Het Labyrint

'Nou dan zou ik het maar snel vertellen, want dat beest ziet er hongerig uit,' siste kyosu. Dit was verreweg de meest hysterische gebeurtenis in zijn leven. Gehaast vuurde hij wat lichtballen op het beest af, weer doelend op zijn ogen.

Shayla schudde haar hoofd en kreeg nu een spottend lachje op haar gezicht. 'Nah, vertellen duurt telang, ik voer het liever meteen uit. Ik zie je straks wel aan de andere kant!' Zei ze lachend en blies toen een vreemde wind op Kyosu af, waardoor hij door de lucht vloog, over het beest heen.

Kyosu kwam met een enorme klap aan de andere kant van de heg terecht. Hij verdrong zijn pijn en probeerde uit alle macht op te staan, maar hij had een enorme klap op zijn hoofd gehad. Eenmaal ter been keek hij schichtig in het rond, op zoek naar Shayla. 'Shayla!!' riep hij. Als ze maar oké was. Kyosu zag door de uitgang de rug van het beest, en kon het niet laten om een paar lichtballen op hem af te vuren.

Shayla liet haar knokkels even kraken. 'Ja, ik kom er zo aan, 2 seconden!' Riep ze terug en blies een paar keer wat luchtballen tegen het beest aan, maar het leek weinig effect te hebben. 'Irritant klein klere beest...' Siste ze geërgerd.
Toen het beest de lichtbal tegen zich aankreeg, draaide het zich woest om en vuurde een schaduwbal op Kyosu af. Nu greep Shayla haar kans, aangezien het beest zich nu op een andere tegenstander consentreede. Ze blies een windvlaag tegen hem aan, waardoor het tegen 1 van de heggen aan knalde. Daarna rende ze naar buiten.

Kyosu vormde snel een lichtschild, net sterk genoeg om de zware klap te blokkeren, maar hij viel toch achterover. Weer op zijn hoofd. Kyosu keek even angstig naar wat het beest zou doen, maar die gromde alleen met een oorverdovend geluid en draaide zich toen weer om. Het verdween in het duister. Kyosu slaakte een zucht van opluchting, en voelde toen aan zijn hoofd. Hij zat helemaal onder het bloed.

Shayla knielde zich bij Kyosu neer en hielp hem om rechtop te zitten. 'Sorry voor de onverwachte actie, maar anders zaten we daar nu nogsteeds.' Veronschuldigde ze zich. 'Gaat het een beetje?'

'Het gaat wel..' zei hij met en haperende stem. Toen hij rechtop probeerde te zitten schoot er een pijnscheut in zijn hoofd. 'Misschien toch niet,' zei hij en voelde nog een keer aan zijn hoofd. Er at een grote snee op zijn op zijn hoofd, vlak bij zijn oor. 'Volgens mij moet dat gehecht..'

Shayla trok vragend een wenkbrauw op. 'Wat?' Ze voelde even aan zijn hoofd en trok toen snel haar hand weer terug. Opeens werd ze lijkbleek en haar handen trilde. Op haar rechterhand zat wat bloed, wat waarschijnlijk de oorzaak was van haar reactie. Haar ogen werden groot en ze leek wel van steen. Bloed... Haar grootste angst. Ze voelde het warme vochtige goedje aan haar hand kleven. Ze wilde iets uitbrengen, maar ze kreeg geen woord uitbrengen.

'Kan je niet tegen bloed..?' vroeg Kyosu en trok een zakje met tissues uit zijn kontzak. Hij pakte er een paar uit en drukte die tegen zijn hoofd aan. Daarna gaf hij het zakje aan Shayla. 'Hier, kan je je handen afvegen,' zei hij en probeerde op te staan. Na een tijdje proberen stond hij eindelijk overeind. 'Ik denk dat ik even naar de ziekenboeg moet gaan,' zei hij met een sip gezicht.

Shayla nam de tissu dankbaar aan, maar bleef dezelfde uitdrukking op haar gezicht houden. Bloed was zo onbekend voor haar, toch wist ze dat het van levens belang was en zij kende het niet. Dat maakte het voor haar zo eng eigenlijk... 'Ik... Ik zal je wel helpen ernaartoe te gaan.' Wist ze met moeite uit te brengen en stelde zich uiteindelijk recht.

---New---

Terra droeg een lantaren met zich mee, de schaduw die hem volgde liep op een compleet ander thempo als hem "Nee...zometeen..."
Hij liep het labyrint in en ging ergens in een gang zitten.
Zachtjes zetten hij de lantaren voor zich neer, de schaduw ging ook zitten 'lukt het al broertje lief?' de stem van zijn broer liet een koude rilling langs zijn rug lopen "Ja..dat zei ik toch al..."

Terra keek naar de schaduw "Ik luister toch naar wat Miraki zegt of niet dan?" het was onzin dat zijn broer hem in de gaten hield, alsof hij het nog eens ging proberen niet te luisteren...
'geweldig....dus je bent opzoek naar de hartensteen?'

