De opbergruimte.

Het is een kamer waar eigenlijk zelden iemand komt. Heel af en toe, omdat een leerling dan een verkeerde deur heeft genomen, maar niemand komt er met opzet.
En als er iemand zit, is het meestal een Ayaoaan, want de meeste aardlingen durven nog geen stap naar binnen te zetten. Het is een stoffige kamer, met allerlei meubels waar witte lakens overheen hangen. Het is een grote ruimte, met een aantal deuren. Het is daarom soms moeilijk de goede deur terug te vinden aangezien er overal een wit laken overheen hangt. Er is eeuwen niet schoongemaakt, want overal hangen spinnenwebben tussen en over de vloer ligt een dikke laag stof. De kamer is eigenlijk heel arg beangstigend, wat misschien verklaard dat er nooit iemand heen gaat.

Personen: niet meer dan vier!
Regels: minstens 1 en een half in je typvak.

Kyosu liep over de hal, op zoek naar de kamer waar hij de vorige keer per ongeluk terecht was gekomen. Hij opende een deur en er verscheen een grijns op zijn gezicht toen hij merkte dat hij in de goeie kamer was. Hij baande zich een weg naar de vensterbank ,waar je op kon zitten aangezien hij zo breed was. Met een tevreden zucht keek hij naar buiten.

Mimiko dwaalde door de gangen met een ontzettend schuld gevoel hoe ze eerder tegen Kyosu had gereageert. Ze stopte bij een deur waarvan ze dacht dat het de muziek kamer was. Toen ze hem opende zag ze dat ze in een totaal andere kamer dan dat ze had verwacht. Langzaam liep ze door alle spullen heen tot dat ze Kyosu zag.

Iris liep de gang op, ze moest nou wel eens weten wat er in die "Griezelig Kamer" was te vinden. Dat er bijna alleen maar Ayoanen zitten boeide haar niks, ze keek van links naar rechts om de deur te vinden. Uiteindelijk zag ze een oude houte de deur, ze grijnsde. Dit moet het zijn.. ze keek even van links naar rechts en opende de deur, ze hoorde de deur kraken. Haar ogen werden groter wanneer de deur opgen ging. Ze zag Kyosu zitten bij het raam.

Kyosu's rust werd in één klap verstoord toen hij iemand binnen hoorde komen. Vooral toen hij zag dat het Mimiko was. Hij keek haar fel aan, maar zei niets tegen haar. Hij had haar niets te zeggen, haar gedrag was gewoonweg onacceptabel geweest.

Mimiko durfte Kyosu niet aan te kijken en voelde een enorm schaamte gevoel door haar lichaam stromen. Voorzichtig zette ze een paar stapppen dichter bij en toen ze ongeveer een paar meter van hem af stond wierp ze hem snel een blik. 'Hi', zei ze schor. Het schuld gevoel werd heviger en ze kon dit maar beter zo snel mogelijk goed maken.

Iris bleef in de deur opening staan, ze voelde dat ze niet welkom was, maar bleef staan. Ze zag hoe Kyosu, niet al te aardig, naar Mimi-chan bleef kijken. Ze keek hem niet begrijpend aan. Ze moesten het er maar mee doen, ze was "zogenaamd" niet.

Kyosu keek Mimiko nijdig aan. 'Na alles wat je hebt gezegt, is het enige wat je nu uit kunt brengen 'hi'? Zei je nou iets tegen een 'vieze Ayaoaan'?' zei Kyosu op een gemene sarcastische toon tegen haar. Hij gunde haar geen blik waardig en keek weer naar buiten. 'Wat kom je hier doen?' vroeg hij zonder haar aan te kijken.

Mimiko beet op haar lip en keek even snel achterom. Ze wilde sorry zeggen. Maar dat voelde zo ongeloof waardig. Toch moest ze iets zeggen maar het leek alsof haar tong weg was. 'Het spijt me', zei ze schor op een fluistertoon na een tijdje. Ze wist dat dit nooit genoeg was, maar het was een begin. Ze wilde Kyosu niet kwijt. De gene die haar altijd trooste en hielp. Ze wilde hem niet kwijt.

