De lege kamer.

Dit is de kamer waar voorheen de verborgen piano stond, maar omdat Melissa gewenst heeft dat die verdween staat hij er nu niet meer. De kamer is nu akelig leeg en iedereen die binnenstapt krijgt een intens gevoel van een vreselijk verlies over zich heen. Dat verlies hoeft niet per se op het verlies van de piano te duiden, maar gewoon op een verlies dat je personage een keer is ondergaan.

Aantal personen: eerst alleen Yuu en Merlyen, maar zodra zij weg zijn maakt het niet uit. Niet te veel alleen, want normale personen hebben meestal niet zoveel te zoeken in een lege kamer.
--------------------

Yuu stond in de deuropening van de lege kamer. Hij voelde zich hol en zwak van binnen terwijl hij naar de plek staarde waar eerst die prachtige witte vleugel had gestaan.
Melissa was echt een afschuwelijk monster. Hoe kon iemand het in zijn hoofd halen die prachtige muziek te laten verdwijnen? Aarzelend stapte hij de kamer binnen.
Meteen werd hij overspoeld door een vreselijk gevoel van verlies dat bijna ondraagelijk was. Zijn ogen schoten naar zijn arm, die roerloos langs zijn lichaam hing. Voorzichtig streek hij met zijn rechterhand over de gevoelloze huid.
Zijn arm was verlamd, de piano was weg. Het leek wel alsof het lot wilde dat hij nooit meer een piano aan zou raken.
Met een verdrietige blik in zijn ogen staarde Yuu door het raam naar de volle maan die aan de hemel stond.
Waarom moest hem altijd al het ongeluk overkomen? Waarom werd zijn geluk elke keer ruw door midden gescheurd zodra alles perfect leek te zijn? Het werd steeds moeilijker om te blijven glimlachen.
Als dit zo door ging was hij straks helemaal niet meer in staat om dat te doen.

((Beetje emo maar heb medelijden. Hij is verlamd aan zijn arm, zijn favoriete piano is weg, hij moet trouwen met een wijf met roze haar en ondertussen wordt hij nog steeds enorm naar Seth toegetrokken, die nogal wat stemmingswisselingen heeft als het gaat om wat hij nou precies van Yuu wil.))

Merlyen had een beetje hoofdpijn. Haar gespleten persoonlijkheid was zeer vermoeiend. Namaya liep maar door haar gedachten te blèren dat ze Yuu moest opzoeken en hem moest vertellen dat hij zijn arm kon genezen in de verborgen grotten, maar Merlyen snapte er niet zoveel van. Wat had het voor zin om hem de macht te laten ontdekken? De kans was groot dat het nieuws helemaal nooit bij Cecilio kwam als hij degene was die achter het bestaan van de derde macht kwam. Zij was van mening dat het veel handiger was om Yumiko de macht te laten vinden, maar Namaya en ook Night waren er heilig van overtuigd dat Yuu de meest geschikte persoon was.
Het klonk allemaal zo onlogisch.
Ze vond Yuu al snel in de gang op de vijfde verdieping, waar hij er een beetje verloren bij stond in de deuropening van de lege kamer.
'Yuu,' zei Merlyen, terwijl er herinneringen van hem door haar hoofd schoten. Hij was die ene die altijd met jongens bezig was. Een gevoel van afschuw kroop door haar maag, maar dat veranderde niets aan de emotieloze blik die ze in haar ogen had, of aan de zeis die in het licht van de maan die door de deur de gang op scheen gevaarlijk blinkte.

((Newsflash: Ayoanen hebben blijkbaar over het algemeen een soort van homofobie.))

Yuu's nekharen gingen overeind staan hij het horen van de angstaanjagende stem van Merlyen, die hem bij zijn naam noemde. Met een ruk draaide hij zich om. Het eerste wat hij zag was haar blinkende zeis. Hij slikte. Ging ze hem nu dan vermoorden voor die keer dat hij haar de deur uit had gezet?
'M-Merlyen,' zei hij hees, terwijl hij een stap verder de kamer in zette. Het gevoel van verlies werd heviger, maar leek de angst die hij voor de griezelige dienstmeid had niet te overtreffen.

Merlyen liet haar blik even over Yuu's hele gestlate glijden, en liet haar ogen uiteindelijk rusten terwijl ze ze op zijn linkerarm gericht hield.
'Ik weet hoe je je arm kan genezen,' zei ze meteen. Ze kon dit beter zo snel en effectief mogelijk afhandelen.