Mimiko's plan om Terra te volgen liep tot nu toe gladjes. Hij had haar nog niet gezien. Stilletjes sloop ze achter hem aan. Haar adem stokte even toen hij een vage stem hoorde die niet van Terra was, ze kon zich niet herinneren dat er iemand bij hem was. Toen ze iets dichter bij kwam zag ze dat er ook niemand behalve Terra was. Toch was de stem niet van hem. Vanaf een bosje bleef ze kijken naar Terra.

Terra knikte "Ja ik ben opzoek naar die steen...." zijn eigenstem was rustig en helder terwijl de stem van zijn broer een beetje manicaal klonk 'Waarom heb je hem dan nog niet!?'
Terra schoof een stukje achteruit en leunde nu tegen de struiken "Het kost tijd..."
De schaduw van zijn broer kroop dichterbij en het was alsof hij iets in zijn handen had 'herken je dit nog?'

Steen? Mimiko keek verward naar Terra. Hij was op zoek naar een steen? Als Mimiko op haar heen keek waren er genoeg stenen hier te vinden. Mimiko luisterde naar wat de vremde stem die bij Terra te zeggen had. Ze begreep er niets meer van. Waarom moest Terra een steen vinden? Ze bleef geruisloos achter het bosje staan en keek toe.

Terra keek naar de vorm van de schaduw en zijn ogen bleven op het schaduw mes gericht 'ja...je weet wat er gebeurt als je het niet vind..'
Terra kwam geruisloos overeind "Ik zeg toch dat ik die steen zal vinden!..." zijn broer lachte even 'geweldig....doe er niet te lang over....' de schaduw veranderde in zijn eigen en Terra leunde tegen de bosjes kijken naar de lucht, waarom was hij niet gewoon dood...

Mimiko hoefte niet te raden wat er met Terra zou gebeuren als hij die o zo speciale steen niet zou vinden. Ze dacht weer terug aan de wonden die hij haar liet zien. Steeds als ze daar aan denk krijgt ze een enorme walging voor zijn familie, voor zulke mensen. Ze besloot er nu niet aan te denken en haar weer te focussen op Terra. Mimi zette een klein stapje naar boven waarbij ze op een takje stapte die knakte. Haar hart stopte even met kloppen en ze hoopte dat Terra niets had gehoort.

Terra draaide zijn hoofd naar het geluid en ving meteen die zacht vertrouwde geur van Mimiko op, zou ze alles gehoord hebben? grote kans...hopelijk had zijn broer haar niet opgemerkt...dan was het pas echt een vreselijke situatie geweest.
"...Ik bijt..jouw niet.." hij forceerde een glimlach.

Mimiko was gestopt met ademen zonder er zelf bewust van te zijn toen ze in de ogen van Terra keek. Pas toen hij iets zei onglipte er een enorme opgeluchte zucht uit haar mond. 'I know', zei ze nog steeds wat trillerig en ze keek naar de grond. Het was niet de bedoeling dat hij haar zou zien, nu zou ze er waarcshijnlijk nooit achter komen wat er met die steen was.

Terra draaide zich nu volledig naar haar "Is er iets?" hij wist zelf ook wel dat ze niet bij toeval zomaar op dezelfde plek in het labyrint aan was komen lopen als waar hij een gesprek had gehad met zijn o zo charmante broer.
Mimiko was slimmer als dat, hoogst waarschijnlijk was ze hem gevolgd.

Mimiko keek even naar de grond en wist ook al dat als ze met een of andere smoes zou komen hij er niet in zou trappen. 'Ik eh.. was je gevolgt', zei ze bijna op fluisterende toon.

Terra knikte "Ja..dat had ik al bedacht" hij glimlachte en ging in het natte gras zitten, de lantaren brande nog altijd en verlichte het pad.
"Dus...je hebt ook alles meegekregen?" hij keek haar niet aan, hij staarde naar de grond voor zijn voeten.

Mimiko ging voorzichting naast hem zitten en keek van de lantaren weer naar Terra. Ze knikte. Ookal keek Terra niet haar kant op ze wist dat hij het had gezien. Een angstig gevoel bekroop haar. Ze was bang dat hij boos. Of erger, dat die vreemde stem weer terug zou komen en haar zou ondekken.

Terra zuchte en keek haar strak aan "Je mag dit nooit en dan ook nooit aan ook maar iemand vertellen....de schaduwen van mijn vaders marrionetten verstoppen zich overal....zorg ervoor dat ze je niet gaan volgen..." hij wou niet dat er iemand anders betrokken werd bij wat hij moest doen, en als Mimiko net als hem zou eindigen zou hij zichzelf dat nooit vergeven.

Mimiko keek hem geschrokken aan. Ze was zo ie zo al niet van plan om het aan ieman te vertellen maar ze had niet verwacht dat het zo erg zou zijn. 'Nee, nee.. tuurlijk niet', zei ze snel. Ze keek voorzichtig om haar heen om te kijken of de vreemde stem ergens hoorbaar of zichtbaar was. Maar ze zag geen enkel spoor.