Iris keek van Kyosu naar Mimi-chan, Dat meen je niet? Mimi-chan, heb je dat écht gezegd?! ze had nu écht zin om de haren uit haar hoofd te trekken, ze was haar zó zat, eerst dat gedoe met Itachi dan met Lune dan met Kyosu. Wat heeft dat kind toch? Aanstelleritis? Aanstelster, ja, ga nu maar lekker janken! ze wist dat haar gedachte nergens op sloeg, dat ze zichzelf weer zo aan het druk maken was om Kyosu. Ze merkte dat ze de laatste tijd veel meer brutaler was geweest, meer durven schreeuwen of lachen, niet maar dat verlegen gedoe en buitengesloten voelen. Ze had ook meer vrienden gekregen, waar ze best trots op was.

Shayla liep door de gangen, terwijl ze met haar hand langs de muur ging. Ze was opzoek naar de muziekkamer en dacht de juiste deur gevonden te hebben. Ze opende de deur, waardoor ze meteen de aanwezigheid kon voelen van een aantal bekende. 'Uhm... Hi?' Zei ze droog en glimlachte, maar die glimlach vertrok al snel toen ze de verkeerde sfeer in de kamer voelde.

'Sorry Mimiko, maar dat gaat het hem echt niet doen deze keer. Je hebt geen idee hoe ik me voelde nadat je dat tegen me gezegt had,' zei hij terwijl hij nog steeds naar buiten keek. Toen hij mimiko weer aan wilde kijken merkte hij ineens dat Iris er ook stond. Hij besloot maar even niets tegen haar te zeggen, aangezien hij nu in een nogal chagarijnige bui was.

Iris merkte dat Kyosu haar, uit eindelijk, had opgemerkt. Ze was echt zo kwaad, op zich zelf op andere. Gewoon even de weg kwijt, ze had nu echt zin om het uit de schreeuwen en krijsen. Hoe Lune was verandert beviel haar niet, maar dat Mimi-chan zoiets tegen Kyosu durfde te zeggen maakte het nog erger. Ze balde haar vuisten, ze stond klunzig boos naar Mimi-chan te staren.

Ze slikte en keek hem aan. Het enige wat ze zag was zijn rug. 'Kyosu..', begon ze moeizaam. 'Ik had dat nooit mogen zeggen.. ik ik' Ze wist zelf niet eens waarom ze het had gezecht. Ookal was hij een Ayoaan hij was er áltijd voor haar. Ze beet weer op haar lip en voelde de tranen op komen. Jij gaat nu niet huilen, sprak ze haar zelf streng.

Kyosu draaide zich om en keek Mimiko met een gebroken blik in zijn ogen aan. Hij schudde afkeurend zijn hoofd. 'Dat had je inderdaad niet mogen zeggen,' zei hij uiteindelijk. 'Ik stond altijd voor je klaar, zélfs nadat je met Lune had gezoent,' zei hij en keek haar nog steeds met een stalen blik aan. 'Hoe kan je nou zoiets zeggen?' vroeg hij. Meer aan zichzelf dan aan Mimiko,. Ondertussen was Shayla ook binnengekomen. En dan denk je een plek voor jezelf te hebben gevonden..

Shayla slikte even en zuchte toen diep. De oorlog was net voorbij, tenminste, dat dacht ze. Maar een aantal mensen hadden duidelijk het tegendeel bewezen. Uiteindelijk liep ze maar verder de kamer in en plofte neer op 1 van de banken. Stelletje idioten... Eerst willen ze dat de oorlog stopt, maar dan gaan ze zelf uiteindelijk verder met een oorlog voeren onderling. Wat willen ze nou!?