Yuu voelde hoe zijn hele lichaam verstijfde. Zijn mond viel open, en het gevoel van verlies verdween plotseling in het niets. Hij keek van Merlyen naar zijn arm, en voelde hoe een onbeholpen vlaag van hoop door zijn bloed gierde.
'Wat?' vroeg hij schor, terwijl hij vol ongeloof naar Merlyen staarde.
'Je liegt. De Heerseres zei dat mijn arm niet meer te genezen was,' fluisterde hij, terwijl hij de hoop dwong om weg te gaan, maar zijn emoties luisterden niet helemaal.

'Ik lieg nooit,' zei Merlyen. Ze wachtte een veel te lange tijd om haar gesprek te vervolgen.
'In de verborgen grotten onder het meer leven ratten die een gif in hun tanden hebben waarvan je cellen terug in de tijd gaan. Als je dat gif in je arm spuit zal je arm weer worden zoals hij was voordat je werd aangevallen door de leeuwen,' loog ze gladjes tegen hem. Haar gezicht was geen moment van zijn emotieloze gelaatstrekken ontweken.
'De heerseres heeft dit niet verteld omdat het gif illegaal is,' legde ze er bij uit om te verklaren waarom De Heerseres Yuu het gif nog niet gegeven had.
Met haar grote zwarte ogen staarde ze naar Yuu, wachtend op zijn reactie.

Yuu staarde versuft voor zich uit terwijl hij de woorden van Merlyen tot zich door liet dringen. Het leek allemaal zo onwaarschijnlijk, maar toch schreeuwde zijn hele bestaan erom dat dit zijn kans was om een beetje geluk terug te krijgen. Hij had dan wel Seth niet meer, maar dat betekende niet dat hij een kleine kans om zijn arm te laten genezen hoefde te weigeren. Hij kon altijd gaan kijken. Hij had niets te verliezen.
'Waarom vertel je me dit?' vroeg hij terwijl hij verbijsterd naar Merlyen staarde. Hij had altijd al gedacht dat Merlyen hem haatte. Waarom zou ze hem zoiets als dit vertellen?

'Je onhandigheid irriteert me,' zei Merlyen monotoon. Ze was echt uitstekend in het verbergen van reacties, en loog zo prachtig dat het niets anders dan de waarheid leek.
Zonder verder nog iets te zeggen schuifelde ze met haar kenmerkende kleine pasjes de gang door. Hij zou de macht vinden, ze wist het zeker.
Namaya lachte kakelend in haar hoofd.

Yuu staarde Merlyen vol ongeloof na. Onhandig? Hij was helemaal niet onhandig!
Hij bleef nog een tijdje kwaad, maar al snel vervaagde zijn razernij en dacht hij aan wat ze nog meer gezegd had.
Ratten met een gif die je cellen terug in de tijd liet gaan.
Dat was fantastisch.

-new-

Yuu zat op de vensterbank bij het grote raam. Het was nacht, en de volle maan scheen een griezelig wit licht naar binnen. De kamer voelde net zo leeg als Yuu zich van binnen voelde. Hij staarde doelloos door het raam terwijl hij naar de stilte in zijn hoofd en hart luisterde. Sinds hij uit Japan kwam voelde hij zich al zo. Er waren maar zelden gedachtes door zijn hoofd geschoten.
Het enige wat hij had was een besef van de oorzaak van zijn leegte. Hij wist waar het door kwam, maar hij weigerde de naam te denken.
Het was over.

Zonder er over na te denken trok hij een willekeurige deur open en duwde die net zo hard terug. Een leeg gevoel overviel hem en dat gevoel werd nog erger toen hij merkte hoe leeg de kamer was. Daarna viel zijn blik op Yuu, de homo. Alleen zo kende hij de jongen. Voor de rest had hij immers nog helemaal geen contact met hem gehad. Misschien de soort en met ruzie op het bankje onder het balkon. Maar voor de rest niet. Daarna concentreerde hij izch weer op zijn gevoelens. Het leek alsof hij iemand zo intens miste dat hij zo in elkaar kon zakken.

Yuu keek op met een twinkelloze blik toen hij de deur open hoorde gaan. Hij zag Fabian in de kamer staan. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, maar hij was compleet zonder emoties.
'Yo,' zei hij monotoon. Zijn blik gleed van Fabian door de rest van de lege kamer en bleef hangen op de plek waar eerst de prachtige witte vleugel gestaan had.

Hij keek hem even ijskoud aan, normaal zou er een vlaag met haat of woede bij zijn. Maar op de één of andere manier voelde hij dit deze keer niet. Hij zette een paar passen dichterbij Yuu en liet zijn blik toen los. 'Wat is dit voor kamer.'mompelde hij vervolgens, meer tegen zichzelf dan tegen Yuu.

'Er stond hier eerst een magische piano, maar die is nu weg,' vertelde Yuu. Hij liet zijn blik nog altijd op de plek waar de vleugel gestaan had gericht.
'En nu is de kamer leeg.'
Zijn blik gleed naar Fabian. 'Wat brengt jou naar een lege kamer?' vroeg hij uiteindelijk. Niet dat hij in staat was om nieuwsgierigheid op te wekken, maar hij wilde niet dat iedereen merkte dat hij eigenlijk een soort levenloze zombie geworden was.

