, maar dat kon hem niet zoveel schelen. Hijzelf was ook een halfbloedje, maar hij leefde altijd op Ayao. 'Heb je echt geen idee waar hij gebleven is. dan..?' vroeg hij een beetje aarzelend. Misschien wilde ze daar helemaal niet over praten.

Rusine knikte op zijn eerste vragen. Daarna betrok haar gezicht. 'Ik hoop dat hij op Ayao is, veilig en niet in deze gevangenis. Maar ik weet het niet..' Haar stem happerde en de laatste woorden stierven weg in een niet goed verstaanbaar gefluister. Rusine voelde dat haar adem schokkeriger werd en dat er een warme traan in haar ooghoek opdwelde.