De woorden van Kyosu staken recht door haar hart heen vooral bij het 'zoen' gedeelte. Ze begon zenuwachtig met haar vingers te spelen en bedacht hoe ze dit ooit nog kon goed maken. Met kleine stapjes liep ze nog iets naar Kyosu tot dat ze een stap van hem verwijderd was. 'Ik begrijp heel goed dat je kwijt bent', zei Mimiko met trillerige stem. 'En ik weet dat je het me nooit zult vergeven, maar je moet weten dat ik nooit zo veel van iemand als vriend gehouden heb dan van jou', zei terwijl er een kleine traan over haar wang liep. Snel keek ze weg en zuchte.

Kyosu keek Mimiko recht aan. Hij was even ztil van de woorden die ze zei, hij voelde dat ze wel echt oprecht waren. Hij zuchtte en sloeg zijn handen even voor zijn gezicht. Hij haalde diep adem en liet zijn armen toen weer langs zijn lichaam sukkelen. Tuurlijk hield hij ook heel veel van Mimiko, maar wat ze had gezegt in de eetzaal kwetste hem tot het diepst van zijn hart. 'Ik houd ook van jou Mimiko, maar wat je zei..' hij stopte even met praten en dacht na over hoe hij dit uit zou gaan leggen. 'Het kwetste me heel erg, want ik ben gewoon net zoals jij, ookal ben ik Ayaoaans.'

Iris mompelde wat, Ja, je weet zoveel, ALLEMAAL ACHTERAF! Alles achteraf, denk nou eens na Mimi-chan.. Ze kunnen je.. '.. niet allemaal blijven vergeven,' floepte eruit. Ze hield haar hand voor haar mond. Ze liep rood aan, Shit.. ze draaide zich met een kop als een boei om en liep snel weg.

(( haha, dat moest ff /wbw ))

Mimiko keek hem nu recht in zijn ogen aan. Snel knikte ze. 'Ik was kwaad..', zei ze ookal wist ze dat het geen reden had om Kyosu voor 'vieze ayoaan' uit maken. Er was geen enkele reden waarom ze hem zo had kunnen noemen. De laatste stap die ze van hem verwijderd was maakte ze en ze stond nu hlaf met haar buik tegen de venster bank.

Shayla sloeg zichzelf voor haar voorhoofd. Eigenlijk was het menselijk ras best sneu. Toch hield ze haar mond maar en liet ze hun probleem zelf oplossen, tenzij het echt nodig was om in te grijpen natuurlijk.

Kyosu knikte en keek even opzij naar Mimiko die nu naast hem was komen staan. 'Misschien moeten we het maar vergeten,' zei hij en zuchtte. 'Maar ik kan je niet altijd blijven vergeven,' zei hij erachteraan. Eigenlijk was Kyosu een idiote goedzak, hij had van Lune al twee keer iets stoms gepikt, en nu weer iets van Mimiko. Hij zuchtte en wist dat het eigenlijk ook beter was als hij niet te lang boos bleef.

Mimiko's mond veranderde in een klein lachje. Ze legde haar hoofd op zijn knie en zuchte. 'Dankje', zei ze fluisterend. Ookal wist ze dat ze dat het niet in een klap allemaal vergeten en vergeven was het voelde goed om weer Kyosu te vriend te hebben.

Kyosu drukte even een glimlachje op zijn gezicht en ging wat rechter op zitten. 'Ik ben blij dat de oorlog voorbij is, maar het voelt nog steeds zo... zo leeg en emotieloos allemaal,' zei hij en keek even naar de regen buiten.

Mimiko tilde haar hoofd weer op en begrijp wat hij bedoelte. Het was net alsof de ayoanen zo weer opnieuw konden aanvallen alsof er nog steeds oorlog was. Mimiko knikte en ze keek ook naar buiten. Ze negeerde Iris en haar rare plotselingen opmerking. Buiten kletterde de regen de ramen en de lucht was grijs. Ze voelde een soort van leegte en zuchte nog maals.