Hij kuchte even. Een magische piano, net iets voor homo's. 'Dat vroeg ik mezelf ook al af,'bekende hij. 'Ik weet niet, ik verveelde me en trok eigenlijk zonder het te beseffen een deur open,' Hij keek een beetje radeloos om zich heen. 'Ik kom hier één keer en niet meer. Het geeft me en klote gevoel.'gromde hij en hij ging tegen de muur aanzitten. Hij dacht terug aan Lily. Zijn beste vriendin. Ze voelden zich altijd al tot elkaar aangetrokken en er was al te veel gebeurd. Maar het werd nooit officieel, nooit echt iets. Hij slikte en keek naar Yuu. 'En jij dan, ik dacht jij zoekt wel drukkere plaatsen op?'

'Hmm,' zei Yuu. Hij keek weer uit het raam.
'Op het moment staan de kamer en ik prima met elkaar in harmonie. Ik voel me hier op het moment beter dan op elke andere plek,' bekende hij. Hij keek gehypnotiseerd naar de maan en vroeg zich in stilte af of zijn leven misschien makkelijker was geweest als hij gewoon niet bestaan had.

((Lekker diepzinnig, Yuu))

Hij keek hem even een tikkeltje arrogant aan, maar schudde toen die blik weg. 'Ik voel me hier slecht. Slechter dan ik me hier ooit heb gevoeld. Maar ik wil graag nog even blijven, want ik zie dat je er nogal verslagen bij zit, jochie.'zei hij met een spottende ondertoon in zijn stem. 'Vertel eens: wat is er?'

Yuu die tot nu toe niet in staat was geweest om het te doen speelde toch de gebeurtenissen in Japan opnieuw af in zijn hoofd. Hij haalde diep adem.
'Ik weet het niet. Ik heb zojuist de belangrijkste persoon van mijn leven uit mijn leven gezet en ik weet niet waarom, maar toch voelt het alsof dit de juiste stap was. Ik heb geen flauw idee wat ik nu moet denken of doen. Het liefste doe en denk ik gewoon helemaal niets.'
Yuu's gezicht vertrok even.
'Verdomme ik klink als een idioot sentimenteel wijf,' gromde hij, kwaad op zichzelf omdat hij totaal niet meer op de persoon leek die hij was voordat alle ellende begonnen was.

Fabian onderdrukte een lach toen hij zich herinnerde hoe Yuu deed toen hij hem voor de eerste keer zag en sprak. 'Diep van binnen heb je dat misschien wel, ja.'stemde hij in. 'Wie is het? En als je zo rot over voelt, waarom neem je hem dan niet terug?' Hij ging automatisch van een 'hem' uit. Hij herinnerde zich nog wel iets over Yuu's bezit. Waarschijnlijk ging het daarover. Hij slikte en plots dacht hij weer aan Lily. Misschien dat ze een keer naar MHS toe kon komen. Hij wilde gewoon alleen bij haar zijn, ook al was het maar voor een dagje. 'Misschien heb je wel de juiste keuze gemaakt, maar moeten de voordelen alleen nog komen.'voegde hij er uiteindelijk aan toe.

Yuu kon het niet over zijn hart verkrijgen om de naam van de jongen waar het allemaal om ging te denken, laat staan hem hardop uit te spreken. Hij keek even naar zijn handen en vouwde zijn vingers open weer dicht.
'Eens moet de laatste keer zijn. Het kon niet eeuwig door blijven gaan. Het boek is dicht. Misschien ben ik ooit in staat om een vervolg te schrijven, maar ik heb eerst tijd nodig om... tsja. Ik weet niet waarom,' zei hij. Hij beet even op zijn lip en kwam overeind.
'Misschien moest ik maar eens wat mensen opzoeken. Hier lopen piekeren heeft ook geen nut. Zo kom ik er nooit achter wat ik nou precies mis,' zei Yuu. Hij probeerde te glimlachen maar het lukte niet.
'Ik ga denk ik even wat eten. Wanna come?' vroeg hij terwijl hij naar de deur liep en hem opentrok.

Fabian haalde zijn schouders op. Hij had toch niet veel zin om over Yuu's problemen te praten, laat staan over de zijne. 'Sure. Ik heb wel honger gekregen.' Hij keek Yuu nog even aan en liet zijn blik nog even over de lege kamer glijden. Het beeld van een meisje schoot voorbij zijn gezichtsveld, maar verdween meteen weer. Met huiverige passen liep hij naar de deur en wist niet hoe snel hij de stap naar buiten kon zetten.